ทันทีที่อาอวี่เข้าประตูมาก็ถูกปู้เหวินเห็นเข้าและเห็นคนผู้หนึ่งเดินผ่านประตูไปด้วย
ปู้เหวินให้คนไล่ตามไปแล้วพาอาอวี่ไปยังสวนดอกกล้วยไม้
ระหว่างทางอาอวี่ก็ถามอยู่ตลอดว่าปู้เหวินรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นใช่หรือไม่ถึงได้รออยู่ที่ประตูกลางดึก ปู้เหวินได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยและปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยวแต่อาอวี่กลับมองไม่ออกเลย ปู้เหวินมองดูอาอวี่ราวกับมองดูคนโง่เขลายังไงยังงั้น
“ไปก็จะรู้เอง” ปู้เหวินเดินอยู่ด้านหน้าโดยที่อาอวี่เดินตามจากด้านหลังและมาถึงสวนดอกกล้วยไม้กันอย่างรวดเร็ว
ปู้เหวินเดินไปถึงด้านนอกประตูของฉีเฟยอวิ๋นและรายงานว่า: “อาอวี่กลับมาแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้เข้าไปแต่อาอวี่ลังเล: “ดึกดื่นเช่นนี้แล้ว!”
“ให้เจ้าเข้ามาก็เข้ามา” หนานกงเย่เปิดปากพูดอาอวี่ก็ไม่กล้าไม่เข้าไป
เข้าประตูไปอาอวี่ก้มศีรษะลงและประตูด้านหลังก็ปิดลง อาอวี่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปดูตรงหน้าประตู ประตูปิดลงอาอวี่นั้นประหลาดใจ แล้วก็หันกลับไปมอง
ฉีเฟยอวิ๋นสวมเสื้อผ้าสีขาวพระจันทร์นั่งอยู่บนขอบเตียงพร้อมกับมองไปยังอาอวี่ หนานกงเย่นอนอยู่ด้านในราวกับว่าได้หลับไปแล้ว
“ท่านอ๋องหลับแล้วหรือ?” อาอวี่ยิ่งรู้สึกแปลกใจมากยิ่งขึ้น หรือว่าท่านอ๋องป่วยซะแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นนั้นเกียจคร้านเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระจึงเปิดปากถามอาอวี่: “เจ้าแต่งงานเมื่อใดและแต่งภรรยาตอนไหน?”
อาอวี่ตะลึงครู่หนึ่งถึงได้เห็นว่ายังมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ภายในห้อง
อู๋กั่วก็อยู่ด้วย อาอวี่เข้าใจทันทีว่าคนที่ฟ้องนั้นมาแล้ว
อาอวี่กล่าวว่า: “ข้าแค่กล่าวเฉยๆ”
ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูไม่ได้เลย: “เรื่องเช่นนี้เจ้าจะกล่าวไร้สาระได้หรือ? ซึ่งทำให้คนเข้าใจผิด!”
อาอวี่เหลือบมองใบหน้าแดงเรื่อของอู๋กั่วโดยที่เขาเบื่อเต็มทนซะแล้ว
“แม่นางอู๋กั่วดึกดื่นเช่นนี้แล้วหรือว่ามาเพื่อฟ้องหรือ?” อาอวี่ถามอย่างไม่เกรงใจ
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างโกรธเคือง: “เจ้ายังกล้าถามผู้อื่นอีก?”
อาอวี่กล่าวในทันทีว่า: “ข้าไม่กล้า”
“ดูเจ้าแล้วยังไม่กล้าอีก แม่นางอู๋กั่วเจ้าจัดการตามความเหมาะสมเถอะ จะจัดการกับอาอวี่เช่นไรจะบิดสมองเขาลงมาหรือว่าจะทุบตีขาทั้งสองข้างของเขาให้หัก”
“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น” อู๋กั่วรีบโบกมือและเหลือบมองอาอวี่อย่างเกรงใจ ไม่สามารถทำให้อาอวี่เสียหายได้
ใบหน้าของอาอวี่ดูไม่ได้เลยและรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง: “เจ้ามองข้าทำไมกัน?”
อู๋กั่วก็เป็นหญิงสาวที่ปากเร็วใจถึง: “อาอวี่ ท่านไม่ได้แต่งงานและก็ไม่มีหญิงที่รัก เช่นนั้นท่านจะยอมแต่งงานกับข้าหรือไม่?”
อู๋กั่วเป็นห่วงกังวลเรื่องการแต่งงานจึงได้ทุ่มสุดตัวแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นก็คาดคิดไม่ถึง ช่างกล้าจริงๆ!
อาอวี่ถูกถามจนความอับอายกลายเป็นความโกรธ: “เจ้าเป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง เหตุใดถึงได้พูดจาไร้ยางอายเช่นนี้?”
