หนานกงมั่วมองสำรวจรัชทายาท ขณะเดียวกันรัชทายาทเองก็กำลังมองสำรวจหนานกงมั่ว หากเป็นบุตรีของกั๋วกงทั่วไปคงไม่เป็นที่สนใจของรัชทายาท ทว่าหนานกงมั่วกลับเป็นบุคคลที่เสด็จพ่อแต่งตั้งให้เป็นจวิ้นจู่ ในคืนงานเลี้ยงฉลองวันไหว้พระจันทร์ยังเรียกตัวนางไว้สนทนาเป็นการส่วนตัว วันนั้นพระองค์คุยอันใดกับหนานกงมั่วกันแน่ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดรับรู้ เพราะเหตุนี้รัชทายาทจึงรู้สึกสนใจในตัวหนานกงมั่วขึ้นมา เมื่อแรกเจอ ดวงตาของรัชทายาทฉายแววตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ บุตรีทั้งสองของตระกูลหนานกงนั้นไม่ธรรมดาเลย แน่นอนว่านี่เพราะหนานกงไหวเองก็เรียกได้ว่าบุรุษรูปงาม อีกทั้งมารดาของทั้งคู่ยังเป็นหญิงงาม แต่เมื่อเปรียบเทียบความอ่อนหวานนั่นเป็นหนานกงซู ส่วนหนานกงมั่วนั้นมีความสุขุมนุ่มลึก มีบุคลิกน่าชื่นชมมากกว่า
แต่สายตาของบุรุษแต่ละคนนั้นมีความแตกต่างเสมอ สตรีที่พวกเขาชื่นชมทว่าอาจมิได้ชื่นชอบก็เป็นได้ และสตรีที่ชื่นชอบอาจมิได้ชื่นชม อย่างเช่นพวกเขาจะแต่งกับสตรีที่น่าชื่นชมทว่ามิได้ชื่นชอบเป็นชายาเอก และไม่มีทางแต่งกับสตรีที่มีเพียงความชื่นชอบทว่าไม่น่าชื่นชมมาเป็นชายาเอกเด็ดขาด พวกเขาชื่นชมสตรีที่สุขุมนุ่มลึก ยอมรับความสามารถและฝีมือของพวกนาง เชื่อว่าพวกนางจะจัดการดูแลครอบครัวได้อย่างดี แต่ในใจลึกๆ ของพวกเขายังคงอยากชื่นชอบสตรีที่ดูอ่อนหวานเหล่านั้น
รัชทายาทมองหนานกงมั่วอยู่ชั่วครู่ จากนั้นหันกลับไปหาพระชายารัชทายาท เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ซิงเฉิงจวิ้นจู่สมดั่งคำร่ำลือจริงๆ จวินมั่วช่างโชคดี”
พระชายารัชทายาทเอ่ย “นั่นสิเพคะ น้องห้าพึงพอใจต่อสะใภ้ผู้นี้มากทีเดียว”
รัชทายาทเลิกคิ้ว “อ้อ ในเมื่อเป็นเช่นนี้พึ่งได้เจอกันคงต้องให้ของขวัญพบหน้าเสียหน่อย” แม้ครั้งที่แล้วหนานกงมั่วจะไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนรัชทายาท แต่งานเลี้ยงใหญ่โตเพียงนั้นมีหรือรัชทายาทจะสังเกตเห็นคุณหนูตัวเล็กๆ ของจวนฉู่กั๋วกง ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ รัชทายาทจึงหยิบแผ่นหยกยื่นไปให้ หนานกงมั่วรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย คนโบราณพวกนี้ของขวัญพบหน้าล้วนให้แต่แผ่นหยก นี่มันอะไรกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นแผ่นหยกที่พกติดตัว อีกทั้งยังเป็นแผ่นหยกสำหรับบุรุษ ของเล่นเช่นนี้นางรับกลับไปก็เอามาใช้ไม่ได้ แผ่นหยกของบุรุษเช่นนี้นับดูแล้วนางรับมากว่าสามสี่ชิ้นแล้ว
พระชายารัชทายาทยกมือปิดปากหัวเราะออกมา ยกมือไปคว้ามือรัชทายาทเอาไว้ จากนั้นถอดกำไลข้อมือของตนออกมาสวมให้หนานกงมั่ว เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “จวิ้นจู่เป็นสตรี พระองค์มอบแผ่นหยกนี้ให้ก็คงไม่มีประโยชน์ กำไลข้อมือนี้มารดาของข้ามอบให้เมื่อครั้งออกเรือน จวิ้นจู่รับไปเถิด”
