องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ – บทที่ 599 หัวแตกและเลือดไหล

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 599 หัวแตกและเลือดไหล

เมื่อได้ยินว่ามีคนลอบสังหารซื่อจื่อ มู่เหมียนก็รีบร้อนมาที่นี่ จะว่าไปแล้วหลังจากที่มู่เหมียนเข้าไปในวัง นางก็เจอกับจวินเซียวเซียวน้อยมาก แต่ทุกครั้งที่เจอมู่เหมียนก็ประหลาดใจมาก

โดยปกติแล้วทั้งสองคนก็ไม่เคยเจอกันข้างนอกเลย

หลังจากที่เข้ามาแล้ว มู่เหมียนก็ถวายบังคมพระพันปี และกำลังจะไปดูบุตรอันเป็นที่รักของฉีเฟยอวิ๋น นางได้ยินเสียงของจวินเซียวเซียว

“เซียวเซียวถวายบังคมหวงกุ้ยเฟยเพคะ” แม้ว่าจวินเซียวเซียวจะกำลังตั้งครรภ์ แต่ก็ยังคงคำนับมู่เหมียนตามกฎระเบียบ ถึงอย่างไรก็ตามมู่เหมียนก็เป็นหวงกุ้ยเฟย ตำแหน่งของจวินเซียวเซียวนั้นไม่สูงเท่ากับตำแหน่งของมู่เหมียน

เมื่อมู่เหมียนหันกลับไปเห็นจวินเซียวเซียวก็ตกตะลึง เคยเห็นหญิงงามมามากมาย แต่ผู้ที่งดงามเหมือนจวินเซียวเซียวนั้นยากที่จะได้พบ

ในขณะนี้มู่เหมียนกำลังเปรียบเทียบจวินเซียวเซียวกับฉีเฟยอวิ๋น นางมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และมองไปที่จวินเซียวเซียว ในแวบแรกสรุปได้ว่าทั้งสองสูสีพอกัน

แต่ในสายตาของมู่เหมียน รูปลักษณ์หน้าตาของนางเทียบไม่ได้กับฉีเฟยอวิ๋น แต่ฉีเฟยอวิ๋นจิตใจดี นางกับฉีเฟยอวิ๋นจึงเข้ากันได้

ฉีเฟยอวิ๋นทนมู่เหมียนไม่ไหว ทำไมนางถึงไม่พูด มัวแต่มองอะไรอยู่？

มู่เหมียนตระหนักได้ว่าตนเองเสียมารยาท จึงพูดกับจวินเซียวเซียวว่า：“พระสนมเอกเซียวไม่ต้องเช่นนี้ เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่”

จวินเซียวเซียวไม่คิดว่ามู่เหมียนจะเป็นคนใจกว้างเช่นนี้

“ยังต้องทำตามกฎระเบียบเพคะ” จวินเซียวเซียวพยักหน้าและกลับไปยืน นางรอให้มู่เหมียนนั่งลงก่อนแล้วนางถึงนั่งลง

มู่เหมียนไม่ชอบเข้าสังคมของผู้หญิง นางจึงหันหลังกลับไปดูเด็ก ๆ เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เป็นไรแล้วก็รู้สึกโล่งใจ จวินเซียวเซียวเดินไปนั่งลงและไม่ถามอะไรมากนัก

เมื่อถึงเวลาเที่ยง มีข่าวมาจากภายนอกว่าเรื่องของนักฆ่านั้นมีเงื่อนงำ

พระพันปีมองไป：“มีเงื่อนงำงั้นหรือ？”

ไห่กงกงเรียกขันทีน้อยที่มารายงานมาพูดข้างหน้า ขันทีตัวน้อยรีบคุกเข่าลงและกราบทูลว่า：“กราบทูลพระพันปี ท่านอ๋องเย่ทรงพบชุดดำในตำหนักเฟิ่งอี๋ ฮองเฮาถูกจับกุมแล้ว แม้แต่ห้องพระของฮองเฮาก็ทรงทุบทิ้งแล้วพ่ะย่ะค่ะ！”

พระพันปียังคงสงบนิ่งมาก แต่จวินเซียวเซียวโอบท้องไว้ด้วยความตกใจ

มู่เหมียนมองและชำเลืองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้สึกประหลาดใจ เป็นฮองเฮาได้อย่างไรกัน

ฉีเฟยอวิ๋นค่อนข้างเศร้าโศก นี่เป็นการตั้งมั่นอย่างแน่วแน่ เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถทำอะไรฮองเฮาได้ และต้องการที่จะทำให้ฮองเฮารู้สึกไม่สบายใจ

แต่ในท้องของฮองเฮามีบุตรของฝ่าบาทอยู่ หากเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถแบกรับได้

