ตอนที่ 194 ต้าเป่าที่คอยห่วงใยใส่ใจ
หร่วนซื่อกลิ้งไปมาตรงลานบ้านตระกูลเซี่ย นอกรั้วบ้านมีคนไม่น้อยวิ่งมาดู แต่ละคนชี้มือชี้ไม้ แน่นอนว่าไม่มีใครว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่ดี ทุกคนล้วนว่าหร่วนซื่อหาเรื่องเก่งเกินไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรำคาญใจมาก ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหร่วนซื่ออีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันเงยหน้ามองไปยังเซี่ยต้าเฉียงแล้วเรียก “พี่ใหญ่ พี่มานี่หน่อย ข้ามีเรื่องจะคุยกับพี่”
เซี่ยต้าเฉียงเห็นน้องสามผู้นี้ก็แค้นใจมาก ดังนั้นจึงไม่คิดเข้ามาหา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเขาด้วยแววตาเย็นเยียบ เซี่ยต้าเฉียงคิดได้ทันทีว่าน้องสามผู้นี้คือซิ่วไฉ วันหน้าต้องสอบรับราชการ ไม่แน่อาจได้เป็นขุนนาง ดังนั้นอย่าล่วงเกินเขาจะดีที่สุด
เซี่ยต้าเฉียงเดินมาตรงหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น ถามอย่างไม่พอใจว่า “เรื่องอะไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกระซิบเบาๆ “พี่ใหญ่ ก่อนหน้านี้เหมือนข้าก็เห็นท่านเข้าบ้านแม่หม้ายหวัง พี่ว่าหากท่านพ่อรู้เรื่องนี้?”
เซี่ยต้าเฉียงมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างตกตะลึง ก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบๆ
ไม่ผิด เมื่อก่อนเซี่ยต้าเฉียงเคยคิดหมายปองแม่หม้ายหวัง อีกนิดเดียวก็ได้มาครองแล้ว
ต่อมาแม่หม้ายหวังกลับไม่ยอมรับเขา
ตอนนี้คิดดูแล้ว ตอนนั้นนางน่าจะคิดหมายตาท่านพ่อเขาแล้ว
แม้ไม่ได้มาครอง แต่เรื่องนี้จะให้ท่านพ่อล่วงรู้ไม่ได้เป็นอันขาด หากให้ท่านพ่อรู้เข้า วันหน้าท่านพ่อยังจะดีกับเขาอีกหรือ
เซี่ยต้าเฉียงตกใจโมโหมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “น้องสามเจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรdyo”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นยิ้มมองเขา กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ข้าไม่อยากให้วันหน้าท่านแม่มาบ้านข้าอีก พี่ใหญ่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก็พอ หากท่านแม่มาอีก ข้าก็จะไปคุยกับท่านพ่อ”
เซี่ยต้าเฉียงสีหน้าเปลี่ยนสี หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปคุยกับเซี่ยเหล่าเกิน ย่อมต้องพูดเรื่องเขากับแม่หม้ายหวัง
เซี่ยต้าเฉียงรีบรับคำกล่าวว่า “ได้ ข้าพาท่านแม่กลับ วันหน้าจะไม่ให้นางมาก่อเรื่องที่บ้านเจ้าอีก”
เซี่ยต้าเฉียงกล่าวจบก็หันหลังจะไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังจึงสำทับอีกคำว่า “ยังมีอีกเรื่อง วันหน้าข้าไม่อยากให้พี่สะใภ้ใหญ่มาบ้านข้าอีก”
เซี่ยต้าเฉียงไม่หันกลับมา วิ่งไปตรงหน้าหร่วนซื่อ ยื่นมือเข้าไปยกตัวหร่วนซื่อเดินออกจากลานบ้านไปทันที
หร่วนซื่อยังดิ้นรน “เซี่ยต้าเฉียง เจ้าขี้ขลาดรับโจรเป็นมารดา แม้แต่มารดาก็ปกป้องไม่ได้ รีบปล่อยข้านะ วันหน้าข้าไม่มีลูกเช่นเจ้า”
