เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับมาก็คิดจะถามว่าวันนี้ลู่เจียวไปบ้านตระกูลหลูโดนรังแกหรือไม่ ได้ยินเฝิงจือเล่ามา สีหน้าเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ แววตาดุดัน วาจาที่กล่าวออกมาก็ดุดันยิ่ง
“เกิดอะไรขึ้น”
เฝิงจือเล่าเรื่องที่ตู้หลันจูบุกมาหาเรื่องที่บ้านตระกูลหลูฟ้องเซี่ยอวิ๋นจิ่น พอเล่าถึงตู้หลันจูถูกงูพิษกัด เซี่ยเหนียงจื่อแสดงท่าทีไม่พอใจ ทำเอาเหนียงจื่อถูกคนนินทา
“ตู้หลันจูหาเรื่องเองก็แล้วไป ในเมื่อเซี่ยเหนียงจื่อเชิญเหนียงจื่อเราไป ทำไมชักสีหน้าใส่เหนียงจื่อของเรา บ่าวบอกเรื่องนี้คุณชาย ก็คิดจะบอกคุณชายว่า วันหน้าเซี่ยเหนียงจื่อเชิญมาอีก คุณชายอย่าให้เหนียงจื่อไป”
เฝิงจือมองออกว่า แม้ว่าเหนียงจื่อไม่อยากอยู่กับคุณชาย แต่นางก็ดีกับคุณชายมาก
แม้ว่าเฝิงจือไม่เข้าใจ ในเมื่อทั้งสองคนดีต่อกันและกันเช่นนี้ ทำไมไม่อยู่ด้วยกันไปให้สมบูรณ์พร้อมหน้ากัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังเฝิงจือก็กล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว วันหน้างานเลี้ยงตระกูลหลู นางก็ไม่ต้องไปแล้ว”
พูดไปพูดมา เซี่ยเหนียงจื่อยังคงดูแคลนพวกเขา หากลู่เจียวเกิดในตระกูลร่ำรวย เซี่ยเหนียงจื่อจะชักสีหน้าใส่ลู่เจียวหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบตัดสินใจว่าจะต้องก้าวขึ้นไปให้สูงยิ่งขึ้น ขอเพียงเขาพยายามเชิดหน้าชูตาให้เหนือผู้ใด วันหน้าลู่เจียวก็จะได้รับความเคารพ ลูกๆ ก็จะไม่โดนคนรังแก
“เหนียงจื่อพวกเจ้าเล่า”
“นางไปสอนเด็กๆ ที่เรือนข้าง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหลังเดินไปห้องที่ลู่เจียวกำลังเล่นละครกับเด็กๆ
เสียงลู่เจียวในห้องดังแว่วมา “ใครก็ได้ มาพาพวกเขาไปห้องมืด”
เฝิงจือนอกห้องได้ยินเสียงลู่เจียวก็รีบรับคำเสียงหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามา
ก่อนหน้านี้เหนียงจื่อบอกนางไว้แล้วว่าให้นางมาช่วย
เฝิงจือเข้ามา ลู่เจียวก็สั่งว่า “เอาตัวเด็กๆ พวกนี้ไปขังไว้ในคุก จำไว้ว่าเฝ้าพวกเขาไม่ให้หนีไปได้ นี่คือเงินก้อนโตเลยนะ”
ลู่เจียวพูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม
หันหนานเฟิงสามขวบถูกลู่เจียวทำจนตกใจร้องไห้เสียงดังลั่น
จ้าวอวี้หลัวถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ร้องอะไร นั่นคือท่านน้าลู่ ไม่ใช่จะจับเจ้าไปขังคุกจริงๆ เสียหน่อย ก็แค่การแสดง แสร้งทำเท่านั้น”
ลู่เจียวไร้วาจาจะกล่าว นางมองจ้าวอวี้หลัว นังหนูนี่ทั้งหยิ่งและนิสัยไม่ดี แต่ประเด็นคือนางหัวไวและฉลาดมาก
