“หุบปาก!” หนานกงซูเอ่ยอย่างรังเกียจ “ทั้งหมดเป็นความผิดของวิญญาณจิ้งจอกไร้ยางอายอย่างเจ้า แม่ข้า… แม่ข้าถูกพวกเจ้าสังหารใช่หรือไม่”
“บังอาจ!” หนานกงไหวพิโรธ “หนานกงซู เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังเอ่ยอันใดออกมา”
หนานกงซูโจมตีใส่หญิงสาวท่าทางเย้ยหยัน “แม่ข้าเพิ่งจากไปยังไม่ทันได้เคลื่อนศพ ท่านมัวแต่คิดเรื่องจะขอหญิงสารเลวนี่แต่งงาน เพื่อหญิงแพศยาผู้นี้แล้ว ตอนนี้ท่านไม่สนใจแม้กระทั่งบุตรีและหลานชาย…แม่ข้าก็มาจากไปตอนนั้นพอดิบพอดี เหตุใดจึงบังเอิญเช่นนี้เล่า เมื่อก่อนข้าเคยสงสัยพี่ชาย แต่ตอนนี้ข้าคิดดูแล้วว่านอกจากพี่ชายข้า ผู้ที่มีโอกาสสังหารแม่ข้าได้มิใช่ท่านหรอกหรือ ท่านคงจะรอมอบตำแหน่งให้หญิงสารเลวนี่ไม่ไหวเสียกระมัง ถึงได้ลงมือกับแม่ข้า น่าเสียดายยิ่งนัก แม้แต่ฝ่าบาทยังไม่ถูกชะตากับนางเลย แล้วท่านหวังจะแต่งงานกับนางชาติหน้าหรือ!”
“บังอาจ!” ในที่สุดหนานกงไหวก็ทนฟังไม่ได้จึงฟาดมือตบหน้าหนางกงซูจนล้มลงไป
“ท่านพ่อ!” ในที่สุดหนานกงมั่วเองก็ทนดูไม่ได้ นางก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของหนานกงไหวเอาไว้แล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ท่านพ่อ ท่านบ้าไปแล้วหรือ น้องเพิ่งแท้งลูกไป ท่านจะเอาชีวิตของนางหรือเยี่ยงไร”
“ท่านพี่!” หนานกงซูมองหนานกงมั่ว น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา หนานกงมั่วดึงมือกลับอย่างช้าๆ พร้อมกระตุกมุมปาก ที่แท้การถ่ายโอนความพยาบาทก็ดีไม่น้อย มองดูหนานกงซูที่มองตนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เจ้าเด็กนี่ลืมไปหรือเปล่าว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร
หนานกงไหวลดมือลงพร้อมกับสูดลมหายใจเบาๆ มองหญิงสาวทั้งคู่แล้วเอ่ยว่า “พานางไปพักผ่อนก่อน”
หนานกงซูเพิ่งแท้งไม่นาน ทนทรมานใจและร่างกายมาสักพักจนรู้สึกรับไม่ไหวแล้วจริงๆ เหลือบมองเฉียวเย่ว์อู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเกลียดชัง ยอมปล่อยให้นางพยุงตนไปพักผ่อน ส่วนเฉียวเย่ว์อู่ยืนอยู่ข้างๆ เฉียวเชียนหนิง นางหลบสายตาของหนานกงซู กระเถิบไปแอบข้างๆ ด้วยความรู้สึกผิด
“เกิดอันใดขึ้นอย่างนั้นหรือ” หนานกงชวี่ที่มาช้าไปก้าวหนึ่งมองดูคราบเลือดบนพื้นและคนในบ้านที่ช่างแปลกประหลาด เขาขมวดคิ้วและเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
คนรับใช้ในบ้านมองดูหนานกงไหวแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด แม้ว่าจิตใจของพวกเขาจะเอนเอียงไปทางคุณชายใหญ่และคุณชายรอง แต่ท้ายที่สุดแล้วจวนฉู่กั๋วกงก็ต้องขึ้นอยู่กับนายท่านอยู่ดี
หนานกงไหวเหลือบมองเหล่าบ่าวรับใช้อย่างเย็นชา กล่าวว่า “ออกไปให้หมด คนที่ไม่กล้าเอ่ยวาจาก็ปิดปากให้สนิทไว้”
“เจ้าค่ะ นายท่าน!” เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็โล่งอกและรีบออกไป แต่ภายในใจกลับรู้สึกไม่ดีต่อหนานกงไหวยิ่งกว่าเดิม ช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมาคุณหนูรองเป็นที่รักขนาดไหน หากเทียบกับตอนนี้จุดจบของนางกลับทำให้คนรู้สึกหนาวสั่นในใจไปหมด หรือว่าเฉียวฮูหยินผู้นั้นคือวิญญาณจิ้งจอกที่กลับมาเกิดจริงๆ?
