แดนนิรมิตเทพ บทที่ 887
เมื่อได้ยินคำว่าเฉินไต้ซือ สีหน้าสมาชิกของตระกูลมู่เปลี่ยนไปอย่างมาก
สำหรับสมาชิกของตระกูลมู่แล้ว เฉินไต้ซือไม่ใช่คนแปลกหน้า
ในฐานะญาติของตระกูลหนานกง ตระกูลมู่ไม่ลืมบุคคลที่ทำลายล้างตระกูลหนานกงอย่างแน่นอน
ตระกูลมู่คิดจะล้างแค้นให้ตระกูลหนานกงหลายครั้งแล้ว แต่หลังจากได้รู้พลังความแข็งแกร่งของเฉินไต้ซือแล้ว ทำให้ตระกูลมู่เกิดความลังเล
ถ้าไม่เอ่ยถึงการกลั่นยา ความแข็งแกร่งของตระกูลมู่นั้นยังสู้ตระกูลหนานกงไม่ได้
ตระกูลหนานกงยังถูกเฉินไต้ซือทำลายล้าง ถ้าตระกูลมู่ไปแก้แค้นเฉินไต้ซือ เท่ากับพวกเขารนหาที่ตายเอง เหมือนแมลงเม่าบินเข้าไปในกองไฟ
พวกเขาไม่ได้ไปหาเฉินโม่ แต่นึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งเฉินโม่จะมาหาพวกเขาถึงที่
อย่างไรก็ตามตระกูลมู่เป็นตระกูลที่สืบทอดมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว ตระกูลมู่ต้องมีภูมิหลังอย่างแน่นอน เมื่ออยู่ในสำนักยาเซียน ตระกูลมู่ไม่กลัวเฉินโม่อยู่แล้ว
“เฉินไต้ซือ ที่แท้เป็นแกเอง!” มู่จือเสว๋กัดฟันกล่าวด้วยความแค้น
เขาเป็นอาของหนานกงหลินเทียน ดังนั้นเขาจึงเกลียดเฉินโม่เข้ากระดูก
เฉินโม่มองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ทำไม อยากล้างแค้นให้ตระกูลหนานกงเหรอ? เชิญได้อย่างเต็มที่!”
“ฉันรู้ว่าแกมีความสามารถ แต่แกอย่าลืมว่าที่นี่คือสำนักยาเซียน!” มู่จือเสว๋กล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย
“พวกเรา จัดการมันซะ!” มู่จือเสว๋ตะโกนใส่ฝูงชนด้วยความโกรธ
มู่เจิ้งเฟิงรีบพุ่งออกไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนก และเกลี้ยกล่อมว่า “ผู้นำตระกูล อย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด!”
“ความแค้นระหว่างตระกูลหนานกงกับเฉินไต้ซือ ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลมู่ นายอย่าเอาตระกูลมู่เข้าไปเกี่ยวข้องเลย!”
มู่เจิ้งเฟิงรู้ความน่าสะพรึงกลัวของเฉินโม่ และเขารู้ว่าตระกูลมู่ไม่สามารถต่อต้านเฉินไต้ซือได้อย่างแน่นอน
“หุบปาก!” มู่จือเสว๋กล่าวด้วยความโกรธ “นายเป็นสมาชิกของตระกูลมู่หรือเป็นสุนัขรับใช้ของเฉินไต้ซือ ทำไมนายถึงได้พูดแทนเขาทุกอย่าง!”
มู่เจิ้งเฟิงไม่สนใจการดูหมิ่นของมู่จือเสว๋ และกล่าวด้วยสีหน้ากังวลว่า “จือเสว๋ ผมไม่อยากให้นายเอาตระกูลมู่เข้าไปเกี่ยวข้องจนเดือดร้อนไปด้วย!”
มู่จือเสว๋กล่าวเยาะเย้ยหยัน “นายอย่าให้ความเด็ดเดี่ยวของคนอื่นมาทำลายความน่าเกรงขามของตนเอง ถ้าอยู่ที่อื่นตระกูลมู่อาจจะสู้เขาไม่ได้ แต่ถ้าเป็นสำนักยาเซียนแห่งนี้ ตระกูลมู่เป็นใหญ่ที่สุด!”
“พวกเรา จัดการมันซะ!” มู่จือเสว๋ผลักมู่เจิ้งเฟิงออกไป จ้องเฉินโม่และตะโกนด้วยความโกรธ
มู่เจิ้งเฟิงทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าจำใจ และกล่าวพึมพำกับตัวเองว่า “ตระกูลมู่ จบสิ้นแล้ว!”
ความจริงแล้วสิ่งที่ทำให้มู่จือเสว๋เสี่ยงเพราะเข้าตาจน ไม่ใช่การแก้แค้นให้ตระกูลหนานกง แต่เป็นเพราะสูตรยาวิเศษล้ำเลิศของเฉินโม่ ส่วนการแก้แค้นให้ตระกูลหนานกงเป็นเพียงข้ออ้างของมู่จือเสว๋เท่านั้น
เหล่าสมาชิกยอดฝีมือของตระกูลมู่ล้อมเฉินโม่ไว้ทันที แต่ละคนแสดงสีหน้าเย้ยหยัน พวกเขารู้สึกว่าถึงแม้เขาจะเป็นเฉินไต้ซือ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนจำนวนมาก ก็ต้องถูกคนอื่นฆ่าตายเท่านั้น
เฉินโม่เหลือบมองโจวลี่เต๋อแวบหนึ่ง และถามด้วยรอยยิ้มว่า “กลัวไหม?”
โจวลี่เต๋อส่ายศีรษะด้วยสีหน้าหนักแน่น “ไม่กลัว”
“ถ้ากลัวก็หลับตา เพราะอีกสักครู่อาจจะมีคนตายมากมาย!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ฝูงชนที่ฟังกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นเย็นชาอย่างมาก
“ใกล้จะตายแล้วยังกล้าจองหองอีก! จัดการมันซะ!” มู่จือเสว๋ตะโกนด้วยความโกรธอีกครั้ง
“เจ้าหนู มอบสูตรยาออกมา แล้วพวกเราจะไว้ชีวิตแก!” ผู้อาวุโสสามตะโกนด้วยความโกรธ แล้วพุ่งเข้าไปก่อน
เฉินโม่พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “รนหาความตาย!”
เฉินโม่สะบัดมือ ผู้อาวุโสสามถูกตบจนกระเด็นออกไปกระแทกเสาหินต้นหนึ่งแล้วหมดสติ
พลังบำเพ็ญของผู้อาวุโสสามเป็นแดนในชั้นสูงสุดเท่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินโม่แล้ว ก็ไม่ต่างจากมด
“ผู้อาวุโสสาม!”
คนที่เหลืออุทานออกมา และมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าตกใจ
เพราะพลังบำเพ็ญของพวกเขายังสู้ผู้อาวุโสสามไม่ได้ แต่ผู้อาวุโสสามก็ถูกตบจนกระเด็นออกไป แล้วพวกเขาไม่แย่กว่าหรอกเหรอ?
สีหน้าของมู่จือเสว๋เคร่งขรึม หลังจากเฉินโม่ลงมือเคลื่อนไหว เขาถึงรู้ว่าตนเองประเมินความแข็งแกร่งของเฉินโม่ต่ำไป
บทที่ 886
บทที่ 888
