ชายชราในชุดจีนดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเย่เซิ่งเทียน ยังดูท่าทางสงบจิตสงบใจ ทุกการเคลื่อนไหว แสดงความรู้สึกเหนือกว่า
ราวกับว่ากำลังปฏิบัติต่อผู้ด้อยกว่า และพูดต่อว่า: “คุณชายใหญ่ อย่าหากว่าผมไม่ได้เตือนคุณ คุณแค่ลูกนอกสมรสของนายท่าน ตอนนั้นแม่ของคุณก็แกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง ผู้หญิงฐานะต่ำต้อยอย่างเธอ จะคู่ควรกับตระกูลเย่ได้ยังไง?”
“ปีนั้นนายหญิงแค่ทำร้ายแม่ของคุณ แต่กลับให้ทางรอดกับพวกคุณ ในใจของคุณน่าจะขอบคุณ แทนที่จะเกลียดชัง นอกจากนี้ แม้ว่านายหญิงจะฆ่าแม่ของคุณในปีนั้น นั่นก็คือหาเรื่องใส่ตัว”
พูดถึงเรื่องนี้ ชายชราในชุดจีนพูดอย่างเชื่องช้าว่า: “คุณยังเด็ก ไม่รู้ว่าตระกูลเย่หมายถึงอะไร มีของอะไรบ้าง ไม่ใช่ว่าคุณพยายามก็จะได้รับ สิ่งที่ตระกูลเย่ถูกใจ ไม่ใช่ลูกนอกสมรสอย่างคุณ แต่เป็นเลือดประหลาดบนตัวของคุณ เข้าใจไหม?”
อารมณ์ของเย่เซิ่งเทียน กลับสงบลงแทน มองดูเขาพูด
ชายชราในชุดจีนหัวเราะเบาๆ และพูดต่อว่า: “คุณควรรู้สึกโชคดี คุณเป็นพาหะของเลือดประหลาด ไม่อย่างนั้น ลูกนอกสมรสอย่างคุณ ไม่มีทางได้กลับเข้าไปในตระกูลด้วยซ้ำ ดังนั้น ความภาคภูมิใจของคุณ อยู่ในสายตาของตระกูลเย่ ไม่มีค่าอะไรเลย ความภูมิใจในตัวเองของคุณ ในความคิดของผมเป็นแค่เรื่องตลกที่ไร้สาระ ถ้าคุณไม่ใช่พาหะเลือดประหลาด คุณคิดว่าตระกูลเย่จะตามคุณกลับงั้นเหรอ?”
เพียะ!
ทันทีที่ชายชราในชุดจีนพูดจบ เย่เซิ่งเทียนก็ตบไปหนึ่งฉาด และตบหน้าของเขาอย่างรุนแรง
เสียงตบดังลั่น ไปทั่วทั้งทางเดิน
“แก แกกล้า!!”
ชายชราในชุดจีนแสดงท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่า ลูกนอกสมรสคนนี้ กล้าตบตัวเอง
เขาเป็นพ่อบ้านของตระกูลเย่!!
ต่อให้ลูกหลานบางคนของตระกูลเย่เจอเขา ก็ต้องเรียกเขาด้วยความเคารพว่า”ลุงหง”
แต่ว่า เย่เซิ่งเทียนลูกนอกสมรสคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะตบหน้าตัวเอง!
ช่างกล้าหาญมาก รนหาที่ตายจริงๆ!
เพียะ!
ตอนที่เขายังไม่ได้ดึงสติกลับมา เย่เซิ่งเทียนก็ตบอย่างหนักหน่วงอีก ลงบนใบหน้าของเขา
“ทำไมฉันต้องไม่กล้าด้วย?”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “แกก็แค่คนรับใช้คนหนึ่งของตระกูลเย่ หมาแก่ตัวหนึ่ง ก็กล้าเหิมเกริมต่อหน้าฉันเหรอ?”
“แก…….”
ชายชราในชุดจีนกำลังจะพูด เย่เซิ่งเทียนก็ตบไปบนใบหน้าอีกครั้ง: “ใครให้ความกล้ากับแก มาแสดงความเหนือกว่าต่อหน้าฉันเหรอ? ใครให้ความกล้าแก ทำตัวสูงส่งอยู่ต่อหน้าฉันกัน?”
เพียะ เพียะ!
แล้วก็ตบอีกสองครั้ง!
ชายชราในชุดจีนไม่สามารถโต้ตอบได้เลย ขนาดเย่เซิ่งเทียนลงมือตอนไหน เขาก็มองเห็นไม่ชัด
เย่เซิ่งเทียนหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ความอาฆาตในแววตา แทบจะล้นออกมาจากในดวงตา
“ใครให้ความกล้าแก ดูหมิ่นแม่ของฉัน?”
น้ำเสียงของเย่เซิ่งเทียน ราวกับดังมาจากในนรก หนาวเหน็บจนทำให้คนขนลุกอย่างน่าสะพรึง
ลุงหงมีเลือดออกที่มุมปาก ใบหน้าแก่บวมขึ้นมา ฟันก็หลุด คางก็ถูกตบจนคลาดเคลื่อน และไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
เพียงแค่จ้องมองเย่เซิ่งเทียนด้วยสายตาไม่พอใจ
“กลับไปบอกกับเย่ห้าว สิ่งที่ตระกูลเย่ติดค้างแม่ของฉัน ฉันจะเอาคืนให้หมด คนที่รังแกแม่ของฉันในปีนั้น อย่าได้คิดมีความสุขแม้แต่คนเดียว!”
หลังจากที่พูดจบ เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างอาฆาตโหดร้ายว่า: “ไสหัวไปให้พ้น!! ให้ฉันเห็นหมาแก่อย่างแกอีก ฆ่าแกตายแน่!!”
ลุงหงจากไปด้วยความขุ่นเคือง
เขาไม่กล้าอยู่ต่อ
เย่เซิ่งเทียนแข็งแกร่งกว่าเขา ความแข็งแกร่งที่เขาภาคภูมิใจแค่นั้น ไม่เพียงพอที่จะมองด้วยซ้ำ
“เย่เซิ่งเทียน หวังว่าครั้งหน้า แกยังหยิ่งยโสได้แบบนี้นะ! ความสยองขวัญของตระกูลเย่นั้นเหนือจินตนาการ! นอกจากนี้ ยังมีตระกูลลู๋ด้วย!”
เย่เซิ่งเทียนแสยะยิ้ม: “ไสหัวกลับไปบอกตระกูลเย่และตระกูลลู๋ มาเท่าไหร่ ฉันฆ่าเท่านั้น!”