ลู่เจียวกล่าวเตือนจ้าวอวี้หลัวว่า “จ้าวอวี้หลัว อย่าพูดเหลวไหล ตอนนี้ข้าคือโจรลักพาตัว พวกเราแสดงละครก็เพื่อสอนพวกเจ้าว่าวันหน้าจะหลบคนเลวอย่างไร ไม่ถูกพวกเขาทำร้าย”
จ้าวอวี้หลัวแลบลิ้นใส่ทันที แต่ก็กล่าวยอมรับอย่างว่านอนสอนง่ายว่า “ท่านน้าลู่ ข้าผิดไปแล้ว”
สองวันนี้นางถูกลู่เจียวอบรมจนเชื่อฟังมาก แต่นิสัยเอาแต่ใจเดิมยังคงมีอยู่ แอบหลุดออกมาบ้างเป็นบางครั้ง
เฝิงจือรีบเข้าไปลากตัวเด็กๆ ทำทีจะพาพวกเขาไปขัง
ปรากฏหันหนานเฟิงร้องไห้ไม่หยุด
“ฮือ ฮือ ข้าไม่ไปๆ”
ลู่เจียวโบกมือให้เฝิงจือหยุด นางมองเด็กๆ ในห้อง กล่าวว่า “จำไว้ หากเจอโจรเช่นนี้ ต้องอย่าร้องไห้ แสร้งทำตัวว่านอนสอนง่าย เช่นนี้โจรชั่วก็จะไม่ตีไม่ด่าพวกเจ้า และไม่ลงโทษพวกเจ้า”
“วันนี้พวกเราก็เล่นกันถึงตรงนี้ ไว้พวกเราค่อยแสดงกันต่อว่าจะขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นอย่างไร”
ลู่เจียวกล่าวจบก็บอกให้เฝิงจือเข้าไปปลอบใจหันหนานเฟิง
จ้าวอวี้หลัวข้างๆ ยังไม่ทันได้แสดงหนำใจ ก็โมโหหันไปจ้องหันหนานเฟิงกล่าวว่า “เจ้าขี้แย รู้จักแต่ร้องๆๆ ไว้ตอนเจ้าโดนโจรจับไป ต้องโดนตีแน่”
จ้าวอวี้หลัวเพิ่งกล่าวจบ หันตงเซิ่งด้านหลังก็ผลักนาง จ้าวอวี้หลัวไม่ทันระวัง ถูกหันตงเซิ่งผลักล้ม
แต่ไรมาจ้าวอวี้หลัวไม่เคยเสียเปรียบ ก็ลุกขึ้นมาหันไปตีหันตงเซิ่ง ปากก็ยังด่าทอว่า “กล้าผลักข้าหรือ เจ้าคิดจะรังแกข้าได้ง่ายๆ หรือไง ดูซิว่าข้าจะเอาเจ้าถึงตายไหม เจ้าชั้นต่ำ ยังกล้าด่าท่านน้าลู่ ข้าจะฉีกปากเจ้าทิ้ง”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เดิมไม่คิดสนใจ แต่ได้ยินวาจาสุดท้ายจ้าวอวี้หลัวว่าแอบปกป้องลู่เจียว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบเข้าไปช่วยวิวาท ความจริงในบรรดาเด็กสี่คน มีสองคนกดตัวหันตงเซิ่งเอาไว้ไม่ให้ขยับแล้ว ปล่อยให้จ้าวอวี้หลัวตีเอาๆ อีกสองคนถือโอกาสชุลมุนหยิกหันตงเซิ่ง ใครให้เจ้าด่าท่านแม่ข้าๆ
หันตงเซิ่งโดนรุมรังแกจนแผดเสียงร้องไห้ดังลั่น หันหนานเฟิงเห็นเช่นนี้ก็ร้องไห้หนักยิ่งกว่า
ลู่เจียวมองสภาพเด็กๆ ชุลมุนเละเทะไปหมด สีหน้าพลันบึ้งตึงตวาดน้ำเสียงเย็นเยียบอย่างปวดหัวว่า “หยุด”
จ้าวอวี้หลัวรู้สึกว่าไม่เสียเปรียบแล้ว ก็รีบลุกขึ้น วิ่งไปมองลู่เจียว รับผิดอย่างว่านอนสอนง่าย
“ท่านน้าลู่ ข้าผิดไปแล้ว ครั้งหน้าข้าไม่ทะเลาะกับผู้อื่นแล้ว”
เด็กน้อยจับทางวิธีรับมือลู่เจียวได้แล้ว ต้องรับผิดอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่งั้นจะต้องโดนลงโทษแน่นอน
ลู่เจียวถลึงตาใส่นางอย่างไม่สบอารมณ์ รับผิดเร็วดีนี่ ทำผิดก็เร็วเช่นกัน
