ฉีเหล่ยกล่าวจบ ลู่เจียวก็คิดปฏิเสธด้วยสัญชาตญาณ
แต่พอคิดถึงความคิดคนในยุคสมัยนี้ พิธีคารวะอาจารย์ ความจริงก็คือให้ทุกคนได้รับรู้ว่าฉีเหล่ยก็คือศิษย์นาง จะได้ไม่พูดจาเหลวไหลยามเห็นนางอยู่กับฉีเหล่ย
หากได้ชื่อเป็นศิษย์อาจารย์ คนอื่นก็จะไม่พูดจาเหลวไหล เพราะสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ดุจดังบิดามารดา
ลู่เจียวเงยหน้ามองไปยังฉีเหล่ยถามว่า “ตระกูลเจ้าเห็นด้วยกับการคารวะอาจารย์ของเจ้าหรือ”
นางรู้ว่าฉีเหล่ยมาจากเมืองหลวง เหมือนตระกูลยังไม่เลว เช่นนั้นตระกูลเขาเห็นด้วยกับการที่เขาคารวะนางที่เป็นหญิงอายุน้อยเช่นนี้เป็นอาจารย์หรือ
ยุคสมัยนี้หลายคนยึดมั่นกับความคิดเก่าดั้งเดิมมาก นางไม่อยากให้ถึงเวลาแล้วมีเรื่องขึ้น
พอฉีเหล่ยได้ฟังก็ยิ้มกล่าวว่า “ข้าได้บอกเรื่องนี้กับท่านปู่และท่านพ่อข้าแล้ว พวกเขาล้วนเห็นด้วย ยังว่าวันหน้าอาจารย์ไปเมืองหลวง พวกเขาจะจัดงานคารวะอาจารย์ในเมืองหลวงอีกครั้ง ให้คนในเมืองหลวงได้รู้การมีตัวตนอยู่ของอาจารย์”
ลู่เจียวเม้มปาก สุดท้ายเห็นด้วย “ได้ งั้นก็จัดพิธีคารวะอาจารย์ แต่คนไม่ต้องมาก จัดแค่งานเลี้ยงสักโต๊ะก็พอ”
นางไม่อยากให้ทุกคนได้รู้เรื่องนี้กันหมด ตอนนี้พวกนางสงบเสงี่ยมไว้หน่อยดีกว่า
“ได้ ทำตามอาจารย์ว่า ทางอาจารย์ต้องการเชิญคนมาเป็นพยานสองคน?”
ฉีเหล่ยกล่าวจบ ลู่เจียวคิดถึงเซี่ยอวิ๋นจิ่น เรื่องนี้นางกลับไปบอกกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นสักหน่อย ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อยู่ในสถานะสามีนาง เรื่องนี้ก็ควรให้เขารู้ถึงจะถูก
คนอื่นนั้นนางเองก็ไม่ได้รู้จักใครแล้ว
“พวกเราทางนี้คงไม่ได้เชิญใคร ทางเจ้าเชิญสองสามคนก็ได้”
ฉีเหล่ยพยักหน้า คิดอยู่ครู่หนึ่งก็กล่าวว่า “พรุ่งนี้ข้าจัดที่ห้องรับรองร้านปาเป่าเจินเลี้ยงครอบครัวอาจารย์ เชิญครอบครัวอาจารย์มาร่วมงานเที่ยงวันพรุ่งนี้”
ลู่เจียวเห็นด้วย เรื่องนี้ก็จัดการเช่นนี้
ในห้องโถง จ้าวหลิงเฟิงเหยิบสัญญาฉบับหนึ่งส่งให้ลู่เจียว สัญญาหอยาเป่าเหอเขียนไว้ชัดเจน วันหน้าลู่เจียวเป็นหุ้นส่วนของหอยาเป่าเหอ ได้ส่วนแบ่งหนึ่งในสาม
ลู่เจียวเห็นสัญญาก็อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
นางดีใจคิดจะรับสัญญาหอยาเป่าเหอมาดู ไม่คิดว่าม่อเป่ยมือไวกว่าคว้าไปก่อน เขาแกว่งสัญญาในมือไปมากล่าวกับลู่เจียวว่า
“ลู่เหนียงจื่อ ความเร็วในการหาเงินนี่ก็เร็วไปหน่อยนะ ก่อนหน้านี้เจ้ารับเงินห้าพันตำลึงเงินนั่น ข้าเป็นคนให้หลิงเฟิงมอบให้เจ้า ดังนั้นวันหน้าข้าจะพาคนมาอีก ลู่เหนียงจื่อต้องรับไว้?”
