ตอนที่ 161 มาขอโทษแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นในห้องสีหน้าครุ่นคิดมองเซี่ี่ยเอ้อร์จู้เมื่อครู่ เขาคิดไว้ว่าจะพาพี่รองออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ย เขาคิดซื้อร้านเล็กๆ ในเมืองให้พี่รอง ให้เขาทำการค้าเล็กๆ
แต่ตอนนี้ได้ฟังพี่รอง เขาก็ไม่คิดเช่นนี้อีก แต่ไรมาเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่เคยคิดบังคับพี่รอง เพราะพี่รองเขาเติบโตในหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ไม่รู้หนังสือ คนเช่นเขาก้าวออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ย่อมรู้สึกไม่เป็นสุข เขาต้องอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลเซี่ยจึงเป็นสุขได้
ในเมื่อเช่นนี้ เขาก็ไม่ฝืนใจเขา
ลู่เจียวยอมสอนวิธีการเลี้ยงปลิงให้พี่รองก็ไม่เลว รอให้เขาเดินได้ ก็จะสร้างบ้านหลังใหญ่ในชื่อเขา ถึงตอนนั้นก็ให้พี่รองช่วยเขาดูแล ให้ครอบครัวพวกเขามาอยู่ด้วยกัน วันหน้าเขาก็จะซื้อที่นาละแวกใกล้ๆ ให้เขาดูแล ชีวิตนี้เขาก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอย่างนั้นอีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังคิดอยู่ ในห้องเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็ขอบคุณลู่เจียวอย่างตื้นตันใจ
“ขอบคุณน้องสะใภ้สาม ขอบคุณเจ้าแล้ว”
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ดีใจมาก
ลู่เจียวมองเขากล่าวว่า “ข้าสอนวิธีการเลี้ยงปลิงทั้งหมดกับพี่ ตั้งแต่เพาะตัวอ่อนไปจนเลี้ยงดู พี่ก็จัดการแบ่งงานให้คนในหมู่บ้านทำก็พอ จำไว้อย่าบอกวิธีการเลี้ยงปลิงให้คนใดทั้งนั้น เช่นนี้วันหน้าคนในหมู่บ้านก็จะเคารพพี่ วันหน้าผู้ใดดีกับพี่ พี่ก็สอนเคล็ดลับการเลี้ยงปลิงให้ผู้นั้น”
ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็ซาบซึ้งใจมาก กล่าวขอบคุณไม่หยุด “ขอบคุณน้องสะใภ้สาม ขอบคุณเจ้าแล้ว”
ลู่เจียวยิ้มโบกมือ “พี่รองอย่าได้เกรงใจ”
ความจริงการเลี้ยงปลิงก็เพื่อตัวนางเอง ส่วนวิธีการเลี้ยงปลิงสอนให้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ ก็เพราะไม่อยากให้ชายที่มีจิตใจดีต้องมีชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยจนเกินไป
ในห้อง เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่งสายตามองลู่เจียว แอบตัดสินใจว่า วันหน้าต้องดีกับลู่เจียว ไม่ผิดต่อนางเด็ดขาด
ลู่เจียวไม่ได้คิดมากขนาดนั้น พอเห็นว่าคืนนี้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้มา นางก็ดีใจมาก เพราะเซี่ี่ยเอ้อร์จู้เช็ดตัวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น ไม่ต้องให้นางทำ นางก็โล่งอก
“พี่รองคุยเป็นเพื่อนอวิ๋นจิ่นก่อน ข้าไปต้มน้ำร้อนไว้ให้พี่รองเช็ดตัวให้อวิ๋นจิ่น”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังลู่เจียวพูดก็ผ่อนคลายลง แต่ในใจก็ผิดหวังอยู่บ้าง หากสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้เช็ดตัวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้วก็กลับไป ลู่เจียวก็อาบน้ำให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ พาพวกเขาไปเรือนนอนตะวันตกเล่านิทานก่อนนอน
วันรุ่งขึ้น ทั้งครอบครัวยังหลับกันอยู่ สุนัขในลานบ้านถึงกับส่งเสียงเห่าดังขรม
เสี่ยวเฮยกับฮวาฮวาเลี้ยงมาได้ระยะหนึ่ง ก็นับว่ามีความสามารถขึ้นมาหน่อยหนึ่งแล้ว นั่นก็คือมีคนแปลกหน้ามา ก็รู้จักเห่า แม้ว่าเสียงไม่ดังพอ แต่อย่างไรก็รู้จักเตือนคนในบ้าน
สุนัขเห่าดัง เซี่ยอวิ๋นจิ่นในเรือนนอนตะวันออกกับลู่เจียวในเรือนนอนตะวันตกก็ตื่น ทั้งสองคนลืมตามองไปนอกห้องพร้อมกัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเคลื่อนไหวไม่ได้ ลู่เจียวออกไปตรวจดูข้างนอกอย่างคล่องแคล่ว
ปรากฏว่าเห็นนอกรั้วบ้านมีคนยืนอยู่หลายคน ทุกคนเห็นลู่เจียวเดินออกมา สีหน้าก็แอบเก้กังอยู่บ้าง ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างส่งยิ้มทักทายลู่เจียว
“ภรรยาอวิ๋นจิ่น เจ้าตื่นแล้ว?”
