ฉีเฟยอวิ๋นตกใจและตัวสั่นเทา
หนานกงเย่กำหมัดเอาไว้แน่น: “ข้าเกิดเป็นผู้ชาย แต่ต้องส่งสตรีจากเมืองต้าเหลียงออกไปหาเจ้าพวกป่าเถื่อน
ถึงแม้ว่าบุรุษเมืองต้าเหลียงจะตายหมดสิ้นก็จะไม่มีทางส่งสตรีออกไป ข้ายอมถูกสังหารก็จะไม่ยอมถูกหยามเหยียด! ”
ราชครูจวินถอนหายใจ ก้มศีรษะลงและหยุดพูด
ฉีเฟยอวิ๋นถึงได้ตระหนักว่าโวยวายมากมายเช่นนี้แล้วยังต้องการให้ราชครูจวินช่วยเหลือ ราชครูจวินเจ้าเลห์ไม่มีทางยอมช่วย
แต่หลังจากผ่านเรื่องราวของฮูหยินรอง เขาต้องการตอบแทนน้ำใจคืน
“เรื่องนี้เกรงว่าจะจัดการได้ยาก หากใช้สตรีนางหนึ่งก็สามารถสงบศึกระหว่างสองเมืองได้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังราชครูจวินซึ่งกำลังพูดอยู่และกล่าวว่า: “ราชครู หากลูกสาวของท่านไปแต่งงานเพื่อสงบศึกท่านยินยอมหรือไม่?”
“เพียงแค่สามารถรับใช้ชาติได้ข้าก็เต็มใจ” ราชครูจวินกล่าวอย่างสงบนิ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กล่าวสิ่งใด นางนั้นไม่ยอมเนื่องจากนางไม่ได้เสียสละเช่นนั้น นางไม่ยินยอมที่จะยกลูกสาวให้กับผู้ที่ไม่รู้จัก
นึกถึงค่ำคืนอันมืดมิดโดยไม่มีญาติพี่น้องอยู่ข้างกาย ชายผู้หนึ่งซึ่งไม่รู้จักก็บังคับฝืนใจลูกสาวผู้น่าสงสารฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกหวาดผวา
“ต่อให้ข้ารับปากว่าจะช่วยเหลือเจ้าแล้วในราชสำนักจะยังมีผู้ใดช่วยเหลือเจ้าอีก แม้ว่าในท้องพระคลังเงินจะเก็บเงินไว้อยู่บ้าง กล่าวถึงเมืองต้าเหลียงของเราแล้วก็ไม่พอใช้เท่าไหร่ หากเกิดสงครามขึ้นเจ้าคิดว่าจะยืนหยัดได้นานเท่าใด จะมีกี่คนที่เต็มใจเหนื่อยกายเหนื่อยใจทุกวี่วันเพื่อเรื่องนี้
ใช้ชีวิตอยู่ดีกินดีจนเคยตัว ไม่มีผู้ใดยอมทำสงคราม
ในเมืองจีนทั้งสี่ทิศนั้นสำหรับเมืองต้าเหลียงเราแล้วมีผู้คนจำนวนมากเกินไป ตอนนี้มีปัญหาทั้งภายในและภายนอก อ๋องเย่คิดว่าเหตุใดเมืองอู๋โยวถึงบ้าคลั่งเช่นนี้?”