ลู่เจียวมองม่อเป่ยแล้วก็มองจ้าวหลิงเฟิง ท่านจ้าวผู้น่าสงสารเห็นๆ ว่าเงินเขา ถึงกับถูกแอบอ้างไปเฉย
แต่ขอเพียงมีเงิน นางก็ย่อมช่วยคน
ลู่เจียวยื่นมือไปคว้าสัญญาคืนมาจากมือม่อเป่ย กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ขอเพียงวันหน้าเจ้าจ่ายเงินก็ย่อมได้”
ม่อเป่ยได้ฟังก็พอใจ แต่ก็มองไปยังลู่เจียวทันที กล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ ข้าขอเสนอความเห็นหน่อยได้ไหม”
“ว่ามา”
ลู่เจียวเก็บสัญญา เงยหน้ามองไปยังม่อเป่ยตรงหน้า
ม่อเป่ยหน้าตาหล่อเหลา ไม่ได้หล่อเย็นชาเหมือนเซี่ยอวิ๋นจิ่น และก็ไม่ได้สง่าเหมือนจ้าวหลิงเฟิง รูปหน้าเขาโครงลึก คิ้วดาบ ดวงตาส่องประกาย รูปร่างผึ่งผาย แต่กลับมีกลิ่นอายสังหารที่เก็บไว้ภายใน แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องกันได้ง่ายๆ และลู่เจียวยังรู้นิสัยเขาว่าเป็นคนดูแคลนสตรี
ม่อเป่ยไม่รู้ว่าลู่เจียวคิดอะไร เสนอกับลู่เจียวด้วยสีหน้าจริงจังว่า
“ลู่เหนียงจื่อ เจ้ารักษาอาการป่วย เก็บเงินเยอะไปนะ ข้าเสนอให้เจ้าเก็บน้อยหน่อย เช่นหนึ่งพันตำลึงอะไรแบบนี้”
ม่อเป่ยกล่าวจบ ไม่รอให้ลู่เจียวเอ่ยตอบ กล่าวต่อทันที “เจ้ารู้ไหม เจ้าต้องการมากขนาดนี้ ทำให้เห็นชัดว่าเป็นคนละโมบเงินทองมาก”
ลู่เจียวค้อนใส่ กล่าวน้ำเสียงจริงจังว่า “ข้าไม่กลัวที่จะบอกเจ้าว่าข้าก็คือหญิงละโมบเงินทอง แน่นอนครั้งหน้าหากเจ้าไม่อยากจ่ายห้าพันตำลึงเงิน เจ้าก็บอกข้าก่อนได้ว่าเจ้าจ่ายแค่พันตำลึงก่อน ข้าก็จะทำงานแค่พันตำลึง”
“หมายความว่าอย่างไร”
ม่อเป่ยเหมือนฟังไม่เข้าใจ ลู่เจียวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “รับผิดชอบแค่ต่อแขนได้ ไม่รับรองว่าใช้การได้”
นางกล่าวจบก็จ้องมองม่อเป่ย กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าคิดว่าห้าพันตำลึงมากมาย แต่รู้ไหมข้าใช้ของไปเท่าไร ข้าเอาโสมคนร้อยปีขึ้นไปให้เขาอมไว้ ข้าต้องใช้ยาน้ำที่ข้าปรุงเอง ข้ายังให้ยาปฏิชีวนะ เจ้ารู้ไหมว่าของพวกนี้ราคาแพงมาก ครั้งหน้าไม่อยากจ่ายเงินก็บอกข้าก่อน เจ้าคิดว่าจะทำให้แขนของเขาใช้การได้มันเป็นเรื่องง่ายๆ หรือไง เจ้าไปถามข้างนอก มีไหมต่อแขนที่ขาดได้ ทำให้แขนกลับคืนสภาพดังเดิมได้ จริงๆ มันพิการไปแล้ว เข้าใจไหม”
กล่าวจบก็ไม่คิดสนใจม่อเป่ย
ฉีเหล่ยข้างๆ รีบกล่าวว่า “ม่อเป่ย ทุกครั้งที่อาจารย์ข้าผ่าตัดก็ใช้ยาตนเองไม่น้อย ตอนนี้ในมือนางเหลือยาปฏิชีวนะไม่เยอะแล้ว ยานั่นราคาแพงมาก”
