ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหลังไปตามถนน และมาถึงที่หน้าประตูจวนแห่งหนึ่ง ด้านบนประตูเขียนไว้สามคำเขียนว่า：จวนซือคง
ซือคง ？
ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมีข้อมูลมากมาย แต่ไม่มีความทรงจำนี้ ฉีเฟยอวิ๋นเดาว่าเจ้าของร่างเดิมน่าจะจำได้แค่หนานกงเย่และจวินฉูฉู่ ส่วนคนอื่น ๆ นางจำไม่ได้เลย
แต่จวนที่อยู่ตรงหน้าไม่เหมือนจวนธรรมดาทั่วไป เป็นจวนที่ใหญ่และซับซ้อนมาก เพียงแต่ดูซอมซ่อไปหน่อย
“อาอวี่ เจ้ารู้จักหรือไม่ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ และไม่แน่ใจว่าอาอวี่รู้หรือไม่
เป็นไปอย่างที่คาดไว้ อาอวี่รู้จัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า：“ที่นี่เป็นจวนของอดีตเสนาบดีกรมโยธาธิการ จวนของซือคงเซียงพ่ะย่ะค่ะ”
“จวนของอดีตเสนาบดีกรมโยธาธิการ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีความทรงจำใด ๆ เลย
“แล้วอย่างไรล่ะ ？”
“ก่อนหน้านี้เขาเสนอเรื่องการระบายน้ำจากอ่างเก็บน้ำตู้ฟางจุนของต้าเหลียง การสร้างอ่างเก็บน้ำไม่สอดคล้องกับการระบายน้ำของชลประทาน เขากล่าวว่าการระบายอาจจะทำให้เกิดน้ำท่วมได้ ต้องทดน้ำเข้านาหนึ่งพันไร่ แต่ก็มีความยุ่งยากแฝงอยู่ นั่นคือหิมะที่สะสมในฤดูหนาว เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิแม่น้ำที่เป็นน้ำแข็งจะละลายจากด้านบนลงสู่ด้านล่าง และเขื่อนก็จะอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอันตราย น้ำแข็งที่ละลายจะทำให้เขื่อนพัง เขาต้องการให้ราชสำนักจัดสรรเงินเพื่อทำลายเขื่อนตู้ฟางจุนแล้วสร้างใหม่
ในตอนนั้นเรื่องนี้ถูกคัดค้าน และในที่สุดเขาก็ถูกกล่าวโทษ และตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ในบั้นปลายชีวิตจนเป็นอย่างเช่นตอนนี้พ่ะย่ะค่ะ”
อาอวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย：“ซือคงเซียงซื่อสัตย์สุจริตมาตลอดชีวิต และเป็นเสนาบดีที่ดีคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่เขายืนกรานที่จะทำลายเขื่อนตู้ฟางจุน เรื่องนี้ทำให้ประชาชนต้องตรากตรำทำงานและสิ้นเปลืองงบประมาณของแผ่นดิน ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่ได้รับการสนับสนุนจากราชสำนัก และมีคนที่คัดค้านเขาจำนวนมาก”
ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นในตอนนี้พวกเขาก็ไม่มีเงินและกำลังลำบาก ดังนั้นหมอพวกนั้นจึงไม่เต็มใจที่จะช่วยเขา”
“จะกล่าวเช่นนั้นก็ได้พ่ะย่ะค่ะ” อาอวี่ก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ไปเคาะประตู ข้าจะเข้าไปดูหน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง อาอวี่จึงก็เดินไปเคาะประตู ตราบใดที่ยังไม่ได้ออกจากเมืองจะพูดอะไรก็ได้
หลังจากเคาะประตูได้อยู่สักพัก หญิงสาวที่อยู่ด้านในก็ออกมา เป็นคนที่ไปพบหมอก่อนหน้านี้
เมื่ออีกฝ่ายเห็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าก็รู้สึกประหลาดใจ：“พวกท่านคือ ？”
“พวกเราแค่ผ่านมาและอยากจะเข้าไปดื่มน้ำ พวกเรากระหายน้ำมาก” ฉีเฟยอวิ๋นอธิบาย คนผู้นั้นเต็มใจที่จะช่วยเหลือ และเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปและดื่มน้ำ นางได้ยินเสียงคนไออยู่ตลอดเวลา การไอเช่นนี้ดูเหมือนว่าจะไอออกมาจากปอด นางจึงถามว่า：“บ้านของเจ้ามีคนเป็นวัณโรคหรือ ？”
“……เป็นฮูหยินของบ้านข้า” ในขณะที่เขาพูด หญิงสาวก็ร้องไห้
ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“พวกเจ้าไม่ไปหาหมอหรือ ？”
