คุณชายเสียนเกอยักไหล่เลียนแบบศิษย์น้อง แน่นอนเขาไม่สามารถเอ่ยออกมาได้ว่าไม่พอใจที่เห็นศิษย์น้องร่างเล็กของตนต้องแบกเนี่ยนหย่วนที่ตัวใหญ่กว่าเอาไว้ ดังนั้นเมื่อรับมาแล้วจึงไม่ทันระวังทำศีรษะของเขาชนไปหนหนึ่ง อย่างไรเขาก็เป็นหมอเทวดา เขาย่อมไม่อยากให้เนี่ยนหย่วนต้องตาย ต่อให้ทรมานไปสามวันเนี่ยนหย่วนก็ไม่มีทางตาย
มองหญิงสาวที่แม้จะอยู่ในชุดธรรมดาทว่ากลับยากที่จะปกปิดความงดงามเอาไว้ได้ หนานกงไหวจึงถอนหายใจ เอ่ยตอบ “กลับมาก็ดีแล้ว เตรียมตัวดีๆ พรุ่งนี้ต้องกลับเข้าเมืองแล้ว” ตามกฎแล้ว หนานกงมั่วจะต้องกลับจากวัดต้ากวงหมิงไปถึงจวนฉู่กั๋วกงในบ่ายวันแรกของพิธีแต่งงานเพื่อเตรียมตัว เดิมหนานกงไหวคิดเอาไว้ว่าหากหาตัวหนานกงมั่วยังไม่เจอจะให้สาวใช้ปลอมตัวเป็นหนานกงมั่วกลับไป ตอนนี้หาเจอแล้ว แน่นอนว่าไม่จำเป็นอีก แต่เวลาเดินทางกลับนั้นจะเร็วหรือช้าก็ไม่ได้ หากกลับไปเร็วพวกเขาอาจเข้าใจว่าเราร้อนตัว กลับไปช้าสักนิดข่าวลือในจินหลิงอาจถูกกล่าวถึงขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ จึงต้องทำตามธรรมดาทั่วไป กลับไปให้คล้ายกับไม่เคยมีเรื่องใดเกิดขึ้นมาก่อน
หนานกงไหวหันกลับไปมองเอกสารปึกหนาข้างๆ มืออีกครั้ง รู้สึกปวดหัวขึ้นมา โบกมือพลางเอ่ย “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พ่อจะกลับแล้ว เดี๋ยวเอาคนมาอยู่เพิ่มอีก เลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นมาอีก”
หนานกงมั่วเองก็ไม่ใส่ใจ ทำเพียงส่งยิ้มให้เว่ยจวินมั่ว เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว
เสียนเกอมองทั้งสองที่ ‘ส่งสัญญาณทางสายตา’ ให้กัน จึงกลอกตาอย่างอารมณ์ไม่ดี
เมื่อส่งบรรดาหนานกงไหวกลับไปแล้ว หนานกงมั่วมองแผ่นหลังของพวกหนานกงชวี่พี่ชายทั้งสองคนของนาง รู้สึกว่าหนานกงชวี่คล้ายกับมีบางสิ่งจะคุยกับนาง แต่นางก็ไม่ใส่ใจ นางไม่มีความรู้สึกใดๆ กับหนานกงชวี่ ความละอายใจ กังวลใจใดๆ นางไม่ต้องการที่จะฟังมันอีกแล้ว
เสียนเกอมองทั้งสองคน ดึงเนี่ยนหย่วนลุกขึ้นมา “หากไม่มีเรื่องใดข้าจะไปส่งเขากลับแล้วนะ”
หนานกงมั่วพยักหน้า มองคนที่ยังสลบไสลอยู่ด้วยความกังวล “ไต่ซือเนี่ยนหย่วนไม่เป็นไรแน่นะเจ้าคะ”
เสียนเกอเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรมาก ผ่านไปอีกสองวันก็ตื่น นอนพักสิบวันครึ่งเดือนก็พอแล้ว”
“เช่นนั้นก็ดี” หนานกงมั่วถอนหายใจ หากเนี่ยนหย่วนเป็นอันใดไป คงไม่รู้จะบอกกับวัดต้ากวงหมิงอย่างไร เสียนเกอกวาดตามองเว่ยจวินมั่ว ส่งเสียงหึเบาๆ “ดึกดื่นป่านนี้ ยังจะอยู่ที่เรือนศิษย์น้องอยู่ทำไม ไปเถิด พาคนผู้นี้ไปคืนวัดต้ากวงหมิงกับข้า”
