วันนี้ ฝังศพตระกูลหมิงของแก!
คำพูดที่สงบเยือกเย็น เต็มไปด้วยรัศมีการฆ่าที่ไร้ขอบเขต ทำให้คนหวาดกลัว
“ไอ้เลือดชั่ว แกกำลังรนหาที่ตาย!!”
หมิงชุนชิวตะโกนอย่างเย็นชา แววตาน่ากลัว และพูดด้วยความไม่พอใจอย่างมาก: “แม่ของแกตาย นั่นคือสมควรได้รับผลกรรม ในเมื่อเป็นคนตระกูลหมิงของฉัน ตระกูลหมิงของฉันมีสิทธิ์ที่จะประหารชีวิต! ทำให้ตระกูลหมิงของฉันอับอายขายหน้า หน้าด้านไร้ยางอาย ก็สมควรตาย! ตระกูลหมิงเลี้ยงดูแกจนโต นี่เป็นบุญคุณใหญ่หลวง ปีนั้นไว้ชีวิตหมาอย่างแก แกไม่สำนึกบุญคุณ ยังกล้าอกตัญญู มันน่าเหลือทนจริงๆ!”
เกาเจี๋ยก้าวไปข้างหน้า และตะโกนอย่างกะทันหัน: “ต่อหน้าคุณเย่ ก็กล้าเหิมเกริม หมิงชุนชิว แกกำลังรนหาที่ตาย!!”
“ฮ่าๆ ช่างกล้าหาญจริงๆ มิน่าล่ะกล้าลงมือกับตระกูลหมิง บ้าพอ”
ไอ้กู่ยิ้มอย่างเย็นชา หรี่ตาลงครึ่งหนึ่งมองไปทางเย่เซิ่งเทียน และพูดอย่างเรียบว่า: “เด็กน้อย คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ ขอโทษยอมรับความผิด แล้วปล่อยให้ตระกูลหมิงลงโทษ แกอาจจะตายอย่างมีความสุขขึ้นบาง”
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ จ้องมองไปที่หมิงชุนชิวสองพ่อลูก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “อกตัญญูเหรอ? หมิงชุนชิว คนรุ่นก่อนของตระกูลหมิงถูกแกฆ่าตายใช่ไหม? เพื่อยึดครองบริษัท ฆ่าลูกสาวของตัวเอง แกยังหน้าใหญ่มากจริงๆ!”
“เหิมเกริม คนรุ่นหลังอย่างแก ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดแบบนี้กับผู้อาวุโส เป็นเลือดชั่วจริงด้วย ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนเลยสักนิด”
เมื่อไอ้กู่เห็นเย่เซิ่งเทียนมองข้ามตัวเอง แสดงท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจในทันที
ตัวเองอยู่ในบริเวณสามเหลี่ยมทองคำ ก็มีชื่อเสียงโด่งดัง ไอ้นอกคอกคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะกล้ามองข้ามตัวเอง สมควรตายจริงๆ!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นมองข้ามเช่นนี้ ทำเป็นเหมือนอากาศ ก็โกรธมากในทันที
“เหิมเกริมแม่มึงสิ ไอ้แก่ ใครให้ความกล้ากับแก เอะอะโวยวายต่อหน้าคุณผู้ชายของพวกเรา!”
ความอาฆาตของเกาเจี๋ยราวกับเมฆ มองไปทางเย่เซิ่งเทียน และพูดเสียงดัง: “คุณผู้ชาย ได้โปรดให้เกาเจี๋ย ฆ่าไอ้หมาแก่ตัวนี้!”
“ฆ่าหมาก็ต้องถามฉันเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนพูดโดยไม่หันหน้ากลับไป
“คุณผู้ชาย ไอ้เการู้ผิดแล้วครับ ฆ่าหมาตัวหนึ่ง ถามคุณเป็นการดูหมิ่นคุณ!”
เกาเจี๋ยจ้องที่ไอ้กู่อย่างเย็นชา
อะไรน่ะ!!
กล้าด่าว่าฉันเป็นหมา!
กล้าดูหมิ่นฉันขนาดนี้!!
“แกกำลังรนหาที่ตาย!”
ไอ้กู่โกรธจนสั่นเทา เขาอยู่ในสามเหลี่ยมทองคำ ก็ครอบครองด้านหนึ่ง
ตอนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกเด็กกะโปโลสองคน บอกว่าเป็นหมา ต่อหน้าทุกคน ความอัปยศแบบนี้ เลวร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก!
“ช่างกล้าหาญจริงๆ ยังไม่เคยมีใคร กล้าร้องโวยวายใส่ฉันกู่เห้า!”
กู่เห้าเกาหัวล้านของตัวเอง ในดวงตาสามเหลี่ยมประกายผ่านด้วยความชั่วร้ายเล็กน้อย
หมิงฮุยแอบทำเสียงหึ ไอ้กู่โหดเหี้ยมอำมหิต ไม่นึกเลยว่าจะกล้าว่าให้ไอ้กู่ขนาดนี้ รนหาที่ตายจริงๆ
เขามองไปทางเย่เซิ่งเทียน ราวกับมองคนตาย
เกาเจี๋ยเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน จับไปทางกู่เห้าในทันที
กู่เห้าตกตะลึง ตอนแรกต้องการหลบ แต่เขาก็พบว่า ไม่สามารถหลบได้ด้วยซ้ำ!
เกาเจี๋ยบีบคอของกู่เห้าในทันที เตะไปที่เข่าของเขา และพูดว่า: “คุกเข่าให้กับคุณเย่!!”
แกร๊ก!
กู่เห้าไม่ทันได้ตอบโต้ด้วยซ้ำ แค่รู้สึกว่าเจ็บเข่าอย่างรุนแรง ขาทั้งสองข้างก็หักในทันที โค้งงอไปด้านหลังเก้าสิบองศา และคุกเข่าต่อหน้าเย่เซิ่งเทียนในทันที!
“อ๊ากกกก……”
กู่เห้ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า เขาเป็นผู้ครอบครองด้านหนึ่งของสามเหลี่ยมทองคำ ไม่นึกเลยว่าจะถูกหักขาทั้งสองข้างอย่างกะทันหัน!!
“ฆ่า ฆ่าเดี๋ยวนี้ ฉันเจ็บจะตายแล้ว!!”
แม้ว่ากู่เห้าจะขาหักทั้งสองข้าง แต่ยังคงโหดเกินขอบเขต และตะโกนด้วยความโกรธ
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “หมาก็คู่ควรคุกเข่าให้ฉันเหรอ?”
“ไอ้เการู้ผิดแล้วครับ!”
เกาเจี๋ยตกใจ เตะไปบนตัวของกู่เห้า
ไม่นึกเลยว่ากู่เห้าจะถูกเตะกระเด็นขึ้นมา กระแทกอยู่ตรงหน้าของหมิงชุนชิวสองพ่อลูกที่ตกตะลึงจนตาค้าง!
เกาเจี๋ยมองไปรอบๆ แล้วตะโกนว่า: “พวกที่ดูหมิ่นคุณเย่ ต้องตายสถานเดียว!!”
