บทที่ 161 พบกันที่ประตูวังหลวง
ฉีเฟยอวิ๋นเดินนำไปก่อนข้างหน้า ก้มตัวโค้งคำนับ “คารวะท่านอ๋องเพคะ”
หนานกงเย่สีหน้าเคร่งขรึม และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น “ไม่ต้องทำให้ลำบากเช่นนี้ ที่นี่ไม่มีคนนอก ร่างกายของเจ้าก็ไม่เหมือนเดิม อ้วนถึงเช่นนี้”
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป และรู้สึกตกใจเล็กน้อย
ดูเหมือนทุกคนจะพูดถึงความอ้วนขึ้นเหมือนวงกลมของเธออย่างจริงจังเสียแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่คิดเช่นนั้น เธอรู้ว่าหนานกงเย่รู้สึกไม่ดี จึงเดินเข้าไปใกล้และซักถาม “ท่านอ๋องโกรธหรือเพคะ?”
“โกรธหรือ?” หนานกงเย่มองไปที่อวิ๋นหลัวฉวนที่ถูกพาตัวออกไป ใบหน้าราวกับน้ำแข็ง
ฉีเฟยอวิ๋นถาม “เรื่องนี้ยังมีทางแก้ไขไหมเพคะ?”
“แน่นอนว่ามี อวิ๋นหลัวฉวนเป็นเพียงแค่หญิงสาวธรรมดาสามัญ ฉีกั๋วกงเป็นใคร จวนกั๋วกงคือสถานที่แบบไหน ตั้งแต่ที่ก่อตั้งอาณาจักรต้าเหลียงมา จวนกั๋วกงก็เป็นเสาหลักสำคัญของอาณาจักรต้าเหลียง พูดง่ายๆ ก็คือ อาณาจักรต้าเหลียงสามารถไม่มีหนานกงเย่ แต่ไม่สามารถไม่มีจวนกั๋วกงได้
มีคนตายน้อยมากในจวนกั๋วกง แต่ได้สร้างคุณงามความดีนานับปการ
หญิงสาวในจวนกั๋วกงมีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมากกว่าผู้ชายเสียอีก เรื่องเช่นนั้น พวกนางจะทำได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้น อวิ๋นหลัวฉวนคือใคร?
ต่อให้ท่านอ๋องตวนไม่ดีเพียงใด แต่ก็ดีกว่าผู้น้อย นางทำได้หรือ?
อวิ๋นหลัวฉวนตั้งแต่เล็กจนโตมีผู้ชายรายล้อมนับไม่ถ้วน โอกาสมีมาก แต่กลับเลือกใช้ตอนนี้ นางเป็นคนจิตใจไม่ปกติหรือ?”
หนานกงเย่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกโมโห และมองไปที่หนานกงเยี่ยนด้วยความโกรธ
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองอย่างโศกเศร้ามาก
ผู้ชายคนนี้รู้สึกโมโหแทนคนอื่นด้วยหรือ?
จะเห็นได้ว่าเธอเข้าใจทุกอย่าง แต่ปัญหาก็คือ เข้าใจแล้วมีประโยชน์อะไร และหากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด พระชายารองอวิ๋นเป็นถึงจวิ้นจู่ เบื้องหลังของนางคือทั้งจวนกั๋วกง ต่อให้ท่านอ๋องตวนจะถูกครอบงำมากแค่ไหนก็ไม่กล้าลงมือได้ง่ายๆ
หากถามเรื่องนี้กันภายในจวนก็คงจบแล้ว และคงมีทางให้แก้ไข แต่ตอนนี้มองดูแล้ว ที่ไหนยังจะพอมีที่ว่างให้ถอยหลังกลับอีก ดูเหมือนไม่มีวิธีทางใดเลย
เมื่อส่งมาถึงศาลพิเศษกลาง เรื่องนี้ต้องเลือกใช้ขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าพระชายารองอวิ๋นจะกระดูกแข็ง แต่เกรงว่านางคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน
คงไม่มีใครกล้าถามกับเรื่องแบบนี้
ดังนั้นที่เขาพูดว่ามีทางอก้ไขได้ พูดอย่างโมโหขนาดนั้น
หนานกงเย่อ้อมฉีเฟยอวิ๋นเพื่อไปที่หน้าประตูจวนท่านอ๋องตวน หนานกงเยี่ยนกำลังยืนอยู่หน้าประตูอย่างเหม่อลอย เมื่อเห็นหนานกงเยี่ยนก็รู้สึกตกตะลึง ดวงตาของเขาหมองคล้ำและหันกลับเข้าไปภายในจวนท่านอ๋องตวน