ในห้องเจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบปล่อยหันตงเซิ่งอย่างรู้สึกว่าตัวเองทำผิด พลันเงยหน้ามองท่านแม่ตน
ลู่เจียวมองบุตรชายด้วยสีหน้านิ่ง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบยิ้มประจบทันที
หันตงเซิ่งเป็นอิสระแล้ว ก็ตะกายลุกขึ้นมาร้องไห้จะวิ่งออกไป “พวกเจ้ารังแกคนอื่น ทุกคนรังแกข้าคนเดียว ข้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะกลับบ้าน”
กล่าวจบก็วิ่งจะออกไป หันหนานเฟิงเองก็วิ่งจะตามพี่ชายออกไป
“ท่านพี่ ท่านพี่ รอข้าด้วย”
แต่หันตงเซิ่งไม่ทันได้วิ่งออกไป เพราะที่ประตู เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินมาขวางทางเขาไว้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันตงเซิ่งด้วยแววตาเย็นเยียบ หันตงเซิ่งตกใจสายตาของเขา ไม่กล้าส่งเสียงสะอื้นอีก ได้แต่มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสายตาเหมือนคนโดนรังแก บ่นพึมพำว่า “พวกเขารังแกข้า ทุกคนล้วนรังแกข้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันตงเซิ่งกับหันหนานเฟิง คิดถึงว่าพวกเขาเป็นบุตรชายหันถง คิดถึงว่าหันถงช่วยเขามา เขาตัดสินใจว่านับแต่นี้ไป จะช่วยหันถงอบรมบุตรชายสองคนให้ดี
ไม่หวังให้พวกเขาเฉลียวฉลาดถึงระดับไหน แต่อย่างน้อยก็สอนให้พวกเขาเป็นคนดี อย่าได้เหมือนมารดาพวกเขา
“เจ้าตามข้ามา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็หันหลังเดินออกไป ลู่เจียวไม่ได้ตามไป แต่กวักมือเรียกหันหนานเฟิงมาปลอบใจ
พอหันหนานเฟิงไม่ร้องไห้แล้ว นางจึงได้หันไปมองจ้าวอวี้หลัวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ด้วยสายตาเข้มงวด
“หันตงเซิ่งทำผิด เขาไม่ควรผลักจ้าวอวี้หลัว แต่เขาทำผิด ข้าจะลงโทษเอง ไม่ใช่พวกเจ้าตะลุมบอนกันเอง หันตงเซิ่งทำผิด แต่จ้าวอวี้หลัว เจ้าก็ผิด”
ลู่เจียวมองไปยังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “พวกเจ้าเองก็ผิด แม่ไม่ได้เคยบอกหรือ ต้องสามัคคีรักกัน ต้องช่วยหันตงเซิ่งให้กลายเป็นเด็กดี ไม่ใช่ถือโอกาสหยิกเขา”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับจ้าวอวี้หลัวรับผิดรวดเร็วพอกัน
“ท่านแม่พวกเราผิดไปแล้ว วันหน้าไม่ทำอีกแล้ว”
ลู่เจียวกล่าวอย่างนึกขำว่า “ตอนนี้พวกเจ้าทบทวนตัวเองให้ดี อีกสักครู่หันตงเซิ่งมาก็ขอโทษเขา”
จ้าวอวี้หลัวไม่พอใจ เจ้าหมอนั่นผลักนาง นางยังต้องขอโทษ
“ท่านน้าลู่ เขาทำข้าก่อน”
ลู่เจียวพยักหน้า “ใช่ เขาทำเจ้าก่อน แต่เจ้าดู เจ้าลงมือกับเขาเช่นไร เขาแค่ผลักเจ้าล้ม เจ้าก็ลงมือกับเขาขนาดนั้น ถูกต้องไหม”
จ้าวอวี้หลัวแอบรู้สึกกินปูนร้อนท้อง นางตบหน้าเขาเสียบวมไปแถบ “ก็ได้”
