กวาดตามองผู้คนรอบๆ ห้องโถงใหญ่ ชายใบหน้าคล้ายลิงก็หันกลับไปมองยังประตู ทันใดนั้นเขาพลันรีบพุ่งกระโจนออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนู จินผิงอี้ยิ้มเย็น ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ทว่าชายด้านหลังของเขาคนหนึ่งกลับขว้างดาบออกมา ชายใบหน้าคล้ายลิงรับรู้ถึงอันตรายด้านหลังแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่เบี่ยงตัวให้หลบไปอีกทางหนึ่ง ภายในระยะเวลาสั้นๆ เช่นนี้สำนักกลเจ็ดดาวก็ได้ปิดกั้นประตูเอาไว้ทั้งหมดเรียบร้อย
จินผิงอี้พึ่งเสียบุตรชายไป แน่นอนว่ายามนี้เขาย่อมอารมณ์ขุ่นมัว ซ้ำยังมาถูกชายหน้าลิงผู้นั้นเยาะเย้ยใส่ ถ้าไม่จัดการฆ่าทิ้งสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก หันไปมองชายหน้าลิงด้วยสายตาดูหมิ่นเหยียดหยาม จากนั้นจินผิงอี้จึงเอ่ยว่า “โยนออกไป อย่าทำสกปรก”
“ขอรับ เจ้าสำนัก” ชายหลายคนกรูเข้าไป แน่นอนว่าชายหน้าลิงผู้นั้นย่อมไร้สิ้นทางรอด ห้องโถงชุลมุนวุ่นวาย เพียงแต่คนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นยอดฝีมือ ไม่ใส่ใจหรือแตกตื่นกับสถานการณ์ตรงหน้าแต่อย่างใด ยังคงนั่งดื่มเหล้าด้วยท่าทีปกติ คนที่พูดคุยก็พูดคุย อย่างมากก็เพียงยกเท้าถีบออกไปเมื่อมีคนกระเด็นเข้ามาใกล้
ทางเข้าออกถูกปิด ชายหน้าลิงผู้นั้นไร้ซึ่งที่พึ่งจึงกัดฟันดึงคนนั้นคนนี้เข้ามาร่วมด้วย และคนแรกที่เป็นเป้าหมายของเขาก็คือหนานกงมั่วที่นั่งอยู่เพียงลำพัง พลิกตัวข้ามโต๊ะของหนานกงมั่วไป ชายด้านหลังที่วิ่งตามมาตวัดคมดาบฟาดลงไปบนโต๊ะตรงหน้าหนานกงมั่ว ทั้งสองคนสู้กันอยู่บนโต๊ะแบบนั้น เพียงแต่ชายหน้าลิงผู้นั้นพยายามหลอกล่อให้คมดาบพุ่งเข้าหานางอยู่ตลอด ชายสำนักกลเจ็ดดาวผู้นั้นก็มิใช่คนจิตใจดีแต่อย่างใด แน่นอนว่าเขาไม่สนใจว่าจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์หรือไม่ เมื่อรั้งดาบเอาไว้มิได้ก็ฟาดฟันลงไปโดยไม่สนสิ่งใดทั้งสิ้น
หนานกงมั่วส่งเสียงรำคาญเบาๆ มือสวยในถุงมือผ้าไหมสีขาวพลิกขึ้นมา นิ้วมือเรียวยาวงดงามราวกับหยกวางลงบนข้อมือของชายคนนั้น ชายคนนั้นรู้สึกเพียงว่าข้อมือของเขาเริ่มชา ดาบที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงไป ขณะเดียวกันร่างของเขาก็กระเด็นลอยออกไปด้วย ชายใบหน้าลิงผู้นั้นไม่ทันได้ดีใจ กระแสลมพัดแรงพาเขาร่วงลงไปกองกับพื้น ได้ยินเสียงกิ๊งเบาๆ พร้อมกับที่แสงสีเงินก็พุ่งเข้ามาหาเขา
ชายใบหน้าคล้ายลิงผู้นั้นมองแสงตรงหน้า ลำคอเย็นเยียบ ปลายดาบที่หักเป็นสองท่อนปักลงไปบนโต๊ะเฉียดร่างและลำคอของเขาไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดาบอีกท่อนร่วงลงไปตรงหน้าชายสำนักกลเจ็ดดาวผู้นั้น
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องโถงใหญ่
