“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วเจ้าค่ะ” หนานกงซูเอ่ยด้วยท่าทางยินดี
หนานกงไหวมองใบหน้าเขินอายของบุตรี รู้สึกลังเล เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซูเอ๋อร์ไปใกล้ชิดกับหวงจั่งซุนตั้งแต่เมื่อใด เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ อดจ้องเขม็งไปที่เจิ้งซื่อไม่ได้ เจิ้งซื่อถูกมองแปลกๆ เช่นนั้น ไม่นานก็เข้าใจว่าหนานกงไหวเหตุใดจึงมีท่าทีไม่พอใจ ทว่าไม่แสดงท่าทีร้อนใจ นางอยู่กับหนานกงไหวมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว นางยังคงเชื่อใจ
“ท่านพ่อ ซูเอ๋อร์ไปเยี่ยมหวงจั่งซุนได้หรือไม่เจ้าคะ” หนานกงซูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
หนานกงไหวที่คอยเอาอกเอาใจเสมอมาทว่าวันนี้กลับปฏิเสธ “เหลวไหล ตอนนี้เจ้าจะไปเยี่ยมหวงจั่งซุนในฐานะอันใด หากยังห่วงชื่อเสียงของตนเอง เจ้าก็อยู่นิ่งๆ เสีย”
เมื่อถูกบิดาสั่งสอนเช่นนี้ หนานกงซูจึงก้มหน้าลงด้วยท่าทางโศกเศร้า เจิ้งซื่อรีบคว้านางเข้ามาใกล้ ยิ้มพลางกล่าวว่า “ซูเอ๋อร์ ท่านพ่อทำเพื่อเจ้า ชื่อเสียงของบุตรีนั้นสำคัญทีเดียว” หนานกงซูเองก็ไม่โง่ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ท่านพ่อ ลูกผิดไปแล้ว ท่านพ่อได้โปรดลงโทษ”
หนานกงไหวถอนหายใจ “ช่างเถิด รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว” บุตรีตรงหน้าอ่อนโยนเชื่อฟัง ไหนเลยเขาจะกล้าลงโทษได้ เพียงแต่…อดเสียดายอยู่ในใจไม่ได้ เหตุใดชิงเอ๋อร์จึงไม่ว่าง่ายอย่างน้องสาวบ้าง เมื่อนึกถึงบุตรสาวที่ไม่สนใจไยดีเขาเลยตั้งแต่จำความได้ หนานกงไหวก็รู้สึกอึดอัดใจ
“นายท่าน ฮูหยิน คุณชายทั้งสองและคุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ” ด้านหน้า มีเสียงรายงานดังขึ้นมา
ดวงตาของหนานกงไหววูบไหว กักเก็บอารมณ์เพื่อไม่ให้ตนรีบลุกขึ้น เอ่ยเสียงเข้ม “ให้พวกเขาเข้ามา”
ไม่นาน ก็มองเห็นหนานกงชวี่และหนานกงฮุยพาเด็กสาวในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามา หนานกงไหวมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยตาที่เป็นประกาย ใบหน้าเรียบนิ่ง คิ้วและดวงตางดงามราวกับภาพวาด แม้สวมเพียงชุดผ้าฝ้ายธรรมดา ทว่ากลับงดงามสง่าราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด อีกทั้งใบหน้าสวยนั่น หนานกงไหวรู้สึกดวงตาพร่ามัว มองหญิงงดงามสวมชุดสีอ่อนผู้นั้นเดินเข้ามาหาเขา ท่วงท่าและลักษณะท่าทางดูเป็นธรรมชาติช่างสง่างาม แม้แต่หญิงงามในฝันของหนานกงไหวก็ไม่เทียบเท่า ยังไม่เคยเจอใครที่งดงามเช่นนี้มาก่อน