ลู่เจียวรีบหาว แสดงท่าทางว่าตนเองไม่อยากตื่น แต่ถูกพวกเขาทำตื่น
จู๋จ่างทำหน้าหนายิ้มกล่าวว่า “พวกเราเดิมคิดรอให้เจ้าตื่น ปรากฏว่าสุนัขบ้านเจ้าดันเห่าดัง”
ดังนั้นเป็นความผิดสุนัขบ้านข้างั้นสินะ
ผู้ใหญ่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยรีบสำทับว่า “หรือว่าเจ้าเข้าไปนอนต่อ พวกเรารออยู่ตรงนี้”
ลู่เจียวไร้วาจาจะกล่าว นี่ทำนางตื่นแล้ว ยังจะกลับไปนอนต่อได้อย่างไร
แต่เห็นแก่ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างที่มาด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ ก็ไม่ได้มากันง่ายๆ ลู่เจียวมองพวกเขา เอ่ยปากถามว่า “ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างมีธุระ?”
ผู้ใหญ่บ้านรีบหันไปมองเซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อ
เซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อแม้แต่ตายก็ยังคิด พวกเขามีอายุถึงปูนนี้ ถึงกับต้องแล่นมาขอโทษสะใภ้
เรื่องนี้วันหน้าเกรงว่าคงเป็นเรื่องตลกกันในหมู่ชาวหมู่บ้านตระกูลเซี่ย
เซี่ยเหล่าเกินครุ่นคิดแล้วก็หันหน้าไปถลึงตาใส่หร่วนซื่อ ล้วนเป็นนางผู้นี้ที่หาเรื่องสะใภ้สาม หากไม่ใช่นาง ครอบครัวพวกเขาจะมีเรื่องกันถึงขนาดนี้ไหม
มิน่าคนเขาว่าแต่งภรรยาให้แต่งภรรยาดีงาม ตอนแรกที่เขาจะแต่งกับหร่วนซื่อ ท่านพ่อท่านแม่เขาไม่เห็นด้วย บอกว่าหร่วนซื่อไม่ใช่ภรรยาดีงาม เกรงว่าวันหน้าครอบครัวไม่เป็นสุข เขายังไม่เชื่อ ตอนนี้ดูท่าเป็นเช่นนั้นจริง
หร่วนซื่อเห็นเซี่ยเหล่าเกินถลึงตาใส่นาง เดิมคิดจะโมโห แต่เห็นผู้ใหญ่บ้านจู๋จ่างอยู่กัน ก็ไม่กล้าส่งเสียง ถึงนางจะโง่อย่างไรก็รู้ว่าครอบครัวถูกขับออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ยจะมีจุดจบเช่นไร
หร่วนซื่อหันไปมองลู่เจียว หลุบตาลงกล่าวว่า “ลู่เจียว ก่อนหน้านี้เป็นข้าทำไม่ดีจริงๆ แต่เป็นสะใภ้ ก็ไม่ควรถึงกับกล่าวโทษบิดามารดาสามีกระมัง”
ถึงยามนี้แล้ว หร่วนซื่อยังคงไม่ยอมลดราท่าที ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างกลัวนางทำเสียเรื่อง รีบตวาดดังว่า “ดูท่าเจ้าคงอยากไปจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเรา”
หร่วนซื่อสีหน้าแข็งค้าง เซี่ยเหล่าเกินรีบเสียงดังกล่าวว่า “สะใภ้สาม ก่อนหน้านี้เป็นพวกเราที่ผิดเอง พวกเราไม่ควรหาเรื่องพวกเจ้า วันหน้าไม่แล้ว เจ้ายกโทษให้พ่อแม่ได้ไหม”
