ตอนที่ 183 เซี่ยซานโก่ว เจ้าหลับแล้วหรือ
ลู่เจียวกลับทำเหมือนหลุดกล่าวออกมาว่า “ใช่แล้ว วันนี้ข้าไปในหมู่บ้านดูสระเลี้ยงปลิง ทำไมได้ยินคนว่า แม่หม้ายหวังระยะนี้มีคนมาข้องแวะด้วยคนหนึ่ง คนนั้นทุกวันตกค่ำก็จะแอบมาบ้านนาง ท่านป้ารู้ไหมว่าใคร”
ป้ากุ้ยฮวาได้ฟังลู่เจียว ลูกตากลอกเป็นวงกลมก่อนจะมีสีหน้าโมโห
“ระยะนี้ข้าขึ้นเขาเก็บสมุนไพร วันๆ เหนื่อยโทรมราวสุนัข ไม่มีเวลาสนใจเรื่องของนางเลย”
นางกล่าวจบก็กัดฟันกล่าวว่า “ไม่ได้การละ คืนนี้ข้าต้องตั้งใจจับสังเกตความเคลื่อนไหวในบ้านนาง ดูว่าแท้จริงเป็นผู้ใดมาข้องแวะกับนาง”
ลู่เจียวมองป้ากุ้ยฮวาแล้วก็ว่า “นางอยู่ข้างบ้านท่านป้า น่าเป็นห่วงมาก ขอเพียงให้นางได้แต่งไปบ้านอื่นก็น่าจะดี”
ลู่เจียวกล่าวจบ ก็ไม่กล่าวเรื่องนี้อีก แต่ป้ากุ้ยฮวากลับคิดไม่ตก
ต้องขับไล่นางปีศาจจิ้งจอกนั่นไป ปล่อยให้อยู่ข้างบ้านนางต่อไป นางเป็นห่วงจริงๆ ไม่พูดถึงตาแก่ของนาง ยังมีลูกชายนางอีก อย่าคิดว่านางไม่รู้ แม่หม้ายหวังนั้นวันๆ ไม่มีอะไรก็คอยแต่จะส่งสายตาให้ลูกชายนาง
จะปล่อยให้นางล่อลวงลูกชายตนไม่ได้ นั่นเป็นนางปีศาจจิ้งจอก ดูดเลือดผู้ชายโดยเฉพาะ หากลูกชายนางเข้าไปพัวพันกับนาง สุขภาพก็คงย่ำแย่แน่
ไม่ได้ๆ นางต้องหาทางไล่นางไป
จากนี้ลู่เจียวพูดอะไรกับป้ากุ้ยฮวา ป้ากุ้ยฮวาก็เหมือนเหม่อลอยไปที่อื่น
ทั้งสองคนเก็บสมุนไพรไปอีกครู่หนึ่ง ก็ลงจากเขามาด้วยกัน
ลู่เจียวมองสมุนไพรครึ่งกระบุงหลังตนเองแล้วก็เทใส่กระบุงหลังป้ากุ้ยฮวาเพื่อขอบคุณป้ากุ้ยฮวา กล่าวว่า “ท่านป้า อันนี้ให้ท่าน”
ป้ากุ้ยฮวาร้องดีใจ แต่ก็ยกมือปัดป้อง “ไม่ต้อง กว่าเจ้าจะเก็บมาได้”
ลู่เจียวส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่เป็นไร ไว้ข้าค่อยขึ้นเขาไปเก็บก็ได้ ข้าเก็บสมุนไพรพวกนี้เดิมก็เพื่อรักษาให้คนป่วยพวกนั้น แต่พอได้ฟังคำพูดท่านป้าแล้ว ข้าคิดว่าท่านป้าพูดได้ถูกต้อง ไม่จำเป็นต้องรักษาคนโดยไม่เก็บเงิน รักษาให้พวกเขาก็ไม่ใช่ว่าจะซาบซึ้งใจข้า ไม่สู้มอบยาพวกนี้ให้ท่านป้าดีกว่า”
ป้ากุ้ยฮวายิ้มกว้างกล่าวว่า “ใช่ ก็เหตุผลตามนี้เลย”
นางดีใจแบกกระบุงสมุนไพรกลับบ้าน วันนี้นางได้กำไรแล้ว
ลู่เจียวแบกกระบุงหลังกลับบ้าน ก่อนหน้านี้นางเอาสมุนไพรที่มีราคาเก็บเข้าห้วงอากาศไปแล้ว พวกที่เอามาเพาะต่อไม่ได้ก็มอบให้ป้ากุ้ยฮวาไป
ในลานบ้าน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กำลังเล่นกระดานลื่นกับพวกโก่วเซิ่ง พอเห็นลู่เจียวกลับมา ทั้งสี่คนก็พากันวิ่งเข้าไปหา
“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว”
“อืม ทำไมเล่นกันจนเหงื่อท่วมเชียว”