พอฉีเหล่ยกล่าว จ้าวหลิงเฟิงก็รับคำ ถามว่า “พวกเราใกล้เปิดโรงผลิตยาแล้ว ไม่อาจผลิตยาปฏิชีวนะนี้หรือ หากผลิตยานี้ได้ ก็จะสร้างบุญวาสนาให้กับราษฎรชาวแคว้นต้าโจวแล้ว”
ครั้งนี้ลู่เจียวไม่ได้พูด ฉีเหล่ยพูดแทน “อาจารย์ว่า จะผลิตยาปฏิชีวนะต้องหาเหมืองแร่เจี่ยเหยียนให้เจอ ก็คือทะเลสาบน้ำเค็มที่มีเกลือ หรือทะเลสาบเกลือที่แห้งขอดแล้ว ในพื้นที่ตะวันออกเฉียงใต้กับทางตะวันตกเฉียงหนือหาทะเลสาบน้ำเค็มเช่นนี้ได้”
เพราะก่อนหน้านี้ม่อเป่ยหาเรื่องลู่เจียวไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็รีบรับคำ กล่าวว่า “ข้าให้คนช่วยพวกเจ้าหา”
“ตกลง”
จ้าวหลิงเฟิงกล่าวจบก็พูดกับลู่เจียวว่า “ใกล้จะเปิดโรงผลิตสามโรงแล้ว ที่ดินซื้อแล้ว อยู่นอกเมืองทางใต้ เจ้าจะไปดูไหม”
ลู่เจียวสนใจขึ้นมาทันที “ได้ แต่สองวันนี้ไม่มีเวลา อีกสองสามวันละกัน”
นางกล่าวจบก็คิดถึงลู่อันพี่รองตนเองขึ้นมา
ลู่เจียวมองไปยังจ้าวหลิงเฟิงกล่าวว่า “ข้าอยากให้พี่รองข้ามาเป็นพ่อบ้านในสามโรงผลิต แน่นอนเขาเป็นแค่พ่อบ้านรอง ช่วยงานพ่อบ้านในโรงเวชสำอางกับโรงผลิตยา ในการผลิตต้องการเคล็ดลับที่ข้าปรุงเองด้วย เคล็ดลับพวกนี้ปรุงยากมาก ข้าต้องปรุงเองเท่านั้น จากนั้นก็จะผสมในเวชสำอางและยา ดังนั้นต้องการคนคนหนึ่งให้มาคอยรับยาปรุงนี้จากข้า”
“คนอื่นเข้าออกบ้านข้าไม่ค่อยดี ดังนั้นวันหน้าก็ให้พี่รองข้ามารับหน้าที่รับตัวยาปรุงไป”
ลู่เจียวไม่รู้จะพูดเรื่องน้ำพุจิตวิญญาณยังไง จึงได้แต่บอกว่าเป็นยาเคล็ดลับที่ตนเองปรุงเอง
จ้าวหลิงเฟิงได้ฟังก็รีบเห็นด้วยทันที “ได้ ข้าก็กำลังคิดจะถามว่าเจ้ามีคนไหม ต้องการให้เข้าไปที่โรงผลิตช่วยงานดูแลจัดการไหม ในเมื่อพี่รองเจ้ายอมมาก็ดีมากจริงๆ”
จ้าวหลิงเฟิงกล่าวจบ ก็กล่าวว่า “เจ้าให้เขามาพรุ่งนี้ละกัน โรงผลิตทั้งสามใกล้เข้าสู่กระบวนการสร้างแล้ว เขามาก็พอดีจะได้ช่วยดูแล จะได้คุ้นเคยกับกระบวนการพวกนี้ เรียนรู้ได้เร็ว”
จ้าวหลิงเฟิงแทบอยากจะสร้างโรงผลิตให้เสร็จเร็วๆ จะได้เข้าสู่กระบวนการหาเงิน
ลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งเห็นด้วย พรุ่งนี้ให้ลู่กุ้ยกลับไปหมู่บ้านซิ่งฮวารับลู่อันมา
“ได้”
ทั้งสองคนกล่าวจบ ก็ไปคุยเรื่องที่ลู่เจียวจะซื้อที่นา
“ข้าช่วยเจ้าดูแล้ว หากคิดซื้อที่ปลูกยาพันหมู่ไว้ด้วยกัน ยากมาก คงต้องซื้อกระจายกัน เจ้าจะซื้อไหม”
ลู่เจียวคิดถึงว่าเงินเก็บไว้ก็เก็บไว้อย่างนั้น งั้นก็ซื้อละกัน
“ได้ ซื้อละกัน กี่หมู่”
“มีแบบหมู่ละสิบหกสิบเจ็ดตำลึง และก็แบบหมู่ละสิบห้าตำลึง”
“ต้องการประมาณเท่าไร”
“หมื่นห้าพันตำลึงน่าจะพอ”
