องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 398 กลับไป
หนานกงเย่ลุกขึ้นและมองกระจกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น “พาข้าไปดูที่ที่พวกเจ้าฝึกซ้อมหน่อยเถิด”
ฉีเฟยอวิ๋นวุ่นวายใจนิดหน่อย “ท่านอย่าไปไหนไกลนัก ที่นี่ไม่เหมือนที่ของท่าน”
“ข้าจะไป” หนานกงเย่ยืนกรานอย่างไว้อำนาจ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกจนปัญญากับเขาและคิดได้แค่ว่าหลังจากนี้เขาจะต้องคิดหาวิธีไปด้วยตัวเองแน่
แทนที่จะให้เป็นแบบนั้นสู้เธอพาเขาไปจะดีกว่า
“ถ้าท่านจะไปดูก็ได้”
“ข้าจะไม่ทำตัววุ่นวาย” คำสัญญาของหนานกงเย่ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นยอมแพ้ ฝีปากของชายผู้นี้เชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่จะไม่รับปากก็เป็นอะไรที่ดูคลุมเครือ
ฉีเฟยอวิ๋นทิ้งโน้ตเอาไว้แผ่นหนึ่งและพาหนานกงเย่ไปที่สนามฝึก
พวกเขาใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่น สถาบันวิจัยอยู่ห่างจากสนามฝึกไปพอสมควร ถ้าจะขับรถไปก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง
ฉีเฟยอวิ๋นหารถมาคันหนึ่ง แต่หนานกงเย่อยากจะเป็นคนขับ
ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้างๆ อย่างกลุ้มใจ “ท่านต้องเห็นการปล่อยจรวด ท่านขึ้นไปบนท้องฟ้าได้เลยนะ!”
หนานกงเย่คิดเป็นจริงเป็นจัง “จรวดยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยรึ”
“ท่านอย่าพูดอะไรเลย ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องขึ้นรถกันแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถและพาหนานกงเย่ไปที่สนามฝึก ฉีเฟยอวิ๋นได้แต่หวังว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน
หนานกงเย่นิ่งเงียบไปตลอดทางและเอาแต่จ้องมองคอนโซลรถ ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาอย่างสงสารและพูดถึงเรื่องทักษะการขับรถให้เขาฟัง ซึ่งเขาก็จดจำไว้
ที่สนามฝึกมีคนฝึกซ้อมอยู่ อันหลิงกลัวว่าจะมีใครเห็นจึงไม่กล้าพาหนานกงเย่เข้าไปใกล้ ดังนั้นเธอจึงส่งกล้องส่องทางไกลให้หนานกงเย่ “ท่านดูสิ อย่าเข้าไปใกล้เลย ถ้าพวกเขาเห็นเข้าจะมาจับพวกเราเสียเปล่าๆ เราไม่มีตัวตนที่นี่”
หนานกงเย่เชื่อฟังแต่โดยดีและยืนขึ้นเพื่อดูการฝึก
ฉีเฟยอวิ๋นมองท่ายืนที่ดูองอาจกล้าหาญของเขา เธอเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้ แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าหนานกงเย่คิดจะทำอะไรก็ตาม
เมื่อถามใจตัวเองดูก็พบว่าผู้ชายคนนี้เป็นดั่งทองคำแท่ง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็เปล่งประกาย!
ทั้งยังเป็นเปล่งประกายจนแสบตาเสียด้วย!