ปากของฉีเฟยอวิ๋นกระตุก ทันใดนั้นร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นผู้นี้ก็ปรากฏขึ้นมาในสมอง เรื่องที่เจ้าของร่างเดิมสารภาพรักกับหนานกงเย่ ในขณะนั้นก็เป็นเช่นนี้ อาอวี่เปรียบเสมือนหนานกงเย่และอู๋กั่วก็เปรียบเสมือนเจ้าของร่างเดิม จุดเริ่มต้นของความรัก ความรักมั่นคงกว่าทองคำ สมความปรารถนาปราศจากการร้องขอ พร้อมทั้งรู้สึกน่ารังเกียจขยะแขยงยิ่งนัก
จะมีความสุขได้เช่นไร?
มองดูอู๋กั่ว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไร้คุณค่าแทนเจ้าของร่างเดิม
เหตุผลที่สตรีนั้นไม่มีความสุข ส่วนมากเป็นเพราะบุรุษ!
เจ้าของเดิมนั้นมองเรื่องจริงไม่ถ่องแท้จึงตกไปอยู่ในมือของชายหนุ่ม หากว่าเข้าใจและมีคนสอนสั่งตั้งแต่อายุยังน้อย เติบโตขึ้นมาก็จะไม่หลงผิด
ฉีเฟยอวิ๋นเหม่อลอยในครานี้ส่วนหนานกงเย่นั้นรออย่างร้อนใจ เขาลืมตาขึ้นมองเห็นสายตาขยะแขยงของฉีเฟยอวิ๋นพอดิบพอดี
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังอาอวี่และอู๋กั่วด้วยความสนใจ อาอวี่พูดจาไหลลื่นซะจนอู๋กั่วไม่มีราคาเลย
อู๋กั่วโกรธจนหน้าแดงและดวงตาก็แดงไปด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นทนดูไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“แม่นางอู๋กั่วเจ้าอย่าได้กล่าวอีกเลย เขาไม่มีบุญ ภายภาคหน้าข้าจะช่วยเจ้าหาผู้ที่ดีกว่าเขาเป็นร้อยเท่าให้ เจ้าคิดเช่นไร?”
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดปากอู๋กั่วนั้นเตะเข้าไปหนึ่งครั้งจนอาอวี่บินกระเด็นออกไปเลยโดยตรง ออกไปจากประตูไปเลยโดยที่คนนั้นกลิ้งอยู่บนพื้นและอาเจียนออกมาเป็นเลือด
ผลสุดท้ายทั้งดอกกล้วยไม้ก็มาประหนึ่งหมู่มวลนกบินหายไปและไร้ซึ่งผู้คนในทันที
อู๋กั่วออกมาจากหน้าประตูด้วยมือที่กุมอยู่ด้านหลังพร้อมด้วยใบหน้าอันเย็นชา: “หึ นี่เป็นจุดจบที่เจ้าปฏิเสธข้า จำเอาไว้ว่าคราวหน้าไปให้ไกลหน่อย”
กล่าวจบอู๋กั่วหันหลังกลับไปหาฉีเฟยอวิ๋นและเดินไปยังตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋นด้วยใบหน้าอันเย็นชาอย่างดูถูกเหยียดหยาม ชั่วขณะหนึ่งก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “พระชายาเย่ แม่สามีที่ดีที่ท่านกล่าวเป็นขุนนางในราชสำนักใช่หรือไม่?”
“อันนี้…….” ฉีเฟยอวิ๋นคาดไม่ถึงจริงๆ แม่นางอู๋กั่วผู้นี้ช่างตรงไปตรงมายิ่งนัก!
“เช่นนี้เจ้ามีสิ่งใดที่ต้องการเรียกร้องหล่ะ?” ฉีเฟยอวิ๋นผู้เป็นแม่สื่อนี้มีเรื่องให้ทำแล้ว
อู๋กั่วกล่าวในทันใดว่า: “เพียงแค่เขาไม่มีน้อย ข้าสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี อายุไม่มากเกินไปประมาณยี่สิบปีเป็นพอ วงศ์ตระกูลสะอาดผุดผ่อง ไม่ยากจนเกินไปก็พอ ทางที่ดีรูปร่างหน้าตาก็ต้องดูดีด้วย”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด นอกจากอาอวี่แล้วยังมีผู้หนึ่งที่ยังเหมาะสมด้วยจริงๆ
“คนเช่นนี้นั้นมีอยู่แต่ว่าข้าจะไปถามในวันพรุ่งนี้ถึงจะได้”
“จริงหรือ?” อู๋กั่วได้ยินก็สุขใจแล้ว จวนอ๋องเย่นั้นเป็นสถานที่ที่ดีนักไม่ได้มาเสียเที่ยวจริงๆ!
