“ดูหวงจั่งซุนไม่ได้ร้อนใจใดๆ เลย” เว่ยจวินมั่วกล่าวเสียงเรียบ
“เขามีแผนในใจน่ะสิ เราที่เป็นลุงคงต้องมีคำอธิบายให้กับรัชทายาท ครั้งนี้มาเพื่อเป็นตัวแทนของราชวงศ์เพื่อไหว้บรรพบุรุษ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตไม่ได้ เจ้าทำได้ดีมาก อย่าไปรวมหัวกับพวกเขาทำเรื่องเช่นนี้”
เว่ยจวินมั่วพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยตอบ “จวินมั่วเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ”
เยี่ยนอ๋องคุยกับเว่ยจวินมั่ว ทว่ายังไม่ลืมสังเกตหนานกงมั่วที่นั่งอยู่ด้านข้าง แม้กำลังกล่าวถึงการลอบทำร้ายของหวงจั่งซุน ทว่าตั้งแต่ต้นจนมาถึงตอนนี้ หนานกงมั่วยังไม่มีท่าทางกังวลหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย เยี่ยนอ๋องพยักหน้าพอใจ เจอปัญหาไม่ตื่นตระหนก รู้ว่าเวลาใดควรหรือมิควรเอ่ยวาจา บุตรีคนโตของตระกูลหนานกงผู้นี้นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว คิดว่าฉังผิงเห็นแล้วคงต้องชอบเป็นแน่ ไม่รู้คิดอันใดขึ้นมาได้ จู่ๆ ใบหน้าของเยี่ยนอ๋องก็มีความโศกเศร้าปะปนเข้ามา
เยี่ยนอ๋องพยักหน้าลง หันมาที่หนานกงมั่ว “อีกไม่กี่วันหวงจั่งซุนก็ต้องกลับเมืองหลวงแล้ว ถึงยามนั้นข้ากับพระชายาเองก็ต้องกลับโยวโจวเช่นกัน กลับไปถึงจินหลิงก็ไปเยี่ยมฉังผิงได้ คุณหนูตระกูลเซี่ยผู้นั้นก็ไม่เลวเลย เจ้าก็คงมองออก”
หนานกงมั่วพยักหน้า “ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ช่วยชี้แนะเพคะ” เยี่ยนอ๋องช่างห่วงใยหลานชายผู้นี้มากจริงๆ เกรงว่าอาจจะไม่ได้ห่วงใยบุตรชายตนเองถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำไป
เยี่ยนอ๋องกล่าว “พวกเจ้าไปเถิด รอถึงวันพิธีแต่งงานของพวกเจ้าแล้วข้าจะกลับไปจินหลิงอย่างแน่นอน”
เว่ยจวินมั่วพยักหน้า “จวินมั่วทูลลา”
เมื่อออกมาด้านนอก เกิดความเงียบปกคลุม ทั้งสองไม่ใช่คนช่างพูด เช่นนั้นจึงไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกมาดี หากจำเป็นหนานกงมั่วเองก็สามารถเอ่ยวาจาขำขันกับเว่ยจวินมั่วได้ ทว่านางกลับไม่คิดจะทำเช่นนั้นกับเว่ยจวินมั่ว และเว่ยจวินมั่วเองก็เป็นคนฉลาด จะจริงใจหรือเสแสร้งก็คงปิดบังเขาเอาไว้ไม่มิด
คล้ายกับเดาได้ถึงความคิดของนาง มุมปากของเว่ยจวินมั่วจึงยกยิ้มขึ้นมา เอ่ยเสียงเรียบ “พระราชวังนั้นกว้างใหญ่ ให้ข้าพาเจ้าเดินชมดีหรือไม่”
หนานกงมั่วทำได้เพียงหยักหน้า ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน เดินเชื่องช้าอยู่ในเขตพระราชวัง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เว่ยจวินมั่วมายังพระราชวังตานหยางแห่งนี้ เขาคุ้นเคยกับพระราชวังแห่งนี้เป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงพาหนานกงมั่วเที่ยวชมในส่วนที่งดงามและมีผู้คนผ่านไปมาน้อยมาก
