เว่ยจวินมั่วกวาดตามอง ลิ่นฉังเฟิงสัมผัสได้ถึงลมเย็นยะเยือกที่พัดเข้ามา หดคอและกระโดดไปอยู่ข้างหนานกงมั่ว
เว่ยจวินมั่วคลายมือออก ไข่มุกสีหยกวางอยู่กลางฝ่ามือ เม็ดใหญ่ราวกับดวงตามังกร เปล่งประกายแวววาว เมื่อครู่ยามที่คลายมือออกเว่ยจวินมั่วเห็นว่ามันเปล่งแสงออกมาเล็กน้อย เมื่อมองดูอย่างละเอียดแล้ว บนไข่มุกยังสลักตัวอักษรอยู่ด้วย เห็นได้ชัดว่านี้คือไข่มุกราตรีที่หาได้ยาก
“…” ลิ่นฉังเฟิงหันไปมองหน้าหนานกงมั่ว ชายชรานั่นเป็นใครกันแน่ ถึงได้หยิบไข่มุกราตรีออกมามอบให้คนอื่นง่ายๆ เช่นนี้
“เอาคืนมาให้ข้า” หนานกงมั่วหน้ามุ่ย ยื่นมือออกไป นางไม่ได้ตั้งใจแต่งกับเว่ยจวินมั่วจริงๆ เสียหน่อย ท่านอาจารย์จะมาให้ของขวัญทำไมกัน…ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ หากรู้ว่าชายชรามีของมีค่าติดตัวแบบนี้ นางจะยังให้ตั๋วเงินเข้าไปอยู่หรือไม่ ความจริงก็คือ…ถึงจะรู้หนานกงมั่วก็ยังคงให้อยู่ดี เพราะนางเห็นอาจารย์เหมือนคนในครอบครัวตนเอง เพียงแต่นางไม่คิดว่าท่านอาจารย์จะใจกว้างมอบไข่มุกราตรีให้กับเว่ยจวินมั่วง่ายดายเช่นนี้
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้วขึ้น เก็บไข่มุกราตรีใส่อกเสื้อต่อหน้าต่อตาหนานกงมั่ว จากนั้นหมุนตัวเดินตรงไปยังหมู่บ้านซีเฟิง
ลิ่นฉังเฟิงมองเว่ยจวินมั่ว จากนั้นหันมามองหนานกงมั่ว อดยิ้มออกมาไม่ได้ เว่ยจวินมั่ว เจ้าเป็นเช่นนี้ เจ้าจะทำให้ภรรยาของเจ้าโกรธจนหนีไป เจ้ารู้หรือไม่
หลังจากถลึงตาใส่คนที่เดินนำอยู่ตรงหน้า หนานกงมั่วนึกอยากจะหยิบมืดออกมาแทงเขาไปสักครั้ง และอาจารย์ที่ไม่รู้วิ่งหนีหายไปไหนผู้นั้นด้วย ลูกศิษย์ท่านหาเงินได้ง่ายหรือ ไม่ง่ายเลยกว่าจะไปขุดเศรษฐีมาได้สักคน เจอกันครั้งแรกท่านก็ขาดทุนไปกว่าครึ่ง ตอนที่ข้าขอเหตุใดท่านไม่ให้
“หึหึ แม่นางมั่วอย่าโกรธเลย” ใบหน้าหนานกงมั่วยับยุ่ง ลิ่นฉังเฟิงกลั้นยิ้มพลางเอ่ยเกลี้ยกล่อม “เอ่อ ท่านอาจารย์ช่างประเสริฐยิ่ง” ประเสริฐน่ะสิ เจอกันครั้งแรกก็ให้ไข่มุกราตรี แม้ว่าก่อนหน้านี้เยี่ยนอ๋องเองจะมอบแผ่นหยกให้นาง โดยส่วนมากนั้นให้ความสำคัญกับความหมายของแผ่นหยกมากกว่าราคา แม้จะเป็นเพียงแผ่นหยก แต่ว่าลิ่นฉังเฟิงกล้าพนันเลยว่า ไข่มุกราตรีของเว่ยจวินมั่วสามารถซื้อแผ่นหยกที่เยี่ยนอ๋องมอบให้นั้นได้เจ็ดถึงแปดแผ่นทีเดียว
“เจ้ากล่าวได้ถูกต้องที่สุด” หนานกงมั่วเหลือบตามองชายหนุ่มด้านข้าง
เว่ยจวินมั่วที่เดินนำหน้าหันกลับมา เอ่ยเสียงเรียบกับสองคนด้านหลัง “ยังไม่ไปอีก”
