ทุกคนในที่นี้ มีแต่คนที่มีหน้ามีตา
โดยเฉพาะพวกไป๋เฉิน เป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมนี้ เขาพร้อมที่จะให้เด็กคนนั้นออกไป และพร้อมที่จะให้อาจารย์มิยาโมโตะติดหนี้น้ำใจเขาแล้ว
แต่สุดท้ายงานเขียนฉบับนี้เขียนโดยเด็กคนนั้นเหรอ? เขานั้นคือผู้เขียนตัวจริง?
มันตบหน้าเขาดังลั่นวงการ!
แม่ง!
ใบหน้าของไป๋เฉินเริ่มซีดเป็นและไม่สามารถพูดอะไรได้ เขามองไปที่เวทีพร้อมสีหน้าที่มืดครึ้ม “ซุนผิง เธออธิบายให้ฉันเดี๋ยวนี้”
ไม่เพียงแต่ไป๋เฉินเท่านั้น แต่คนที่ด่าว่าเย่เซิ่งเทียนพวกนั้นตอนนี้แทบรอมุดหายไป
นี่คือขายหน้าตัวเองแท้ๆ!!
ขายหน้าตัวเองไปหมดเลย!!
เราทุกคนนึกว่ามันเป็นผลงานของอาจารย์มิยาโมโตะ เลยประจบประแจงเขาอยู่ และต้องช่วยแก้แค้นให้อาจารย์มิยาโมโตะ!
ตอนนี้มันบอกเราว่าคนที่ถูกด่าว่าคนนั้นคือผู้เขียนงานนี้จริงๆ!!
ไอ้บ้าเอ๊ย!!
ซุนผิงที่บนเวทีก็หวาดกลัวเช่นกัน หากเป็นแบบนี้ เธอไม่ใช่ทำให้ชายหนุ่มขุ่นเคือง แต่ยังล่วงเกินอาจารย์มิยาโมโตะอีกด้วย!
ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ว่ากันว่างานเขียนนี้เหนือกว่างานเขียนก่อนหน้าทั้งหมดที่อาจารย์มิยาโมโตะเคยเขียน ยังบอกว่าเป็นตัวอย่างระดับสูงสุดของโลก แต่ที่จริงไม่ได้เขียนโดยอาจารย์มิยาโมโตะ เขาจะต้องอับอายแค่ไหน? ทำให้ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะกลายเป็นตัวตลกในคืนนี้
“อาจารย์มิยาโมโตะ อย่ามาล้อเล่นนะ งานเขียนฉบับนี้ฉันเอมาจากคุณนะ”
ซุนผิงยิ้มอย่างแข็งกร้าว ซึ่งน่าเกลียดกว่าการร้องไห้ ถ้าหนังสือนี้เขียนโดยเด็กคนนั้นจริงๆ คืนนี้เธอคงทำให้หลายคนขุ่นเคือง!
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเข้าใจผิด ไป๋เฉินและคนอื่นๆ ก็จะไม่ขายขี้หน้า
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะพูดอย่างเย็นชา “งานเขียนนี้ อาจารย์เย่เพิ่งเอามาไว้ให้ฉัน ฉันกำลังจะคืนมันให้เขา แต่ถูกคุณเอาไป ฉันบอกคุณด้วยว่างานเขียนนี้เขียนโดยอาจารย์เย่ แต่คุณเอาแต่ใจตัวเอง คุณไม่เชื่อเลย แถมยังล้อเลียนอาจารย์เย่ด้วย”
ซุนผิงใบหน้าของทรุดลงอย่างกะทันหัน ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง ฉันคิดว่าคุณล้อเล่นกับฉัน
นอกจากนี้ เด็กคนนี้ยังเด็กมาก ฉันรู้ได้อย่างไรว่าเขามีระดับเช่นนี้
ไป๋เฉินกัดฟันและถาม “ซุนผิง อาจารย์มิยาโมโตะบอกคุณจริงๆ ใช่ไหม”
ซุนผิงรีบพูด “ผู้กำกับไป๋ ฉันคิดว่าอาจารย์มิยาโมโตะกำลังล้อเล่นกับฉัน ฉันคิดว่า…”
“หุบปาก! คุณคิดว่า คุณคิดว่าอะไรของคุณ!”
ไป๋เฉินโกรธมาก คนงี่เง่าแบบนี้ ก็ถามเพิ่มอีกสักประโยคไม่ได้เหรอ? แค่ฟังอาจารย์มิยาโมโตะพูดจบไม่ได้เหรอ?
แม่ง!
อกแตกตายจริงๆ!!
หญิงโง่คนนี้ทำให้ฉันต้องขายหน้า!!
“คุณมิยาโมโตะ อาจารย์เย่ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้สถานการณ์ คุณว่าเรื่องมันถึงขั้นนี้แล้ว จะทำอย่าไงต่อดี ไม่เช่นนั้นฉันจะเป็นเจ้าภาพคืนนี้และขอโทษท่านทั้งสอง แบบนี้เป็นอย่างไร? อาจารย์เย่ ไปด้วยกันเถอะ คบเป็นเพื่อนกันหน่อย ให้หน้าผมบ้างดีไหมครับ”
ไป๋เฉินรีบขอโทษด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในช่วงนี้ของชีวิต เขาได้พบกับทุกสิ่งและได้ฝึกฝนความสามารถในเข้าสังคมแล้ว
ถ้าเป็นคนธรรมดา คงให้เกียรติเขาแล้ว
แต่น่าเสียดาย เย่เซิ่งเทียนเป็นผู้ที่เขาทำให้ขุ่นเคือง
เย่เซิ่งเทียนไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองใครเลย และไม่มีใครกล้าให้เขาไว้หน้าด้วย
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะเยาะเย้ย “แม้แต่หมอเทวดาหัวยังเป็นศิษย์ของอาจารย์เย่ ไป๋เฉิน คุณยังมีหน้ามาขอให้อาจารย์เย่ให้เกียรติคุณ? ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของคุณกำลังจะฉายแล้วใช่ไหม เพื่อนของฉันบังเอิญมีหน้าที่ตรวจสอบภาพยนตร์ ภาพยนตร์ของคุณอย่าได้หวังเลย!!”