ลู่เจียวควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก่อนเข้าครัวเทน้ำเย็นมาให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดื่ม
เพราะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ลู่เจียวจึงเตรียมน้ำเย็นใส่น้ำหวานไว้ในครัว
“หวาน”
“อืม หวานมาก”
“ท่านแม่ ท่านดื่มคำหนึ่งสิ ท่านเหนื่อยแล้วกระมัง”
ซานเป่ายกชามตัวเองส่งให้ลู่เจียว
ซื่อเป่าก็แย่งส่งให้ “ท่านแม่ ดื่มของข้าๆ”
ลู่เจียวไม่ปฏิเสธ ดื่มชามละคำ “เอาละ พวกเจ้าดื่มเสร็จก็ไปเล่น แม่ทำอาหารเย็นก่อน”
“อืม อืม”
ตกค่ำตอนกินอาหารเย็น เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามลู่เจียว “ขึ้นเขาได้เจอใครไหม”
ลู่เจียวพยักหน้า ยิ้มตาหยีกล่าวว่า “เจอแล้ว ยังได้คุยกับนางด้วย”
ทั้งสองคนวาจาแฝงเลศนัย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ย่อมฟังไม่ออก เอ้อร์เป่ากล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านแม่ พรุ่งนี้พวกเราขึ้นเขาไปล่าสัตว์กันดีไหม ข้าฝึกธนูได้ดีมากแล้ว”
เอ้อร์เป่ากล่าวอย่างภาคภูมิ สีหน้าท่าทางเหมือนตนเองมีความสามารถมาก ขึ้นเขาไปล่าสัตว์ได้
ซานเป่ากับซื่อเป่ารีบกล่าวว่า “ท่านแม่ พรุ่งนี้พวกเราขึ้นเขาไปวางกับดัก จับสัตว์กันดีไหม พวกเราจับหมูป่าได้”
พูดถึงจับหมูป่า ลู่เจียวก็คิดถึงว่าก่อนหน้านี้อยากทำแปรงสีฟัน ระยะนี้ยุ่งแต่รักษาโรค แม้แต่แปรงสีฟันก็ไม่มีเวลาทำ วันหน้านางต้องหาเวลายุ่งเรื่องตัวเองให้มากหน่อยแล้ว
“ได้ พรุ่งนี้ขึ้นเขาล่าสัตว์กัน เอาไว้ทำแปรงสีฟันให้พวกเจ้าคนละด้าม”
“อะไรคือแปรงสีฟัน”
ต้าเป่าถามอย่างสนใจ ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ก็คือแปรงสีฟัน ในหมู่บ้านไม่ใช่มีคนใช้กิ่งหลิ่วถูฟันหรือ แม่ทำแปรงสีฟันออกมาก็เพื่อสีฟันไง”
ส่วนยาสีฟันก็คงได้แต่ใช้ยาสมุนไพรแล้ว หากมีไบคาบอร์เนต แค่เติมเกลือก็เป็นยาสีฟันได้แล้ว น่าเสียดายยุคสมัยนี้ไม่มีไบคาบอร์เนต นางคงได้แต่ใช้ยาสมุนไพรมาทำยาสีฟันแทนแล้ว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รู้สึกสนใจแปรงสีฟันที่ลู่เจียวจะทำมาก แสดงท่าทางว่าพรุ่งนี้เช้าๆ จะขึ้นเขาไปจับหมูป่า เอากลับมาทำแปรงสีฟัน
ลู่เจียวเห็นว่าสายแล้วก็รีบเร่งเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ให้รีบกินข้าว กินเสร็จไปอาบน้ำ
ทั้งครอบครัวเพิ่งกินอาหารเย็นเสร็จ เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็มา
ตอนนี้เขาอิสระมาก แม้ว่าเซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่อยังคงชักสีหน้าใส่เขาเหมือนเดิม แต่ไม่กล้าหาเรื่องมากเกินไป
