องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 230 คนเนรคุณ
ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มการผ่าตัด หมอประจำจวนวางท่ามาก พวกเขามีประสบการณ์ และผ่าท้องอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง
ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็ผ่าตัดเอาถุงน้ำดีออกมา จากนั้นก็นำเข้าไปและเย็บใหม่อีกครั้ง
หลังจากสองชั่วยามผ่านไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ผ่าตัดเสร็จ นางสั่นจนเกือบจะล้มลง หนานกงเย่ยืนรออยู่ข้าง ๆ นาง และกอดนางไว้ในทันที
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหนื่อย หนานกงเย่จึงก้มตัวลงไปอุ้มขึ้นมาและนั่งลงข้าง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง นางไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ
“หมอประจำจวน จัดการทำความสะอาดด้วย”
หมอประจำจวนรีบเร่งทำความสะอาด และไม่นานก็ทำความสะอาดเตียงผ่าตัดเสร็จ
ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนสักครู่ และเปลี่ยนยาให้ฮูหยินเสนาบดี
“ในตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เคลื่อนย้ายไปที่เตียง แล้วข้าจะอยู่เฝ้าเอง ในช่วงสามวันที่นี้ห้ามให้ใครเข้ามาที่นี่ ผู้ป่วยต้องการพักผ่อนอย่างสงบ และห้ามใครเอะอะเสียงดัง”
ทุกคนล้วนแต่ให้ความร่วมมือ และเฉินอวิ๋นชูก็ออกไปข้างนอกด้วยเช่นกัน
ในห้องเหลือเพียงแค่เฉินอวิ๋นเจี๋ยและหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นให้หมอประจำจวนอีกสองคนอยู่ช่วยดูแลที่จวนอ๋องเย่ จากนั้นนางก็ออกไปสั่งให้หมอประจำจวนตามอาอวี่ไปที่จวนอ๋องเย่ เพื่อนำยาปฏิชีวนะที่เหลืออยู่มา
ในช่วงพลบค่ำ ฮูหยินเสนาบดีก็ฟื้นขึ้นมา
ฮูหยินเฉินลืมตาขึ้นและอ้าปาก：“ท่าน……”
“ท่านแม่……” เมื่อเฉินอวิ๋นเจี๋ยเห็นว่าฮูหยินเสนาบดีฟื้นแล้ว เขาก็ลุกขึ้นไปดู
แม่ลูกน้ำตาเอ่อล้นเบ้าตา ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกโล่งใจ
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว เราไปพักผ่อนกันเถอะเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเซและไม่สามารถควบคุมขาของนางได้ นางกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วย
ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นชีวิตของคนคนหนึ่ง
หนานกงเย่เดินไปที่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นและก้มลงอุ้มนางขึ้นมา จากนั้นก็ออกไปหาห้องพักผ่อน
จักรพรรดิอวี้ตี้บังเอิญออกมาจากอีกห้องหนึ่ง และเมื่อเห็นหนานกงเย่ เขาก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ป้าซีรีบเล่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจักรพรรดิอวี้ตี้ก็รู้เรื่องการผ่าตัดของฮูหยินเสนาบดี
เฉินอวิ๋นชูทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่ลานบ้าน จักรพรรดิอวี้ตี้จึงเดินไปหานาง และสังเกตเห็นว่านางหันกลับไปเช็ดน้ำตา：“ฝ่าบาท”
“ในเมื่อพระชายาเย่ได้ทำการรักษาแล้วก็แสดงว่าไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าเสียใจไปเลย？” จักรพรรดิอวี้ตี้ดึงฮองเฮาเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
เฉินอวิ๋นชูพยักหน้าและหยุดร้องไห้
ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปทั้งวันและตื่นขึ้นมากลางดึก
เมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว นางก็ไปดูฮูหยินเสนาบดี
ฮูหยินเสนาบดีฟื้นแล้ว แต่นางรู้สึกปวดมากจนอยากจะร้องไห้
ฉีเฟยอวิ๋นจึงฝังเข็มให้นาง จากนั้นนางก็หลับไป
เสนาบดีเฉินซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก：“ท่านอ๋อง ข้าเป็นหนี้ชีวิตท่าน”
“อวิ๋นอวิ๋นจิตใจดี ขอเพียงแค่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว พวกท่านไม่โทษพวกเราก็พอ” หนานกงเย่ไม่แสดงความเมตตาใด ๆ แม้แต่เสนาบดีเฉินก็เช่นกัน
เป็นเพราะฮองเฮา จึงต้องช่วยชีวิตคนไว้ หากเกิดอะไรขึ้นกับจวนเสนาบดีก็จะเกิดเรื่องขึ้นกับฮองเฮาเช่นกัน และพระองค์ก็เป็นกังวลเรื่องเด็กในท้องของเฉินอวิ๋นชู
แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดอย่างนั้น นางเข้าไปดูฮูหยินเสนาบดี และถามอาการของนางอยู่บ่อย ๆ
ฮูหยินเสนาบดีรู้สึกซาบซึ้งใจมาก เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป ฮูหยินเสนาบดีก็ให้คนไปเชิญเฉินอวิ๋นชู
เฉินอวิ๋นชูรออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว เมื่อเข้าไปและเห็นว่าท่านแม่ฟื้นแล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้
“ท่านแม่” เฉินอวิ๋นชูรีบเดินไปหาฮูหยินเสนาบดีที่เตียง
“ช้า ๆ หน่อย เจ้าใกล้จะคลอดแล้ว” ฮูหยินเสนาบดีพยายามที่จะพูด และเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของบุตรสาว นางก็รู้สึกไม่สบายใจ
ฮูหยินเสนาบดีมองดูคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้อง และใช้สายตาบอกใบ้ให้ทุกคนออกไป
การพบกับหน้าบุตรสาวอันเป็นที่รักยิ่ง ฮูหยินเสนาบดีหวังเพียงว่าเฉินอวิ๋นชูจะสามารถคลอดบุตรออกมาได้อย่างปลอดภัย
หลังจากที่ทุกคนออกจากแล้ว เฉินอวิ๋นชูก็เช็ดน้ำตา：“เป็นเพราะลูกไม่ดีเองเจ้าค่ะ ท่านแม่ถึงได้เป็นเช่นนี้”
ฮูหยินเสนาบดีส่ายหัว：“แม่รู้ว่าเจ้าเข้าไปอยู่ในวังก็ต้องลำบาก แต่นี่คือชีวิตของเจ้า แม่เพียงหวังว่าเจ้าจะประพฤติตนอย่างเหมาะสม
อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ต่อไปก็คลอดบุตรให้แก่ฝ่าบาท และปรนนิบัติฝ่าบาทให้ดี”
เฉินอวิ๋นชูพยักหน้าเป็นการตอบรับ
ฮูหยินเสนาบดียังคงอ่อนแรง นางหลับตาลงและอดทนต่อความเจ็บปวด จากนั้นก็พักผ่อน
เฉินอวิ๋นชูออกไปและกลับไปกับจักรพรรดิอวี้ตี้
นางเป็นฮองเฮา จึงไม่สามารถออกมาจากวังได้นานนัก
หลังจากที่เฉินอวิ๋นชูตามจักรพรรดิอวี้ตี้กลับวังไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็อยู่ในห้อง นางไม่ได้ออกไป
แต่เมื่อเห็นเฉินอวิ๋นชูจากไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าคนที่โหดเหี้ยมที่สุดคือองค์จักรพรรดิ
ความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์อยู่เหนือทุกสิ่ง แม้ว่าจะรักผู้หญิงคนหนึ่งมากเพียงใดก็ตาม ในตอนนี้แม่ของนางป่วยเช่นนี้ บุตรสาวก็ยังต้องจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นรอให้จักรพรรดิอวี้ตี้กลับไปก่อน จากนั้นนางจึงออกจากห้อง และไปดูฮูหยินเสนาบดี เมื่อฮูหยินเสนาบดีเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวขอบคุณ
“คืนนี้ท่านจะรู้สึกปวดมาก ข้าเตรียมยาชาให้ท่านแล้ว แต่ยาชาไม่เอื้อต่อการฟื้นตัวของท่าน และไม่สามารถใช้มากเกินไปได้” ฉีเฟยอวิ๋นอธิบาย และฮูหยินเสนาบดีก็มองมาที่นาง
ทำไมฮูหยินเสนาบดีจะคิดไม่ได้ว่าเหตุใดฉีเฟยอวิ๋นถึงต้องช่วยนาง