หนานกงเย่ไม่ได้โกรธเขา และเดินตามเขาเข้าไป
“ออกไปให้หมด ข้าเหนื่อย ต้องการอยู่คนเดียวสักพัก หากไม่มีอะไรไม่ต้องมาหาข้า” หนานกงเยี่ยนเดินไปที่ศาลาเซี่ยวเฟิงหลังเรือน คนในจวนต่างพากันตกใจอย่างมาก และต่างก็ถอยออกมา
ฉีเฟยอวิ๋นติดตามหนานกงเย่มาถึงเรือนเซี่ยวเฟิงและเงยหน้าขึ้นมอง ตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสามตัวนั้นงดงามและทรงพลัง
แต่ตอนนี้ดูเหมือนการประชด ลมและฝนที่พัดมาแผ่วเบา
ไม่ว่าครอบครัวเดิมของตัวเองจะดีแค่ไหน แต่เมื่อมาถึงบ้านของแม่สามี เมื่อแม่สามีไม่สามารถทนรับนางไว้ได้ นางก็ต้องตาย
ฉีเฟยอวิ๋นโชคดี อย่างน้อยเธอก็เป็นถึงพระชายาเอก แต่หากเธอเป็นพระชายารอง มันคงจะเลวร้ายไปแปดชั่วอายุคน!
โดยเฉพาะเมื่อต้องเจอคนอย่างจวินฉูฉู่ที่มีความร้ายลึกและหน้าไหว้หลังหลอก
หนานกงเยี่ยนเดินเข้าประตูไปและปัดมือ คนที่อยู่ข้างในต่างถอยออกมา ขณะนี้ยังมีเด็กอายุประมาณสิบสองสิบสามขวบคุกเข่าอยู่ที่พื้น เด็กคนนั้นถูกทุบตีอย่างทารุณ ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด บนร่างกายมีแต่ร่องรอยการถูกทำร้าย คุกเข่าอยู่ที่พื้นโดยถูกมัดไว้ เมื่อเห็นหนานกงเยี่ยนก็รู้สึกโกรธแค้น ราวกับต้องการจะฆ่าหนานกงเยี่ยนเสียให้ได้
“จวนกั๋วกงจะต้องไม่ลืม” ตงเอ๋อร์ทวงความยุติธรรมให้กับอวิ๋นจวิ้นจู่
หนานกงเยี่ยนเดินไปอีกฝั่งหนึ่งและนั่งลง สายตาของเขาไม่ได้โกรธ เพียงแค่ถามว่า “ตอนที่เกิดเรื่องขึ้น เจ้าทำอะไรอยู่ที่หน้าประตู?”
“ข้าออกไปตักน้ำ และถูกคนวางยาสลบ เมื่อฟื้นขึ้นมาก็มาอยู่ที่หน้าประตู” ตงเอ๋อร์พูดแล้วร้องไห้ออกมา
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเยี่ยน และถามตงเอ๋อร์ “เช่นนั้นเจ้าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในเรือนทั้งหมด?”
“ข้าน้อยจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จวิ้นจู่ไม่ทำเรื่องเช่นนั้นอย่างแน่นอน และองค์หญิงคนโตของศาลพิเศษกลางเข้ามา ทำไมช่างบังเอิญเช่นนี้?” ตงเอ๋อร์ตะโกนออกมา และเลือดในปากก็ไหลออกมาจากปากของเขา เขากังวลจนร้องไห้ออกมา
“พระชายาเย่ ข้าน้อยขอร้องพระชายา ได้โปรดช่วยจวิ้นจู่ของพวกข้าน้อยด้วย จวิ้นจู่ของพวกข้าน้อยเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมีจิตใจบริสุทธิ์เสมอมา
ถึงแม้ว่าพวกผู้หญิงในจวนกั๋วกงจะมีน้อยที่แต่งงานออกเรือนไป แต่จวิ้นจู่ก็ไม่เหมือนกับเจ้านายคนอื่นมาตั้งแต่เล็ก คนที่ชอบนางก็ยังมีอยู่
แม้ว่าคนที่เข้ามาสู่ขาจะมีไม่มากนัก แต่ก็นับว่ามี หากนางมีความคิดเช่นนั้นแล้วจะมีความจำเป็นอะไรที่ต้องอภิเษกกับท่านอ๋องตวน
จวิ้นจู่มีความหยิ่งทะนง เดิมทีนางไม่ต้องการแต่งงานกับท่านอ๋องตวนเพื่อเข้าไปในจวนท่านอ๋อง เป็นเพราะท่านราชครูและพระมเหสีกล่าวว่าเหมาะสมต่างๆ นานา นางจึงตอบตกลงแต่งงาน
ไม่เช่นนั้น จวิ้นจู่ของพวกข้าน้อยจะยอมแต่งงานเป็นพระชายารองของท่านอ๋องตวนได้อย่างไร?”