เว่ยจวินมั่วลุกขึ้นไม่พูดไม่จา พยักหน้าให้หนานกงมั่วแล้วเดินออกไปพร้อมกับเสียนเกอ
ในห้องเหลือเพียงหนานกงมั่วเพียงผู้เดียว จือซูและคนอื่นๆ รีบเข้ามารุมล้อม เจ็ดแปดส่วนนั้นถามไถ่ว่านางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ หิวหรือไม่ แล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างนี้ให้ฟัง เมื่อได้ยินเรื่องของเจิ้งซื่อ หนานกงมั่วจึงเลิกคิ้ว เดิมทีเรื่องที่นางถูกขายนั้นยังมีข้อสงสัย แต่เรื่องนั้นไม่รีบร้อน อย่างไรเสียหนานกงไหวคงไม่รีบสังหารเจิ้งซื่อ ทว่าวันทั้งวันเปลือกตายังไม่ทันได้หลับลงสักครั้ง เหนื่อยแทบบ้า
สาวใช้เตรียมน้ำอุ่นเพื่อชะล้างร่างกาย หนานกงมั่วตั้งใจจะหลับให้เต็มอิ่ม มีเรื่องอะไรไว้วันหลังค่อยว่ากัน
ที่เรือนไฉ่อู๋ เจิ้งซื่อเดินกลับไปกลับมาอย่างร้อนใจอยู่ในเรือน ตั้งแต่กลับมาเมื่อคืนนางก็ถูกกักขังไว้ที่นี่ หนานกงไหวยังไม่มาพบตนเอง แต่รู้ดีว่านั่นไม่ได้หมายความว่าหนานกงไหวยอมปล่อยตนเอง แต่เขาต้องการเวลาเพื่อไปศึกษาและตรวจสอบหลักฐานพวกนั้น เจิ้งซื่อจึงไม่อาจสงบลงได้ นางไม่รู้ว่าเรื่องมันพลิกผันมาเป็นแบบนี้ได้เช่นไร เรื่องในครั้งนี้แน่นอนว่านางไม่ได้ถูกใส่ความ แต่ว่า…มันต่างออกไปจากแผนที่นางวางเอาไว้ หอธาราอะไรนั่น แม้แต่ได้ยินนางยังไม่เคยได้ยินมาก่อน
“เด็กๆ เด็กๆ” เจิ้งซื่อทุบประตูอย่างกระวนกระวาย องครักษ์ทั้งสองมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก เอ่ยเสียงเข้ม “ฮูหยิน มีอะไรหรือขอรับ”
“ข้าจะออกไป” เจิ้งซื่อเอ่ยตอบ
องครักษ์ส่ายหน้า “นายท่านมีคำสั่งแล้ว ห้ามฮูหยินออกจากห้องนี้ขอรับ”
“ข้าจะออกไปให้ได้ หลบไป” เจิ้งซื่อเอ่ยเสียงเย็น องครักษ์ทั้งสองชักดาบออกมาขวางทางนางเอาไว้ “นายท่านมีคำสั่ง หากฮูหยินก้าวขาออกมา สังหารได้ทันที”
เจิ้งซื่อตัวสั่น สังหารได้ทันที…นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าหนานกงไหวจะเอ่ยคำนี้กับนาง ก้าวถอยหลังสองก้าวอย่างไร้เรี่ยวแรง
พลั่ก ขณะที่เจิ้งซื่อกำลังนั่งอยู่ในห้องด้วยความสิ้นหวัง ประตูใหญ่พลันถูกถีบเปิดออก หนานกงไหวใบหน้าทะมึนเดินเข้ามา ในมือมีเอกสารปึกใหญ่ ดวงตาของเจิ้งซื่อหดลง นางรู้ว่านั่นเป็นของที่เว่ยจวินมั่วมอบให้เขาตอนอยู่ที่วัดต้ากวงหมิง ในนั้นบันทึกความผิดของนางเอาไว้