เซี่ยต้าเฉียงยกมืออุดปากหร่วนซื่อ “ท่านแม่ ท่านสงบเสงี่ยมหน่อยเถอะ ท่านหาเรื่องต่อไปเช่นนี้ ท่านพ่ออาจหย่าท่านได้นะ”
จนกระทั่งถึงยามนี้ หร่วนซื่อยังไม่เชื่อเรื่องนี้ ตะโกนดังว่า “เขากล้าหรือ เขากล้าหย่าข้าข้าจะสู้กับเขาให้ตายกันไปข้าง”
เซี่ยต้าเฉียงค้อนขวับใหญ่อย่างแค้นใจ วันๆ เอาแต่บอกว่าจะสู้ให้ตายกันไปข้าง เห็นๆ อยู่ว่านางเองกลัวตายที่สุด ท่านพ่อรู้นานแล้วว่านางกลัวตาย ยังจะมาว่าสู้ตายอะไรกัน
เซี่ยต้าเฉียงลากหร่วนซื่อเดินออกไป เห็นเฉินหลิ่วไม่ได้ตามไป เซี่ยต้าเฉียงก็หันไปมองเฉินหลิ่วอย่างโมโห ตวาดว่า “ยังไม่กลับอีก”
เฉินหลิ่วได้แต่ตามไป ทั้งสองคนพาหร่วนซื่อออกจากบ้านเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ชาวบ้านที่ยืนอยู่นอกรั้วบ้านกล่าวกับเซี่ยต้าเฉียงว่า “ต้าเฉียงเอ๊ย เจ้ากล่อมแม่เจ้าดีๆ คนก็เข้าบ้านพวกเจ้าไปแล้ว โมโหไปก็ทำไรไม่ได้ อีกอย่างนางผู้นั้นก็ลงนามในสัญญาขายตัวแล้ว ก็ถือเสียว่าที่บ้านมีคนรับใช้เพิ่มมาอีกคนละกัน หางานให้นางทำก็ได้นี่”
“นับประสาอันใดกับแม่หม้ายหวังเองก็เป็นอนุครอบครัวพวกเจ้าแล้ว บ้านนางก็ไม่เลว พวกเจ้าอยู่ๆ ก็ได้บ้านสามห้องมาเปล่าๆ มีอะไรให้ไม่ยินดีอีก”
เซี่ยต้าเฉียงพอได้ฟังก็คิดได้ทันที หากครอบครัวเขาได้บ้านของหวังซื่อมาก็ไม่เลวนะ
ในบ้านเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่เจียวเข็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้ามาในห้องโถง ต้าเป่ารีบเดินมาข้างลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านพ่อยังไม่ได้กินอาหารกลางวัน”
ลู่เจียวมองต้าเป่า กล่าวอย่างรู้สึกเอ็นดูว่า “ต้าเป่า เจ้าแค่สี่ขวบ วันๆ หากกังวลเรื่องพวกนี้ก็จะส่งผลต่อส่วนสูงนะ”
ต้าเป่าอึ้งตะลึง เซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างๆ ค้อนลู่เจียว “อย่าขู่เขาให้ตกใจ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ยกมือลูบศีรษะต้าเป่า “แม่ล้อเจ้าเล่นน่ะ วันหน้าเจ้าคิดแต่เรื่องตัวเองก็พอ ขาท่านพ่อหายแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว”
ต้าเป่ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก่อนจะมองไปยังขาของเขา ก็ยิ้มกว้างกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าทราบแล้ว”
ลู่เจียวเห็นท่าทางเขาเหมือนวางใจแล้วก็อดขำไม่ได้
ในบรรดาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ที่นางเอ็นดูที่สุดก็คือต้าเป่า เห็นๆ ว่าโตเท่ากับน้องๆ แต่กลับทำตัวเป็นพี่ใหญ่ เอาแต่ดูแลน้องๆ ทั้งสาม แม้แต่บิดาตนเองก็ใส่ใจดูแล วันหน้านางต้องรักเจ้าหมอนี่มากอีกหน่อย
ลู่เจียวคิดไปก็ถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นไป “เจ้าอยากกินอะไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มีข้อเรียกร้องอะไรในเรื่องการกิน ขอแค่กินได้ก็พอ เขาไม่ใช่คนสูงศักดิ์อะไร
