บทที่ 464 ตบหน้าสองครั้ง
ขณะที่เย่เซิ่งเทียนกำลังจะพูด หลี่หลานก็ขัดขวางเขาเอาไว้
หลี่หลานส่งซือซือให้เย่เซิ่งเทียน จากนั้นไม่พูดอะไร แล้วเดินไปหาท่านเฒ่าหลี่อย่างช้า ๆ
“คุณแม่ ไม่จำเป็นต้องคุกเข่า ในเมื่อที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเรา งั้นพวกเรากลับกันเถอะ!”
หวางซีดึงหลี่หลาน แต่ถูกหลี่หลานผลักออกไป
“คุณพ่อค่ะ พวกเขาดุมาก อย่าปล่อยให้พวกเขารังแกคุณยาย”
ซือซือตกใจจนซุกหน้าไปที่คอของเย่เซิ่งเทียน เด็กคนนี้ถูกคนตระกูลหวางทรมาน จนทิ้งเงามืดอยู่ในใจ
“มีพ่ออยู่ หนูไม่ต้องกลัว”
เย่เซิ่งเทียนตบหลังซือซือเบา ๆ
เขาสามารถเข้าใจอารมณ์ของแม่ยาย และเข้าใจความคิดของแม่ยาย
มีใครไม่อยากจะกลับบ้านตนเองหรอก?
หลี่หลานเดินไปอยู่ข้างหน้าท่านเฒ่าหลี่คุกเข่าลงแล้วกราบสามครั้ง และกล่าวว่า “คุณพ่อ ลูกอกตัญญูหลี่หลาน กลับมาแล้ว”
“ยังรู้ว่าตนเองอกตัญญูอีกเหรอ? ยังมีหน้ามาพูดอีก!”
ก่อนที่คนอื่น ๆ ในกลุ่มจะพูดอะไร หลี่เซียงหลันเอ่ยปากก่อน และกล่าวอย่างขมขื่นว่า “ถ้าตอนนั้นคุณไม่หนีตามหวางหงจื้อไป คุณพ่อคงไม่โกรธมากจนป่วยหนัก! คุณทำให้ตระกูลหลี่เสียหน้า คุณคือตัวซวย ผู้หญิงไร้ยางอาย คุณมีลูกสาวก็ไร้ยางอายเหมือนคุณ!”
“เมื่อสักครู่ฉันแค่พูดความจริง อยากให้คุณรู้ถึงความผิดของตนเอง แต่นึกไม่ถึงว่าคุณจะไม่สำนึกผิด แล้วยังทำร้ายฉันกับซิ่วหลิน อีกด้วย ผู้หญิงไร้ยางอายอย่างคุณ ยังมีหน้ากลับมาตระกูลหลี่อีก? แล้วยังพาคนพวกนี้กลับมาอีกด้วย!”
มู่ซิ่วหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ว่า “พี่ใหญ่ ทำไมคุณถึงไม่รู้ความผิดของตนเองอีก? การที่เซียงหลัน พูดแบบนี้ เพราะหวังดีต่อคุณ! แต่คุณกลับไม่รับความหวังดีของพวกเรา แล้วยังทำร้ายพวกเราอีกด้วย! ถ้าคนอย่างคุณไม่เรียกว่าโหดเหี้ยมแล้วเรียกว่าอะไร?”
หลี่เซียงหลันกล่าวเสริมว่า “ถูกต้อง ฉันหวังดีกับคุณ และการที่ฉันด่าว่าคุณแบบนั้น เพื่อให้คุณได้ตระหนักถึงความผิดของตนเอง ขอโทษคุณพ่อ แล้วกลับบ้าน? แต่คุณกลับเนรคุณ”
หวางซีรู้สึกโมโหมาก เดินไปข้างหน้าและกล่าวด้วยความโมโหว่า “พวกคุณรังแกคนแบบนี้เหรอ? พวกคุณเป็นคนหาเรื่องก่อน แล้วยังมารังแกแม่ของฉันอีกด้วย แล้วพวกเราไม่สามารถโต้กลับได้หรือ?”
“หุบปากซะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด?”
หลี่เย็นหรานอาศัยว่าท่านเฒ่าหลี่และนายหญิงใหญ่หลี่อยู่ที่นี่ กล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “คุณปู่ คุณย่า พวกท่านเห็นแล้วใช่ไหม? ครอบครัวนี้เป็นคนชั้นต่ำที่ไร้ยางอาย เมื่อก่อนคุณอาหนีตามผู้ชาย”
“ตอนนี้ลูกสาวของเธอก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เธอท้องและคลอดลูกโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้เธอกลับไปอยู่กับผู้ชายที่ทอดทิ้งเธอ เมื่อสักครู่ฉันเพิ่งโทรไปถามเพื่อนนักเรียนที่เมืองเฉียนถัง เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน!”
“ตอนนั้น หวางซีถูกแห่ประจานไปตามท้องถนนขณะที่ท้อง สองแม่ลูกตัวซวยคู่นี้ใจคอโหดเหี้ยมมาก วันนี้พวกเธอเจตนามาโจมตีคุณปู่ใช่ไหม? นี่ต้องการให้งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่กลายเป็นงานศพใช่ไหม?”
“พวกคุณ……”
หวางซีโกรธจนพูดไม่ออก
เย่เซิ่งเทียนจับมือเธอเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ซีเอ๋อร์ รอดูสีหน้าของพวกเขาเถอะ”
หวางซีตกตะลึง
เย่เซิ่งเทียนส่ายศีรษะเบา ๆ
จากนั้น เขาก็ตบหน้าหลี่เย็นหรานและหลี่เซียงหลันและกล่าวเยาะเย้ย “รังแกแม่และภรรยาของผม แล้วถามผมหรือยัง?”
ตอนนี้ นายหญิงใหญ่หลี่ไม่สามารถนั่งนิ่งได้แล้ว เธอลุกขึ้นยืนทันที มองเย่เซิ่งเทียนด้วยสายตาดุดัน และกล่าวด้วยความโมโหว่า “เด็ก ๆ หักขาของคนพวกนี้!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวเยาะเย้ย “คุณแม่พูดถูก คุณเป็นแค่เมียน้อย คุณไม่มีคุณสมบัติจะตะโกนต่อหน้าคุณแม่?”