ตงเอ๋อร์ร้องไห้พลางพูดออกไห้ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเห็นใจอย่างมาก
มีบางอย่างแม้ว่าเธอต้องการช่วย แต่เธออาจไม่สามารถช่วยได้
เธอมองหนานกงเย่ หนานกงเย่ถาม “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”
“……” ตงเอ๋อร์สูดน้ำมูกในจมูก “หลังจากที่ข้าน้อยได้สติตื่นขึ้นเหมือนกับฝันไป ข้าน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายรู้สึกอ่อนล้าหมดแรง คนเหล่านั้นผลักไสข้าน้อย หลังจากนั้นองค์หญิงคนโตก็มา เมื่อเข้าประตูมาก็เห็นคนวิ่งถือผ้าห่มมาจากภายในห้องของจวิ้นจู่ออกมา และถูกจับไว้
และจวิ้นจู่ก็ออกมาจากห้องด้วยเสื้อผ้ายับไม่เป็นระเบียบ องค์หญิงคนโตโกรธจัดและตบหน้าจวิ้นจู่ หลังจากนั้นจึงสั่งให้คนนำตัวจวิ้นจู่ไป”
“แล้วทำไมเจ้าถึงเป็นเช่นนี้?” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ ในเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมนางจึงถูกทำร้ายถึงขั้นนี้?
“ข้าน้อยเข้าไปผลักองค์หญิงคนโต และมีการโต้เถียงกัน นางจึงสั่งให้คนลงมือทุบตี”
ตงเอ๋อร์ร้องไห้เสียใจมาก
ไม่ยากที่ฉีเฟยอวิ๋นจะเข้าใจได้ ในเมื่อผลักองค์หญิงคนโต เช่นนั้นก็คงไม่อาจปล่อยไปได้ง่าย ไม่ถูกทุบตีจนตายก็นับว่าเป็นบุญมากแล้ว
แต่เมื่อพูดถึงองค์หญิงคนโตแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่คุ้นนัก ความทรงจำของเจ้าของร่างกายเดิมก็ไม่มี
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชมและยกย่องเจ้าของร่างเดิมของเธอ เรื่องความรักอยากจะให้จำก็จำได้หมด แต่เรื่องที่ไม่อยากจำ สักเรื่องก็จำไม่ได้
องค์หญิงคนโตที่โหดร้ายเช่นนี้ เธอกลับจำไม่ได้
สมองนี้เต็มไปด้วยน้ำจริงๆ!
“ท่านอ๋อง องค์หญิงคนโตมีหน้าที่ควบคุมดูแลอะไรหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นถามอย่างครุ่นคิด
หนานกงเย่รู้ว่าเธอมีบางเรื่องที่จำไม่ได้ จึงกล่าวอธิบาย “องค์หญิงคนโตเป็นป้าของข้า เดิมทีนางแต่งงานกับท่านแม่ทัพ หลังจากที่ท่านแม่ทัพก็ตายลงในสนามรบ นางก็เป็นม่ายและเลี้ยงลูกอยู่เพียงลำพัง
จักรพรรดิองค์ก่อนหน้าทรงรักและชื่นชม และรู้สึกถึงความแน่วแน่ของนาง ดังนั้นจึงยกศาลพิเศษกลางให้นางเป็นผู้ดูแล หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือนางดูแลกำกับตระกูลสายเลือดราชวงศ์จักรพรรดิทั้งหมดรวมข้าด้วย
แต่สิ่งที่นางรับไม่ได้ที่สุดก็คือ ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังกฎของผู้หญิง เมื่อนางพบเข้า กลายเป็นความอันตรายมากกว่าความโชคดี”
“เช่นนั้นนับว่าเป็นตำแหน่งอะไรหรือ? ศาลพิเศษกลางเป็นสถานที่แบบไหนกัน เป็นห้องโถงของตระกูลราชวงศ์จักรพรรดิหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นยังคงถามต่อ
หนานกงเย่พยักหน้า “ก็สามารถพูดว่าเป็นห้องโถงของตระกูลราชวงศ์จักรพรรดิ จัดการดูแลเรื่องราชวงศ์ทั้งหมด พูดง่ายๆ ก็คือกำกับดูแลพวกข้า องค์ชายทำผิดแน่นอนว่าไม่สามารถปล่อยให้เหล่าขุนนางมาสอบสวนได้
