“ดี ไปเถิด กลับไปแล้วก็รู้ใช่หรือไม่ว่าต้องพูดเช่นไร”
“รู้ ข้ารู้”
มองชายคนนั้นเดินห่างออกไป หนานกงมั่วจึงเลิกคิ้ว เอ่ยว่า “ฝัง เจ้าไปจับตาดูเขา”
ฝังเลิกคิ้ว “คุณหนูไม่เชื่อเขาหรือขอรับ”
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “เชื่อศัตรูงั้นหรือ ใครจะรู้ เขาอาจจะซื่อสัตย์ต่อสำนักกลเจ็ดดาว หรือยอมตายแล้วบอกความจริงเพื่อความสัมพันธ์ของพี่ชายก็ได้” แม้ดูแล้วจะมิใช่คนแบบนั้นก็ตาม แต่ระวังไว้ก่อนจะดีกว่า
ฝังพยักหน้า “ข้าน้อยรับคำสั่งคุณหนู”
ฝังเดินออกไป หนานกงมั่วพิงหน้าต่างดื่มชาต่อไป มีเสียงเบาๆ ดังขึ้นด้านหลัง หนานกงมั่วหันกลับไป นางถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอบอุ่น ก่อนจะได้เงยหน้ามองผู้มาใหม่ชั่วครู่หนึ่ง ส่งยิ้มให้ “ท่านกลับมาแล้ว”
เว่ยจวินมั่วก้มลงมองใบหน้างดงามน่าหลงใหลของนาง เอ่ยเสียงเข้ม “ข้าไม่ชอบสิ่งที่เจ้าทำเมื่อครู่”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เว่ยจวินมั่วยกมือขึ้นเปิดผ้าคลุมหน้าออก ลูบไล้ใบหน้าสวยของนางเบาๆ หนานกงมั่วอดเผยยิ้มออกมาไม่ได้ “ท่านหึงหรือ”
“อือ” เว่ยจวินมั่วตอบเสียงเบา
หนานกงมั่วหัวเราะออกมา “ไม่คิดว่าเว่ยซื่อจื่อจะหึงง่ายเพียงนี้ ท่านก็รู้ว่าเมื่อครู่ข้าเพียง…” หนานกงมั่วคิดหาคำที่เหมาะสม เรื่องเมื่อครู่เรียกว่ายั่วยวนไม่ได้ แม้เดิมทีคุณหนูหนานกงทำสิ่งใดคำนึงถึงแต่ผลลัพธ์ไม่สนขั้นตอน แต่การยั่วยวนนั้นเป็นเรื่องน้อยครั้งที่นางจะทำ แน่นอน หากไม่มีทางจริงๆ นางก็ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีนี้ ไม่ว่าจะส่วนบนส่วนล่าง บรรลุจุดประสงค์นับว่าเป็นสิ่งที่ดี
“อืม ข้าไม่ชอบ” เว่ยจวินมั่วตอบ เขาไม่ชอบให้นางไปยิ้มให้ชายอื่น ยิ่งอยู่ด้วยกันนานไปยิ่งไม่ชอบ
หนานกงมั่วชะงัก เนิ่นนานจึงเอ่ยออกมาอย่างจนปัญญา “ก็ได้ ต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้แล้ว” ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมส่งสายตา ‘ดูสิ ข้ายอมท่านขนาดไหน’ ให้เขา เว่ยจวินมั่วยกมือขึ้นลูบผมสวยของนางเบาๆ เอ่ยชมเสียงเบา “เด็กดี”
“…” เด็กดีบ้าอะไรกันเล่า
“ติดตามกงอวี้เฉินไป ได้ความอันใดหรือไม่” หนานกงมั่วเอ่ยถามด้วยท่าทีสนอกสนใจ
เว่ยจวินมั่วพยักหน้า “เข้าใกล้มากไปไม่ได้ แต่พอรู้ว่าเขาไปที่ไหน ลองเดาดูหน่อยไหม”
หนานกงมั่วยิ้ม “ไม่ต้องเดา ข้านึกออกแล้ว เขาไปหาจินผิงอี้หรือ”
เว่ยจวินมั่วพยักหน้าเบาๆ เอ่ย “กงอวี้เฉินมาจิ่นโจวเกรงว่าจังติ้งฟังคงจะไม่รู้ เขาแอบร่วมมือกับจินผิงอี้ คิดว่าคงอยากได้สมบัติพวกนั้น” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “เช่นนี้…จินผิงอี้ก็ไม่ได้ร่วมมือกับจังติ้งฟังด้วยความจริงใจ ดูเหมือนว่า…” จังติ้งฟังคงเป็นคนที่ซวยที่สุดแล้ว ล่อจิ้งจอกเข้าบ้านยังไม่รู้ตัว ไม่รู้กงอวี้เฉินมีความแค้นอะไรกับเขาถึงได้หลอกเขาถึงเพียงนี้
