บัญชามังกรเดือด – บทที่ 81 คนนี้คือยอดฝีมือ

“ไอ้น้อง แกโหดเหี้ยมมากเลยนะ!”

“รอเอาไว้เลย!”

ชายชุดดำตกใจกับจิตสังหารบนตัวของฉินเทียน รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ ฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที ต้องการโดดกำแพงหนี

ข้อมือของฉินเทียนขยับ มีดยาวในมือฉายแสงเย็นยะเยือก ยิงไปราวกับสายฟ้า

พุฟหนึ่งที ทะลุตัวของชายชุดดำ คนทั้งคนถูกตอกไว้บนกำแพง

“ขอให้ผู้นำจินสั่งให้คนมาทำความสะอาดสนามต่อสู้สักหน่อย วันมะรืนนี้งานชุมนุมดอกเบญจมาศสีทอง พวกเราค่อยเจอกัน”

ฉินเทียนทิ้งไว้หนึ่งประโยค จากไปอย่างรวดเร็ว

เรื่องราวดำเนินมาถึงทุกวันนี้ บัญชาพญายมแผ่นนั้นไม่จำเป็นต้องดูอีกแล้ว

สำหรับใครเป็นผู้บงการ ก็ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบเช่นกัน

ในเมื่ออีกฝ่ายเตรียมจะลงมือในงานชุมนุมดอกเบญจมาศสีทอง ถึงเวลานั้น ความจริงทั้งหมดจะปรากฏขึ้น

หลังจากที่เขาจากไปนาน จินหรงและคนอื่นๆ ยังตกอยู่ในสภาวะของความตกใจอย่างมาก

กลิ่นเลือดผสมกับสายฝน และยังมีศพที่น่าสยดสยองตรงหน้า ทำให้พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ

“ยอดฝีมือ คนนี้คือยอดฝีมือ!”

“นี่แม่งเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง!” ฮันชานตะโกนร้องด้วยความตื่นเต้น

“คุณฉินทรงพลังและแข็งแกร่ง!”

“มีคุณฉินอยู่ ยังจะกลัวบัญชาพญายมอะไรนั่นอีก!”

“เยี่ยมมาก! ขอบคุณคุณฉิน!”

“พวกเรามีทางรอดแล้ว!” คนอื่นๆตอบสนองกลับมาได้ ราวกับว่าจากความสิ้นหวังมองเห็นแสงสว่าง

พวกเขาตะโกนร้องด้วยความดีใจ

เมื่อกี้คนหลายคนที่ดูถูกฉินเทียนว่ามาเป็นตัวประกอบ โดยเฉพาะหยางจื้อเจี๋ย ใบหน้าที่อับอายล้วนแล้วมุดเข้าไปในกางเกงแล้ว

……

วันถัดไป ซูซูเหมือนดอกไม้บานใหม่ที่ต้องเผชิญหน้ากับแสงแดด ลากฉินเทียนกินเที่ยวชอปปิ้งในเมืองฉู่โจว

และยังเล่าเรื่องน่าสนใจที่นี่มากมายเกี่ยวกับวัยเด็กของเธอให้ฉินเทียนฟัง

ฉินเทียนเพลิดเพลินกับสิ่งที่เธอพูดอย่างมาก

พรุ่งนี้ก็เป็นเทศกาลฉงหยางแล้ว ทั่วทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่รื่นเริง

ฝนและกลิ่นเลือดเมื่อคืนนี้ ไม่ได้กระตุ้นคลื่นอะไร

ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง

ฉงหยางปีนขึ้นสูง ลูกๆ หลานๆ ไหว้บรรพบุรุษ

ในเมืองเต็มไปด้วยผู้คน ผู้คนเดินขบวนกันเป็นกลุ่ม ต่างรีบไปที่เขาชิงผิง

การละเล่นพื้นบ้านต่างๆ งานฝีมือพื้นบ้าน ได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย

เพียงแต่ นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ สำหรับคนฉู่โจวแล้ว งานชุมนุมดอกเบญจมาศสีทองประจำปี ถึงจะเป็นการแสดงหลัก

รอบเวทีการประลองเต็มไปด้วยธรรมชาติ เต็มไปด้วยดอกเบญจมาศต่างๆ

ตรงกลางของบนโต๊ะถวาย มีกระจกแก้วครอบดอกเบญจมาศสีทองที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์

นี่คือสีที่สะดุดสายตาของผู้คนมากมายของงานชุมนุมดอกเบญจมาศสีทอง

ท้ายที่สุดชายหนุ่มที่ชนะ เอาดอกเบญจมาศสีทองติดผมหรือปักไว้ที่อก ได้รับการยอมรับด้วยความยินดีและเคารพนับถือจากคนทั้งเมือง