พวกเขาไม่กล้า พวกข้าก็ไม่ยอม
ศาลพิเศษกลางก็คือภายในเรือน เดิมทีให้พี่น้องแท้ๆ ของจักรพรรดิเป็นผู้ดูแลควบคุม กรมทั้งหกต่างก็ต้องร่วมมือกับพวกเขา เมื่อมีการโยกย้าย จะกระทำอย่างเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น เพียงแค่องค์หญิงคนโตได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิองค์ก่อนหน้า
ส่วนเรื่องตำแหน่ง ก็คือหัวหน้าศาล ซึ่งก็คือเป็นผู้ที่มีอำนาจและตำแหน่งใหญ่สุดในศาลพิเศษกลาง
หากเกิดเรื่องขึ้น เสด็จแม่ก็ยังต้องเชื่อฟังนาง เรื่องนี้ค่อนข้างลำบากในการจัดการ”
หนานกงเย่อธิบายมาเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าใจโดยละเอียด
เมื่อตกมาอยู่ที่ศาลพิเศษกลาง โดยเฉพาะตกมาอยู่ในมือขององค์หญิงคนโต หากคิดจะออกไป เกรงว่าจะยากเหมือนกับการปีนขึ้นสวรรค์
ว่าแต่องค์หญิงคนโตมาได้อย่างไรหรือ?
“ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกชื่นชมองค์หญิงคนโตเหลือเกิน เป็นถึงท่านป้าของหม่อมฉัน นางมาที่จวนท่านอ๋องตวนเพื่อมาพบพระชายาตวน? ทำไมถึงไม่มาพบข้า?”
“……”
หนานกงเย่และท่านอ๋องตวนต่างก็ดูออก ดวงตาของหนานกงเย่มองออกไปอย่างเห็นใจ “เกรงว่าจะไม่ง่ายเช่นนั้นสิ?”
“โอ้!” ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วและเหลือบมองหนานกงเยี่ยน
หนานกงเยี่ยนไม่พูดอะไร และมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
หนานกงเย่มีสีหน้าค่อนข้างจริงจัง “แน่นอนว่าองค์คนโตไม่ไปเยี่ยมพวกเรา หากจะพูดเช่นนั้น แต่กลับเป็นพวกเราเองตั้งแต่ที่แต่งงานมาก็ไม่เคยไปถวายพระพรเลย”
“อ้อ ใช่เพคะ!” ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นมีมารยาท
ท่านอ๋องตวนอธิบาย “ข้าก็ไม่รู้สาเหตุที่องค์หญิงคนโตมาที่จวนท่านอ๋องของข้า ตอนที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ข้ากำลังอยู่ที่ห้องตำรา คืนก่อนหน้านั้นนอนดึก และลืมกลับไปที่ห้องพระชายา จึงได้นอนพักอยู่ที่ห้องตำราหนึ่งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้ทราบทางนี้เกิดเรื่องขึ้น เมื่อข้ามาถึง เรื่องก็เป็นเช่นตอนนี้”
ท่านอ๋องตวนมองไปที่ตงเอ๋อร์อย่างเห็นใจ “เจ้าไม่รู้จักดูแลเจ้านายของเจ้าให้ดี เกิดเรื่องขึ้นเจ้ากลับไม่ได้ถูกทำโทษอย่างหนัก หากเป็นข้า ข้าจะตีเจ้าให้ตายไปเลย”
ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้วมองออกไปที่หนานกงเยี่ยน ดูเหมือนหนานกงเยี่ยนจะมีความคาดหวังมาก
“เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้ท่านทุบตีนางให้นายก็ไร้ประโยชน์ ไปกราบทูลจักรพรรดิก่อนแล้วค่อยว่ากัน ท่านก็คิดเสียว่าจวนของท่านเกิดเรื่องน่าอับอายขึ้น เกรงว่าหากเรื่องนี้จัดการได้ไม่ดี ตำแหน่งท่านอ๋องตวนของท่านก็จะไม่เหลือ”
