Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 500 สนามทางธุรกิจก็เปรียบเสมือนสนามรบ
หลังจากพูดจบ เปาเจิ้นยังคงสังเกตการแสดงออกที่ละเอียดอ่อนบนใบหน้าของหวางซี
หวางซีเหลือบมองเย่เซิ่งเทียนโดยจิตสำนึก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
เธอนึกถึงสิ่งที่เย่เซิ่งเทียนพูดได้ว่า หูชิงหนิวได้วางยาพิษคนเหล่านี้ และจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
ดังนั้นจึงหยุดเล็กน้อย และพูดว่า “หลังจากที่พญาบู๊เฉินจากไป เราก็จากไปด้วยเหมือนกัน จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เสี่ยเปายังอยู่ในสถานที่ไม่ใช่หรือ? มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นงั้นเหรอ?”
จนถึงตอนนี้ เปาเจิ้นพอได้ผลลัพธ์ตามที่ตัวเองต้องการโดยพื้นฐานแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลังจากที่ทั้งสองจากไปฉันก็มีเรื่องไปและจากไปด้วยเหมือนกัน แต่ฉันได้ยินมาว่าหมอเทวดาทั้งหกเกือบจะต่อสู้กันขึ้นมา แต่ฉันไม่เรื่องเฉพาะเจาะจง นี่ฉันคือพ่อค้าขายยาไม่ใช่หรือ ดังนั้นฉันจึงต้องการทราบว่ามีความผิดใจอะไรเกิดขึ้นกับหมอเทวดาทั้งหลายหรือเปล่า จะได้เตรียมตัวไว้ เฮ้ ธุรกิจมันทำยากในทุกวันนี้ และไม่ทันระวังก็จะทำให้คนอื่นขุ่นเคืองเข้าแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนถอนหายใจในหัวใจของเขา
ทนดูไม่ได้เลยทีเดียว
ในการเผชิญหน้าในครั้งนี้ ภรรยาพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง!
ไม่มีทางที่จะเอาชนะได้เลยแม้แต่น้อย
มันก็เป็นเหมือนความแตกต่างว่างระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์เลย
“โอ้ ถ้าเสี่ยเปาท่านยังไม่รู้ งั้นเราก็ไม่ยิ่งรู้แล้วล่ะ”
หวางซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าเปาเจิ้นไม่รู้จักตัวตนของเซิ่งเทียน และมาเพื่อสืบข่าวเท่านั้น
เปาเจิ้นก็พูดตามอีกครั้งว่า “ประธานหวาง ไม่รู้ว่าคุณสนใจท่านยาไหม? หากคุณสนใจ เราสามารถร่วมมือกันได้?”
นัยน์ตาแห่งความปีติยินดีแวบเข้ามาในดวงตาของหวางซี แต่เธอก็ไม่ได้แสดงให้เห็น และกล่าวว่า “ในตอนนี้บริษัทหัวหยวนยังไม่มีแผนในเรื่องนี้ หากมีความคิดใดๆ ในเรื่องนี้ในอนาคต ถึงเวลานั้นหวังว่าเสี่ยเปาจะให้โอกาสในการร่วมมือด้วย”
“งั้นเราก็ตกลงกันตามนี้นะ”
การแสดงออกและท่าทางที่ละเอียดอ่อนของหวางซี ทั้งหมดตกลงไปในดวงตาของเปาเจิ้น
หลังจากพูดคุยกันอีกสองสามคำ เปาเจิ้นก็ได้เชิญหวางซีและเย่เซิ่งเทียนให้ไปเข้าร่วมงานแต่งงานของลูกชายเขา
หลังจากทิ้งใบเชิญสองใบไว้ เขาก็ได้ลุกขึ้นและเดินจากไป
“เซิ่งเทียน เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้เกิดความผิดพลาดอะไรใช่ไหม?”
หวางซีถามอย่างมีความสุข
เมื่อเห็นว่าเธอมีความมั่นใจมากขนาดนั้น เย่เซิ่งเทียนก็อดไม่ได้ที่จะทำลายจินตนาการของเธอ
ช่างมันไปเถอะ ปล่อยให้เธอไร้เดียงสาไปแบบนี้ตลอดไปเถอะ
“ไม่มี คุณแสดงออกได้ดีมาก แต่เปาเจิ้นเจ้าเล่ห์เกินไป และแข็งแกร่งกว่าคุณเล็กน้อย”
หวางซีพยักหน้าโดยจิตสำนึก และทันใดนั้นรู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่ถูกต้อง และรีบถามว่า “ฉันจัดการได้ผิดพลาดงั้นหรือ?”
เย่เซิ่งเทียนผยักหน้า “สำหรับสุนัขจิ้งจอกเฒ่าอย่างเปาเจิ้น เมื่อคุณคุยกับเขา คุณต้องเรียนรู้ที่จะซ่อนความคิดของตัวเอง
“ต้องควบคุมการเคลื่อนไหวของจิตใต้สำนึก อย่างสายตา การแสดงออกที่ละเอียดอ่อน ไม่เช่นนั้นเขาจะสามารถเดาความคิดของคุณ และยืนยันความคิดของเขาเองได้
“วงการธุรกิจก็เป็นเหมือนสนามรบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักธุรกิจระดับเปาเจิ้น ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา และเชี่ยวชาญคำนวณจิตวิทยาของคนอื่นอย่างยิ่ง
“ตอนเมื่อกี้นี้คุณมองมาที่ฉันโดยจิตสำนึกเป็นสองครั้ง นี่เป็นช่องโหว่ จากนั้น ตอนที่เปาเจิ้นถามถึงความสัมพันธ์ของเฉินซือเลี่ยงกับพวกเรา ความระมัดระวังในสายตาของคุณก็เข้มเกินไป ตอนสุดท้ายที่เปาเจิ้นถามว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น คุณก็หยุดชะงักอีกครั้ง แม้ว่าคุณจะไม่รู้สึก แต่สำหรับเปาเจิ้นแล้ว สามารถคาดเดาจิตวิทยาของคุณได้แล้ว”
หวางซีอดไม่ได้ที่จะหน้าซีด เธอคิดว่าเธอมีความรู้มากอยู่แล้ว แต่เธอไม่คิดว่าจะอ่อนขนาดนั้น!
เย่เซิ่งเทียนยิ้มและปลอบโยนว่า “การที่จะรับมือกับคนอย่างเปาเจิ้น คุณไม่สามารถเล่นกลกับเขาได้ และคุณก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ถ้าเขากล้าที่จะมาสืบความคิดของคุณในอนาคต ก็ทุบตีเขาโดยตรง เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรหรอก”
หวางซีกลอกตามาที่เขา นึกถึงบทสนทนาอย่างจริงจังในตอนเมื่อกี้นี้ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกความพ่ายแพ้
ตัวเองเป็นคนอ่อนประสบการณ์จริงๆ ยังคงคิดว่าตัวเองมันทรงพลังมาก
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ เมื่อคุณมีกำลังเพียงพอ ความคิดและแผนการเล็กๆ น้อยๆ มันก็จะไม่มีประโยชน์ไปเลย
นี่เรียกว่ากำลังเอาชนะความรู้ได้!