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไปรอบหนึ่งส่วนเจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
อู๋กั่วไม่ค่อยวางใจจึงไล่ถามอีกว่า:”ไม่รู้ว่าเป็นคุณชายของตระกูลไหน?”
ฉีเฟยอวิ๋นทนไม่ได้ที่จะให้อู๋กั่ววิตกกังวลจึงได้กล่าวว่า: “ตระกูลฉีกั๋วกง ไม่รู้ว่าเจ้าเคยได้ยินหรือไม่?”
“ฉีกั๋วกง?” อู๋กั่วหน้าตาประหลาดใจ ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆและนางก็ไม่ได้เป็นคนของเมืองต้าเหลียง
ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้กล่าวว่า: “ตระกูลฉีกั๋วกงมีคุณชายผู้หนึ่ง ข้านั้นเคยเห็นเขามาก่อนแต่เขาร่างกายอ่อนแอไม่มีเรี่ยงแรง ตั้งแต่ยังเด็กเขานั้นตกลงมาจากต้นไม้ใหญ่ เป็นคนส่วนน้อยในจวนกั๋วกงที่ไม่มีวิทยายุทธ แต่จวนกั๋วกงของพวกเขา ชื่นชอบสตรีผู้ตรงไปตรงมาและสตรีของจวนกั๋วกงนั้นสามารถออกรบได้ทั้งสิ้น สตรีในจวนกั๋วกงก็มีฐานะอันสูงส่ง
ในเมืองต้าเหลียงของเรา ฐานะของสตรีนั้นไม่ได้สูงถึงเช่นนั้นแต่จวนกั๋วกงไม่เหมือนกัน”
อู๋กั่วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ไม่ง่ายเลยที่จะพบคนผู้หนึ่งแล้วยังพิการอีกด้วย เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ในภายภาคหน้าหากว่าแต่งงานกันแล้วนางไม่พอใจปล่อยอารมณ์ออกมา จะไม่เตะทีเดียวจนตายเลยหรือ?
อู๋กั่วเหลือบมองอาอวี่ซึ่งถูกคนประคองขึ้นมาครงด้านนอกประตู อาอวี่นั้นคนทั้งคนดูย่ำแย่รวมทั้งใบหน้าซีดเซียว มีคนเรียกหมอประจำจวนให้มารักษาอาการของอาอวี่
อาอวี่เช่นนี้ยังโดนเตะจนแย่ หากว่าไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเช่นนั้นจะไม่……ตายเลยหรือ?
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างเฉยเมยว่า: “ข้าเคยเห็นคนผู้นั้น หากเจ้าเชื่อข้าพรุ่งนี้ก็ไปกับข้า เขาจะชื่นชอบเจ้าหรือไม่ข้ายังไม่กล้ากล่าว ว่ากันว่าช่วงนี้เขาเพิ่งสรรหาเรื่องแต่งงาน หญิงสาวจากครอบครัวในเมืองหลวงไม่น้อยก็ไปกันซึ่งไม่เข้าตาเขาหรือไม่ก็ไม่เข้าตาฮูหยินกั๋วกง ดังนั้นถึงไม่ลงเอยสักที”
เมื่อได้ยินว่าไม่เข้าตาอู๋กั่วก็ประหลาดใจ:”เขายังช่างเลือกมากเพียงนี้?”
“ถือว่าใช่หล่ะมั้ง แท้ที่จริงแล้วเงื่อนไขของพวกเขาก็ไม่มาก หนึ่งคือสามารถต่อสู้ได้และอีกอย่างคือรูปร่างหน้าตานั้นใช้ได้”
อู๋กั่วยิ้ม: “เช่นนั้นข้าน่าจะไม่มีปัญหา”
“คือเช่นนี้ ฮูหยินกั๋วกงดูว่าสามารถต่อสู้ได้แต่บุตรชายดูที่หน้าตา เขาอายุก็ไม่มากแค่ยี่สิบปีเท่านั้น”
“โอ้?” อู๋กั่วรู้สึกโล่งสบาย
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อว่า: “ลายมือนั้นเขียนได้ดีนัก ความสามารถทางวรรณกรรมนั้นไม่ธรรมดา”
“โอ้?” ดวงตาของอู๋กั่วเบิกกว้าง ไม่มีวิทยายุทธแต่เป็นผู้ที่สง่างาม?
“เขารู้ทักษะการรักษาโรคอยู่บ้างและใช้ทหารเก่งกาจเช่นเซียน เคยเป็นที่ปรึกษาทางทหารของกองทัพตระกูลอวิ๋น”
“โอ้?” ดวงตาของอู๋กั่วแทบจะทะลักออกมา ดีสิ เป็นผู้มีพรสวรรค์ผู้หนึ่ง!