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว “ต่อให้ไม่มีความแค้น สมบัติที่อยู่ในมือจังติ้งฟังก็เพียงพอให้ใครๆ หลอกเขาได้ทั้งนั้น”
คนตายเพราะสมบัติ ใครก็ไม่รังเกียจหากมีเงินมากมาย เพียงแต่กงอวี้เฉินอยากได้สมบัติมากมายพวกนี้…เขามีแผนการอันใดหรือไม่
“เช่นนั้นเจ้าว่า…จังติ้งฟังก่อกบฏ เป็นเพราะความต้องการของกงอวี้เฉินอย่างนั้นหรือ”
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ “เป็นไปได้แปดส่วน”
“เขาต้องการให้จังติ้งฟังเอาสมบัติพวกนี้ออกมาจึงต้องเล่นใหญ่เพียงนี้เลยหรือ” จังติ้งฟังอยู่นิ่งมาเกือบยี่สิบปี ข่าวเรื่องสมบัติล้ำค่าเหล่านี้ไม่เคยรั่วไหล เห็นได้ชัดว่าเขาซ่อนมันเอาไว้เป็นอย่างดี แต่เพียงเขาลงมือก่อกบฏจึงจำเป็นต้องใช้สมบัติเหล่านี้ เว่ยจวินมั่วพยักหน้าลง สีหน้าของหนานกงมั่วไม่สู้ดีนัก เพียงเพราะตามหาสมบัติ ต้องก่อกบฏทำสงคราม ผู้คนมากมายต้องตายในสนามรบ การสูญเสียนับไม่ถ้วน แผนการของกงอวี้เฉิน คงมิใช่เพียงเงินทองธรรมดาเป็นแน่
“ยังมีอำนาจของจังติ้งฟัง หากจังติ้งฟังตายแล้ว เขาย่อมใช้โอกาสนี้รับช่วงต่อได้” เว่ยจวินมั่วเข้าใจอย่างถ่องแท้ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
หนานกงมั่วถอนหายใจเบาๆ “เกรงว่าสิ่งที่กงอวี้เฉินต้องการคงมิใช่เพียงพื้นที่ในยุทธภพ”
รู้สึกสงสารจังติ้งฟังขึ้นมา ล่อจิ้งจอกเข้าบ้านไม่พอยังต้องเสียบุตรีที่งดงามดั่งหยกไปอีก นึกถึงจังอู๋ซินผู้บอบบาง หนานกงมั่วพลันสงสารขึ้นมา ทว่าความสงสารนี้กลับมีเพียงชั่ววูบก็เท่านั้น ไม่นานก็ถูกนางปัดทิ้งไป “จริงสิ เมื่อครู่ได้เรื่องมาด้วย เดี๋ยวเราไปดูแถบชานเมืองฝั่งตะวันตกบ้างดีกว่า”
เว่ยจวินมั่วพยักหน้า เขาเองก็คิดว่าอาจเจอบางอย่างที่ชานเมืองฝั่งตะวันตก
“นอกจากนี้…” เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว คล้ายกำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้หนานกงมั่วฟังดีหรือไม่ หนานกงมั่วเลิกคิ้วแปลกใจ ฟังเว่ยจวินมั่วเอ่ย “เมื่อครู่ได้รับข่าว คุณชายเสียนเกอเข้าเมืองมาแล้ว”
“ศิษย์พี่หรือ” หนานกงมั่วดีใจ “ศิษย์พี่มาที่นี่ทำไมกัน เขารู้หรือไม่ว่าข้าอยู่ในเมือง มาหาพวกเราหรือ”
“คงจะไม่รู้” เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว “คงจะมาชมความครึกครื้น” ตอนนี้เขาไม่อยากเจอเสียนเกอเลยแม้แต่น้อย
“เช่นนั้นเราไปหาศิษย์พี่กันดีหรือไม่” หนานกงมั่วลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เว่ยจวินมั่วเงยหน้าขึ้น มองนางเงียบๆ
“…” หนานกงมั่วไม่รู้จะเอ่ยอันใด นี่หมายความเช่นไรกัน