“ท่านพ่อ” หนานกงชวี่และหนานกงฮุยมองสบตากัน หนานกงฮุยเอ่ยเรียก
หนานกงไหวดึงสติกลับมา สายตาที่มองหนานกงมั่วดูเศร้าและผิดหวังอยู่เล็กน้อย ไม่เจอกันห้าปี หญิงสาวตรงหน้านั้นงดงามขึ้นมาก ไม่ใช่แค่นั้น ความจริงมีสิ่งที่ต่างออกไป นางไม่มีความบริสุทธิ์ใสซื่ออย่างที่เคยเป็น ทว่ากลับนิ่งขรึมและมีสิ่งที่เขาเองก็บอกไม่ถูก กล่าวได้ว่าบนโลกใบนี้…คงไม่มีใครที่มีชีวิตเช่นเดียวนางอีกแล้ว แม้แต่ลูกๆ ของนางเองก็ตาม…
“ชิงเอ๋อร์ รีบเคารพท่านพ่อเถิด” หนานกงฮุยรีบบอก
หนานกงมั่วก้าวมาด้านหน้าอย่างอย่าสงบ เอ่ยเสียงเรียบ “หนานกงมั่ว เคารพท่านพ่อ”
หนานกงไหวชะงัก “ชิง…ชิงเอ๋อร์ เจ้าพูดเหลวไหลอะไร เจ้าชื่อหนานกงมั่ว”
หนานกงมั่วเชยตาขึ้น มุมปากยกยิ้มบางๆ พลางเอ่ย “ยามที่ท่านแม่ยังอยู่ ท่านแม่เคยบอกข้าว่าหนานกงชิง นามนี้ไม่เป็นมงคล และไม่มีความหมายใดๆ อยากเปลี่ยนชื่อให้ข้า ท่านพ่อโปรดอนุญาต”
“ไม่ได้” หนานกงไหวเอ่ยขึ้นมาในทันที เสียงเข้มกล่าว “ชื่อนี้ข้าตั้งด้วยตนเอง มีอันใดไม่ดี”
“นี่เป็นความปรารถนาของท่านแม่ ท่านพ่อได้โปรดเข้าใจ” หนานกงมั่วเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ว่าหนานกงมั่วกล่าวเหลวไหล เอาผู้ตายมาเป็นเกราะกำบังแต่อย่างใด ความจริงก็คือตอนที่หนานกงชิงเกิด ผืนแผ่นดินยังไม่สงบ หนานกงไหวออกไปรบ หลังจากทราบข่าวว่าหนานกงฮูหยินให้กำเนิดบุตรแล้ว ยามนั้นตั้งชื่อว่าชิงเฉิง หนานกงชิงเฉิง หนานกงไหวไม่เคยเรียนหนังสือ ความตั้งใจเดิมนั้นต้องการให้บุตรสาวงดงามราวกับดอกไม้ แต่ตระกูลใหญ่ๆ ตระกูลไหนจะตั้งชื่อบุตรตนเองเช่นนี้กัน ชิงกั๋วชิงเฉิง[1]หรือ หากเป็นยอดหญิงงามหนึ่งเดียวจากทั่วทั้งแผ่นดิน โชคชะตาเช่นนี้มันคุ้มแล้วหรือ ยามนั้นหมอดูนอกเมืองจินหลิงเองก็เคยทำนาย บอกไว้ว่านามนี้ไม่เป็นมงคล หนานกงฮูหยินจึงไปเปลี่ยนโดยตัดออก กลายเป็นหนานกงชิง
และในปีเดียวกัน หนานกงไหวก็พาเจิ้งซื่อที่กำลังท้องกลับมาด้วย หนานกงฮูหยินเดิมร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว เมื่อป่วยครั้งนี้ก็ไม่ดีขึ้น ทุกครั้งที่ขานชื่อหนานกงชิงมักครุ่นคิดเล็กน้อย การเป็นมารดา นางย่อมต้องการให้บุตรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด แม้จะเป็นเพียงชื่อก็ตาม
เมื่อมองเห็นสองพ่อลูกที่ยังไม่ทันคุยกันถึงสองประโยคก็วางท่าทีแข็งกร้าวใส่กันแล้ว หนานกงฮุยจึงรีบเอ่ย “ท่านพ่อ น้องสาวพึ่งกลับมา เอาไว้คุยเรื่องนี้กันคราวหลังจะดีกว่า” ความจริงสองพี่น้องต่างคิดว่าในเมื่อเป็นความปรารถนาของมารดา เพียงนามก็เท่านั้น เปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ พวกเขาไม่ใช่หนานกงไหวที่ไม่ได้ร่ำเรียนหนังสือ แน่นอนต้องรู้ว่าชิงเฉิงชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อที่ดี เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อจึงต้องสนใจกับจุดเล็กน้อยเช่นนี้