“อู๋สยาไม่อยากคุยกับข้าหรือ” ในขณะที่หนานกงมั่วกำลังมองสำรวจไปรอบๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำจากชายหนุ่มด้านข้างก็ดังขึ้น
หนานกงมั่วหันกลับมา ส่ายหน้าตอบกลับชายในชุดสีฟ้าครามด้านข้าง เอ่ยตามความสัตย์จริง “เราไม่สนิทกัน” ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าต้องคุยสิ่งใด หรือต้องคุยเรื่องน่าสงสารที่นางโดนบิดาทอดทิ้งเอาไว้ในชนบทแห่งนี้ หรือคุยเรื่องชาติกำเนิดของเขา ว่าเขามีความอึดอัดมากเพียงใดเมื่อต้องอยู่ในเมืองหลวง เห็นได้ชัดว่าคงไม่ใช่หัวข้อที่น่าพูดคุยสักเท่าใดนัก
“เรารู้จักกันมานานหลายวันเช่นนี้แล้ว ข้าคิดว่าเราสนิทกันแล้วเสียอีก” เว่ยจวินมั่วเอ่ย
“สนิทหรือ” หนานกงมั่วมองเขาอย่างแปลกใจ แสดงออกชัดเจนว่าไม่เข้าใจว่าเขาไปเอาคำตอบมาจากไหน “นอกจากรู้ชื่อ ชาติตระกูลของอีกฝ่ายแล้ว พวกเราสนิทกันตรงไหนหรือ”
“อู๋สยาอยากรู้สิ่งใดเล่า ถามข้ามาตามตรงก็ได้” เว่ยจวินมั่วกล่าวอย่างอารมณ์ดี
หนานกงมั่วพูดไม่ออก ข้าไม่อยากถามสิ่งใดทั้งนั้น
เมื่อเห็นท่าทางงุงงงไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดจากสตรีตรงหน้า เว่ยจวินมั่วกลับไม่รู้สึกไม่พอใจเลยสักนิด เขาพูดคุยกับผู้คนไม่มาก เหล่าสตรีที่เมืองจินหลิงนั้นปฏิบัติต่อเขาราวกับเขาเป็นงูพิษ ดังนั้นท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าจึงไม่ใช่สิ่งที่เขาจะรับไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยเห็นแววตาดูถูกจากหญิงสาวเลยแม้เพียงครั้งเดียว เช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว
“ข้าชื่อเว่ยจวินมั่ว จื้อชิงสิง มารดาของข้าคือองค์หญิงฉังผิง ข้าชื่นชอบศิลปะการต่อสู้ ชอบทานอาหารรสจัด ไม่ชอบทานหวาน ข้าเล่นฉินได้ แต่วาดรูปไม่ได้…เรื่องพวกนี้อู๋สยาต้องจดจำเอาไว้” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเบา
ทำไมข้าต้องจำด้วยเล่า
“ต่อไปเราต้องแต่งงานกัน แน่นอนว่าต้องจดจำความชอบของอีกฝ่าย อู๋สยาชอบสิ่งใดสามารถบอกข้าได้ ข้าเองก็จะจดจำเอาไว้” ราวกับคาดเดาความคิดของหนานกงมั่วได้ เว่ยจวินมั่วจึงเอ่ยตอบ
หนานกงมั่วจ้องมองใบหน้าจริงจังของชายหนุ่มตรงหน้า พบว่าเขาไม่มีท่าทีล้อเล่นและจะแต่งงานกับนางจริงๆ แน่นอนว่าเรื่องนี้มิใช่เรื่องน่าประหลาดใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นราชโองการของฝ่าบาทอีก เว่ยจวินมั่วแสดงออกมาอย่างจริงใจแล้ว มีเพียงนางเท่านั้นที่ยังไม่คุ้นชิน
เมื่อตั้งใจไตร่ตรองอย่างจริงจัง หนานกงมั่วจึงตัดสินใจพูดคุยอย่างตรงไปตรงมา กล่าวขึ้นว่า “ยามนี้ข้ายังตัดสินใจไม่ได้…”