“ท่านพี่” เจิ้งซื่อรีบลุกขึ้น ร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าหนานกงไหว “ท่านพี่ ข้าถูกใส่ความ ข้า…”
เพียะ หนานกงไหวสะบัดมือ ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนใบหน้าเจิ้งซื่อ เจิ้งซื่อยืนไม่มั่นคงซวนเซไปตามแรงตบ ศีรษะกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ เลือดสีแดงไหลเป็นทางลงมา หนานกงไหวชะงัก ทำเพียงจ้องมองเจิ้งซื่อนิ่ง
เจิ้งซื่อยกมือกุมใบหน้า ไม่สนใจบาดแผลบนหน้าผากของตน กัดฟันมองหนานกงไหวด้วยความเจ็บปวด “ท่านพี่ พรุ่งนี้ก็เป็นวันพิธีแต่งงานของคุณหนูใหญ่แล้ว ท่านพี่ไม่คิดจะไว้หน้าข้าสักนิดเลยหรือเจ้าคะ” นางบาดเจ็บแล้วจะไปโผล่หน้าที่งานแต่งงานได้เช่นไร หนานกงไหวผู้ห่วงหน้าตาหากไม่โกรธจริงๆ คงไม่มีทางลงมือในเวลานี้ หนานกงไหวยิ้มเย็น “พิธีแต่งงานพรุ่งนี้แน่นอนว่าจะมีคนจัดการ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าไปเสนอหน้า”
เจิ้งซื่อหน้าซีด เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางน่าเวทนา “ท่านพี่ ข้าถูกใส่ร้ายจริงๆ…”
“หุบปาก” หนานกงไหวเอ่ย “ข้ามิได้มาฟังคำไร้สาระจากเจ้า หลายปีมานี้เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก เจ้าจะบอกว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่ฝีมือเจ้าอย่างนั้นหรือ”
เจิ้งซื่อกัดฟัน เอ่ยเสียงสั่น “เรื่องของคุณหนูใหญ่…ข้ามิได้ทำ” หนานกงไหวส่งเสียงหยัน “เจ้าช่างรู้จักเอาตัวรอด” มารดาของตระกูลใหญ่ๆ ใครบ้างไม่มีทางสองเส้น ขอเพียงไม่ถูกจับได้แน่นอนว่าไม่มีใครสนใจ แต่ภรรยาที่ไม่เหมาะสมกำลังคิดร้ายต่อคุณหนูใหญ่เชื้อสายหลัก โทษของความผิดนี้ไม่เบาเลย
เจิ้งซื่อเอ่ย “ท่านพี่ไม่เชื่อข้าหรือ” หนานกงไหวโยนสิ่งที่อยู่ในมือออกไป กล่าว “เจ้าว่า ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร”
เจิ้งซื่อก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู ยิ่งดูใบหน้ายิ่งซีดขาว หลักฐานทั้งหมด…ชี้มาที่ตัวนาง คนเป็นคนของนาง เงินที่จ่ายออกไปเรียกได้ว่าเป็นเงินส่วนตัวของนางที่เก็บสะสมมาตลอดหลายปี กระทั่ง…เรื่องของหนานกงมั่วในครั้งนี้ แม้กระทั่งว่านางเรียกรวมพลคนกี่ครั้ง แต่ละครั้งเป็นเวลาใดบ้างได้ถูกเขียนเอาไว้โดยชัดเจนไม่อาจแก้ตัวได้ เจิ้งซื่อตระหนกอยู่ในใจ…มีคนกำลังใส่ร้ายนาง
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ ท่านพี่ มีคนใส่ความข้า” เจิ้งซื่อเอ่ยอย่างลุกลี้ลุกลน เห็นได้ชัดว่าหนานกงไหวไม่เชื่อ เลิกคิ้วพลางเอ่ย “อ้อ ใครให้ร้ายเจ้ากัน ลองบอกมาสิ”