มองหญิงสาวใบหน้าเรียบนิ่งตรงหน้า ในที่สุดหนานกงไหวก็ฮึมฮัมในลำคอและไม่ได้กล่าวอันใดอีก ถือเป็นการยอมรับอยู่เงียบๆ
“ในที่สุดก็ได้เจอกับคุณหนูใหญ่แล้ว ไม่เจอคุณหนูใหญ่มานาน ซูเอ๋อร์ ยังไม่รีบคารวะพี่สาวอีก” ใบหน้าเจิ้งซื่อเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เอ่ยบอก
หนานกงซูก้าวมาด้านหน้า ทำความเคารพ เสียงหวานเอ่ยขึ้นว่า “น้องสาวคารวะพี่สาวเจ้าค่ะ”
“ยังไม่คารวะมารดาเจ้าอีก” หนานกงไหวกล่าวด้วยท่าทีไม่พอใจ
หนานกงมั่วเชยตาขึ้น มองเจิ้งซื่อที่แสดงท่าทีสนิทสนมแล้วจึงเอ่ยว่า “ไม่ได้เจอท่านแม่มานานแล้วจริงๆ กลับถึงจินหลิง ข้าจะไปจุดธูปให้ท่านแม่แน่ แล้วฮูหยิน…ท่านนี้ คือผู้ใดกัน”
ใบหน้ายิ้มแย้มของเจิ้งซื่อบัดนี้แข็งค้างไปแล้ว จ้องมองหญิงสาวในอาภรณ์สีฟ้าอ่อนตรงหน้าอย่างขาดสติ แม้มีความทรงจำอยู่บ้างว่าหนานกงชิงไม่ใช่คนว่าง่าย ทว่าตอนนั้นนางอายุเพียงสิบเอ็ดขวบ ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองยังไม่ค่อยได้พบเจอกัน ดังนั้นเจิ้งซื่อจึงไม่คิดว่าเด็กผู้นี้จะไม่ไว้หน้านางต่อหน้าหนานกงไหวเช่นนี้
อีกด้าน เจิ้งซื่อเองก็แอบยินดี ยิ่งหนานกงชิงทำตัวเยี่ยงนี้ คงทำให้หนานกงไหวเกลียดนาง เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กไม่มีสมอง แย่กว่าหญิงผู้ที่ตายไปแล้วผู้นั้นมากทีเดียว
“อวดดี หญิงเลว เจ้ากำลังเหลวไหลอันใดอยู่” หนานกงไหวโมโห
“ท่านพ่อได้โปรดใจเย็นก่อน” หนานกงชวี่และหนานกงฮุยยืนขวางอยู่ตรงหน้าหนานกงมั่ว หนานกงไหวไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดที่เอาแต่เอ่ยทว่าไม่ลงมือ เมื่อโกรธมากแล้วไม่เคยยั้งมือได้ ทั้งบ้านนี้ นอกจากหนานกงซูที่ว่านอนสอนง่ายแล้ว แม้แต่เจิ้งซื่อที่รักเอ็นดูนักหนาก็ยังโดนฝ่ามือไปแล้ว
มองบุตรชายทั้งสองที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า แม้ใบหน้าหนานกงไหวจะทะมึนตึง แววตาลึกๆกลับรู้สึกชื่นใจ ความจริงหนานกงทั้งสองคนนั้นคิดมากเกินไปแล้ว เพียงมองหน้าใบหน้าของหนานกงมั่วแล้ว หนานกงไหวไม่มีทางลงมือได้เพราะเรื่องเพียงเท่านี้แน่
หนานกงมั่วมองลงต่ำ คล้ายกับไม่ได้รับรู้ความกังวลของพี่ชายทั้งสอง เงยหน้าขึ้นมา เอ่ยเสียงเรียบ “ข้ากล่าวอันใดผิดไปหรือ”
[1] ชิงกั๋วชิงเฉิง งามล่มเมือง หมายถึงหญิงที่สวยมากจนสามารถเป็นชนวนให้บ้านเมืองล่มสลายได้
