ตอนที่ 114 ซื่อเป่ารักษาคำพูด
โจวเสี่ยวเถาที่รู้สึกเสียใจอยู่แล้ว พอมาได้ยินลู่เจียวและสี่แฝดพูดเช่นนี้ก็ยิ่งกักเก็บความเสียใจไว้ไม่อยู่ ถึงขั้นร้องไห้ดังสนั่นไปทั่วเรือน จากนั้นนางก็วิ่งพรวดออกไปด้านนอก ปากก็ตะโกนโวยวายไปด้วย
“พวกเจ้ารังแกข้าเกินไปแล้ว ทั้งครอบครัวรวมหัวกันรังแกข้าแบบนี้ ข้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะกลับบ้าน ข้าจะกลับบ้าน เลวกันทั้งครอบครัวเลยจริงๆ ”
โจวเสี่ยวเถาวิ่งกลับบ้านไปทั้งน้ำตา ลู่เจียวที่อยู่ด้านหลังรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพราะต่อจากนี้นางต้องทำงานบ้านคนเดียว
ลู่เจียวเห็นว่าเวลาล่วงเลยมานาน ก็รีบไปเอาโจ๊กให้สี่แฝดกิน จากนั้นก็ตักอีกถ้วยไปป้อนเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเซี่ยอวิ๋นจิ่นฉายความเยือกเย็น ดวงตาดำสนิทก็ทอประกายเย็นยะเยือก
แววตาคู่นี้กำลังจับจ้องลู่เจียวนิ่ง
ลู่เจียวมองเขาด้วยความแปลกใจ “นี่เจ้าเป็นอะไรไป ปวดขาหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตอบกลับด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “เจ้าจงใจใช่หรือไม่”
ลู่เจียวไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องอะไร แต่พอมาทบทวนคำพูดของเขาดูแล้วก็เข้าใจทันที เจ้าหมอนี่หาว่าตนจงใจปล่อยโจวเสี่ยวเถาเข้าไปด้านใน
ลู่เจียวปฏิเสธกลับทันที “เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ข้าไม่รู้ว่านางจะถือโอกาสตักโจ๊กเข้ามาในเรือนตอนที่ข้าไม่อยู่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเงยหน้ามองลู่เจียว สังเกตเห็นแววตาของนางดูจริงใจไร้พิรุธ จึงคิดว่านางพูดจริง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดๆ ดูแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเยือกเย็นดุจหยกอ่อนโยนขึ้นมาก
“จำเรื่องที่เจ้าตกลงกับข้าได้อยู่ใช่ไหม ข้าช่วยเจ้าเขียนเทียบยา ส่วนเจ้าต้องคอยช่วยกีดกันโจวเสี่ยวเถาไม่ให้มาเข้าใกล้ข้า ข้าเห็นนางทีไร อารมณ์เสียทุกครั้งเลย”
ลู่เจียวไม่ได้ผลักไสหน้าที่ตัวเองแม้แต่น้อย ทั้งยังทำท่าทางจริงจัง “วางใจเถอะ ถ้านางยังกล้าเข้าห้องอีกครั้ง ดูว่าข้าจะสั่งสอนนางอย่างไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นเสียงอืมในลำคออย่างพึงพอใจ ไม่ได้เรียกร้องอะไรกับเรื่องนี้อีก
ลู่เจียวรู้สึกโล่งอกมาก จึงหันไปถามเกี่ยวกับอาการขาของเขา “เป็นเช่นไรบ้างแล้ว ขายังเจ็บอยู่หรือไม่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเล็กน้อย “ดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะเลย ข้ายังทนกับอาการปวดในตอนนี้ได้ เจ้าวางใจเถอะ”
ลู่เจียวอยากบอกเขามากว่าข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า แค่อยากให้เจ้าหายเร็วขึ้น