จวินเซียวเซียวก้มหน้าลง ใบหน้าของนางซีดเผือด

พระพันปีจึงถามว่า：“ฝ่าบาททรงรู้แล้วหรือไม่？”

“รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

พระพันปีก็จะรู้สึกกระวนกระวายใจเช่นกัน ฮองเฮาผู้นี้ต้องการให้นางตายหรือ？

พระที่นั่งบำรุงฤทัย

เมื่ออ๋องตวนได้ยินว่าซื่อจื่อถูกลอบสังหาร เขาก็รีบเข้ามาในวังเพื่อเข้าเฝ้าในทันที แต่ได้ข่าวว่ามีคนลอบสังหารพระพันปี เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของพระมเหสีหวา จึงไปคารวะพระมเหสีหวาก่อน และถือโอกาสไปส่งอวิ๋นหลัวฉวนด้วย

ในขณะนี้ทั้งสามพี่น้องอยู่ในพระที่นั่งบำรุงฤทัย และกำลังโต้เถียงกันอย่างหน้าดำหน้าแดง

จักรพรรดิอวี้ตี้ต้องการจะปล่อยคน แต่หนานกงเย่ไม่ยอม

“นางเป็นฮองเฮา และเป็นฮองเฮาของข้า หากจะจัดการกับฮองเฮาก็จัดการกับข้าด้วย เมื่อไหร่จะถึงทีเจ้า？”

จักรพรรดิอวี้ตี้โกรธจัด เสี่ยวสวีจื่อตกใจจนตัวสั่น อ๋องตวนรู้สึกเสียใจที่เข้ามาในวัง เขารู้ตั้งนานแล้วว่าฮองเฮาเป็นคนทำเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้ามาคลุกคลีอยู่ในวัง

หนานกงเย่กล่าวอย่างเฉยเมย：“ขอถามว่าฝ่าบาทจะจัดการกับฮองเฮาหรือไม่？ฮองเฮาทรงทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในตอนนี้กลับลอบสังหารเสด็จแม่อย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด หรือว่าต้องรอเสด็จแม่ทรงสิ้นพระชนม์ไปเสียก่อน ถึงจะจัดการได้？”

“เจ้ากำลังพูดจาไร้สาระ เพียงแค่ชุดดำชุดหนึ่ง เจ้าถึงกับโยนความผิดให้ฮองเฮาเลยหรือ？”

“ฝ่าบาท เป็นการโยนความผิดหรือไม่ก็ลองไปถามฮองเฮาดูเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“หนานกงเย่ เจ้าจงใจหาเรื่องข้าหรือ？”

“ฝ่าบาท เป็นนางที่จงใจหาเรื่องเสด็จแม่ เมื่อคืนตอนที่นางลอบสังหารเสด็จแม่ เจ้าหาก็อยู่ที่นั่นด้วย และเกือบจะกลายเป็นศพสองศพ หากไม่ใช่ว่าพบเสียก่อน เสด็จแม่คงจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว！

นางกำนัลตายสองคน ขันทีตายสองคน ฝ่าบาทยังคงคิดว่านี่คือลูกสะใภ้อยู่หรือไม่？

ฝ่าบาททรงโปรดปรานฮองเฮาจนไม่ลืมหูลืมตา และไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวาง กระหม่อมไม่ได้ต้องการจะก้าวก่ายเรื่องในวังหลังของฝ่าบาท แต่ก็หวังว่าคนในวังหลังของฝ่าบาทจะไม่ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ”

“……” จักรพรรดิอวี้ตี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาและขว้างออกไปอย่างโกรธเคือง หนานกงเย่ไม่หลบ อ๋องตวนอยากจะดึงแต่ก็ไม่กล้า อยากจะห้ามแต่ก็ไม่สามารถทำได้ หนานกงเย่หัวแตกและมีเลือดไหล

จักรพรรดิอวี้ตี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และลุกขึ้นยืน เขารีบเดินเลี่ยงโต๊ะลงมาจากข้างบนและ แทบจะวิ่งลงมา

“ให้ข้าดูหน่อย หมอหลวง เรียกหมอหลวง！”

หนานกงเย่ยืนนิ่งและไม่ขยับ จักรพรรดิอวี้ตี้ลงมือได้รุนแรงมาก และเลือดก็ไหลลงมาจากหน้าผากอย่างไม่หยุด

หมอหลวงมาช้า และอ๋องตวนก็ตกใจ

“ฝ่าบาท ประหารฮองเฮาเถอะพ่ะย่ะค่ะ！”

หนานกงเย่ยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง จักรพรรดิอวี้ตี้ตกตะลึง เขาถอยหลังไปสองก้าวและมองไปที่หนานกงเย่：“เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