“รังแกเมืองต้าเหลียงเรารอบด้าน ดูหมิ่นเมืองต้าเหลียงเราว่าไม่มีผู้ใดใช้การได้”
“ในอดีตเมืองอู๋โยวยอมจำนนมาก่อนเป็นเพียงแค่แผนรับมือที่เหมาะสม หลังจากตอบสนองได้แล้วพวกเขาไม่สามารถปล่อยไปได้อยู่แล้ว ท้ายที่สุดก็เป็นการคิดการณ์ ในเมื่อพวกเขาสามารถทำสิ่งผิดแปลกที่ชายแดนก็ต้องเป็นแผนที่วางไว้ตั้งนานแล้วของราชสำนัก
เช่นนี้ถึงได้เสนอเรื่องแต่งงานสงบศึกขึ้นก็คือเพื่อเตรียมเปิดสงครามกับเมืองต้าเหลียง เมื่ออ๋องเย่ปฏิเสธที่จะแต่งงานสงบศึก เช่นนั้นเขาก็มีข้ออ้างที่จะเปิดสงคราม “ราชครูจวินนั้นมีเหตุผลทุกประโยค ฉีเฟยอวิ๋นนั้นมองไปยังหนานกงเย่
“ในเมื่อราชครูรับปากที่จะช่วยเหลือแล้วพรุ่งนี้เข้าราชการในตอนเช้าก็ขอโปรดให้ถวายฎีกาด้วยกันเถอะ” หนานกงเย่กำลังบีบให้ทำในเรื่องที่เกินความสามารถ
ราชครูจวินกลับไม่ได้ปฏิเสธ: “อีกไม่กี่วันทูตของเมืองอู๋โยวก็จะมาถึงแล้ว หากว่าฝ่าบาททรงประสงค์ที่จะปฏิเสธก็คงจะไม่ทรงอนุญาตให้พวกเขามา เที่ยวนี้ไม่ใช่เรื่องที่ท่านและข้าจะสามารถหยุดรั้งได้ ข้าช่วยได้แต่ถวายฎีกาไม่ได้ ในเมื่ออ๋องเย่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เช่นนั้นก็ให้อ๋องเย่ถวายฎีกาเถอะข้าสนับสนุนก็พอ”
กล่าวให้ชัดแจ้งก็ยังคงไม่ยอมช่วยเหลือ ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองราชครูจวินแล้วอยากจะข่มขู่เขาว่าหากไม่ยอมช่วยเหลือก็จะเพิกเฉยต่อฮูหยินรอง แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากฉีเฟยอวิ๋นก็กลืนกลับไป
นางเป็นหมอ
หนานกงเย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “พรุ่งนี้ข้าจะถวายฎีกา ลำบากราชครูแล้ว”
กล่าวจบหนานกงเย่ก็ลุกขึ้นออกไปด้านนอกส่วนฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นเดินตามออกไป
ด้านนอกหิมะกำลังตก ฉีเฟยอวิ๋นออกประตูไปก็นำเสื้อคลุมคลุมให้หนานกงเย่ทันที หนานกงเย่ยืนอยู่ในลานอย่างเหม่อลอยฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า: “ลำบากใจมากหรือ?”
“ไม่ใช่ลำบากใจ ข้ารู้ดีว่าต้องทำเช่นไรแต่ไม่สมัครใจและโมโห เมืองต้าเหลียงเรามีบุรุษนับพันนับแสนคนกลับต้องพึ่งพาสตรีผู้หนึ่งเพื่อสงบสงคราม
นี่คือความอัปยศ”
ฉีเฟยอวิ๋นกอดหนานกงเย่จากด้านหลังและแนบชิดอยู่ที่หลังของเขา หนานกงเย่หันข้างไปมองฉีเฟยอวิ๋นแต่น่าเสียดายที่มองไม่เห็น
“ท่านอ๋อง ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะหล่อเหลาเช่นนี้ ข้าชอบยิ่งนัก” ฉีเฟยอวิ๋นชอบการแบกรับภาระหน้าที่ของหนานกงเย่
หนานกงเย่หันศีรษะไปโดยไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย “มีสิ่งใดให้ชอบข้านั้นทำสิ่งใดไม่ได้เลย พวกสารเลวพวกนั้นไม่มีผู้ใดช่วยข้าเลย แต่ละคนล้วนเป็นผู้ที่โลภและกลัวตายทั้งสิ้น เจ้าพวกแสวงหาความสำราญ
เมืองต้าหลียงมีผู้คนเหล่านี้อยู่ ไม่กังวลใจได้เช่นไร!”
ฉีเฟยอวิ๋นออกจากหนานกงเย่แล้วเดินไปด้านหน้าเขา: “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ไทเฮาและฝ่าบาทมีพระประสงค์เช่นไร?”
“ไทเฮาไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้ กำลังของไทเฮานั้นอยู่ในวังหลังเท่านั้น ใต้หล้ามีเพียงพระดำรัสของฝ่าบาทจึงจะนับได้ แต่ฝ่าบาททรงไม่ต้องการสู้รบและต้องการเปลี่ยนการสู้รบเป็นสันติ
ข้าราชบริพารเบื้องล่างทุกคนมองพระประสงค์ของฝ่าบาทออกและเรียกร้องการแต่งงานเพื่อสงบศึกเอง แต่ข้าจะให้เมืองอู๋โยวบ้าคลั่งเช่นนี้ได้เช่นไร
คิดถึงสตรีเมืองต้าเหลียงเราแล้วจะส่งไปทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด: “ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าทุกคนนั้นไม่ถวายฎีกา เป็นฝ่าบาทที่ได้ทรงตัดสินพระทัยแล้ว ทุกคนไม่เต็มใจทำสงครามและอย่างไรก็ตามหากใช้คนผู้หนึ่งไม่ต้องใช้กำลังมากมายก็สามารถทำให้บ้านเมืองสงบสุขได้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังคนและกำลังทรัพย์เพื่อไปสู้รบ
เกรงว่าราษฎรก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ราษฎรเพียงแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุขและมีงานทำ ไม่ได้คิดมากเพียงนั้น”
หนานกงเย่มองไป: “อวิ๋นอวิ๋นก็อยากแต่งงานสงบศึกหรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายศีรษะ: “ไม่ ข้าไม่อยากให้แต่งงานสงบศึก หากว่าเป็นลูกสาวข้านางชอบพอบุรุษของเมืองอื่น เพียงแค่ชายผู้นั้นก็ชอบลูกสาวของข้าด้วยและพวกเขาช่วยเหลือเกื้อกูลรักใคร่ชอบพอกัน ข้าก็จะยอมให้นางแต่งงานไปเมืองอื่น แต่หากว่านางไม่ยินยอมก็อย่างที่ท่านอ๋องบอก ข้าจะสู้ สู้ไม่ได้ก็ยอมตายดีกว่ายอมจำนน”
หนานกงเย่พยักหน้า: “ข้ายอมตายดีกว่ายอมจำนน หากว่ายอมรับการแต่งงานสงบศึกในครั้งนี้ต่อไปบ้านเมืองก็จะพังทลายลงไป”
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจอย่างโล่งอก: “ท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นข้าลองไปถามผู้อื่นดูบางทีอาจยังพอมีโอกาส”
หนานกงเย่มองไป: “เจ้านึกว่าข้าไม่เคยไปหรือ?”
“ท่านอ๋องถามอ๋องตวนแล้วหรือไม่?” ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงอ๋องตวนเป็นคนแรก
หนานกงเย่ถอนหายใจแรง: ข้าคิดว่าพี่รองน่าจะมีความคิดเช่นเดียวกับข้า แต่คิดไม่ถึงว่าเขาไม่คิดที่จะช่วยข้า เขาคิดว่าเช่นนี้ก็มิได้มีสิ่งใด”
“อ๋องตวนเป็นคนซื่อบื้อจริงๆ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
หนานกงเย่ขบขัน: “อืม เขาเป็นคนซื่อบื้อ”
“ท่านอ๋อง ข้าจะไปจวนอ๋องตวนให้เขาช่วยท่านอ๋อง” ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจแล้วว่าราชสำนักมีศัตรูคู่แค้นคนเดียวกันจึงจะแก้ปัญหาเรื่องราวต่อไปได้
หนานกงเย่มองไปยังฉีเฟยอวิ๋นแล้วรู้สึกขบขัน: ” อวิ๋นอวิ๋นรู้ไหมว่าท่านพ่อตาไม่เห็นด้วย?”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง: “เหตุใด?”
“ท่านพ่อตาอายุมากแล้วถึงแม้ว่ายังสามารถออกรบได้แต่กลับไม่กล้ารับผิดชอบในภาระนี้ ราษฎรไม่ยินยอมเปิดสงคราม ยินยอมที่จะส่งสตรีไปแต่งงานสงบศึกแล้วยังคิดว่านี่คือเรื่องที่ดี
แม่ทัพทำได้เพียงแค่ทำตามเจตจำนงของราษฎรเท่านั้น เนื่องจากแม่ทัพไม่สามารถเพิกเฉยต่อทหารหาญได้
ไม้เท้านี้ไม่มีผู้ใดยอมตี”
“ไม่แน่ว่าต้องทำสงคราม เมืองอู๋โยวจะยอมสู้รบจริงหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นถามกลับ
หนานกงเย่หันกลับมา: “กองสอดแนมและสายลับของข้าได้รายงานมาว่าเมืองอู๋โยวได้ให้กองทัพกดดันชายแดนแล้วเพื่อรอการสู้รบ ชายแดนก็เร่งม้าเร็วมารายงานต่อราชสำนักว่าเตรียมการในตอนนี้อาจจะไม่ทันการณ์
กรมกลาโหมกลัวซะแล้ว! ”
ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา: “เมืองอู๋โยวพูดกลับไปกลับมา องค์รัชทายาทแห่งอู๋โยวตรัสว่าจะไม่มาปะทะเลยไม่ใช่หรือ?”
“จวินมั่วซั่งนั้นเคยกล่าวแต่วันนี้ไม่เหมือนวันนั้นผู้ใดจะรู้ได้หล่ะ?” หนานกงเย่สีหน้าหมองลง ลมและหิมะดูเหมือนจะปกคลุมเขาด้วยแสงสีขาวชั้นหนึ่งภายใต้แสง เงาสะท้อนของโคมไฟในลานเรือนนั้น มองเห็นความเฉียบคมอันเยือกเย็นที่กำลังเตรียมการเพื่อเข่นฆ่า
