Mars เจ้าสงครามครองโลก – ตอนที่ 40 แม่ยายรู้สึกไม่สบายใจที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์

เมื่อเห็นหวางซีตกใจ “เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซีเอ๋อร์ ความจริงแล้วเวินเฉิน เกาเจี๋ยและสามเทพสงครามเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม สามีของคุณก็คือเจ้าเทพ และนี่คือเซอร์ไพรส์ที่ผมจะมอบให้คุณ”

“โอ้สวรรค์ คุณคือเจ้าเทพจริง ๆ หรือ? เย่เซิ่งเทียนคุณซ่อนได้ลึกมาก นึกไม่ถึงว่าหลอกได้แม้กระทั่งฉัน”

ความประหลาดใจบนใบหน้าของหวางซีนั้นเกินจริงมาก หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา

จับแขนเย่เซิ่งเทียนแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ หยุดเสแสร้งได้แล้ว คุณคิดว่าฉันไม่รู้จักคุณหรือ?”

ทำไมถึงไม่เชื่อล่ะ?

เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยความจำใจ “ซีเอ๋อร์ ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมเป็นเจ้าเทพจริง ๆ”

หวางซีลอกตาและกล่าวเบา ๆ “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณเป็นเจ้าเทพ คุณเป็นเจ้าเทพของฉันคนเดียว ฉันจะคิดว่าคุณเป็นเจ้าเทพโอเคหรือยัง?”

เย่เซิ่งเทียนไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี การที่ตนเองใช้เวลาสี่ปีจนกลายเป็นเจ้าเทพหนึ่งเดียวในโลก เห็นได้ชัดว่าสำหรับคนธรรมดาเช่นแม่ยายและหวางซีแล้ว มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่ตนเองเป็นเจ้าเทพจริง ๆ

เมื่อกลับถึงบ้าน หลี่หลานทำอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“เร็ว นั่งลง วันนี้ฉันมีข่าวดีจะประกาศ”

หวางซีกล่าวเหมือนเป็นราชินี

“วันนี้เก็บเงินได้หรือ? ถึงได้ดีใจมากขนาดนี้”

หลี่หลานยกมันฝรั่งฝอยจานสุดท้ายออกมา แล้วเคาะมือเล็ก ๆ ที่กำลังแอบจับน้องไก่และกล่าวว่า “หนูกินไปสามชิ้นแล้ว ต้องกินผักด้วย”

ซือซือมุ่ยปากแล้วกล่าวว่า “ถ้าหนูไม่ชอบกินผัก แล้วคุณยายจะไม่รักหนูแล้วหรือ?”

หวางซีประกาศว่า “ดีใจมากกว่าเก็บเงินได้เสียอีก ในที่สุดโครงการของบริษัทก็เริ่มก่อสร้างแล้ว พิธีการทั้งหมดนั้นทำเรียบร้อยแล้ว เมื่อโครงการสิ้นสุดลง จะได้กำไรอย่างน้อยห้าแสน”

“จริงหรือ?”

หลี่หลานกล่าวด้วยความดีใจว่า “งั้นต่อไปครอบครัวของพวกเราก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว พวกเราจ่ายค่าดาวน์บ้านก่อน เพราะพวกเราไม่สามารถเช่าบ้านไปตลอด”

เย่เซิ่งเทียนกล่าวว่า “แม่ครับ เฉินเฟิงได้มอบคฤหาสน์บนเขาจีหยุนให้คุณไม่ใช่หรือ? พรุ่งนี้พวกเราย้ายไปที่นั่นก็ได้แล้ว”

หลี่หลานจ้องเย่เซิ่งเทียน แล้วกล่าวพึมพำว่า “มันไม่ใช่ของพวกเราสักหน่อย ถ้าย้ายเข้าไปอยู่แล้วฉันจะรู้สึกไม่สบายใจ พวกเราก้าวไปทีล่ะก้าวดีกว่า อย่าคิดที่จะใช้ทางลัด คุณก็เห็นแล้วว่าหวางเปียวชอบใช้ทางลัด ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่ชีวิตแล้ว อีกอย่างถ้าวันหนึ่งตระกูลเฉินเปลี่ยนใจขอคืน ครอบครัวของพวกเราก็ต้องไปเช่าบ้านอีก?”