ก็เหมือนกับ สมัยก่อนที่ชายหนุ่มจองหงวนเดินขบวนการจัดดอกไม้ตามท้องถนน

เนื่องจากยังไม่ถึงเวลา เก้าอี้บนเวทีว่างเปล่า ผู้นำผู้รับผิดชอบพันธมิตรฉู่ยังมาไม่ถึง

“เอาแต่ต่อสู้กันจะไปสนุกอะไร คุณลุงคุณป้าพวกเราไปดูการละเล่นทางนั้นดีกว่า” ซูซูพูดอย่างไม่ใส่ใจเล็กน้อย

หลี่เฟินและหยางยู่หลันรีบพูด : “ใช่ พวกเราไปดูทางนั้นดีกว่า”

“ฉินเทียน หยางหลิน พวกนายตามมา”

“ดูแลนายท่านและคุณย่าให้ดี”

“ได้เลย” ฉินเทียนสามารถทำได้แค่ตอบตกลง อันที่จริงภายในใจของเขารู้ดี ซูซูพวกเขากำลังเป็นห่วงตัวเอง

เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยมีความขัดแย้งกับพันธมิตรฉู่ ดังนั้นพวกเขาไม่ต้องการติดต่อกับคนของพันธมิตรฉู่ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

เขาเหลือบมองฝูงชนที่หนาแน่นเต็มไปหมด ภายในใจมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง คนที่เขารอมาถึงแล้ว

หยางหลินดูไม่เต็มใจ เดินตามอยู่ด้านข้าง มองดูการละเล่นสักพัก ได้ยินเสียงมาจากทางเวทีการประลอง เต็มไปด้วยเสียงเชียร์

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว แอบดึงฉินเทียนหนึ่งที และพูด : “งานชุมนุมดอกเบญจมาศสีทองเริ่มแล้ว พวกเราแอบไปดูดีกว่า”

“สบายใจได้ คนเยอะขนาดนี้ พวกเราเพียงแค่หลบอยู่ข้างหลังฝูงชน คนของพันธมิตรฉู่มองไม่เห็นนายหรอก”

“กล้าไหม?”

ฉินเทียนแสร้งทำเป็นลำบากใจ และพูด : “เกรงว่าจะไม่ดีมั้ง?”

หยางหลินกัดฟันพูด : “ความกล้าหาญของนายเมื่อสองวันก่อนหายไปไหนแล้ว? ทำไมเหมือนกับคนขี้ขลาดคนหนึ่ง”

“สบายใจได้ พันธมิตรฉู่ ฉันยังสามารถช่วยพูดได้ เกิดเรื่องอะไร ฉันจะปกป้องนายเอง”

“รีบไปกันเถอะ!”

หยางหลินใช้โอกาสตอนที่ซูซูและคนอื่นไม่สนใจ ดึงฉินเทียนเข้าไปในท่ามกลางฝูงชน วิ่งไปทางเวทีการประลองด้วยความตื่นเต้น

คนเยอะมากเกินไป ซูซูพวกเธอพบว่าทั้งสองคนหายไปแล้ว เลยคิดว่าผู้ชายอย่างพวกเขาไปเดินเที่ยวที่อื่นแล้ว ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร

มาถึงข้างล่างเวทีการประลอง ข้างบนเริ่มเข้าสู่กระบวนการประลองอย่างเต็มที่แล้ว

ชายหนุ่มแต่ละคนที่มีผ้าโพกหัวสีแดงคาดหัวและคาดเข็มขัดสีแดงรอบเอวเข้าสู่การประลอง ผู้แพ้ตกรอบ ผู้ชนะเข้ารอบต่อไป

“สู้สิ! ออกแรงหน่อย!”

“เพื่อน อย่าดึงผมสิ!”

“ใช้ท่าเตะขาสิ!”

“ระวังใต้ท้อง!” ระหว่างที่หยางหลินดูไปด้วย พร้อมกับตะโกนเสียงดัง เขากำหมัดและโบกไปมา มองดูแล้วตื่นเต้นยิ่งกว่าคนประลอง

ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ : “พี่ชาย ผมจำได้ว่าคุณก็ลงชื่อไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ขึ้นเวที?”

