หนานกงมั่วพยักหน้า “แม่นม เราเข้าไปกันเถิด”
เรือนจี้ชั่งมีหนึ่งห้องโถง หนึ่งศาลา และอีกสองหอ ทะเลสาบทางทิศตะวันตกยังมีศาลาอีกหนึ่งหลังด้วย หอฝูอวิ๋นเป็นสถานที่ที่เมิ่งซื่ออาศัยอยู่เมื่อยามยังมีชีวิต หนานกงมั่วเพียงเข้าไปดูและจุดธูปให้เมิ่งซื่อแล้วกลับออกมา หมุนตัวเดินเข้าไปยังหอหมิงซีที่อยู่ฝั่งขวาของหอฝูอวิ๋น หนานกงชิงอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่หกขวบแล้ว เป็นห้องที่เมิ่งซื่อจัดเตรียมเอาไว้ให้บุตรีโดยเฉพาะ เครื่องประดับตกแต่งในหอหมิงซีนั้นไม่เพียงงดงามเท่านั้น แต่ละชิ้นส่วนนั้นเมิ่งซื่อใช้ความตั้งใจไม่น้อยเลย ทั้งยังมีคุณค่าจนไม่อาจตีราคาได้
“ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด” หนานกงมั่วถอนหายใจเบาๆ “แม่นมหลาน ท่านนั่งลงคุยกันก่อนเถิด”
แม่นมหลานส่ายศีรษะพลางตอบ “คุณหนูใหญ่เป็นเจ้านาย ไหนเลยจะให้บ่าวเทียบเคียงได้ บ่าวยืนก็พอแล้วเจ้าค่ะ”
หนานกงมั่วส่ายหน้า “แม่นมหลานเติบโตมากับมารดา ซ้ำยังเลี้ยงข้าจนเติบใหญ่ เป็นผู้อาวุโสของมั่วเอ๋อร์ ไยต้องดูหมิ่นตนเองเช่นนี้ นั่งลงเถิด ต่อไปยังมีเรื่องอีกมากมายต้องรบกวนแม่นมหลาน” แม่นมหลานแสดงความเคารพ ทว่าไม่นั่งลงบนเก้าอี้ กลับไปนั่งยังม้านั่งตัวเตี้ยด้านข้างหนานกงมั่วแทน
หนานกงมั่วถอนหายใจและไม่พูดอันใดให้มากความ พ่อบ้านเดินนำบ่าวรับใช้เข้ามา สี่คนที่เดินนำอยู่ด้านหน้านั้นใบหน้างดงาม มีท่าทีโอหังอวดดี “คุณหนูใหญ่”
หนานกงมั่วขมวดคิ้ว เอ่ยถาม “คนที่ข้าพากลับมาเล่า อีกทั้ง สาวใช้เดิมสองคนที่อยู่ประจำเรือนนี้อยู่ที่ใดกัน”
พ่อบ้านลอบถอนหายใจอยู่ในอก รู้ว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้นั้นหลอกมิได้ง่ายๆ จึงจำเป็นต้องเรียกสาวใช้ขึ้นมาด้านหน้า
“คุณ…คุณหนูใหญ่” สาวใช้หกคนท่าทางเก้ๆ กังๆ เดิมสาวใช้สองคนที่ประจำอยู่เรือนจี้ชั่งมีความหวาดกลัวต่อคุณหนูใหญ่ตั้งแต่แรกพบอยู่แล้ว ส่วนสาวใช้ที่มาจากตานหยางนั้นรู้ดีว่าคุณหนูใหญ่มิได้มีความไว้เนื้อเชื่อใจให้พวกนางคอยปรนนิบัติรับใช้ แม้จะพาพวกนางกลับจินหลิงมาด้วย แต่หลายวันมานี้ไม่เคยเรียกใช้พวกนางเลยสักครั้ง
“แม่นม” หนานกงมั่วหันไปหาแม่นมหลาน แม่นมหลานลุกขึ้นแสดงความเคารพต่อหนานกงมั่วพลางเอ่ย “ตอบคุณหนูใหญ่ ตามกฎแล้วสาวใช้เคียงกายคุณหนูใหญ่ต้องมีสี่คน มีสาวใช้ชั้นรองหกคน และสาวใช้ที่ทำงานทั่วไปอีกแปดคน สาวใช้เคียงกายใช้สี่คนที่คุณหนูพากลับมาจากตานหยางเถิดเจ้าค่ะ พวกเขาอยู่กับคุณหนูใหญ่มานานหน่อย หากคุณหนูเรียกใช้งานจะได้คล่องมือ” ก่อนหน้านี้หนานกงมั่วบอกกับแม่นมหลานแล้ว สาวใช้ทั้งสี่คนนี้ได้รับการสืบประวัติเรียบร้อยแล้ว หากไม่ใสสะอาดคงไม่พากลับมาด้วยอย่างแน่นอน ไม่เพียงตัวสาวใช้ทั้งสี่คนนี้เท่านั้น สัญญาขายตนเองเป็นทาสของพวกนางก็อยู่ในมือหนานกงมั่วด้วย เรื่องนี้หนานกงไหวเองก็ไม่ได้มีทีท่าอย่างใด เห็นได้ชัดว่าเพราะเขาละอายต่อบุตรีจึงไม่จู้จี้นักหากไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด นี่เป็นเรื่องที่ดีสำหรับหนานกงมั่ว
