บทที่ 457 แม่ยายลงมือ
“แม่ฉิบหาย แกมันไม่รู้ว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”
หลี่เย็นหรานเป็นคนที่หน้าตาสะสวยมาก แต่คำพูดที่ออกจากปากของเธอนั้นหยาบคายมาก เธอจับหน้าตนเองแล้วชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียน และด่าเหมือนพวกมนุษย์ป้า “แม่งฉิบหาย แกคิดว่าตนเองเป็นตัวอะไร กล้าวิจารณ์ต่อหน้าตระกูลหลี่ พวกแกมันยากจนกันทั้งครอบครัว ใคร ๆ ก็รู้ว่าพวกแกมาที่นี่เพื่อกินฟรีดื่มฟรี? ผู้อาวุโสเหรอ?”
หลี่เย็นหรานถ่มน้ำลายลงบนพื้น เธอทำท่ารังเกียจเหมือนเห็นอุจจาระ และด่าว่า “ไอ้พวกคนจน ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงชั้นต่ำไร้ยางอายที่หนีตามผู้ชาย พวกแกไม่มองว่าตนเองเป็นคนแบบไหน คู่ควรที่จะเป็นผู้อาวุโสของฉันหลี่เย็นหรานเหรอ? ตอนนั้นบ้าผู้ชาย…….”
“คุณลองด่าอีกหนึ่งประโยคสิ?”
เย่เซิ่งเทียนจ้องหลี่เย็นหรานด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
หลี่เย็นหรานตกใจจนต้องรีบหลบไปอยู่ข้างหลังของหลี่เฟิง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่จนคนนี้ถึงได้มีสายตาที่น่ากลัวขนาดนี้ได้
“เซิ่งเทียน ช่างมันเถอะ”
หลี่หลานหัวเราะเยาะตนเอง เธอคิดว่าถ้าตนเองยอมก้มหัว แล้วญาติทางฝ่ายพ่อแม่จะยอมรับตนเอง เพราะอย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน
เพียงแต่เมื่อเธอกลับมาแล้ว เธอถึงได้ตระหนักว่าไม่มีใครต้อนรับเธอเลย
ถ้าเป็นหลี่เซียงหลันนั้นช่างเถอะ เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก และอิจฉาตนเองมาโดยตลอด
แต่ตอนนี้ พี่ชายคนโตของตนเองก็ทำตัวเย็นชาขนาดนี้ และแม้แต่หลานสาวของตนเองก็ยังแล้งน้ำใจ
เธอเสียใจที่กลับมา
ครอบครัวตนเองสี่คน อยู่เมืองเฉียนถังก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องมาอับอายขายหน้าอยู่ที่นี่ แล้วยังทำให้ลูกสาวและลูกเขยเดือดร้อนอีกด้วย
ตนเองผิดมากจริง ๆ
ตนเองน่าจะรู้ ตอนนั้นพวกเขาจะให้ตนเองแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ และตนเองก็ทรยศพวกเขา ตอนนี้พวกเขาจะญาติดีกับตนเองได้อย่างไร?
หลี่หลานดึงเย่เซิ่งเทียนมาอยู่ด้านหลังตนเอง และกล่าวว่า “เซิ่งเทียน อย่าไปโกรธพวกเขา มันจะเป็นการดูถูกสถานะของคุณ!”
ลูกเขยของฉันเป็นตัวแทนเจ้าเทพ และเขายังเคยรับกระสุนแทนเจ้าเทพอีกด้วย และคนที่สูงศักดิ์ได้รับความอัปยศจากคนพวกนี้เพราะฉัน คนพวกนี้ คู่ควรหรือ?
ลูกเขยของฉันเป็นวีรบุรุษของต้าเซี่ย การโต้เถียงกับคนเหล่านี้เป็นความอัปยศสำหรับเขา!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจ หลี่หลานรู้สึกเพียงว่าคนเหล่านี้น่าสงสารและน่าสมเพช ดูเหมือนว่ารัศมีของคุณหนูใหญ่ได้ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเธออีกครั้ง เธอกล่าวอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง “หลี่เฟิง ฉันหลี่หลานกลับมา ไม่ใช่เพราะตระกูลหลี่ของพวกคุณแข็งแกร่งเพียงใด จำเอาไว้ให้ดี การที่ฉันกลับมาตระกูลหลี่ ก็เพื่อให้โอกาสตระกูลหลี่ของพวกคุณ!”
ทุกคนต่างตะลึง!
ผู้หญิงคนนี้ช่างคุยโวโอ้อวด!
ราคาเสื้อผ้าที่ทั้งครอบครัวของพวกเธอรวมกันแล้ว ราคาแพงสู้เสื้อโค้ตของคุณหนูเย็นหราน แล้วยังกล้าพูดแบบนี้อีก!
ใครให้ความกล้าเธอ?
“เอ๊ะ นี่มันหลี่หลานคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลี่ที่หนีไปกับผู้ชายใช่ไหม?”
“ถูกต้อง เมื่อคุณพูด ผมก็จำได้ทันที คุณหนูใหญ่ของตระกูลหลี่ที่หนีไปตามผู้ชายที่ชื่อหวางหงจื้อ ไม่นึกว่าเธอจะกลับมาแล้ว”
“ไม่แปลกใจเลยที่สีหน้าของประธานหลี่ไม่ค่อยดี ที่แท้เป็นเพราะเธอนี่เอง”
หลายคนวิพากษ์วิจารณ์ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
เมื่อก่อนคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลี่นั้นมีชื่อเสียงมาก
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของหลี่เฟิงยิ่งน่าเกลียดยิ่งขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “คุณได้ยินหรือยัง? นี่คือความอัปยศที่คุณนำมาสู่ตระกูลหลี่!”
ตอนนี้หลี่เย็นหรานถึงได้สติกลับมา รีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าหลี่หลานและด่าว่า “ที่แท้เป็นคุณนั่นเอง คุณคือความอัปยศของตระกูลหลี่! ตอนนี้คุณยังกล้ากลับมาอีก คุณกำลังคิดอะไรอยู่! การที่คุณพาลูกนอกคอกกลับมาก็เพื่อจะมาหลอกเงินของพวกเราใช่ไหม? รีบไสหัวออกไป ถ้าจะขอทานก็ไปขอทานที่อื่น ตระกูลของพวกเราไม่เห็นใจพวกคุณหรอก!”
“ได้ยินมาว่าดวงของคุณกินสามี แล้วตอนนี้คุณยังปกป้องลูกเขยของคุณ หรือว่าคุณมีความสัมพันธ์กับลูกเขย? หรือว่าพวกเธอสองคนแม่ลูกมีสามีคนเดียวกัน? พวกคุณช่างไร้ยางอายจริง ๆ ไม่แน่ตอนกลางคืนคุณกลับลูกสาวอาจจะบริการผู้ชายคนนี้พร้อมกันก็ได้!”
เพี๊ยะ!
หลังจากหลี่เย็นหรานกล่าวจบ เธอก็ถูกตบหน้าอีกครั้ง
หลี่หลานเป็นคนลงมือ!