เว่ยจวินมั่วเองก็ไม่แปลกใจ เพียงยิ้มบางๆ ตอบกลับ “อู๋สยาคิดมากไปแล้ว ตอนนี้อู๋สยามีผู้ใดในใจหรือไม่”
หนานกงมั่วส่ายหน้า
“อู๋สยาเกลียดข้ามากหรือไม่ หรือข้าแตกต่างจากสามีในอุดมคติของอู๋สยามากเลยหรือ”
หนานกงมั่วส่ายหน้าอีกครั้ง นางไม่เคยนึกถึงเรื่องความรักเลย จึงแน่นอนว่าไม่เคยคาดหวังว่าสามีในอนาคตจะต้องเป็นเช่นไร ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากดวงตาและชาติกำเนิดแล้ว เว่ยจวินมั่วก็ดีไปหมด และสองสิ่งนี้ที่คนอื่นมองว่าเป็นสิ่งประหลาด ทว่าหนานกงมั่วกลับไม่คิดเช่นนั้น ดังนั้น…นางไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้ได้เลย
“ดังนั้น ในเมื่ออู๋สยามิได้รังเกียจข้า มิได้มีใครในใจ แล้วไยจะลองดูไม่ได้ล่ะ” เว่ยจวินมั่วยิ้มบาง เอ่ยถามอีก
มองสบตากับความอ่อนโยนในดวงตาของเขา หนานกงมั่วรู้สึกไหววูบอย่างห้ามไม่อยู่ ทว่าไม่นานก็ดึงสติกลับมานิ่งขรึมเช่นเดิม นางเผลอตกอยู่ในภวังค์ของชายตรงหน้าอยู่บ่อยครั้ง หากเป็นศัตรู ต่อให้มีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอ คิดไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ หนานกงมั่วจึงเอ่ย “ความจริงคงเป็นการเสแสร้งหากบอกว่าไม่เห็นด้วย ในเมื่อเป็นราชโองการยากจะปฏิเสธได้ หากข้าไม่อยากหนีไปชั่วชีวิต อย่างไรเสียก็ต้องแต่ง กล่าวเช่นนี้…เว่ยซื่อจื่อคงน่าขันแล้ว”
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว ตรองดูแล้วถึงแม้จะไม่เข้าใจความลังเลของหนานกงมั่ว ทว่ายังคงเอ่ย “เช่นนั้นเรามาให้คำมั่นต่อกันดีหรือไม่ ระยะเวลาสามปี หากอู๋สยายังไม่ยินยอมจะใช้ชีวิตกับข้าตลอดไป ข้าก็จะหาวิธีให้อิสระแก่เจ้า”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เว่ยจวินมั่วกล่าวต่อ “ข้าต้องการภรรยาหนึ่งคน เมื่ออู๋สยากลับไปถึงจินหลิง อย่างไรเจ้าก็ต้องแต่งงาน การแต่งงาน หากไม่ใช่ข้าก็ต้องเป็นใครสักคน แน่นอน ระหว่างที่เรายังไม่แต่งงานหากอู๋สยาเจอคนที่หมายปอง สัญญานี้ก็จะจบสิ้นลง แม้ว่า…จะเป็นวันงานพิธีก็ตาม แน่นอน ข้าเชื่อว่าหากเป็นอู๋สยาคงไม่ลากไปจนก่อให้เกิดเรื่องอับอายเช่นนั้น”
“ซื่อจื่อมีน้ำใจเช่นนี้ ข้าคงหาเหตุผลมาปฏิเสธมิได้” หนานกงมั่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม นี่ไม่ใช่คำชมอย่างแน่นอน เงื่อนไขของเว่ยจวินมั่วนั้นยิ่งใหญ่และใจกว้างที่สุดแล้วในสถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าทั่วทั้งเมืองจินหลิงก็คงไม่มีชายใดที่จะยกข้อเสนอเช่นนี้ให้แก่คู่หมั้นของตนแน่
เว่ยจวินมั่วยิ้ม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อู๋สยาเองก็ควรใจกว้างต่อข้าบ้างหรือไม่”
“ซื่อจื่อกล่าวมาเถิด”