เหอะ คุณหนูใหญ่หนานกงโกรธเคืองอยู่ในใจ นางมองเจ้าเด็กผู้นี้ออก ช่างร้ายกาจ เจ้าคิดเจ้าแค้น ขี้งก…ข้อบกพร่องมากมายเต็มไปหมด เว่ยจวินมั่วทำให้ผู้คนเกลียดได้นั้นคงไม่ใช่เพราะชื่อเสียงและดวงตาแน่นอน แต่ไม่เป็นไร ยังพอมีเวลา นางต้องมีโอกาสเอาคืนแน่
“มาแล้ว มาแล้ว ข้าก็แค่คุยกับแม่นางมั่วไม่กี่ประโยคเพียงเท่านั้น จวินมั่วเจ้าอย่าใจแคบเช่นนี้เลย” ลิ่นฉังเฟิงคลี่พัดแล้วเดินตามไป
แม้ไม่เข้าใจว่าเว่ยจวินมั่วจะตามตนมาที่หมู่บ้านซีเฟิงทำไม แต่ส่วนของลิ่นฉังเฟิงที่ตามมาด้วยนั้นเป็นเพราะมาหาอะไรสนุกๆ ทำก็เท่านั้น ยังไม่ทันเข้าประตูไป ลิ่นฉังเฟิงก็เอ่ยเสียงดังกับหนานกงมั่ว “แม่นางมั่ว เจ้าอยู่บ้านหลังเล็กเพียงเท่านี้เองหรือ”
หนานกงมั่วหันกลับไป ขมวดคิ้วมองท่าทางเกินจริงของลิ่นฉังเฟิง ความจริงบ้านธรรมดาหลังนี้ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น หากเป็นผู้อื่นทำท่าทางเช่นนี้นางคงคิดว่าคนผู้นั้นคิดเป็นห่วงความเป็นอยู่ของนางอย่างแท้จริงเป็นแน่ แต่เมื่อเป็นลิ่นฉังเฟิง…หนานกงมั่วรู้สึกว่าท่าทางแบบนั้นมันดูตลก ลิ่นฉังเฟิงวันๆ กินดีอยู่ดีสวมเสื้อผ้าดีๆ นั้นไม่ผิดอะไรที่เขาจะเคยชิน แต่เมื่อออกปฏิบัติภารกิจใครจะสนเรื่องที่พักกันเล่า อย่าว่างแต่บ้านธรรมดาเลย คอกวัวคอกมาก็ต้องเข้า
ลิ่นฉังเฟิงเองก็รู้สึกว่าท่าทางของตนนั้นเกินจริงไปบ้าง จึงขยี้จมูกเบาๆ แล้วหัวเราะออกมา “เอ่อ…แม่นางมั่วเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานกงมิใช่หรือ ฉู่กั๋วกงคงไม่ได้บีบคั้นจนถึงขั้นบ่าวรับใช้ก็ไม่ให้หรอกใช่หรือไม่”
หนานกงมั่วยื่นมือชี้ไปที่บ้านหลังข้างๆ “หันกลับไปสามสิบจั้ง[1] ไม่ส่งนะ แต่ว่าท่านลองไปดูเถอะว่าพวกเขาจะยอมให้เข้าหรือไม่” พูดจบหนานกงมั่วก็เผยรอยยิ้มอันตรายออกมา ลิ่นฉังเฟิงย่นคอ หันไปมองเว่ยจวินมั่วที่ยืนมองบ้านอย่างน่าสงสาร “ข้าก็แค่เป็นห่วง…บ้านหลังเล็กเท่านี้จะอยู่ได้อย่างไรกัน”
หนานกงมั่วเผยท่าทีประหลาดใจ เอ่ยขึ้นว่า “หรือว่าพวกท่านคิดจะพักบ้านเดียวกับข้า คุณชายลิ่น ชาย หญิง ต้องแบ่งแยก”
“เช่นนั้นแล้วพวกข้าพักที่ใดเล่า” ลิ่นฉังเฟิงสงสัย
“ข้าจะไปรู้เรื่องนี้ได้เช่นไรเล่า” หนานกงมั่วยักไหล่ สองคนนี้นางเชิญมาหรือ ใครจะสนว่าพวกเขาจะพักที่ใดกัน
ลิ่นฉังเฟิงโวยวาย “เราเป็นแขกนะ”
“แขกที่ไม่ได้รับเชิญ” หนานกงมั่วยิ้มจริงใจ ลิ่นฉังเฟิงจนปัญญาได้แต่หันมองเว่ยจวินมั่วที่อยู่ด้านข้าง เห็นหรือแล้วหรือยัง ไม่จัดการภรรยาเจ้าหน่อยหรืออย่างไร