“ไปหามาแล้ว แต่ที่บ้านเราไม่มีเงิน จึงไม่มีใครมาตรวจดูให้ และยังบอกว่าเป็นโรคติดต่อ รักษาไม่หาย” หญิงสาวยังคงร้องไห้ ด้วยความเสียใจ
ฉีเฟยอวิ๋นมองเข้าไปด้านในอยู่ครู่หนึ่ง และสังเกตว่าในบ้านมีคนรับใช้เพียงแค่คนเดียว
“เจ้าพาข้าไปดูฮูหยินของบ้านเจ้าหน่อย ข้าเป็นหมอ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างราบเรียบ
หญิงสาวปาดน้ำตาและเบิกตากว้างขึ้นในทันที แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่เชื่อ
ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดไร้สาระกับนาง：“หากเจ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ไปเถอะ ข้าจะไปดูหน่อย หากข้าไม่สามารถตรวจดูได้ เจ้าก็ไล่ข้าออกไปเสีย”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามเสียงนั้นไป
หญิงสาวไม่ได้ขัดขวาง และไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปในห้องที่กว้างและโล่ง ในห้องหนาวมาก มีคนนั่งห่มผ้าอยู่บนเตียง สีหน้าของนางเหลืองเหมือนเทียนไขและไอ
เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น นางก็ประหลาดใจ：“หญิงสาวบ้านไหนหรือ ？”
แม้ว่าหญิงชราจะอายุหกสิบเจ็ดสิบแล้ว แต่แววตาใช้ได้เลยและหน้าตาดูไม่ธรรมดาเลย
“ข้าเป็นหมอที่คนรับใช้ของท่านเชิญมา”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปหาหญิงชราและหยิบผ้าเช็ดหน้ามาพันรอบจมูก วัณโรคเป็นโรคติดต่อ ในยุคปัจจุบันสามารถรักษาได้ แต่ในสมัยโบราณนั้นยังไม่แน่ใจ
“อาอวี่ เจ้าอย่าเข้ามา วัณโรคเป็นโรคติดต่อ”
อาอวี่เป็นกังวล：“พระ……”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อาอวี่ และอาอวี่ก็หุบปากในทันที
“เจ้าไปรอข้าอยู่ที่หน้าประตู”
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและจับชีพจรของหญิงชรา หญิงชราไม่ได้ไอมากขนาดนั้นแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มใช้สมาธิเพื่อตรวจดูอาการ นางขมวดคิ้วแน่น หญิงชราผู้นี้ไม่เพียงแต่เป็นวัณโรค แต่ยังขาดสารอาหารด้วย หัวใจของนางก็ไม่ค่อยดีนัก และขาของนางก็เย็นมาก
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ขาของหญิงชรา：“ท่านเป็นอัมพาตมานานแค่ไหนแล้ว ？”
“หลายปีแล้ว” หญิงชรากล่าวอย่างราบเรียบ
“คุณชายต้องเป็นเทพแน่ ๆ ข้ายังไม่ได้บอก ท่านก็ดูออกแล้ว ？” หญิงสาวรีบพูด
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เห็นด้วย นางปล่อยมือแล้วกล่าวว่า：“หัวใจของท่านไม่ดี บางครั้งท่านจะแน่นหน้าอกและหายใจลำบาก วัณโรคจะมีอาการไอ ท่านมีอาการขาเย็นและขาดสารอาหาร ไม่ง่ายเลยที่ท่านอดทนมาได้จนถึงตอนนี้ ท่านเข้มแข็งมาก”
“สาวน้อย เจ้าพูดมาตามตรงเถิด ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เมื่อวานข้าอาเจียนเป็นเลือด” หญิงชรามองไปทางอื่น และไม่ใส่ใจกับความเป็นความตาย
“คนอื่นอาจจะคิดว่าอยู่ได้อีกไม่เกินสามวัน แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น อีกสามปีก็ไม่เป็นปัญหา” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างมั่นใจ
“หา ？” หญิงชราตกตะลึง
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“มีพู่กันกับกระดาษหรือไม่”
“มีเจ้าค่ะ”
หญิงสาวรีบไปหาและไม่นานก็นำมาให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นเขียนใบสั่งยาสองตำรับและส่งให้อาอาอวี่：“ใบหนึ่งนำไปให้หมอประจำจวน ส่วนอีกใบหนึ่งนำไปให้คุณชายทัง แล้วเขาจะจัดเตรียมให้ เจ้ารีบไปรีบกลับ ข้าจะรออยู่ที่นี่”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อาอวี่รีบจากไป หญิงชราถามอย่างพินิจพิจารณา：“เจ้าดูไม่เหมือนหมอเลย”
