ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดออกมา นางกรีดข้อมือของตัวเอง แล้วเอาเลือดให้มู่เหมียนกิน จากนั้นก็ให้มู่เหมียนนอนลง นางก็ไม่รู้ว่าเลือดของนางจะสามารถรักษาโรคหวัดได้หรือไม่ นางเพียงแค่หวังว่ามู่เหมียนจะดีขึ้น
มู่เหมียนเอาแต่พูดเพ้อ นางพูดนานกว่าครึ่งชั่วโมงยาม ก่อนที่จะอาการดีขึ้น
มู่เหมียนนอนอยู่บนเตียงและจับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ริมหน้าต่าง และเฝ้ามองมู่เหมียนจนกระทั่งหลับไป
หลังจากที่มู่เหมียนไข้ลดลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นและจากไป
ในเวลานี้ก็มืดแล้วและไม่ง่ายที่จะหาใครสักคน ฉีเฟยอวิ๋นจึงไปหาไห่กงกงที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง เมื่อไห่กงกงเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกประหลาดใจ และรีบเข้าไปทักทายฉีเฟยอวิ๋น
“พระชายาเย่ ทำไมถึงมาที่นี่เวลานี้พ่ะย่ะค่ะ พระพันปีทรงไม่พบใครมาสองวันแล้ว” ไห่กงกงเฝ้าอยู่ที่ประตู และห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในตำหนัก รวมทั้งฉีเฟยอวิ๋นด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความคิดของพระพันปีในเวลานี้ดี และแน่นอนว่านางไม่ได้มาหาพระพันปีเพื่อขอความเมตตา
“กงกง มู่เหมียนเป็นไข้อยู่ในตำหนักเย็น หาใครสักคนไปกับข้าหน่อย และของกินอีกนิดหน่อย ข้าเกรงว่านางจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นพูดให้เป็นเรื่องใหญ่ ไห่กงกงตกใจ และรีบเรียกขันน้อยที่ภักดีมาสองคน นางกำนัลมาหนึ่งคน จากนั้นก็ให้ตามฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตำหนักเย็น และให้คนนำของกินของใช้ไปให้
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขอบคุณและออกไปจากตำหนักเฉาเฟิ่ง
มู่เหมียนนอนหลับใหล ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงข้าง ๆ เตียง นางง่วงและเผลอหลับไปชั่วขณะ ขันทีน้อยสับเปลี่ยนกันเฝ้าทั้งคืน และในที่สุดก็ผ่านคืนนี้ไปได้
มู่เหมียนตื่นแต่เช้า นางลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง และนึกถึงเรื่องที่ถูกโยนเข้ามาในตำหนักเย็น มู่เหมียนลุกจากเตียง เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ข้าง ๆ มู่เหมียนก็ตกตะลึง นางมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยสายตาที่เย็นชาและดุร้าย：“เจ้ามาทำอะไรที่นี่？มาดูความสนุกหรืออย่างไร？”
ขันทีน้อยรีบกล่าวว่า：“เป็นพระชายาเย่ที่เสด็จมาได้ทันเวลา และทำให้ไข้ของหวงกุ้ยเฟยลดลงพ่ะย่ะค่ะ”
“……” มู่เหมียนกลอกตามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และไม่เห็นนางอยู่ในสายตา：“ข้าไม่อยากเห็นเจ้า ไปให้พ้น！”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“หากบอกให้ข้าไป ข้าคงทำไม่ได้ แต่หากบอกให้ข้าฉีดยาให้เจ้า ข้าสามารถทำได้ อีกเดี๋ยวข้าจะกลับไปเอากล่องยา หากเจ้าไม่อยากให้ข้าฉีดยาเจ้าวันละหลาย ๆ เข็ม เจ้าก็อย่ายั่วโมโหข้า”
“บังอาจ ข้าเป็นหวงกุ้ยเฟย เจ้ากล้าข่มเหงรังแกข้าหรือ？” แววตาของมู่เหมียนเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูนางอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านางดูมีกำลังวังชาขึ้นมากแล้ว จึงลุกขึ้นไปทานอาหาร
“ลงมาเถอะ ไม่มีอะไรกินนะ มีแค่อาหารเหลือ ๆ นิดหน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและทานอาหาร มู่เหมียนท้องร้อง และคิดว่าหากไม่ลุกขึ้นก็คงไม่ได้กิน