หนานกงเย่เหลือบมองหนานกงเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ และลุกขึ้นเดินออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นก็ติดตามออกไป
“ส่งคนมาเฝ้าดูตงเอ๋อร์ไว้ หากตงเอ๋อร์เกิดอะไรขึ้น ข้าจะเอาความกับครอบครัวของเจ้า” หนานกงเยี่ยนก็เดินออกมากับหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น เพื่อเตรียมตัวเข้าวัง
หนานกงเย่เดินราวกับฟ้าแล่บใบหน้าดูเย็นชา
“ท่านอ๋องตวนเข้าวังไปพร้อมกับพระชายาตวนจะดีกว่า เรื่องนี้หากไม่ชัดเจน ต่อให้จวนท่านอ๋องตวนจัดการกับจวนกั๋วกงได้ แต่ก็ไม่อาจระงับความโกรธของจวนกั๋วกงได้”
“ไม่นานข้าจะไปถึง”
ท่านอ๋องตวนหันกลับเดินออกไป ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามหนานกงเย่ออกไป ทั้งสองคนกลับจวนท่านอ๋องย่เพื่อไปเปลี่ยนเป็นชุดราชสำนัก และหลังจากนั้นจะกลับเข้าวังเพื่อไปพบจักรพรรดิพร้อมกัน
ทันทีที่มาถึงหน้าประตูวัง ก็พบกับคนของจวนกั๋วกงมาถึงแล้ว ฉีกั๋วกงนำชายชราถือไม้ค้ำยันมายืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมองเห็นก็ก้มตัวเพื่อโค้งคำนับ “คารวะฉีกั๋วกง คารวะฮูหยินกั๋วกง”
“พระชายาเย่ไม่ต้องมากพิธีเช่นนั้น” ฉีกั๋วกงกล่าวอย่างสงบ สายตายังมีความอ่อนโยน
คนที่ยืนข้างๆ ฉีกั๋วกงมองหนานกงเย่ด้วยสายตาที่เย็นชา
“ท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาเพื่อหลานสาวของข้าหรือ?” ฉีกั๋วกงถามอย่างไม่เกรงใจ
หนานกงเย่กล่าวด้วยเสียงเรียบ “ท่านกั๋วกงวางใจได้ ข้าจะจัดการอย่างยุติธรรมตรงไปตรงมา ส่วนองค์หญิงคนโต ข้าจะไปพิสูจน์ เรื่องนี้ต้องมีการวางแผนเป็นเวลานานเพื่อทำลายชื่อเสียงของจวนท่านอ๋องตวนและใส่ร้ายจวนกั๋วกง”
“หึ!”
ฉีกั๋วกงหันกลับด้วยใบหน้าเย็นชาและหันหน้าเข้าไปทางในวังอย่างไม่สนใจ
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปอย่างกระตือรือร้น ไม่ใช่คนที่พูดจาง่ายดายเช่นนั้น
หนานกงเย่ไม่พูดอะไร ยืนมองเงียบๆ
รถม้าอีกคันก็เข้ามาอย่างรวดเร็วและหยุดลงข้างๆ ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป ที่แท้ก็เป็นรถม้าของท่านราชครูจวิน
ไม่นานท่านราชครูจวินก็ลงมาจากรถม้า เมื่อมองเห็นฉีกั๋วกงและคนอื่นจึงรีบเดินไปข้างหน้า “ฉีกั๋วกง ข้ามาที่นี่เพื่อขอให้ท่านยกโทษให้”
“หึ ท่านมีความผิดอะไรหรือ เป็นความผิดของข้าเองที่ดูแลได้ไม่ดี”
“อัยหยา พูดเช่นนั้นได้อย่างไร” ท่านราชครูจวินรีบกล่าวออกไป
ฉีกั๋วกงไม่ได้สนใจ ยืนรอเพื่อจะเข้าวัง
ใบหน้าของราชครูจวินนั้นหมองคล้ำ แต่เขาก็มีความถ่อมตัวมาก
เมื่อหันกลับท่านราชครูก็ก้มตัวโค้งคำนับฮูหยิน “ท่านฮูหยิน”
ฮูหยินกั๋วกงไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว
ท่านราชครูจวินมองไปที่หนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่จึงกล่าวว่า “ท่านราชครูจวิน”
“คารวะท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ คารวะพระชายาเย่”
ฉีเฟยอวิ๋นรีบก้มตัวโค้งคำนับ