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็อิสระ ทุกวันตกค่ำก็จะมาดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นขับถ่ายและเช็ดตัวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวอาบน้ำให้เจ้าแฝดสี่ พออาบเสร็จ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็วิ่งไปเรือนนอนตะวันตกรอลู่เจียวเล่านิทาน
ฟังนิทานจบ ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าก็ไปนอนกับท่านพ่อในเรือนนอนตะวันออกอย่างว่านอนสอนง่าย
เรือนนอนตะวันตกลู่เจียวนอนกับซานเป่าซื่อเป่า แต่คืนนี้ซื่อเป่าเหมือนไม่สบายใจ เอาแต่ยุกยิกไปมาบนเตียง ซานเป่าข้างๆ หลับไปนานแล้ว
ลู่เจียวคิดแต่จะเข้าไปในห้วงอากาศจัดการแปลงสมุนไพร แต่เจ้าตัวน้อยยังไม่หลับ นางก็ไม่อาจเข้าไปในห้วงอากาศได้
ลู่เจียวถามซื่อเป่าอย่างห่วงใย “ซื่อเป่าทำไมไม่นอน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ซื่อเป่าหันไปมองลู่เจียว เขาคิดอยากบอกชื่อเล่นท่านพ่อให้ท่านแม่ฟัง แต่พอคิดถึงคำที่ท่านพ่อพูด เขาก็พูดไม่ออก
สุดท้ายได้แต่อัดอั้นไว้ แต่ในใจมีเรื่องเก็บไว้ เขานอนไม่หลับ เอาแต่ขยับตัวไปมาบนเตียง
ลู่เจียวยื่นมือไปอุ้มเขามากอด ตบหลังเขาปลอบว่า “เอาละ รีบนอนนะ ดึกแล้ว”
ซื่อเป่าเบิกตาโตมองลู่เจียว พลันเขยิบเข้าไปข้างหูลู่เจียว กล่าวกับลู่เจียวว่า “ท่านแม่ ข้ามีความลับบอกท่านแม่ ท่านแม่อย่าพูดไปนะ”
“ได้ เจ้าพูดมา แม่ฟังอยู่”
ซื่อเป่ารีบกล่าวว่า “วันนี้ท่านย่าด่าท่านพ่อ นางว่าเซี่ยซานโก่วเจ้าลูกอกตัญญู ตอนนั้นควรจับเจ้ากดถังส้วมตายไปเลย”
ซื่อเป่ากล่าวจบลู่เจียวก็อึ้งไปครู่หนึ่ง หร่วนซื่อด่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นนางไม่แปลกใจ นางตกใจที่ว่าที่ใต้เท้าโส่วฝู่ถึงกับมีชื่อเล่นต่ำต้อยเช่นนี้ เซี่ยซานโก่ว เซี่ยซานโก่ว
ลู่เจียวอดหัวเราะไม่ได้ อยากจะตรงไปเรือนนอนตะวันออกเรียกสักคำ เซี่ยซานโก่ว เจ้านอนแล้วยัง
แต่พอคิดถึงว่าซื่อเป่าบอกนางว่าอย่าพูดไป ก็ได้แต่อดกลั้นเอาไว้
นางมองซื่อเป่าในอ้อมกอด รับรองว่า “ได้ แม่ไม่พูดแน่ เจ้ารีบนอนเถิด”
เด็กน้อยนี่มีเรื่องในใจ ดังนั้นจึงนอนไม่หลับ
ลู่เจียวตบแผ่นหลังเขากล่อมนอน ซื่อเป่าก็หลับอย่างรวดเร็ว ลู่เจียวเห็นเขาหลับแล้วก็เตรียมเข้าสู่ห้วงอากาศ
ก่อนเข้าห้วงอากาศ นางอยู่ๆ นึกถึงที่วันนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ให้นางพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขา ก่อนหน้านี้นางคิดว่าเขาทำเพื่อให้นางได้คุยกับป้ากุ้ยฮวา ตอนนี้ดูท่าแล้ว เห็นชัดว่าไม่อยากให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่บอกนางเรื่องเขาชื่อเซี่ยซานโก่ว
