แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 954

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 954
“ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันขนาดนี้ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อย่าบอกนะว่าเป็นกากเดนของสำนักหยินทิพย์” นอกจากสำนักหยินทิพย์ เฉินโม่คิดไม่ออกแล้วว่าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน มีความแค้นกับอิทธิพลไหนอีก

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้า “ไม่ใช่สำนักหยินทิพย์ เฉินโม่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

เห็นใบหน้าจริงจังของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน สีหน้าสวีจื่อหาวไม่สู้ดี เขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันไปห้องน้ำแป๊บนึง พวกนายคุยกันไปก่อน”

“จื่อหาว ระหว่างเรา นายอย่าทำเหมือนคนนอกขนาดนี้ได้ไหม” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนยื่นมือมาดึงแขนเสื้อสวีจื่อหาว มีความขอร้องแฝงอยู่ในคำพูด

เฉินโม่ไม่พูดอะไร แต่ก็มองสวีจื่อหาวแล้วพยักหน้า เขาไม่อยากให้เรื่องเล็กแบบนี้ ส่งผลกระทบต่อมิตรภาพระหว่างพวกเขา

สวีจื่อหาวนั่งลงอีกครั้ง มองทั้งสองคนแวบหนึ่งแล้วถามว่า “ฉันอยู่ตรงนี้ สะดวกกันจริงๆ เหรอ”

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองบนใส่เขา แล้วพูดว่า “จื่อหาว นายกลายเป็นเหมือนคนนอกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

เฉินโม่มองเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน แล้วถามว่า “พละกำลังบู๊ของเธอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เมื่อเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนได้ยิน ก็ยิ้มอย่างขมขื่น “นายยังจำตอนนั้นที่เจ้าสำนักหยินทิพย์ใส่เมล็ดมารในตัวฉันได้ไหม หลังจากเจ้าของเมล็ดมารตาย เมล็ดมารกลับมีผลต่อฉัน”

เฉินโม่เข้าใจทันที ตอนนั้นเจ้าสำนักหยินทิพย์ใช้ค่ายกลคงราก เตรียมจะพังพินาศไปกับเฉินโม่ เฉินโม่บาดเจ็บสาหัสเพราะปกป้องเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน อีกทั้งยังเกือบทำให้เวินฉิงกับเอียนชิงเฉิงเจอกับความอัปยศ

เรื่องราวเกิดขึ้นติดต่อกันเร็วเกินไป จนทำให้เฉินโม่ลืมเอาเมล็ดมารออกจากตัวเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน

อันที่จริงเมล็ดมารเป็นแก่นแท้ที่ผู้ควบคุมแยกออกจากตัวเขา หล่อเลี้ยงในหม้อ รอจนถึงเวลาแล้วจึงเก็บ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กำลังของตัวเองเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ

แต่ถ้าเวลาผิดพลาด ไม่มีใครเก็บเมล็ดมาร จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหม้อ กลายเป็นสิ่งของของหม้อ

ตอนนั้นเจ้าสำนักหยินทิพย์มีพละกำลังระดับปรมาจารย์แดนคุ้มกาย เมล็ดมารที่ใส่ในตัวเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน เติบโตเป็นเวลาสิบกว่าปี เพียงพอที่จะทำให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนถึงแดนแปรภาพ

นี่คือที่มาของพละกำลังของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน

สวีจื่อหาวฟังแบบงุนงง แต่ยังไงก็ฟังเข้าใจอยู่ แต่รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังบู๊ แต่เขาดันรู้อีกว่าทั้งหมดนี้คือความจริง

ความรู้สึกนี้ทำให้คนขัดแย้งมาก

เฉินโม่ถามอีกว่า “ในเมื่อเธอเป็นปรมาจารย์ คนที่ทำร้ายเธอได้น่าจะไม่เยอะ ใครเป็นคนทำร้ายเธอจนบาดเจ็บสาหัสล่ะ”

สีหน้าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “เฉินโม่ นี่คือเหตุผลที่ฉันให้จื่อหาวติดต่อนาย”

เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน เฉินโม่กับสวีจื่อหาวก็จริงจังขึ้นมาด้วย

“ตอนนี้ฉันมีแค่พละกำลังบู๊ ขาดความรู้ของการฝึกฝนมาก ฉันเลยอยากไปเสี่ยงโชคที่เขาที่มีชื่อเสียงแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ ลองดูว่าจะได้เจอพวกเดียวกันหรือเปล่า”

“ดวงของฉันไม่เลวเลย แม้ไม่ได้เจอพวกเดียวกัน แต่เจอสถานที่ประหลาด ลึกลงไปในเขาต้าเหลียง”

“แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเข้าไปดูให้ชัดเจน มีนักบู๊ที่มีพละกำลังแข็งแกร่งสามคนมา พวกเขาโจมตีโดยไม่ฟังอะไรเลย ฉันรับกระบวนท่าไม่ได้ หนีก็หนีไม่ได้ ทำได้เพียงเข้าไปในสถานที่ประหลาดนั่น”

“ที่ประหลาดกว่านั้น ฉันเข้าไปได้ แต่นักบู๊สามคนที่มีพละกำลังแข็งแกร่งกว่าฉันกลับเข้าไปไม่ได้ แต่สถานที่นั่นอันตรายมาก ฉันทำได้เพียงเดินไปมาตรงริมๆ คิดว่ารอให้สามคนนั้นกลับไป แล้วค่อยออกไป”

“ฉันรออยู่ในนั้นหนึ่งวัน เมื่อเห็นว่าสามคนนั้นไม่อยู่ด้านนอกแล้ว จึงออกมา แต่คิดไม่ถึงว่าสามคนนั้นยังไม่ได้ไป แต่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ รอให้ฉันออกมา”

“ฉันโดนทั้งสามคนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส โดนพวกเขาไล่ตามจากเขาต้าเหลียงจนถึงอำเภอเฟิ่งซาน เหมือนพวกเขากังวลอะไรบางอย่าง เลยล้มเลิกการไล่ฆ่าฉัน”