หนานกงมั่วได้แต่ชื่นชมในใจ ยิ้มบางๆ เอ่ย “ขอบพระทัยรัชทายาท และพระชายารัชทายาทเพคะ”
รัชทายาทมองพระชายารัชทายาทด้วยสายตาชื่นชมอยู่ชั่วครู่ เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “อีกไม่กี่วันก็ต้องแต่งงานแล้ว น้องสามและน้องหกเดินทางมาจากเมืองปกครองเพื่อร่วมพิธีแต่งงานของจวินมั่วโดยเฉพาะ เห็นได้ชัดว่าพิธีครั้งนี้สำคัญมากเพียงใด สองวันนี้จวิ้นจู่เตรียมตัวเถิด”
หนานกงมั่วพยักหน้าตอบรับ “เพคะ ขอบพระทัยรัชทายาทที่ชี้แนะเพคะ”
พระชายารัชทายาทคว้ามือหนานกงมั่วเอาไว้ เอ่ย “บังเอิญแล้ว วันนี้พวกเรามาจุดธูปขอพรยังได้เจอจวิ้นจู่ด้วย ข้าและรัชทายาทเดี๋ยวอีกไม่นานก็จะกลับแล้ว แต่ว่าเยี่ยเอ๋อร์และพวกนางอาจจะอยู่พักที่นี่ก่อนสักคืน ได้อยู่เป็นเพื่อนจวิ้นจู่ด้วย” หนานกงมั่วยิ้ม “หม่อมฉันอยู่ในวัดคนเดียว หากมีวาสนาได้พระชายาเย่ว์จวิ้นอ๋องอยู่เป็นเพื่อน แน่นอนว่าต้องยินดีเพคะ”
พระชายารัชทายาทพยักหน้ายิ้มๆ มองหนานกงมั่วด้วยสายตาชื่นชมขึ้นไปอีก แม้หนานกงซูและหนานกงมั่วจะเป็นพี่น้อง ทว่าภาพลักษณ์ของหนานกงซูในสายตาของพระชายารัชทายาทนั้นไม่ดีนัก หากหนานกงมั่วยืนอยู่ข้างหนานกงซูคอยเบียดเบียนหยวนซื่อ ภาพจำของหนานกงมั่วในสายตาของพระชายารัชทายาทก็คงไม่ดีไปด้วย ยามนี้เห็นแล้วว่าตั้งแต่ต้นจนตอนนี้หนานกงมั่วไม่ชายตามองหนานกงซูเลยแม้แต่น้อย พระชายารัชทายาทจึงได้วางใจ
เดิมจวนเอ้อกั๋วกงก็ไม่พอใจเซียวเชียนเยี่ยอยู่แล้ว หยวนซื่อยิ่งกำลังตั้งครรภ์ พระชายารัชทายาทที่ยามนี้เป็นย่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องยืนอยู่ข้างลูกสะใภ้ แต่หากหนานกงมั่วยื่นมือเข้ามาคิดจะช่วยน้องสาวแย่งความรักล่ะก็ เช่นนั้นจวนฉู่กั๋วกงหรือจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องในอนาคตก็คงต้องมีท่าทีที่เปลี่ยนไป คงไม่เป็นการดีต่อเซียวเชียนเยี่ย ในช่วงระยะเวลาก่อนหยวนซื่อจะคลอด พระชายารัชทายาทได้เพียงหวังว่าจวนเย่ว์จวิ้นอ๋องจะยังสงบสุขเช่นนี้ต่อไป
ไม่นานรัชทายาทและพระชายารัชทายาทก็กลับไป เพราะร่างกายของหยวนซื่อไม่ควรเดินทางเหนื่อยเกินไป เซียวเชียนเยี่ยจึงต้องพักที่วัดก่อน หนานกงมั่วไม่คิดเข้าไปรบกวน นางยังคงนั่งคัดหนังสืออยู่ในห้องของตนต่อไป ไม่ไปสนใจคนของจวนเย่ว์จวิ้นอ๋องเลยสักนิด
กลางดึก หนานกงมั่วที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราลืมตาขึ้นมา มองเห็นเงาสีดำยืนอยู่ในห้องกำลังพุ่งเข้ามาที่เตียง เมื่อเห็นหนานกงมั่วลืมตาขึ้นคนชุดดำเองก็ตกใจ รีบหนีออกไปทันใด หนานกงมั่วหรี่ตาลง คว้ากระบี่ชิงหมิงข้างเตียงและตามออกไปทันใด