มู่เหมียนจึงลุกขึ้นจากเตียง สวมรองเท้าลายปัก และเดินตรงไปข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็นั่งลงและหยิบตะเกียบขึ้นมากิน
ฉีเฟยอวิ๋นให้ขันทีและนางกำนัลถอยออกไป แล้วเหลือบมองนาง：“เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าเมื่อเจ้าเข้ามาสู่ประตูวังที่ลึกดั่งทะเล ต่อให้เจ้าจะมีความสามารถมาก แต่ก็ยังไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ จะอยู่หรือตายก็ดี ล้วนแต่เป็นคนที่นี่ ต่อให้เจ้าตาย แล้วจะมีใครสงสารเจ้า？”
มู่เหมียนทำเหมือนไม่ได้ยิน และทานอาหารของนางต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“หากเจ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะเป็นหญิงแก่ที่ไม่มีค่า ถึงตอนนั้นข้าจะดูว่าเจ้าจะทำอย่างไร？สถานะอันสูงส่งของการเป็นหวงกุ้ยเฟย จะเทียบกับผู้อื่นได้หรือไม่？”
“ข้ามาถึงวันนี้ได้ ไม่ใช่เพราะเจ้ามอบให้หรือ？” มู่เหมียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
“ที่เจ้ามาถึงวันนี้ มันไม่ใช่ความผิดของข้า ฉันจะไม่ยอมเป็นแพะรับบาป ในวันนั้นข้าเข้าไปในวัง ฝ่าบาทและท่านอ๋องทั้งสองก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาทั้งสามคนจับสลากกัน และฝ่าบาทก็จับได้เจ้า เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพราะข้า”
มู่เหมียนหยุดชะงักในขณะที่ถือตะเกียบอยู่ในมือแล้วยิ้ม：“หยุดพูดจาไร้สาระกับข้าเสียที”
“อันที่จริงแล้วทุกคนไม่สามารถอะไรได้” ฉีเฟยอวิ๋นกินเสร็จแล้ว และลุกขึ้นยืน นางมองเข้าไปในตำหนักเย็น
“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าทำผิดเรื่องอะไร แต่ในเมื่อเข้ามาที่นี่แล้ว ก็แสดงให้เห็นว่านี่เป็นวาสนาของเจ้า หากเจ้าไม่เต็มใจจะรักใคร่ปรองดองกับฝ่าบาท เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องสนใจเรื่องข้างนอก และตอนนี้ท่านพ่อของเจ้าก็ถูกท่านอ๋องจับกุมไว้ เขายักยอกเงินบรรเทาภัยพิบัติที่ชายแดนแปดล้านตำลึง และยังส่งคนทำร้ายเสี่ยวซื่อจื่อที่จวนอ๋องเย่ แน่นอนว่าท่านอ๋องทรงเกลียดชังเข้ากระดูกดำ จึงไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปโดยง่าย
เจ้าดูแลตัวเองเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังจากไป มุู่เหมียนเฝ้ามองฉีเฟยอวิ๋นจากไปอย่างดูถูกเหยียดยาม
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นออกไปแล้ว นางก็นำของมีค่าทั้งหมดออกมาจากตัว จากนั้นก็แบ่งให้ขันทีน้อยสองคนและนางกำนัลหนึ่งคน
“นี่……” ขันทีน้อยและคนอื่นๆ รีบคุกเข่าให้ฉีเฟยอวิ๋น หากเป็นของผู้อื่นนั้นพวกเขากล้ารับ แต่ของของพระชายาเย่นั้นต้องคิดก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจสิ่งที่พวกเขาคิด นางจึงกล่าวว่า：“ขอมีเรื่องอยากจะขอร้องพวกเจ้า หากพวกเจ้าไม่รับของพวกนี้ก็น่าเสียดาย แต่หากพวกเจ้าไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปหาไห่กงกง ให้เขาเปลี่ยนพวกเจ้าออกไป และให้ผู้อื่นมาแทน”
“ไม่……ไม่ต้องพ่ะย่ะค่ะ บ่าวรับไว้ก็ได้ พระชายาเย่ทรงมีอะไรก็รับสั่งมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ พวกเรายอมสละชีวิตด้วยความภักดี”
ขันทีตัวน้อยรีบเก็บของที่อยู่บนพื้น
พระชายาเย่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย สิ่งของพวกนี้มีราคาหนึ่งพันตำลึง พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากไม่มีประโยชน์ในวังก็จะไม่มีความสําเร็จใด ๆ
พระชายาเย่เป็นใคร แน่นอนว่าสามารถพึ่งพาได้ และเป็นความโชคดีของพวกเขา