หนานกงมั่วยกมือเท้าคางพลางส่ายหน้าไปมา เอ่ยว่า “ข้าพึ่งกลับมา ไม่เข้าใจสิ่งใดเลย แม่นมมอบสาวใช้สองคนที่อยู่กับท่านให้ข้าเถิด สาวใช้สองคนนี้อยู่กับแม่นมมานาน หลังจากนี้ข้าค่อยจัดการอีกครั้ง” ชี้ไปที่สาวใช้สองคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่แล้วพร้อมกับเอ่ยปาก
แม่นมหลานไตร่ตรอง คิดว่าสิ่งที่หนานกงมั่วบอกก็ไม่ผิดจึงพยักหน้าลง “คุณหนูกล่าวได้ถูกต้องเจ้าค่ะ”
เจ้านายสองคนกล่าวอย่างมีความสุข ทว่าสาวใช้ที่ถูกพ่อบ้านพาเข้ามานั้นกลับไม่ใช่ พวกนางเป็นสาวใช้คนสนิทของเจิ้งซื่อ มีหน้ามีตาในจวนมาตั้งแต่ยังเด็ก เดิมถูกส่งมาให้หนานกงมั่วก็เพื่อเป็นหูเป็นตาให้แก่เจิ้งซื่อ เดิมเป็นสาวใช้ขั้นสูง ใครจะรู้ว่าหนานกงมั่วแม้มองยังไม่มองพวกนางเลยสักนิด แถมยังผลักไสไม่ใส่ใจอีก
“คุณหนูใหญ่” ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ก้าวออกมาพร้อมเอ่ยเสียงดังขึ้น
หนานกงมั่วขมวดคิ้ว แม่นมหลานที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเสียงเข้ม “บังอาจ อยู่ต่อหน้าคุณหนูใหญ่กล้าใช้เสียงดังเช่นนี้เลยหรือ”
สาวใช้ผู้นั้นก็ไม่ทน โดนหญิงชราที่ไร้สกุลรุนชาติมาตำหนิเช่นนี้จะทนต่อไปได้เยี่ยงไร กัดฟันเอ่ยว่า “พวกเราเป็นสาวใช้ที่ฮูหยินส่งมา ยายแก่อย่างเจ้าหมายความเช่นไรกัน” แม่นมหลานเอ่ยเสียงเย็น “ฮูหยินงั้นหรือ เจิ้งฮูหยินมีสิทธิ์มายุ่งกับเรือนของคุณหนูใหญ่ตั้งแต่เมื่อใดกัน”
“ฮูหยินเป็นภรรยาเอกของฉู่กั๋วกง มีเรื่องใดที่ยุ่งไม่ได้” สาวใช้นางนั้นเชิดหน้าบอก
แม่นมหลานเอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหว “เป็นอนุภรรยาก็ต้องมีเกียรติของอนุภรรยา กล้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณหนูใหญ่ที่เป็นเชื้อสายหลัก ไม่มีมารยาทเลยแม้เพียงนิด”
“เจ้า…เจ้า…” สาวใช้ผู้นั้นโกรธจนตัวสั่น ชี้หน้าแม่นมหลานเนิ่นนานแต่กลับไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดออกมา หนานกงมั่วอดหัวเราะเยาะไม่ได้ อย่าเห็นว่าแม่นมหลานนั้นได้แต่อยู่เฝ้าเรือนจี้ชั่งไม่มีปากมีเสียง เมื่อครั้งยังวัยเยาว์นั้นอารมณ์ร้อนไม่เบาเลย แม่นมหลานเป็นบ่าวที่เกิดอยู่ในตระกูลเมิ่ง เกิดในตระกูลเมิ่งและเติบโตมากับเมิ่งซื่อ สาวใช้เคียงกายของเมิ่งซื่อที่พามาด้วยเมื่อครั้งแต่งงานไม่ใช่บ่าวดูแลห้องหับทั่วไป นางเรียนรู้การปกครองผู้ใต้อำนาจมาตั้งแต่วัยเยาว์ ช่วยเจ้านายจัดการงานในบ้าน รวมไปถึงกิจการต่างๆ ในความดูแลของคุณหนู บุคคลเช่นนี้ ตราบใดที่พวกเขาไม่ตายด้วยตนเอง โดยทั่วไปมักถูกยกให้แต่งกับพ่อบ้านประจำตระกูล หรือกระทั่งไถ่ตัวออกไปแต่งกับชาติตระกูลที่ต่ำลงมาหน่อยเพื่อไปเป็นฮูหยิน