“กระหม่อมไม่ลุกขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

“อ๋องตวน เจ้าดึงเขาขึ้นมา” จักรพรรดิอวี้ตี้หันหลังและไม่อยากเห็นหนานกงเย่

อ๋องตวนดึงหนานกงเย่ขึ้นมา：“เจ้าอย่าก่อเรื่องเลย เป็นสามีภรรยาหนึ่งวันลึกซึ้งไปร้อยวัน บอกว่าประหารก็จะประหารได้อย่างไร พูดไปก็ถูกทอดทิ้ง ยิ่งไปกว่านั้น หากเป็นไปตามที่ฝ่าบาททรงตรัส เสื้อผ้าชุดนั้นจะเป็นของฮองเฮาได้อย่างไร”

หนานกงเย่มองไป อ๋องตวนมองหนานกงเย่ด้วยสายตาที่เฉียบคมและเย็นชา จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

อ๋องตวนทำอะไรไม่ถูก：“เจ้าไปทำแผลก่อนเถอะ”

“ฝ่าบาท กระหม่อมจะไม่ยุ่งกับฮองเฮา แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่ คนแรกที่ถูกฝังไปพร้อมกันก็คือฮองเฮา” หลังจากที่พูดจบแล้ว หนานกงเย่ก็หันหลังจากไป

เสี่ยวสวีจื่อตกใจมากจนไม่กล้าขยับเขยื้อน

ความโกรธของอ๋องเย่ช่างมากเสียจริง และน่ากลัวกว่าฝ่าบาทเสียอีก

อย่างน้อยฝ่าบาทก็มีเหตุผล แต่อ๋องเย่ไม่ฟังเหตุผลใด ๆ เลย เขามีความแค้นกับฮองเฮาและยืนกรานที่จะไม่ปล่อยฮองเฮาไป

จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่คิดว่าหนานกงเย่จะจากไปเช่นนี้ และหันกลับมาพูดอย่างโกรธเคืองว่า：“ไป ไปตามกลับมา！”

หากพระพันปีทรงเห็นเข้าจะเข้าใจว่าฮองเฮาลอบสังหารพระพันปี อ๋องเย่ออกหน้าปกป้องพระพันปี แต่เขาออกหน้าปกป้องความผิดให้ฮองเฮา แล้วยังจะทำร้ายอ๋องเย่ พระพันปีจะทรงคิดอย่างไร？

เสี่ยวสวีจื่อจึงรีบตามออกไป แต่อ๋องเย่เดินอย่างเร็ว

เมื่อเสี่ยวสวีจื่อตามออกไป หนานกงเย่ก็ไปถึงตำหนักเฉาเฟิ่งแล้ว

เมื่อเห็นว่าหนานกงเย่หัวแตกและมีเลือดไหล ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเข้าไปในทันที ไม่ต้องบอกว่าจริงหรือเท็จ แค่เห็นหนานกงเย่เลือดไหล ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเป็นกังวล นางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก และซักถามอยู่นานว่าเกิดอะไรขึ้น นางสูญเสียความสุขุมเยือกเย็นก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง

หนานกงเย่เพียงแค่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น และกอดนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบให้หายตกใจ

ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ร้องไห้ออกมา：“เจ้าเป็นอะไรไป เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจสิ？”

สีหน้าของหนานกงเย่ดูดุร้ายและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยคราบเลือด ข้างนอกลมหนาวเย็นมาก เขาเดินมาอย่างรวดเร็วและเลือดก็ไหลออกไม่น้อย

จนกระทั่งอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

ทั้งสองกอดกันอย่างน่าสงสาร มู่เหมียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงหันหลังเดินออกไป

พระพันปีโกรธมาก：“เกิดอะไรขึ้น？”

หนานกงเย่ไม่ตอบ และผลักฉีเฟยอวิ๋นออกไปเล็กน้อย เขาเดินไปข้างหน้าพระพันปีและอุ้มลูกขึ้นมาหนึ่งคน เมื่อลูกเห็นเลือดบนใบหน้าของหนานกงเย่ก็ไม่ตกใจกลัว เขาเบะปาก จากนั้นก็กอดหนานกงเย่แล้วร้องไห้

ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดนั่งได้แล้ว รวมถึงคลานได้แล้วด้วย และฟันก็เริ่มงอกแล้ว

รู้จักที่จะร้องไห้ด้วยความเห็นอกเห็นใจ และนอนฟุบร้องไห้อยู่บนไหล่ของหนานกงเย่ ราวกับว่าจะขาดใจ จากนั้นก็หันกลับไปมองพระพันปี ทรงร้องไห้คร่ำครวญเป็นอย่างมาก

พระพันปีทรงรู้สึกสงสารและจะลุกขึ้นไปกอด แต่หนานกงเย่ก็กล่าวว่า：“ลูกทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากนั้นก็เฝ้ามองหนานกงเย่อุ้มบุตรชายทั้งห้าคนเดินออกไปด้วยท่าทางที่ดุดัน