“คุณหนู” พึ่งออกมาได้ก็ถูกคนขวางเอาไว้ หนานกงมั่วมองฝังที่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนเอง จากนั้นมองไปยังด้านหลังมองเห็นหุยเสวี่ยและเฟิงเหอที่ตกใจจนใบหน้าซีดขาวกำลังตามหลังเข้ามา ฝังเอ่ย “คุณหนู เวยตามไปแล้วขอรับ” หนานกงมั่วเอ่ยถาม “พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร” ตั้งแต่กลับมาถึงจินหลิง ฝังและเวยก็แยกย้ายไปแล้ว หนานกงมั่วคิดว่ายอดฝีมือทั้งสองวันๆ ไม่ทำอะไรและคอยเฝ้าติดตามนางอยู่ตลอดทั้งวันนั้นเป็นเรื่องเสียเวลา ฝังเอ่ย “คุณหนูมาที่วัดต้ากวงหมิง คุณชายไม่วางใจจึงสั่งให้พวกเรามาคอยคุ้มกันคุณหนูอย่างลับๆ ขอรับ” แต่คุณหนูหนานกงไม่ชอบให้มีคนติดตาม เพื่อไม่ให้ถูกจับได้พวกเขาจึงต้องถอยห่างออกไปมาก แต่ไม่คิดว่าจะมีคนอาศัยช่องว่างนี้
หนานกงมั่วขมวดคิ้ว “เข้ามาในห้องแล้วข้าจึงรู้ว่าอีกฝ่ายฝีมือไม่ธรรมดาเลย นอกจากนี้…เจ้ามั่นใจว่าอีกฝ่ายคือผู้ใดแล้วหรือไม่”
หากอีกฝ่ายไม่ได้มาคนเดียวและล้วนมีฝีมือสูงส่งเหมือนกับคนชุดดำเมื่อครู่ล่ะก็ เวยคนเดียวคงจะเป้นอันตราย ฝังขมวดคิ้ว หนานกงมั่วหันกลับไปหาพวกหุยเสวี่ย เอ่ย “พวกเจ้ากลับห้องไปก่อน ไม่มีอะไรห้ามออกมา ฝัง ออกไปดูกับข้า”
“เจ้าค่ะ…คุณหนู” สาวใช้ทั้งสองตกใจไม่น้อย มองหนานกงมั่วและฝังหายไปกับความมืด ตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ เฟิงเหอเอ่ย “ทำเช่นไรดี พวกเรา…ต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าอาวาสและเย่ว์จวิ้นอ๋องหรือไม่ หากคุณหนูเป็นอะไรไปเล่า…”
“เรื่องนี้…” หุยเสวี่ยไม่คิดเช่นนั้น เอ่ยต่อ “เรื่องนี้หากแพร่งพรายออกมา ไม่ดีต่อชื่อเสียงของคุณหนู พวกเรา…ไปหารือกับพี่จือซูและหมิงฉินก่อนเถิด” เฟิงเหอพยักหน้า รีบลงไปเรียกหาจือซูและหมิงฉินที่อยู่ในห้องอีกฝั่ง
เป็นดังที่คิด คนชุดดำนั่นมิได้มาคนเดียว ทั้งสองออกมาจากเรือนพักไม่นานก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากภูเขาด้านหลัง สบตากันชั่วครู่จากนั้นมุ่งหน้าไปยังภูเขาด้านหลัง ป่าไผ่ยามค่ำคืนนั้นมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านเข้ามาในป่าไผ่ ผู้มีวรยุทธย่อมมีสายตาที่น่าทึ่งแต่อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ในป่าไผ่แห่งนี้ก็มองเห็นได้เพียงรางๆ เท่านั้น
ในป่าไผ่ เวยกำลังถูกคนชุดดำล้อมเอาไว้ ฝีมือของเวยในยุทธภพนั้นเรียกได้ว่าอยู่อันดับต้นๆ แต่คนชุดดำพวกนี้ก็ฝีมือไม่ธรรมดา ยากที่จะบอกได้ถึงความได้เปรียบ เมื่อเห็นว่าหนานกงมั่วและฝังมาถึง คนชุดดำพวกนั้นละทิ้งการต่อสู้และก้าวถอยออกไป เขาจื่ออวิ๋นนั้นกว้างใหญ่ และเทือกเขาเหิงอวิ๋นนั้นทอดยาวหลายร้อยลี้ เมื่อคนพวกนี้คิดจะหลบซ่อนเข้าป่า คิดจะตามหาพวกเขาก็คงยากแล้ว เพียงแต่ฝังและเวยกลับไม่ได้คิดที่จะจับคนพวกนี้ให้ได้ หน้าที่สำคัญของพวกเขาคือปกป้องฮูหยินในอนาคตผู้นี้ให้ปลอดภัย เพื่อเป้าหมายนี้ อย่างอื่นพวกเขาสามารถละทิ้งไปได้ ยามนี้ด้วยจำนวนและฝีมือของอีกฝ่ายนั้นไม่เรียกว่าได้เปรียบ ดังนั้นจึงไม่คิดที่จะเสี่ยง