“ท่านยังโกรธศิษย์พี่อยู่อีกหรือ เป็นคนขี้น้อยใจไม่ได้รู้หรือไม่ ศิษย์พี่ทำเพื่อท่านนะ” หนานกงมั่วเอ่ยอย่างระมัดระวัง บุรุษผู้ถูกทำลายความภาคภูมิใจในตนเองคงเจ็บปวดไม่น้อย เว่ยซื่อจื่อเป็นคนเย็นชา ครั้งแรกที่ตกอยู่ในกำมือของคนที่มีวรยุทธ์ต่ำกว่าตนเอง จะไม่พอใจบ้างถือว่าไม่แปลก
“ไม่ได้โกรธ” เว่ยจวินมั่วก้มหน้าดื่มชา เอ่ยปฏิเสธเสียงเรียบ
“จริงหรือ เช่นนั้นไปหาศิษย์พี่กับข้า”
“เจ้าไปเถอะ ข้าไม่ว่าง” เว่ยจวินมั่วเอ่ย
หนานกงมั่วหันมามอง ก่อนจะยิ้มให้จนตาหยี “เช่นนั้นหรือ ก็ได้…ข้ามิได้เจอศิษย์พี่นานแล้ว หลายวันนี้คงไม่กลับ ท่านอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” เอ่ยจบก็เดินออกไปอย่างมีความสุข ไม่คิดหันกลับมามองเลยสักนิด
ได้เจอศิษย์พี่ต้องดีใจเพียงนี้เลยหรือ
มองแผ่นหลังของนาง เว่ยจวินมั่วพลันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
“ช้าก่อน”
“ทำไมหรือ” หนานกงมั่วหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจะไปกับเจ้า” วางถ้วยชาลง เว่ยจวินมั่วลุกขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ
ตอนนี้คุณชายเสียนเกออยู่ที่ใด แน่นอนว่าคุณชายเสียนเกอต้องอยู่ในที่ที่ออกจะแตกต่างไปสักเล็กน้อย…หอชุนเฟิง
หอชุนเฟิงเป็นหอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในจิ่นโจว มีนางโลมอันดับหนึ่งอย่างหลิวอวิ๋นคอยดูแล แน่นอนว่ามีทั้งบรรดาผู้ร่ำรวยและผู้มีความรู้ เป็นแหล่งรวบรวมผู้กล้าในยุทธภพ ดวงจันทร์ลอยเด่นบนฟากฟ้า ในหอชุนเฟิงเต็มไปด้วยสุราอาหาร แสงไฟละลานตาพร้อมทั้งมีสาวงามร่ายรำอยู่ตรงหน้า ณ ห้องโถงใหญ่ที่ชั้นสอง คุณชายเสียนเกออยู่ในอาภรณ์สีขาว ในมือมีแก้วเหล้า เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน ดวงตาสดใสมองไปยังเหล่าคณิกาที่ร่ายรำอยู่ด้านล่าง ทว่าทำให้คนรู้สึกอ่อนโยน
คนทั่วไปยากที่จะบอกว่าคุณชายเสียนเกอเป็นคนประเภทไหน เขาท่องไปในยุทธภพ ทว่าตรงกันข้ามกับคนในยุทธภพ ไม่ว่าจะไปที่ใด เมื่อไหร่ มีหรือที่เขาจะไม่คิดคำนึงถึงความงดงามและความสุขสบายมาก่อน ไม่ยอมลำบากแม้เพียงเล็กน้อย เขาเป็นหมอรักษาผู้คน แต่คนที่ช่วยเอาไว้กลับเป็นไปอย่างเรื่อยเปื่อย หากอารมณ์ดีต่อให้เป็นมารเขาก็ช่วย อารมณ์ไม่ดีเป็นคนดีเพียงใดเขาก็ไม่สน บางครั้งทองแดงชิ้นเดียวเขาก็ช่วย บางครั้งหอบเงินมาสองหมื่นตำลึงทองเขาก็ไม่ชายตามองสักนิด บอกว่าเป็นจอมยุทธ์ ฉิน หมาก อักษร หรือวาดภาพ มีสิ่งใดที่เขามีฝีมือไม่เยี่ยมยอดด้วยหรือ เพลงฉินยิ่งเก่งกาจไม่มีใครเกิน บอกว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเป็นคนดี ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขากลับเข้าพักค้างอ้างแรมที่หอนางโลม สตรีมากมายลุ่มหลงรวมถึงต้องช้ำใจเพราะเขา
