“ขอโทษจริงๆค่ะ ชื่อลูกของคุณถูกลงทะเบียนไปแล้ว คุณลองดูสิคะ”
ครูสาวซึ่งเป็นนักศึกษาเพิ่งจบใหม่รู้สึกหวาดกลัวกับท่าทีของผู้ปกครองคนนี้และเอ่ยขอโทษไม่หยุด
แต่ผู้ปกครองคนนี้กลับยังไม่ละความพยายาม เขาชี้ไปที่จมูกของครูสาวแล้วด่าว่า “เธอก็เป็นแค่ครูอนุบาลคนหนึ่ง มีคุณสมบัติอะไรมาขอโทษฉัน? เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ลูกของฉันมาที่โรงเรียนอนุบาลของพวกเธอ ก็เพราะผอ.ของพวกเธอขอร้องให้มา เธอยังกล้าถ่วงเวลาฉันอยู่อีก? รีบคุกเข่าขอโทษฉันซะ แล้วเรื่องนี้จะถือว่าแล้วกันไป”
“คุณลุง ขอโทษค่ะ คุณอย่าว่าคุณครู หนูขอโทษคุณ เป็นหนูที่ไปคุยกับคุณครูก่อน”
ซือซือคว้ามือของชายวัยกลางคนคนนั้น จากนั้นก็เอ่ยตำหนิตัวเองอย่างยิ่ง
“ไสหัวไป นังเด็กไม่มีกำพืด”
ชายวัยกลางคนออกแรงสะบัดซือซือออกไป
ซือซืออายุไม่ถึงห้าขวบ ไหนเลยจะต้านทานแรงที่แข็งแกร่งได้
เธอสะดุดไปและล้มลงกับพื้น
ใบหน้าของเย่เซิ่งเทียนเปลี่ยนไปทันที ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปอุ้มซือซือ แต่กลับถูกครูสาวตัดหน้าเข้ามาอุ้มไปเสียก่อน
“คุณ คุณผลักเด็กได้ยังไงกัน พวกเราทุกคนล้วนขอโทษคุณไปแล้ว ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้”
ครูหญิงร้อนใจ เธอรีบอุ้มซือซือแล้วพูดอย่างไม่พอใจ
ถ้าเป็นครูที่มีอายุจะไม่พูดอย่างนั้นแน่นอน แต่ว่าหญิงสาวคนนี้เพิ่งเรียบจบมา ยังไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเธอก็อดไม่ได้
“เวรเอ๊ย เธอนับเป็นตัวอะไรกัน ถึงได้กล้ามาสั่งสอนฉัน?”
ชายวัยกลางเจอแบบนี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาถึงกับตบหน้าหญิงสาวและเอ่ยด่า “ผอ.โรงเรียนของพวกเธอยังไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ด้วยซ้ำ เชื่อไหมว่าฉันสามารถให้ผอ.ของพวกเธอไล่เธอออกได้? คุกเข่าลงขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันอารมณ์ดีแล้วฉันอาจจะยกโทษให้เธอได้”
จากนั้นชายวัยกลางคนก็ลูบใบหน้าของหญิงสาว ในดวงตามีประกายแปลก ๆ วาบผ่านขึ้น
“เอามือสกปรกของคุณออกไป”
ก่อนที่มือของเขาจะได้สัมผัสหญิงสาว มันก็ถูกเย่เซิ่งเทียนจับเอาไว้ก่อน
“ไอ้เวรเอ๊ย…”
ชายวัยกลางคนกำลังจะเอ่ยปากด่า แต่กลับพบว่ามือของเขาราวกับถูกคีมเหล็กหนีบไว้จนขยับไม่ได้เลยสักนิด
เมื่อมือของเย่เซิ่งเทียนออกแรงมากขึ้น ชายวัยกลางคนก็มีสีหน้าราวกับตับหมู เขาเจ็บปวดจนเหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมา
“ปล่อย ปล่อยฉันไอ้เวร แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันฉางเฟิงเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายบริหารของบริษัทหนานเทียน เชื่อไหมว่าฉัน…”
เย่เซิ่งเทียนไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย เขาออกแรงผลักเล็กน้อย ฉางเฟิงก็ล้มลงก้นกระแทกพื้น
ป๊อก
มีเสียงหักดังขึ้นจากกระดูกก้นกบของเขา จากนั้นสีหน้าของฉางเฟิงก็ดูเจ็บปวดจนดูไม่ได้
หญิงสาวรีบปิดตาของซือซือเอาไว้
“อ๊าก กระดูกก้นกบฉันหักแล้ว รีบโทรเรียก 120 เร็วเข้า พวกแกรอฉันให้ดีเถอะ ฉันยังไม่จบกับพวกแก”
ตัวของฉางเฟิงสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด
“พวกแกตายห่าแน่ แม่งเอ๊ย กล้าตีฉัน ใครก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดี”
ฉางเฟิงกัดฟันและด่าออกไป “นังคนชั้นต่ำ แกกล้าหาคนมาทุบตีฉัน เรื่องวันนี้ยังไม่จบ ตอนนี้ต่อให้แกคุกเข่าอ้อนวอนฉันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ฉันจะต้องให้แกมานอนอย่างว่าง่ายบนเตียงฉัน แม่งเอ๊บ แม๊งเอ๊ย…”
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว จากนั้นก็สะบัดมือตบหน้าฉางเฟิง “ขอโทษคุณครูซะ”
ฉางเฟิงเจอกับความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงกัดฟันเอ่ย “ขอโทษแม่แกสิวะ มาสิ แน่จริงวันนี้ก็ฆ่าฉันเลย ถ้าแกไม่ฆ่าฉันซะ ฉันจะเอาแกตายแน่ นังคนชั้นต่ำนี่ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดี”
เพี๊ยะ
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าเขาอีกครั้ง
“ฉันจะไม่พูดซ้ำสอง”