หนานกงชวี่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยเบาๆ ว่า “วันนี้เป็นวันแต่งงานของฮุยเอ๋อร์ ขอให้ท่านพ่อเคารพตัวเองด้วย”
เส้นเลือดบนหน้าผากของหนานกงไหวกระตุกขึ้น แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก ในฐานะบิดาผู้หนึ่งช่างน่าละอายที่ลูกชายต้องเอ่ยปากขอให้เคารพตัวเอง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นความผิดของเฉียวเย่ว์อู่ หนานกงไหวจึงจำเป็นต้องกัดฟันยอมรับ
หนานกงมั่วเลิกคิ้วและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน หนานกงชวี่ยังฟังไม่ทันจบหน้าก็เปลี่ยนสี ยกมือตบหน้าเฉียวเย่ว์อู่อย่างรุนแรง ไม่มีใครคิดว่าหนางกงชวี่จะลงมือทันที แม้ว่าหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วสามารถยั้งเขาไว้ได้ แต่หนานกงมั่วก็ดูจะเฉยไม่ทุกข์ร้อน ส่วนเว่ยจวินมั่วเองก็มิได้สนใจ เฉียวเย่ว์อู่จึงต้องถูกตบหน้าไป หนานกงชวี่ตบหน้านางอย่างไร้ซึ่งความปรานี ใบหน้าของเฉียวเย่ว์อู่บวมแดงขึ้นมาทันใด เลือดก็ไหลออกทางมุมปากอย่างรวดเร็ว
เฉียวเย่ว์อู่ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่งถึงได้รู้สึกตัวว่าถูกตบหน้า นางกรีดร้องและรีบกระโจนเข้าหาหนานกงชวี่ทันที “เจ้ากล้าตบข้าหรือ!” ความไม่เป็นธรรมที่ได้รับมาตลอด ประกอบกับการถูกตบหน้าเมื่อสักครู่ ในที่สุดเฉียวเย่ว์อู่ที่อดกลั้นไม่แสดงความฉุนเฉียวเช่นเมื่อครั้งยังเป็นบุตรีจวิ้นอ๋องก็ทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา
หนานกงชวี่ยิ้มเยาะ เตะนางออกไปโดยไม่ลังเล
“อู่เอ๋อร์!” เฉียวเฟยเยียนร้องตกใจ โซซัดโซเซพุ่งเข้าไปรับเฉียวเย่ว์อู่ กอดนางไว้ในอ้อมอก ปล่อยให้นางสะอื้นอย่างขมขื่น
“หนานกงชวี่ เจ้าจะต่อต้านข้าหรือ!” หนานกงไหวแผดเสียงอย่างรุนแรง หนานกงชวี่นิ่งเงียบและไม่เอ่ยสิ่งใด ทำท่าทางเชื่อฟังคำสั่งต่อหน้าเขา แม้ว่าระยะนี้จะมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปบ้าง หนานกงไหวก็ไม่เคยคิดว่าลูกจะกล้าทุบตีคนอื่นต่อหน้าเขาเช่นนี้ อีกทั้งยังทำเหมือนว่าจะทุบตีให้ถึงชีวิตเสียอย่างนั้น
หนานกงชวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ท่านพ่อ วันนี้เป็นวันแต่งงานของฮุยเอ๋อร์ หญิงผู้นี้ทำให้เกิดเรื่องนองเลือดขึ้นต้องการสาปแช่งฮุยเอ๋อร์หรืออย่างไร อีกอย่าง ลูกในท้องของซูเอ๋อร์เป็นบุตรของหวงจั่งซุน แทนที่ท่านพ่อจะโกรธเช่นนี้ มิสู้พิจารณาว่าจะอธิบายให้หวงจั่งซุนและองค์รัชทายาทฟังเช่นไรดีกว่า”
หนานกงไหวเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ไปหรอก”
หนานกงชวี่จ้องมองดูเขาอย่างลึกซึ้ง เอ่ยว่า “ในเมื่อท่านพ่อมีแผนรับมืออยู่แล้ว แสดงว่าต้องมีวิธีแก้ปัญหาแล้วเป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรลูกเองก็ยังคงต้องเตือนท่านพ่อเอาไว้ จริงอยู่ที่ท่านพ่อมีคุณูปการเหลือคณาในการสู้ศึกทั้งเหนือใต้ร่วมกับฝ่าบาทมาหลายปี แต่…ไม่ว่ามิตรภาพและคุณงามความดีจะลึกซึ้งเพียงใดก็ย่อมมีวันที่ต้องมลายหายไปเช่นกัน!”