หวางซีพยักหน้าและกล่าวว่า “แม่พูดถูก ฉันรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน”

เย่เซิ่งเทียนแบมือแล้วกล่าวว่า “พวกคุณนี่จริง ๆ เลยน่ะ เสวยสุขกันไม่เป็น”

ซือซือกะพริบตาและกล่าวเหมือนผู้ใหญ่ว่า “หนูสนับสนุนคุณแม่และคุณยายอีกคนด้วย”

หลังจากนั้น แอบหยิบน่องไก่

หลี่หลานจ้องเธอนานแล้ว เธอจึงตบไปที่มือของซือซือ หลังจากนั้นใช้ตะเกียบคีบผักให้เธอ และกล่าวว่า “ถึงเอาใจฉันก็ไม่มีประโยชน์”

ซือซือมุ่ยปากและกล่าวว่า “งั้นหนูจะสนับสนุนคุณพ่อ อึ่ม”

เย่เซิ่งเทียนรู้สึกมีความสุขและกล่าวว่า “ถึงจะสนับสนุนพ่อ แต่หนูก็ต้องกินผัก”

“พวกคุณรังแกเด็ก หนูแค่อยากทานอาหารดี ๆ สักมื้อ ทำไมมันถึงได้ยากขนาดนี้”

ซือซือไม่มีความสุขอีกต่อไป เธอทำตาปริบ ๆ แล้วมองไปที่เย่เซิ่งเทียน

หลี่หลานและหวางซีแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่เย่เซิ่งเทียนทนไม่ไหวแล้ว “เอาล่ะ เอาล่ะ นี่เป็นชิ้นสุดท้าย”

“คุณพูดก็ไม่มีประโยชน์ ซือซือกินผักเถอะ”

หวางซีทำตาดุ ซือซือและเย่เซิ่งเทียนสองพ่อลูกรีบก้มศีรษะกินข้าวทันที

หลี่หลานถอนหายใจและกล่าวว่า “เฮ้อ ถ้าพ่อของคุณสามารถเข้าไปในหอบรรพบุรุษได้มันก็คงจะเป็นเรื่องดี…….. ”

เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่ไม่ต้องกังวล พ่อจะถูกฝังอยู่ในสุสานบรรพบุรุษอย่างแน่นอน และป้ายวิญญาณก็สามารถเข้าไปในหอบรรพบุรุษอีกด้วย”

ทางฝั่งตระกูลหวาง ตอนนี้พวกเขาคงจะปรึกษาหารือเรื่องขายที่ดินของบรรพบุรุษแล้ว?

โครงการเมืองใหม่ของหวางหงต้องใช้เงินลงทุนจำนวนมาก และแน่นอนว่าเขาจะต้องเอาเงินจากการขายที่ดินของบรรพบุรุษไปลงทุนแน่นอน เมื่อโครงการเมืองใหม่เสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิตของคนอื่นแล้ว

เขาจะทำให้หวางหงได้สัมผัสกับรสชาติของการเก็บเกี่ยวผลผลิตของคนอื่นอย่างที่พ่อตาของตนเองเคยสัมผัสมาก่อน!

ขณะเดียวกัน ณ ตระกูลหวาง

หวางหงรีบเดินเข้ามาและกล่าวว่า “แม่ มีข่าวดี มีข่าวดี”

“ข่าวดีอะไร?”

นายหญิงใหญ่หวางรีบถาม หลังจากเกิดเรื่องสะเทือนใจในงานแต่งของเย่เซิ่งเทียน บวกกับสะเทือนใจการเสียชีวิตของหวางเปียว ตอนนี้สีหน้าของเธอไม่ได้ดูดีเหมือนเมื่อก่อน

“มีคนต้องการที่ดินสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวาง และพวกเขายินดีจ่ายในราคาสูง”

หวางหงกล่าวด้วยความร้อนใจ

“คุณ คุณต้องการขายที่ดินของบรรพบุรุษหรือ?”

นายหญิงใหญ่หวางรู้สึกกังวล และจับตัวหวางหงเอาไว้

หวางหงกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า “ทำไมจะขายไม่ได้? อีกฝ่ายเสนอเงินร้อยสองล้าน และผมสามารถนำเงินสองร้อยล้านนี้ไปลงทุนในโครงการเมืองใหม่ได้ทันที เมื่อถึงเวลานั้นตระกูลของพวกเราก็จะรวยแล้ว”