แต่ลู่เจียวได้เพียงแต่คิดอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดออกมา นางหันไปมองขาของเซี่ยอวิ๋นจิ่น แม้จะเจ็บน้อยลง แต่ก็เพิ่งผ่าตัดมาไม่นาน ตามหลักแล้วควรให้น้ำเกลือสองสามวัน เพื่อลดอาการอักเสบ
แต่ตอนกลางวันโจวเสี่ยวเถาอยู่ นางไม่อาจให้น้ำเกลือกับเขาได้
ตอนกลางคืน แฝดสองคนก็มานอนกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ถ้านางให้น้ำเกลือเซี่ยอวิ๋นจิ่น เด็กๆ จะเห็นหรือไม่
ลู่เจียวค่อนข้างปวดหัวกับเรื่องพวกนี้ ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี
ทันใดนั้นนอกห้องโถงก็มีเสียงไม่สบอารมณ์ของเอ้อร์เป่าดังขึ้น “คืนนี้ข้ากับต้าเป่าจะนอนกับท่านแม่ พวกเจ้าสองคนไปนอนกับท่านพ่อเถอะ”
มารดาของลู่เจียวกลับบ้านไปแล้ว สี่แฝดจึงตกลงกันไว้ว่าจะผลัดกันนอนกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นและลู่เจียวทีละสองคน
คืนนี้ต้าเป่าและเอ้อร์เป่าได้นอนกับลู่เจียว
เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้ติดขัดอะไร เพียงแต่ทุกครั้งที่ต้าเป่าและเอ้อร์เป่านอนกับลู่เจียว ซื่อเป่าก็มักจะทำหน้ามุ่ย แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่สบอารมณ์
คืนนี้เขาเลยไปขอเอ้อร์เป่านอนกับมารดา สุดท้ายเอ้อร์เป่ากลับติเตียนอย่างไม่พอใจ
ซื่อเป่าพร่ำบ่นทันที “เตียงของท่านแม่กว้างขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่พอนอนเสียหน่อย พวกเราสามคนนอนกับท่านแม่ได้อยู่แล้ว”
ซานเป่าถลึงตามองซื่อเป่า “แล้วข้าล่ะ”
ต้าเป่ามองซื่อเป่าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “บุรุษที่ดีต้องพูดคำไหนคำนั้น ก่อนหน้านี้พวกเราตกลงกันไว้แล้ว เจ้าก็เห็นด้วย แต่ตอนนี้เจ้ากลับมาเสียใจภายหลังเช่นนี้”
ซื่อเป่าได้ยินคำพูดของต้าเป่า หน้าแดงระเรื่อทันที จากนั้นก็ลุกจากเก้าอี้ วิ่งไปที่เรือนตะวันออก
“ท่านแม่ ข้าอยากนอนกับท่าน”
แฝดสามคนที่เหลือก็วิ่งเข้าไปด้านใน ทั้งสามจ้องซื่อเป่าอย่างขุ่นเคืองใจ
ซื่อเป่ากอดขาของลู่เจียวไว้ไม่ปล่อย ไม่มองแฝดสามคนที่อยู่ด้านหลังแม้แต่น้อย
ลู่เจียวนัยน์ตาลุกวาว เดิมทีนางไม่รู้ว่าจะให้น้ำเกลือเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างไรดี ตอนนี้สี่แฝดโวยวายเรื่องที่นอนขึ้นมา นับว่าเป็นโอกาสที่ดีของนาง
ลู่เจียวครุ่นคิดก็มองไปที่ซื่อเป่า “ซื่อเป่า คืนนี้เจ้าอยากนอนกับแม่หรือ”
ซื่อเป่าเงยหน้ามองลู่เจียวราวกับลูกสุนัข จากนั้นพยักหน้าเต็มแรง “อืม คืนนี้ข้าอยากนอนกับท่านแม่จริงๆ ”
ลู่เจียวขมวดคิ้ว “แต่ก่อนหน้านี้เจ้าตกลงไว้กับพี่ๆ แล้วว่าจะผลัดกันมานอน เจ้าไม่รักษาคำพูดเช่นนี้ ไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีของบุรุษเลยนะ”
“แต่ไหนๆ เจ้าก็เอ่ยขอมาแล้ว แม่ก็จะไม่ปฏิเสธเจ้า คืนนี้เจ้านอนกับแม่ได้ แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ต้องรักษาคำพูดของตัวเอง เข้าใจหรือไม่”