วาจากล่าวถึงขนาดนี้แล้ว หากลู่เจียวยังคิดเล็กคิดน้อย ก็จะเหมือนว่าได้ทีแล้วไม่ลดราวาศอก ที่สำคัญที่สุดก็คือพวกเขาเป็นผู้อาวุโส
ลู่เจียวรีบยิ้มกล่าวว่า “ใต้หล้าไหนเลยมีบิดามารดาที่ทำผิด วันหน้าท่านพ่อท่านแม่ไม่มาหาเรื่องพวกเราก็พอแล้ว พวกเราก็จะกตัญญูต่อท่านพ่อท่านแม่”
ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างได้ฟังก็หัวเราะดังกล่าวว่า “ข้าก็รู้ว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นเป็นคนใจกว้าง”
“ใช่แล้ว นังหนูนี่ช่วยเหลือหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเราไม่น้อย เป็นผู้มีพระคุณของหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเรา”
ลู่เจียวอารมณ์ดี กล่าวกับผู้ใหญ่บ้านและจู๋จ่างว่า “งั้นเรื่องนี้ก็ให้ผ่านไปละกัน”
นางกล่าวจบก็มองไปยังเซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อ กล่าวว่า “ท่านพ่อท่านแม่วันหน้าก็อย่าได้ทำไม่ดีกับพี่รองเกินไป อย่างไรพี่รองก็เป็นคนซื่อคนหนึ่ง”
ผู้ใหญ่บ้านรีบรับคำกล่าวว่า “ไม่อย่างแน่นอน พวกเขารับรองกับพวกเราแล้ว วันหน้าจะไม่ทำให้เอ้อร์จู้ลำบากใจ”
“อืม งั้นก็ดี”
ลู่เจียวสีหน้าพอใจ เรียกให้ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างเข้าไปในบ้าน
ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างกลับส่ายหน้า “ไม่ล่ะ เรื่องนี้จบแล้ว พวกเราควรกลับได้แล้ว”
ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างกล่าวจบก็มองลู่เจียวด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ “ภรรยาอวิ๋นจิ่น เรื่องเลี้ยงปลิง?”
“ไว้พวกเราหารือรายละเอียดกัน”
คำพูดนี้แสดงให้เห็นว่านางยังคงจะสอนคนในหมู่บ้านเลี้ยงปลิง ยามนี้ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างและบรรดาผู้คนต่างก็ดีใจ พยักหน้าหัวเราะร่วน
ผู้ใหญ่บ้านเดินมาตรงหน้าลู่เจียว ส่งสัญญาที่เซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อประทับลายนิ้วมือไว้ให้กับลู่เจียว
“นี่คือสัญญาที่บิดามารดาสามีเจ้าประทับลายนิ้วมือ วันหน้าจะไม่มาหาเรื่องครอบครัวพวกเจ้าอีก หากพวกเขามาหาเรื่องครอบครัวพวกเจ้าอีก พวกเราก็จะขับพวกเขาออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ย เรื่องนี้พวกเขาเห็นชอบแล้ว”
เซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อรีบจ้องมองลู่เจียว คาดหวังให้ลู่เจียวใจกว้างยอมคืนสัญญาให้พวกเขา
น่าเสียดาย ลู่เจียวทำเหมือนไม่เห็น เก็บสัญญามาทันที