เว่ยจวินมั่วหันกลับมามองบ้านหลังใหญ่ของตระกูลหนานกง หันไปมองบ้านหลังเล็กธรรมดานั่นอีกครั้ง เอ่ยขึ้น “ไปขอพักกับบ้านข้างๆ เจ้าไปจัดการก่อน”
“!” ข้าไม่ใช่ลูกน้องเจ้านะ
ภายใต้สายตาเย็นชาของคุณชายเว่ย ลิ่นฉังเฟิงจึงยอมไปจัดการทั้งที่หงุดหงิดใจ
หลังจากมองเว่ยจวินมั่วที่ใช้งานลิ่นฉังเฟิงอย่างคล่องมือ หนานกงมั่วก็ยักไหล่แล้วเปิดประตูเข้าไป เว่ยจวินมั่วลังเลอยู่ชั่วครู่จึงก้าวตามเข้าไป
ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหล่าคุณหนูทั่วไปจะอยู่ได้ แม้แต่ในวังหลังที่เว่ยจวินมั่วเคยเห็น พวกนางสนมที่ไม่ได้รับความเอ็นดู ยังพักอาศัยในที่ที่ดีกว่านี้มากโข แต่ว่าเมื่อเข้าประตูไปแล้ว กลิ่นยาสมุนไพรบางๆ ก็ลอยเข้ามาแตะจมูก ภายในห้องไม่ได้แย่อย่างที่คิดเอาไว้ อย่างน้อยก็ถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้ว่าในบ้านจะไม่ได้มีของมีค่าใดๆ แต่กลับรู้สึกสบายไม่น่าอึดอัดแต่อย่างใด
ห้องโถงตรงนั้นมีตู้เรียงรายติดผนัง เว่ยจวินมั่วมองยาที่วางอยู่บนนั้นมากมาย ชั้นหนังสือด้านข้างยังมีหนังสือหลายเล่ม แม้ส่วนมากจะเป็นหนังสือการรักษาเยียวยาและภูมิศาสตร์ หนานกงมั่วเดินเข้ามาแล้วก็ตรงเข้าห้องไป เว่ยจวินมั่วจึงต้องหยิบบันทึกหนึ่งเล่มขึ้นมาเปิดอ่าน
ไม่นานหนานกงมั่วก็ยกกาน้ำชาเดินออกมา มองเห็นเว่ยจวินมั่วนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ชายผู้สวมอาภรณ์สีฟ้าครามกำลังนั่งอย่างสง่างามเปิดหนังสืออยู่ตรงนั้น ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ชั่วขณะนั้นก็ทำให้ห้องทั้งห้องไม่ธรรมดาขึ้นมา เว่ยจวินมั่วงดงามไร้ที่ติ ให้ความรู้สึกสูงส่งดั่งสวรรค์ประทานมาให้
ได้ยินเสียงก้าวเท้า เว่ยจวินมั่วจึงเงยหน้าขึ้นมามองกาน้ำชาในมือหญิงสาว เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าไม่จำเป็นต้องลำบากเช่นนี้” จากทักษะทางการรักษาและนิสัยรักเงินของนาง และคนที่เรียกตนเองว่าอาจารย์แถมยังประเสริฐยิ่ง ใจกว้างตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ เว่ยจวินมั่วไม่เชื่อว่านางจะไม่มีเงิน
หนานกงมั่ววางกาน้ำชาลงบนโต๊ะ ยิ้มพลางเอ่ยว่า “ลำบากหรือ ลำบากเยี่ยงไร เว่ยซื่อจื่อใช้ชีวิตอยู่แต่ในจินหลิงเมืองหลวง สวมชุดแพรไหม บ่าวรับใช้ตามเป็นพรวน รู้จักว่าลำบากเป็นอย่างไรด้วยหรือ”
[1] จั้ง 1 จั้ง เท่ากับ 10 ฉื่อ (ประมาณ 2.5 เมตร)