“ข้าพูดอย่างไม่ปิดบัง ข้าเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพฉี” ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง หญิงชราตกใจและเกือบจะร้องไห้：“เจ้าเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่”
“ข้าเอง”
“หญิงสาวด้านนอกนั่นน่ะหรือ ？” หญิงสาวรีบถาม
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้หลบเลี่ยง：“ข้าเอง”
“แต่เหตุใดท่านจึงแตกต่างจากที่เขาเล่าลือกัน ？” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะถาม
“เอาล่ะ ไม่ต้องถามแล้ว หากยังถามอีกข้าจะไล่เจ้าออกไป ไมมีมารยาทเสียจริง ออกไปเถอะ ไปดูว่านายท่านกลับมาตกปลาแล้วหรือยัง” หญิงชราสั่ง จากนั้นหญิงสาวก็หันหลังจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นพูดคุยกับหญิงชรา หญิงชรามองอย่างพินิจพิจารณา：“ได้ยินว่าท่านแต่งงานแล้วหรือ ？”
“ใช่ ท่านอ๋องของจวนอ๋องเย่” ฉีเฟยอวิ๋นตอบทุกคำถาม
หญิงชรายิ้ม：“ชื่อเสียงของท่านข้างนอกไม่ค่อยดีนัก ท่านอ๋องเย่ทรงหยิ่งทะนง ท่านคงได้รับความลำบากไม่น้อยเลยใช่หรือไม่？”
“ก็ดี ในตอนนี้เขาปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม
หญิงชราไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่นานอาอวี่ก็กลับมา ฉีเฟยอวิ๋นมองดูยาในมือของเขา แล้วถามว่า：“คุณชายทังไม่มาหรือไม่ ？”
“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่คุณชายทังบอกว่าไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนีก คนในจวนมีเป็นจำนวนมาก จึงไม่สามารถใช้จ่ายเงินได้มากเกินไป ดังนั้นเขาจึงนำเงินรายเดือนของพระชายาไปใช้เป็นค่าอาหารและเครื่องนุ่งห่ม รวมทั้งฟืนและถ่านหินด้วยพ่ะย่ะค่ะ” อาอวี่อธิบาย อย่างเห็นอกเห็นใจ
ฉีเฟยอวิ๋นจึงคำนวณดูคร่าว ๆ
“แค่นั้นก็พอแล้ว เอาไปใช้ก่อนเถอะ”
หลังจากได้รับยาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปต้มยา ทังเหอพาคนนำรถม้ามาส่งให้ที่หน้าประตู และไม่นานก็มาถึงลานบ้าน
แต่ทังเหอไม่ได้เข้ามา และนำตนกลับไปก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าไม่สามารถรับความช่วยเหลือได้ตลอดทั้งวันไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ครั้งหนึ่งสองครั้งก็พอไหว แต่เป็นไปไม่ได้ตลอดชีวิต
ฉีเฟยอวิ๋นอยู่เฝ้าให้หญิงชรากินยาก่อน หลังจากที่กินยาแล้ว หญิงชราก็รู้สึกดีขึ้นมาก นางไม่ได้กินยามานานมากแล้ว นางรู้สึกมีเรี่ยวมีแรงขึ้น ไม่เพียงเท่านั้น อาการแน่นหน้าอกและหายใจลำบากก็ดีขึ้นด้วย นางรู้สึกถึงว่าหายใจได้สะดวกมากขึ้น
หญิงชรากล่าวอย่างซาบซึ้งว่า：“ท่านแม่ทัพเป็นคนดี ข้าเคยโชคดีได้พบมาหลายครั้ง เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์และกล้าหาญ ต้าเหลียงมีคนเช่นนี้ นับว่าเป็นโชคดีของต้าเหลียงแล้ว”
“ท่านยกย่องเกินไปแล้ว ท่านพ่อของข้าเป็นผู้บัญชาการทหาร เขาไม่มีความคิดอื่นใด มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องรับใช้ราชสำนักและฝ่าบาท” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างราบเรียบ แต่จู่ ๆ หญิงชราก็เงียบไม่พูดไม่จา
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“ท่านรู้สึกไม่สบายอีกแล้วหรือไม่ ？”