ชีวิตของนางไม่ได้ส่งผลต่อตระกูลเฉินและฉีเฟยอวิ๋น
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในวังเหล่านั้น นางน่าจะรู้ว่าเป็นฝีมือของฮองเฮา
“พระชายาเย่ เรื่องการลอบสังหารในวัง มีการตรวจสอบแล้วหรือไม่เพคะ？” ฮูหยินเสนาบดีอดไม่ได้ที่จะถาม
ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการของฮูหยินเสนาบดี แล้วเงยหน้าขึ้น：“เรื่องในวังข้าก็ไม่แน่ใจ คงจะมีการตรวจสอบแล้ว แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าผลเป็นอย่างไร”
“พระชายาเย่ มีเรื่องที่ข้าไม่รู้อะไร”
“ฮูหยินว่ามาเถอะ”
“ข้างนอกต่างพูดว่าเป็นฝีมือของฮองเฮา พระชายาเย่คิดว่าอย่างไรเพคะ？”
“ฮูหยิน ข้าไม่มีความคิดเห็นอะไร ส่วนสิ่งที่ท่านกังวล ข้ามารถพูดได้เพียงสองสามประโยค
ความรักที่ฝ่าบาททรงมีต่อฮองเฮาเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาทุกคน ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทคงไม่ปล่อยให้วังหลังว่างเปล่ามาหลายปี
ฝ่าบาททรงพยายามปกป้องตระกูลเฉิน เหตุใดจึงเชื่อว่าเป็นเพราะฮองเฮา และเป็นเพราะตระกูลเฉิน
ตระกูลเฉินอุทิศตนเพื่อฝ่าบาทและราชสำนักอย่างจริงใจ
ฮูหยินไม่คิดหรือว่าฝ่าบาททรงให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับท่านแม่ทัพน้อยและท่านแม่ทัพใหญ่เป็นอย่างมาก？”
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นพูดมาถึงตรงนี้แล้ว นางก็หวังว่าการผ่าตัดของฮูหยินเสนาบดีคงจะไม่เปล่าประโยชน์
ฮูหยินเสนาบดีมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างงุนงง และทันใดนั้นนางก็เข้าใจว่าเหตุใดบุตรสาวของนางถึงทำเช่นนั้น
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นจากไป ฮูหยินเสนาบดีไม่เพียงแต่จะเป็นกังวล แต่กลับยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น
มีคนคิดเช่นนี้ แล้วชูเอ๋อร์ของนางจะทำอย่างไร？
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นพักอยู่ที่จวนเสนาบดีเป็นเวลาสามวัน ฮูหยินเสนาบดีก็ฟื้นตัวได้เป็นอย่างดี นางจึงรู้สึกสบายใจ
สามวันต่อมาฉีเฟยอวิ๋นก็ไปตรวจดูอาการของฮูหยินเสนาบดี เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแล้ว นางก็ให้ยาไว้แล้วจากไป
เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นจากไปแล้ว เสนาบดีเฉินก็หันไปมองฮูหยินเสนาบดีที่นอนอยู่บนเตียง
“ฮูหยิน เจ้าก็คิดว่าไม่ควรเก็บพระชายาเย่ไว้ใช่หรือไม่？” เมื่อคืนนี้เสนาบดีเฉินได้ยินที่ฮูหยินเสนาบดีพูด
ฮูหยินเสนาบดีพยักหน้า：“ท่านไม่เคยพูดคุยกับนาง และไม่เข้าใจความกังวลที่นางต้องเผชิญ ข้ารู้ว่าเหตุใดชูเอ๋อร์ถึงทำเช่นนั้น”
เสนาบดีเฉินไม่พูดอะไร แม้ว่าเขาจะต้องรับมือ แต่มันก็ไม่ง่ายเลย
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากจวนเสนาบดี และกำลังจะขึ้นไปบนรถม้า เฉินอวิ๋นเจี๋ยเรียกนาง：“เดี๋ยวก่อนพระชายาเย่”
ฉีเฟยอวิ๋นใจคอห่อเหี่ยว กลัวอะไรก็เจออย่างนั้นจริง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองข้างหลังและถามว่า：“ท่านแม่ทัพน้อยมีอะไรหรือ？”
จักรพรรดิอวี้ตี้ยังไม่ได้ขึ้นไปบนรถม้า และไอสังหารของเขาทำให้ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวล
“ท่านอ๋อง ขึ้นมาสิเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือไปให้หนานกงเย่ และหนานกงเย่ก็จับมือของฉีเฟยอวิ๋น เขาจึงอารมณ์ดีขึ้น