หนานกงมั่วนั่งลงไปบนโต๊ะดังเดิม ก้มลงมองชายใบหน้าคล้ายลิงผู้นั้นผ่านหมวกคลุมใบหน้าสีดำด้วยแววตาเฉยเมย ชายใบหน้าคล้ายลิงผู้นั้นรู้สึกสันหลังเย็นวาบ ตัวสั่นระริกอย่างห้ามมิได้ เดิมเขาเพียงอยากยืมมือ คิดว่าอาจหลบหนีออกไปได้เมื่อเกิดความชุลมุนขึ้น ใครจะรู้ว่าเขากลับไปยุ่งกับคนที่มิควรยุ่งเข้า
อีกด้าน ชายสำนักกลเจ็ดดาวผู้นั้นกลับไม่คิดอะไรมากมายเหมือนเขา สำนักกลเจ็ดดาวนั้นยิ่งใหญ่ แต่ใดมาล้วนไม่มีใครกล้าท้าทาย แม้ว่าเขาจะมิใช่คู่ต่อสู้ของหญิงชุดดำผู้นี้ ทว่ากลับไม่มีความเกรงกลัวอยู่ในใจ ต่อให้ร้ายกาจเพียงใดก็เป็นเพียงหญิงสาวตัวคนเดียว สำนักกลเจ็ดดาวของเขาจะสู้สตรีเพียงคนเดียวมิได้เลยหรือ หากแพร่งพรายออกไปคงเป็นเรื่องน่าขันแล้ว
หลังจากลุกขึ้นยืนได้ ชายผู้นั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยความฉุนเฉียว “เด็กบ้านี่ บอกชื่อเสียงเรียงนามของเจ้ามา”
“หุบปาก” ทางด้านหลัง เป็นจินผิงอี้ที่ตะคอกเสียงหนักขึ้น
ชายผู้นั้นชะงักไป รีบหันกลับมาค้อมศีรษะให้ด้วยท่าทีนอบน้อม จินผิงอี้มองสำรวจหนานกงมั่ว “คนของข้าไม่รู้ความ ข้าจะสั่งสอนเขาด้วยตนเอง ขอแม่นางโปรดอภัยด้วย” เอ่ยจบ ฝ่ามือใหญ่ฟาดเข้าที่ใบหน้าของชายผู้นั้นอย่างรุนแรง ใบหน้าขาวพลันบวมเป่งขึ้น ชายผู้นั้นยกมือกุมใบหน้าเอาไว้ ทว่าไม่กล้าเอ่ยอันใดอีก ได้แต่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ตรงนั้น
จินผิงอี้ปกครองเจียงตงมาได้หลายปี นอกจากวรยุทธที่ร้ายกาจของเขาแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเขามองคนได้แม่นยำและรู้วิธีแก้ไขสถานการณ์ น่าเสียดายที่เขามีบุตรชายเพียงคนเดียว ซึ่งได้ถูกฆ่าตายไปแล้ว มิเช่นนั้นล่ะก็สำนักกลเจ็ดดาวคงก้าวไปได้อีกขั้น ยืนมองการต่อสู้ของหนานกงมั่วอยู่เงียบๆ ก็รู้ได้แล้ว วรยุทธ์ของสตรีนางนี้มิได้ด้อยไปกว่าตนเลย อีกทั้งยังเชี่ยวชาญการใช้ยาพิษ มือเรียวสวยยังสวมถุงมือที่ถักทอมาจากไหมน้ำแข็งเทียนซาน ไหมน้ำแข็งเทียนซานหนึ่งเส้นแพงกว่าสองตำลึงทองเสียด้วยซ้ำ สามารถนำมาถักทอได้ถึงขนาดนี้ใช่ว่ามีเงินแล้วจะทำได้ สมัยจินผิงอี้ยังหนุ่มเขาเคยเห็นคนใช้ถุงมือแบบนี้มาแล้วหนึ่งครั้ง และคนผู้นั้นคือผู้เชี่ยวชาญเรื่องพิษที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
คนที่มีวรยุทธ์สูงส่งมิได้น่ากลัว แต่กับผู้ที่เป็นยอดฝีมือเรื่องพิษ หากไม่ระวังเอาไว้คงมิได้ ยิ่งไปกว่านั้น ยามนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ที่เจียงตง ดังนั้นจินผิงอี้จึงไม่ต้องการทำให้สตรีผู้ที่ปรากฏตัวโดยไม่ชัดเจนผู้นี้ต้องขุ่นเคืองใจ
ภายใต้หมวกคลุม มุมปากของหนานกงมั่วยกยิ้ม เอ่ยเสียงเรียบ “สำนักกลเจ็ดดาวยิ่งใหญ่ไปทั่วยุทธภพ ข้าคงมิกล้ารับคำขอโทษจากเจ้าสำนักจินได้”
ผู้คนต่างตกใจ น้ำเสียงของหญิงสาวผู้นี้ฟังเหมือนอายุยังน้อย ไม่เพียงอายุน้อย ยังชัดเจนและฟังงดงดงามอีกด้วย แม้จะมีความเยือกเย็นอยู่ในนั้น กลับทำให้คนฟังนึกไปถึงเสียงน้ำไหลลงกระทบกับแผ่นหิน ช่างไพเราะน่าฟัง