หญิงชราส่ายหัว：“ข่าวลือข้างนอกกล่าวว่าบุตรสาวของท่านแม่ฉีกำเริบเสิบสาน ไม่รู้จักอาย และเป็นหญิงที่ชั่วช้า แต่วันนี้ข้าได้เห็นแล้ว และรู้ว่าข่าวลือนั้นไม่สามารถเชื่อถือได้”
“ก่อนที่จะแต่งงาน ข้าก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่ไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง ดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง ทำลายชื่อเสียงของท่านพ่อ หลังจากแต่งงานแล้วข้าจึงเข้าใจว่าแท้จริงแล้วในโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี และบรรดาผู้ที่ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ข้าจำเป็นจะต้องรักษาไว้”
“อืม สมเหตุสมผล ท่านแม่ทัพฉีช่างโชคดียิ่งนัก”
เมื่อหญิงชรากล่าวเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็นึกบางอย่างขึ้นได้：“ฮูหยิน ขาของท่านเย็นจนไม่สามารถขยับได้แล้ว เอาเช่นนี้ ข้าจะตรวจดูและลองฝังเข็มให้ท่าน”
“เช่นนั้นก็ลำบากใจท่านแล้ว”
หญิงชรานอนลง ฉีเฟยอวิ๋นเรียกให้คนมาเตรียมเตาอั้งโล่ เพื่อทำให้ภายในห้องอบอุ่นขึ้น จากนั้นก็ฝังเข็มให้หญิงชรา หญิงชราไม่ค่อยมีความรู้สึกมากนัก แต่ฉีเฟยอวิ๋นเชื่อว่าหากทำหลาย ๆ ครั้ง อาการก็จะดีขึ้น
หลังจากอยู่ที่นี่มาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังจะจากไปแล้ว
“ข้าต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ ฮูหยินอย่าลืมกินยาและยาบำรุงนะเจ้าคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นออกจากจวนซือคง และกลับไปที่จวนอ๋องเย่ วันนี้หนานกงเย่กลับมาช้า
เมื่อหนานกงเย่กลับมาแล้ว หลังจากที่ทานอาหารเย็น ทั้งสองก็ไปดูดวงจันทร์และนับดาวที่ข้างนอกและพูดคุยกัน
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นในราชสำนักหรือเพคะ ？”
“เกิดเรื่องขึ้น” สีหน้าของหนานกงเย่ดูเคร่งขรึม ราวกับว่าเขากำลังเจอปัญหา
ปกติเมื่อกลับมาแล้ว เขาจะต้องล่มตัวนางลงนอน แต่วันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเขากำลังเจอกับปัญหา
“เรื่องอะไรเพคะ ？” เดิมทีนางไม่อยากถามแต่ก็อดไม่ได้ แม้จะรู้ว่าไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ก็ยังอยากจะถาม
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร วันนี้เจ้าออกไปข้างนอกมาหรือ ？” หนานกงเย่ไม่บอกเพราะเกรงว่านางจะเป็นกังวล ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่ถามต่อ
เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่เงียบสงบที่สุดของทั้งสองคน
และพักผ่อนได้มากกว่าปกติ
ในตอนเช้าตรู่ ฉีเฟยอวิ๋นเฝ้ามองดูหนานกงเย่เปลี่ยนเสื้อผ้าและจากไป
หลังอาหารเช้า ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพ และจ่ายเงินบางส่วนในบัญชี จากนั้นก็ไปที่จวนซือคง
วันนี้เมื่อเข้าไปในจวน ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นชายชราผมขาวยืนอยู่ที่หน้าประตู แม้ว่าเขาจะแก่และอ่อนแอ แต่ชายชราก็ยังดูมีสง่าราศี เขายืนเอามือไพล่หลัง แววตาดูลึกล้ำ และมองมาที่รถม้าของจวนอ๋องเย่
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นรอยปะบนเสื้อผ้าของเขาจำนวนมาก สวมเสื้อผ้าเช่นนี้แล้วยังดูมีสง่าราศี ช่างน่านับถือเสียจริง
“คารวะท่านคงซือ”
ฉีเฟยอวิ๋นก้มตัวลง ซือคงเซียงมอง：“เชิญเสด็จเข้าไปข้างในพ่ะย่ะค่ะพระชายาเย่”
“เชิญท่านคงซือ”
ทั้งสองเข้าไปด้านใน อาอวี่ถือของและเดินตามหงเถากับลี่ว์หลิ่วไป สาวใช้ทั้งสองมีความสุขมาก ตั้งแต่เกิดมาพวกนางยังไม่เคยออกมาจากจวนอ๋องเย่เลย และวันนี้ก็ได้มาที่จวนซือคง