หลังจากมองดูอยู่ครู่หนึ่งหนานกงเย่ก็ส่งกล้องส่องทางไกลให้ฉีเฟยอวิ๋น “เอากลับไปด้วย”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าเขาก็คือโจรคนหนึ่ง เห็นอะไรก็อยากได้ไปหมด
ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังคิดจะขับรถกลับ เขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าขอขับ”
“ท่านล้อเล่นเหรอ” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าชีวิตน้อยๆ ของเธอจะหาไม่
ชีวิตหาไม่ก็ไม่เป็นไร แต่เธอยังไม่ได้ไปเอายามาเลย
“พูดจริง” หนานกงเย่มีสีหน้าจริงจัง ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้แค่ต้องมอบรถให้หนานกงเย่ ตายเป็นตายก็แล้วกัน
หนานกงเย่ขึ้นรถและนั่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง พอนึกถึงว่าเขาเป็นท่านอ๋องมาจากสมัยโบราณ ฉีเฟยอวิ๋นก็อดกังวลใจไม่ได้ แต่เธอจะทำอะไรได้เล่า
เขาอยากขับ ถ้าตายจะโทษใครได้
แต่แล้วก็เกิดปาฏิหาริย์ หนานกงเย่สตาร์ทรถและขับออกไป นอกจากนี้เขายังมองกระจกมองข้างและใช้คลัตช์กับคันเร่งได้อีกด้วย
ยานพาหนะทางการทหารไม่ได้ใช้เกียร์อัตโนมัติ เขามองฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลงขณะที่เขากำลังคุมเครื่องยนต์ นอกจากนี้เขายังถอยรถได้และเข้าเกียร์ได้ตรงตำแหน่งที่ถูกต้อง
หนานกงเย่ไม่ได้รู้สึกลิงโลดจนถึงกับไม่มีสติขณะที่ขับรถ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เห็นว่าเขาจะดูตื่นเต้นจนประหม่าสักเท่าไหร่เลย
เขามองกระจกมองหลังอย่างเป็นมืออาชีพราวกับว่าเขาเป็นคนขับรถคนหนึ่ง ดูไม่ขัดตาเลยแม้แต่น้อย
ฉีเฟยอวิ๋นที่ชื่นชมเขาได้แต่งงงัน
รถกลับไปทางเดิม และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่มีอะไรจะพูด
เธอได้แต่นึกดีใจที่คนอย่างหนานกงเย่เกิดในยุคสมัยที่ไม่มีวิทยาการที่ทันสมัย ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้เลยว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบไหน
เมื่อเทียบกันแล้ว ซูมู่หรงดูเหมือนจะไม่ได้เป็นขนาดนี้
ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถเมื่อหนานกงเย่จอดรถเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่มองรถอย่างใจลอย ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาออกทันที ไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไรฉีเฟยอวิ๋นก็รีบบอกเขาว่า “รถใหญ่เกินไป เอากลับไปไม่ได้”
“อืม”
หนานกงเย่ดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลดี ดังนั้นเขาจึงหันหลังและเดินจากไป
ทั้งสองคนกลับไปที่ห้องพักของซูมู่หรง ฉีเฟยอวิ๋นมองหาเป้ทหารและนำทุกอย่างที่หนานกงเย่ต้องการเอากลับไปด้วยใส่เข้าไป
หลังจากกระเป๋าเต็มเธอจึงส่งให้หนานกงเย่
หนานกงเย่ถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่รวมถึงรองเท้าบูทใส่เข้าไป
“หัวหน้าคงจะไม่อยากให้รองเท้าบูตแก่ท่านแน่ๆ นี่เป็นรองเท้าใหม่ ราคาคงจะหลายพันหยวน”
“มอบทองให้เขา” หนานกงเย่ไม่ได้เอาของไปเปล่าๆ
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม “เขาหาไม่ได้รึ”
“ข้าแลกเปลี่ยนแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นมองอย่างหมั่นไส้ ขโมยของแล้วยังจะยกตนข่มท่านอีก
“ในเมื่อเขาไม่ให้ เช่นนั้นก็วางไว้ข้างล่าง เขามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไรแล้ว” แม้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะรู้สึกว่าการทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก ใครขอให้ผู้ชายของเธอชอบกันล่ะ
กล่องอุปกรณ์ทางการแพทย์สองกล่อง กระเป๋าสะพายสองใบ ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมทุกอย่างที่จะนำกลับไปไว้เรียบร้อย
เมื่อซูมู่หรงกลับมา ทั้งสองคนก็พร้อมแล้ว
ซูมู่หรงตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ตัดผมสั้น เนิ่นนานกว่าเขาจะกลับมาตอบสนองและวางกล่องกล่องหนึ่งให้ฉีเฟยอวิ๋น
“ทั้งหมดนี่ก็ด้วย เธอเอาไปให้หมด”
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดกระเป๋าเป้ที่เหลืออยู่และเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
“ช่วยฉันทีค่ะหัวหน้า” ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวลและซูมู่หรงก็รู้สึกได้ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงและรีบเปิดกล่องก่อนจะนำยาใส่ลงไปในนั้นอย่างเร่งรีบ
ก่อนที่จะได้พูดอะไรอีก ซูมู่หรงก็บอกฉีเฟยอวิ๋นว่า “ไม่รู้ว่าทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ฉันเตรียมยาสำหรับฉีดไว้ให้เธอแล้ว ถ้าใช้หมดแล้วก็กลับมา ที่นี่มีทุกอย่างพร้อม อย่าลังเลที่จะกลับมาเพราะฟังคำยุยงของใครบางคน
ตอนนี้เขาดูแลเธอดี แต่ในอนาคตไม่แน่ว่าจะเป็นอย่างไร
ถ้าเขาไม่ดีก็กลับมา ฉันเองก็ไม่ได้ไปที่นั่นและจะรอเธออยู่ทางนี้ บางทีเธออาจจะพาฉันไปก็ได้ ฉันจะไปหาเธอ”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองซูมู่หรงด้วยขอบตาที่แดงก่ำ “รักษาสุขภาพด้วยนะคะหัวหน้า ฉันไม่รู้ว่าคราวหน้าจะได้กลับมาอีกไหม ถ้ากลับมาคราวหน้าฉันจะเอาของขวัญมาให้หัวหน้าด้วย”
หลังจากบรรจุของเรียบร้อยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงส่งให้หนานกงเย่สะพายไว้ เพราะกลัวจะทิ้งหนานกงเย่เอาไว้เธอจึงกอดเอวเขาไว้แน่นและบอกว่า “ขอบคุณนะคะ หัวหน้า!”