จินผิงอี้หัวเราะ “แม่นางชื่นชมเกินไปแล้ว เมื่อครู่เป็นคนของข้าเองที่ทำไม่ถูก แน่นอนว่าควรขอโทษ หากแม่นางไม่รังเกียจ คนผู้นี้ยกให้เจ้าเป็นคนจัดการเลยก็ได้”
“เจ้าสำนัก…” สีหน้าของชายผู้นั้นแปรเปลี่ยน ทว่าสายตาเย็นยะเยือกของจินผิงอี้กลับปิดปากเขาเอาไว้ ใบหน้าซีดขาวมองไปยังหญิงสาวชุดดำตรงหน้า หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่จำเป็น ข้าไม่ชื่นชอบการฆ่าฟัน”
ชายใบหน้าคล้ายลิงนั่งอยู่บนพื้นไม่มีใครสนใจ ยกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ ที่รอยเลือดบนลำคอ แสยะยิ้มมุมปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ ไม่ชื่นชอบการฆ่าฟันงั้นหรือ หากมีดนั้นเปลี่ยนทิศทางเพียงเล็กน้อยชีวิตเขาคงหมดสิ้นไปแล้ว เห็นความแม่นยำของสตรีผู้นี้แล้ว นี่คงไม่ใช่หญิงสาวผู้ไม่ชอบการฆ่าฟันอย่างแน่นอน
ทว่าจินผิงอี้นั้นกลับหาทางลงให้ตัวเองได้อย่างเยี่ยมยอด เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ขอบใจในความใจกว้างของแม่นาง ยังไม่รีบกล่าวขอบคุณแม่นางผู้นี้อีก”
“ขอรับ ขอรับ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ขอแม่นางโปรดอภัยด้วยขอรับ” ไม่ง่ายเลยที่จะได้ชีวิตกลับคืนมา น้ำเสียงของชายหนุ่มจึงฟังดูมีความจริงใจถึงที่สุด
หนานกงมั่วนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ในที่สุดจึงพยักหน้าเบาๆ บ่งบอกว่าไม่เอาความใดๆ แล้ว ชายผู้นั้นถอนหายใจ กลับมายืนด้านหลังของจินผิงอี้
เมื่อผ่านเหตุการณ์เช่นนี้ไปแล้ว ไม่มีใครกล้าสบประมาทต่อหญิงสาวที่เห็นหน้าไม่ชัดเจนผู้นี้อีก กระทั่งเจ้าสำนักกลเจ็ดดาวยังต้องนอบน้อมมีมารยาทต่อนาง ยิ่งไปกว่านั้นคนอื่นเล่า ยามนี้พวกเขามาที่เฉินโจวมิใช่มาเพื่อสร้างศัตรูหรือมาหาความตาย แต่ก็ยังเลี่ยงมิได้ที่จะมีคนรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง หญิงสาวผู้ไม่เคยปรากฏตัวในยุทธภพมาก่อนผู้นี้เป็นใครกัน
สุดท้ายชายที่มีใบหน้าคล้ายลิงผู้นั้นก็ถูกคนของสำนักกลเจ็ดดาวพาตัวไป สิ่งที่รอเขาอยู่นั้นคือสิ่งใดยอมไม่มีใครสนใจใคร่รู้ และหนานกงมั่วเองก็ไม่ชายตามองเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว หนานกงมั่วไร้ซึ่งอารมณ์จะพูดคุยกับใคร นางตรงดิ่งเข้าห้องพักในทันที เมื่อกลับมาถึงห้องก็ปลดหมวกคลุมหน้าออก ใบหน้าที่เดิมเคยงดงามยามนี้ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยฝีมืออันยอดเยี่ยม ยิ่งทำให้ใบหน้าของนางดูเป็นผู้ใหญ่และเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น ดวงตาที่เคยสดใสยามนี้กลับมีเสน่ห์น่าหลงใหล ดูอายุมากกว่าเดิมสามสี่ปีได้ เกรงว่าหากหนานกงไหวมายืนอยู่ตรงหน้าก็คงต้องลังเลสงสัยว่าสตรีที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับบุตรีของตนผู้นี้คือใครกัน