“อะไรก็ได้”
ลู่เจียวยิ้มรับคำ “ได้ งั้นข้าไปทำอะไรก็ได้มาให้”
กล่าวจบก็หันหลังเดินไปยังห้องครัวทำอาหาร เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังถูกนางแหย่จนหัวเราะ หญิงผู้นี้บางครั้งก็เคร่งขรึม แต่บางครั้งก็ตลกมาก
ตระกูลเซี่ยทางนี้ก็ค่อยๆ ดำเนินไปอย่างที่ควรเป็นตามอาการขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่ค่อยๆ หายดี
ทุกวันลู่เจียวนอกจากดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็จะเรียนหนังสือคัดอักษร
เซี่ยอวิ๋นจิ่นนอกจากสอนเด็กๆ ในหมู่บ้านกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่และลู่เจียวแล้ว ก็ยังทบทวนบทเรียน เขาจะร่วมการสอบเซียงซื่อปีหน้า ดังนั้นไม่อาจละทิ้งตำรา
เพราะก่อนหน้านี้ลู่เจียวไปบอกป้ากุ้ยฮวาว่าตนเองถูกคนทำให้ลำบากใจ ป้ากุ้ยฮวาปากมากจึงเล่าไปทั่ว พอผู้ใหญ่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยรู้ ก็รีบออกคำสั่ง
คนนอกหมู่บ้านมาให้ลู่เจียวรักษา ต้องผ่านความเห็นชอบของเขาก่อน ไม่อย่างนั้นไม่อนุญาตให้เข้าหมู่บ้านมาให้ลู่เจียวรักษา
เช่นนี้เป็นการช่วยผ่อนแรงให้ลู่เจียว ให้นางมีเวลาเรียนหนังสือคัดอักษร
ลู่เจียวเรียนคัมภีร์สามอักษร หนังสือร้อยแซ่ พันอักษรจบอย่างรวดเร็ว จากนี้นางไม่ได้ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นสอนอีก แต่เรียนรู้ด้วยตนเอง หากมีอักษรที่ไม่เข้าใจก็จะถามเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็ตามใจนาง
เช่นนี้อักษรที่นางรู้ก็จะยิ่งมาก ยิ่งฝึกคัดมากขึ้น ก็ยิ่งคัดได้ดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นแล้วก็แอบมั่นใจการคาดเดาก่อนหน้านี้ของตนเอง ตัวอักษรของสถานที่ที่ลู่เจียวมานั้นอาจไม่เหมือนกับตัวอักษรของพวกเขาในตอนนี้
ดังนั้นแรกเริ่มแม้นางจะไม่รู้อักษร แต่อักษรค่อนข้างใกล้เตียงกันอยู่ นางจึงเรียนรู้เร็วเช่นนี้ แม้แต่อักษรก็เขียนได้ดี
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ออกกำลังกายตามแผนที่ลู่เจียวกำหนดให้ ร่างกายก็ยิ่งดี และพวกเขาค่อยๆ มีนิสัยที่ดี วาจาและการกระทำก็เป็นเช่นคนที่ได้รับการอบรม
ตระกูลเซี่ยทางนี้นับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แต่บ้านเซี่ยเหล่าเกินนับวันจะยิ่งวุ่นวาย หร่วนซื่อไม่ได้ยอมจำนนชีวิตเช่นนี้ วันๆ เอาแต่ร้องไห้โวยวายอยู่ที่บ้าน จะให้เซี่ยเหล่าเกินขายแม่หม้ายหวัง น่าเสียดายเซี่ยเหล่าเกินเหมือนผีสางบดบังจิตใจ ยืนกรานไม่สนใจหร่วนซื่อ
ในทางกลับกัน การที่หร่วนซื่อหาเรื่องเช่นนี้ ยิ่งเป็นการผลักไสเขาไปให้แม่หม้ายหวัง ทั้งสองคนก็เหมือนหนุ่มสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่ ไม่ต้องพูดว่าหวานล้ำปานน้ำผึ้ง ความสัมพันธ์ดีจนไม่รู้จะดีอย่างไรได้อีก
เรื่องนี้ยิ่งทิ่มแทงใจหร่วนซื่อ ทุกวันนางต้องตะโกนด่าทอ ด่าจนตนเองด่าไม่ออกจึงได้หยุด ทั้งตระกูลเซี่ยถูกนางก่อกวนจนไม่เป็นสุข