โบราณว่า ‘ยอมแต่งสาวใหญ่ตระกูลใหญ่ ไม่แต่งลูกสาวครอบครัวเล็ก’ ทว่าไม่ได้หมายถึงสาวใช้อุ่นเตียงของนายท่านหรือคุณชายท่านใด แต่หมายถึงบ่าวรับใช้ที่เติบโตมากับเจ้านายอย่างแม่นมหลาน บ่าวรับใช้ที่ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่แม่นมหลานนั้นอุทิศตัวให้แก่เมิ่งซื่อ ปฏิเสธการออกเรือนเพื่อจะได้ติดตามเมิ่งซื่อเมื่อครั้งเมิ่งซื่อออกเรือนมา
“คุณหนูใหญ่ หญิงชราผู้นี้…”
เพล้ง! ถ้วยชาในมือของหนานกงมั่วกระแทกลงไปที่เท้าของสาวใช้ผู้นั้น น้ำชาหกกระเด็น ใบหน้าหนานกงมั่วเย็นยะเยือก ดวงตาเย็นเยียบจับจ้องไปที่สาวใช้ผู้นั้น “สิ่งที่แม่นมหลานกล่าวไม่ผิดเลย เจ้ายังจำเป็นต้องได้รับการสั่งสอน ใครสอนให้เจ้าตะคอกเสียงดังต่อหน้าข้า หว่านฮูหยินหรือ”
“คุณ…คุณหนูใหญ่…”
หนานกงมั่วคร้านจะสนใจนาง หันกลับไปหาพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ข้าพึ่งกลับมาไม่อยากทำอันใดมาก นำกลับไปโบยสิบไม้แล้วส่งกลับไปให้หว่านฮูหยิน บอกนางว่าช่วยสอนมารยาทบ่าวในเรือนให้ดีด้วย เพื่อไม่ให้ผู้อื่นมาว่าเอาได้ว่าคนของจวนฉู่กั๋วกงนั้นไม่รู้ที่ต่ำที่สูง”
“ขอรับ ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง” ไหนเลยพ่อบ้านจะกล้าโต้แย้ง โบกมือให้คนพาสาวใช้นางนั้นออกไป
คนอื่นเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ยิ่งหวาดกลัวไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมา หนานกงมั่วกวาดตามองแล้วจึงเอ่ย “ส่วนคนที่เหลืออยู่ แม่นมหลานจัดการเถิด นอกจากสาวใช้เคียงกายและคนข้างกายแม่นมหลาน อย่าให้ผู้ใดเข้าใกล้หอหมิงซีได้”
แม่นมหลานเอ่ยด้วยท่าทีเคารพพร้อมเอ่ยตอบ “บ่าวน้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ”
“มารยาทของคนเหล่านี้ คงต้องรบกวนแม่นมหลานด้วย”
“คุณหนูใหญ่วางใจเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมหลานทำงานสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบ แต่ถ้วยชาใบนี้ให้บ่าวรับใช้เล็กๆ ทำก็เพียงพอแล้ว สาวใช้งดงามที่ดูคล้ายคุณหนูนั้นเป็นสาวใช้ขั้นรอง ที่เหลือเป็นสาวรับใช้ทั่วไป เมื่อแบ่งหน้าที่เสร็จแล้วหนานกงมั่วก็ไม่ขัดข้อง แม่นมหลานให้สาวใช้เคียงกายรออยู่ก่อน ส่วนที่เหลือนั้นให้ออกไปทั้งหมด