ทันใดนั้นซูมู่หรงก็โผเข้ามาหา “พาฉันไปด้วย”
“ไสหัวไปซะ!”
หนานกงเย่ผลักซูมู่หรงออกไป แววตาเปล่งรัศมีที่เยียบเย็นราวและคมกริบราวมีด
“หัวหน้า ดูแลตัวเองด้วย!” ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้และซบหน้าลงกับอกของหนานกงเย่ หนานกงเย่กระชับอ้อมแขนและมองซูมู่หรงอย่างเย็นชา
ซูมู่หรงเตือนหนานกงเย่ “ถ้านายปฏิบัติไม่ดีกับเธอ ฉันจะไปเอาชีวิตนาย!”
……
หนานกงเย่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ตรงหน้าก็ดูเหมือนจะมีหมอกควัน และทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป
หนานกงเย่รู้สึกเหมือนอยู่ในที่โล่งกว้างซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก แต่เขาไม่เห็นฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่หันกลับไปมอง “อวิ๋นอวิ๋น”
ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาก่อนและลุกขึ้นไปดูหนานกงเย่ เธอเหยียดมือลองทดสอบดูและพบว่าเขายังคงหายใจ แต่ลมหายใจของเขาอ่อนมาก
ฉีเฟยอวิ๋นรีบตรวจสอบร่างกายทันที เขาเหมือนคนที่ตายแล้วและร่างกายกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์
ฉีเฟยอวิ่นรีบลงจากเตียงและพลิกหาอยู่ครู่หนึ่งจึงพบธาตุต่อมบนไต จากนั้นจึงฉีดยาให้หนานกงเย่
“ท่านห้ามเป็นอะไรนะ” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวมากจนแทบจะร้องไห้
หนานกงเย่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากฉีดยา เนิ่นนานกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง
เมื่อหันไปเห็นฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่ก็เอื้อมมือไปดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและตบหลังเบาๆ “ที่นั่นไม่มีอวิ๋นอวิ๋น ข้ากลัวมากเลย!”
ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้ “ขอแค่เป็นท่าน หากต้องไป ข้าจะไปด้วย”
“ข้าไม่วางใจเลย ถ้าหากมีอะไรมาดลใจให้อวิ๋นอวิ๋นไม่กลับมาเล่า” หนานกงเย่คลายอ้อมแขนและรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ฉีเฟยอวิ๋นรีบตรวจอาการเขาและรับรู้ได้ว่าสุขภาพของหนานกงเย่อ่อนล้ามาก ราวกับว่ากำลังจะตายอย่างไรอย่างนั้น
ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูและทราบผลเช่นนั้น แต่นางไม่มียาใดๆ เลยเพราะคราวนี้ที่นำมาด้วยมีแต่ยาสำหรับรักษาอาการซึมเศร้า ไม่มียาสำหรับบำรุงหัวใจเลยแม้แต่น้อย
ฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวายใจมาก นางหยิบกริชขึ้นมาและกรีดข้อมือของตนเองเพื่อให้หนานกงเย่ดื่มเลือดโดยทันที
บทที่ 397 เป็นผู้ชายที่ต้องถูกนังจิ้งจอกบ้าผู้ชายลักพาตัวไป