ลู่เจียวทำหน้าเคร่งขรึมทันที ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนี้ต้องให้น้ำเกลือเซี่ยอวิ๋นจิ่น นางไม่มีทางทำตามใจซื่อเป่าแน่นอน
ลู่เจียวก้มหน้ามองซื่อเป่า “ตอบแม่มาว่าทำได้หรือไม่”
อันที่จริงซื่อเป่าไม่ค่อยอยากตอบตกลง ทว่าพอเห็นลู่เจียวทำหน้าเคร่งขรึม เขาก็ผวาเล็กน้อย จึงพยักหน้าอย่างระวังตัว
“อื้ม”
ลู่เจียวยื่นมือไปลูบศีรษะเขา แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “แม่เชื่อว่าซื่อเป่าเป็นเด็กดี พูดคำไหนคำนั้น เจ้าแค่รู้สึกคิดถึงแม่เท่านั้นใช่หรือไม่”
ซื่อเป่าพลันพยักหน้าอย่างแรงทันที นัยน์ตาเป็นประกายจนลู่เจียวอดก้มหน้าหอมแก้มของเขาหนึ่งทีไม่ได้
“ในอนาคตซื่อเป่าจะรักษาคำพูดใช่หรือไม่”
ซื่อเป่าถูกลู่เจียวกระตุ้น จึงพูดเสียงดังทันที “ใช่ ข้าจะเป็นเด็กที่พูดคำไหนคำนั้น ต่อไปข้าพูดอะไรก็จะทำให้ได้ขอรับ”
ลู่เจียวพูดจบก็เงยหน้ามองสามแฝดที่อยู่ในห้องทันที “คืนนี้พวกเจ้านอนกับข้าทั้งหมดเถอะ พรุ่งนี้ค่อยผลัดกันไปนอน”
ลู่เจียวพูดจบ เอ้อร์เป่าซานเป่ายิ้มอย่างมีความสุข
ต้าเป่าพลันเดินไปตรงข้างเตียงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “คืนนี้ข้าจะนอนกับท่านพ่อเอง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่อยู่บนเตียงมองออกว่าต้าเป่าก็อยากนอนกับลู่เจียวเหมือนกัน จึงพูดขึ้น “คืนนี้พวกเจ้านอนกับท่านแม่เถอะ พ่อไม่เป็นอะไร ขาก็ไม่เจ็บมากแล้ว เมื่อคืนพ่อหลับไม่ดี คืนนี้จะได้นอนพักดีๆ เสียหน่อย”
“ข้า…”
ต้าเป่ายังอยากจะพูดต่อ ลู่เจียวก็ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกแล้ว พร้อมทั้งหันมาเรียกสี่แฝด “เอาเถอะ รีบมาอาบน้ำได้แล้ว อาบเสร็จแม่จะเล่านิทานให้พวกเจ้าฟัง”
แฝดสามคนเดินตามไปด้วยรอยยิ้ม ต้าเป่าชะงักงันไปสักพัก เซี่ยอวิ๋นจิ่นจึงเร่งเขา “รีบไปอาบน้ำเถอะ ข้าไม่เป็นไร”
ต้าเป่าครุ่นคิดแล้วจึงตกลง ทว่าก่อนจะจากไปก็วิ่งไปหอมแก้มของเซี่ยอวิ๋นจิ่นหนึ่งที
“พรุ่งนี้ข้าค่อยมานอนเป็นเพื่อนท่านพ่อ”
แฝดสามคนวิ่งไปตรงประตูก่อน พอเห็นการกระทำของต้าเป่า พวกเขาก็รีบวิ่งกลับมาผลัดกันหอมแก้มของเซี่ยอวิ๋นจิ่นบ้าง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นโดนหอมจนน้ำลายเปื้อนไปทั้งหน้า เขามองสี่แฝดวิ่งออกไปอย่างจนปัญญา อยู่กับใครก็เลียนแบบคนนั้นจริงๆ
ลู่เจียวอาบน้ำให้สี่แฝดเสร็จก็เล่านิทานให้พวกเขาฟัง รอจนกว่าพวกเขาจะหลับ
นางถึงจะเข้าไปยกยาที่อุ่นเสร็จมาให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นดื่ม ครั้งนี้นางเติมยานอนหลับไปด้วย เซี่ยอวิ๋นจิ่นดื่มเสร็จก็หลับใหลไปทันที
ลู่เจียวกลัวว่าระหว่างที่ตัวเองให้น้ำเกลือสี่แฝดจะวิ่งเข้ามาป่วน จึงปิดประตูลงกลอน หยิบถุงน้ำเกลือออกจากห้วงอากาศ แล้วให้น้ำเกลือเซี่ยอวิ๋นจิ่นทันที