“พวกเจ้าลุกขึ้นก่อนเถอะ แน่นอนว่าข้ามีเงิน คนในครอบครัวของพวกเจ้าที่อยู่ข้างนอก ข้าจะช่วยดูแลให้ หากมีอะไรที่ไม่ขัดต่อกฎหมายบ้านเมือง พวกเจ้าก็สามารถไปหาข้าได้ โดยเฉพาะเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย ข้าจะช่วยรักษาอาการป่วยให้พวกเจ้าอย่างดีที่สุด เพียงแค่เขียนที่อยู่ให้ข้า ข้าก็จะให้คนไปดู แต่หากไม่เจ็บป่วยก็ไม่เป็นไร และแน่นอนว่าไม่คิดค่าใช้จ่ายในการรักษา
ส่วนหรงเต๋อหวงกุ้ยเฟย ข้ากับนางเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ตอนนี้นางกำลังตกที่นั่งลำบาก และข้าก็เป็นห่วงนาง พวกเจ้าจะต้องดูแลนางให้ดี ๆ
อย่าให้ขาดตกบกพร่อง”
ขันทีน้อยมองหน้ากันและเห็นชอบ：“พระชายาวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ พวกบ่าวจะจัดการเรื่องนี้เป็นอย่างดี และให้หรงเต๋อเฟยอยู่ที่นี่เหมือนกับอยู่ที่ตำหนักหรงเต๋อ”
“อาหารการกินต่าง ๆ ข้าจะนำมาส่งให้ แม้ว่าพวกเจ้าจะจ่ายไปล่วงหน้า แต่เมื่อกลับไปแล้ว ข้าจะเอามาให้พวกเจ้า ข้ารู้……ว่าตอนนี้กิดเรื่องขึ้นกับต้ากั๋วจิ้ว และพวกเจ้าก็กังวลว่าจะพัวพันไปถึงหรงเต๋อเฟย แต่ข้ารับรองว่าตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย หรงเต๋อเฟยก็จะเป็นหวงกุ้ยเฟยไปตลอด แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง นางก็จะยังเป็นหรงเต๋อเฟย และไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้”
“……” ขันทีน้อยตัวสั่น แววตาของฉีเฟยอวิ๋นดูเย็นชาและไม่ง่ายที่จะรับมือ ขันทีน้อยอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว ความกล้าหาญของพระชายาเย่สมคำร่ำลือจริง ๆ ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน
จะมีสักกี่คนที่กล้ากล่าวเช่นนี้ออกมา เบื้องบนยังมีฝ่าบาทและพระพันปี หากใครได้ยินเข้าก็คงไม่ใช่เรื่องดี
แต่ขันทีน้อยก็เข้าใจดีว่าหากคำพูดนี้แพร่กระจายออกไป ทุกคนก็จะต้องหัวขาด ตรงกันข้ามพระชายาเย่มีพระพันปี แม่ทัพฉี และผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คอยปกป้อง ไม่มีทางที่จะอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
แต่หากเกิดอะไรขึ้นแล้วพระชายาเย่โยนความผิดให้พวกเขา พวกเขาก็คงตายอย่างน่าอนาถ และตรงกันข้ามพระชายาเย่จะไม่เป็นอะไรเลย
“เอาล่ะ พวกเจ้าไปทำงานเถอะ ข้าจะไปแล้ว แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ พวกเจ้าเขียนที่อยู่บ้านของพวกเจ้าให้เรียบร้อย มีใครบ้างก็เขียนลงไปด้วย”
ฉีเฟยอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า และเข้าใจดีว่าหากในวังไม่มีความโหดเหี้ยมใด ๆ ก็คงจะต้องถูกผู้อื่นรังแก
ในตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับต้ากั๋วจิ้ว มู่เหมียนยั่วโทสะจักรพรรดิอวี้ตี้ นางจึงถูกส่งเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็น หากฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช้วิธีการข่มขู่และหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้บ่าวในวังพวกนี้หวาดกลัวได้
หลังจากที่ออกมาจากตำหนักเย็นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง และเมื่อพบไห่กงกงแล้ว นางก็จากไป
ไห่กงกงเฝ้ามองฉีเฟยอวิ๋นจากไป และรู้สึกว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นผู้ที่มีไมตรีจิต
ในตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับต้ากั๋วจิ้ว แต่พระชายาเย่ยังกล้าที่จะออกหน้ารับแทนเรื่องของหรงเต๋อเฟย ช่างโง่เขลาเสียจริง！