หยางหลินหน้าแดง และพูด : “ฉันรู้สึกว่าตัวเองประสบการณ์ยังน้อย นอกจากนี้ถ้าจะทำก็ต้องทำถึงระดับอย่างถงชวนที่เป็นผู้เล่นที่ถูกจับวางอันดับ”

“ดังนั้น ฉันเตรียมจะกลับมาปีหน้า”

ฉินเทียนขมวดคิ้ว เขามองเห็นตั้งนานแล้ว อีกด้านหนึ่งของเวทีประลอง ถงชวนยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

“ทำไมเขาไม่สู้ล่ะ?”

“ถงชวนเป็นผู้เล่นที่ถูกจับวางอันดับ ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ไม่จำเป็นต้องลงเวทีตั้งแต่รอบแรก”

“เขาต้องรอจนถึงรอบชิงชนะเลิศถึงจะลงเวที!”

“ถงชวน ทางนี้!”
ถงชวนได้ยิน สายตาก็เหลือบมองไปทางหยางหลินและฉินเทียนเช่นกัน เขากระโดดลงมาข้างล่าง วิ่งเข้ามาหา

“เพื่อน วันนี้นายเตรียมตัวได้เป็นยังไงบ้าง?”

“อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ!” หยางหลินชกไปที่หน้าอกของถงชวนด้วยความตื่นเต้นหนึ่งที

ถงชวนพูดอย่างภาคภูมิใจ : “ไว้ใจได้เลย ฉันต้องได้แชมป์”

เขามองฉินเทียน พูดอย่างเย็นชา : “วันก่อนกระบวนท่าที่นายต่อสู้กับเจ้าแมงป่อพวกเขา ไม่เลวจริงๆ”

“เพียงแต่ ยังนับไม่ได้ว่าเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง”

“ฉินเทียน นายกล้าขึ้นเวทีต่อสู้กับฉันไหม?”

หยางหลินกลืนน้ำลาย ตบฉินเทียนหนึ่งทีด้วยความตื่นเต้น ชักชวนให้เขาขึ้นเวที

ถ้าหากฉินเทียนกล้าเข้าร่วมการต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องเอาชนะถงชวนก็ได้ อย่างน้อยๆก็ได้รับอันดับ อย่างนั้นลูกพี่ลูกน้องอย่างเขา ใบหน้าก็ส่องแสงประกายด้วยเหมือนกัน

“ไม่ใช่ว่านายบอกว่าอยากให้ฉันสอนหลายกระบวนท่าเพื่อเป็นของขวัญเหรอ? เพียงแค่นายเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ ฉันจะนับถือนายเป็นอาจารย์ เป็นยังไง?”

ฉินเทียนยิ้มและส่ายหัว

ถงชวนและหยางหลิน ล้วนคิดว่าเขากลัวแล้ว อดไม่ได้ที่จะผิดหวังเล็กน้อย

“ถงชวน รีบไป ถึงตานายแล้ว!”

ในเวลานี้ ผู้เล่นทั้งสามกลุ่มบนเวทีถูกแบ่งออกเป็นผู้ชนะและผู้แพ้ ท้ายที่สุดเหลือผู้ชนะเพียงสามคน

ถงชวนขยับร่างกาย ก็กระโดดขึ้นไปบนเวทีเลย

เขายืนหยัดอย่างภาคภูมิ และพูด : “ผมชื่อถงชวน”

“ตอนนี้ พวกคุณล้วนแล้วเคยประลองมาแล้ว ร่างกายมีความอ่อนเพลีย”

“ดังนั้น พวกคุณสามคนเข้ามาพร้อมกันเลย!”

ซู!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ข้างล่างเวทีระเบิดออก

คิดไม่ถึงเลยว่าถงชวนจะหนึ่งต่อสาม!

นี่มันหยิ่งยโสเกินไปแล้ว!

ดวงตาของหญิงสาวมากมายเป็นประกาย ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง : “ถงชวนต้องชนะ!”

“ถงชวน ฉันจะแต่งงานกับคุณ!”

“ฉันจะคลอดลูกให้คุณ!”

แม้แต่บนเวที จินหรงบนเก้าอี้ และรองหัวหน้าหลายคน ล้วนแล้วประหลาดใจ

เพียงแต่ เห็นได้ชัดอย่างมาก ความสนใจของพวกเขา ไม่ได้อยู่บนการแข่งขันบนเวที สายตามีการเฝ้าสังเกต เผยให้เห็นความกังวลเป็นระยะๆ

ฉินเทียนรู้ดี พวกเขากำลังกังวลคนของวิหารพญายมจะกลับมาแก้แค้น

จู่ๆภายในใจก็มีสัญญาณเตือน เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังเนินเขาเล็กๆ ตรงข้าม