พูดไปแล้วก็ช่างน่าขัน หนานกงไหวผู้สร้างชาติไม่เคยทูลถามฮ่องเต้ว่าต้องการสิ่งตอบแทนเช่นไรเพื่อลูกของเขาเลย เพียงแค่หนานกงซูถูกกำหนดให้แต่งงานในตอนแรก หนานกงไหวยอมที่จะส่งตัวหนานกงมั่วไปแทนแต่ก็ไม่ยอมเข้าวังไปทูลฮ่องเต้ด้วยตนเอง หากเพียงหนานกงไหวเข้าไปขอร้องกับฮ่องเต้ด้วยตนเองในครั้งนั้น พระองค์ก็อาจเพียงไม่พอใจแต่คงจะยอมให้เพราะเห็นแก่ความจงรักภักดีและความดีความชอบของหนานกงไหว แต่เพราะในตอนนั้นพวกเขามัวแต่คิดจะระมัดระวังมิให้ฮ่องเต้หวาดระแวงจวนฉู่กั๋วกงอยู่เท่านั้น
ที่จริงแล้วกั๋วกงที่มีความดีความชอบในการศึกคนก่อนๆ ก็มีจุดจบไม่ดีนัก ยามนี้หนานกงชวี่เข้าใจแล้วว่าหนานกงไหวไม่ได้ยึดติดจนเกินไป เพียงแต่พวกเขามิใช่คนที่จะทำให้หนานกงไหวเลิกยึดติดได้ต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นพวกเขาสามพี่น้องหรือเจิ้งซื่อกับหนานกงซูสองแม่ลูก
หนานกงไหวหรี่ตาลง
“ท่านพี่หนานกง” เฉียวเฟยเหยียนร้องเรียกทั้งน้ำตา คุกเข่าลงต่อหน้าหนานกงไหว เอ่ยว่า “ท่านพี่หนานกง โปรดช่วยอู่เอ๋อร์ด้วย นาง…นางไม่ได้ผลักคุณหนูรองจริงๆ คุณหนูไม่ได้ระวังจึงล้มไปเองต่างหาก”
หนานกงไหวจะทนให้หญิงที่เขารักคุกเข่าลงกับพื้นได้อย่างไร เขารีบดึงนางขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “เยียนเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว…”
เฉียวเย่ว์อู่เองก็หันกลับมา ตระหนักได้ว่าตนทำผิดพลาดครั้งใหญ่เข้าแล้ว นางรีบคุกเข่าลงข้างๆ หนานกงไหว ร่ำร้องออกมาว่า “ท่านลุงหนานกง ฮือ ฮือ…ข้ามิได้ผลักพี่ซูเอ๋อร์ เชื่อข้าเถอะ ข้าเห็นว่านางจะทำร้ายแม่ข้า ข้าก็เลยพรวดพราดเข้าไป ฮือ ฮือ ข้ามิได้ทำอันใดจริงๆ…”
หนานกงไหวปวดหัวแทบระเบิด เอ่ยพร้อมปัดป่ายมือว่า “เอาเถอะ เรื่องนี้ค่อยๆ พูดจากัน ส่วนเจ้าก็ลุกขึ้นก่อนเถิด”
หนานกงมั่วยิ้มเยาะในใจ ค่อยๆ พูดจากันอย่างนั้นหรือ เกรงว่าจะค่อยๆ ไม่ได้เสียแล้วสิ
“ฉู่กั๋วกง! มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ท่านต้องชดเชยให้ข้า” ด้านนอกประตู เสียงของเซียวเชียนเยี่ยที่ดังเข้ามาเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อทุกคนหันกลับมา พวกเขาเห็นเซียวเชียนเยี่ยเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ตามด้วยสาวใช้ข้างกายของหนานกงซู
เมื่อเห็นว่าหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วก็อยู่ที่นั่นด้วย เซียวเชียนเยี่ยก็พยักหน้าให้เล็กน้อย จากนั้นก็หันไปหาหนานกงไหวอีกครั้งและเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ฉู่กั๋วกง! ครั้งนี้ท่านต้องให้คำอธิบายกับข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะไปหาเสด็จปู่เพื่อขอคำอธิบาย” เซียวเชียนเยี่ยเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับพ่อตาผู้นี้แล้ว แม้ว่าเรื่องของหนานกงซูจะเกิดจากเขาและหนานกงซูเอง แต่หลังจากรับหนานกงซูเข้าจวนแล้ว หนานกงไหวก็มิได้ให้ความช่วยเหลือใดแก่เขาเลย ไม่เคยบอกเรื่องที่ตำหนักฉู๋กั๋วกงเกิดเรื่องเสื่อมเสียมากมายเช่นนี้ จนถึงยามนี้แม้กระทั่งลูกเขาก็ไม่เหลือแล้ว แม้ว่าลูกในท้องหนานกงซูจะมิใช่ลูกคนแรกและมิใช่เชื้อสายหลักก็ตาม แต่กลับกลายเป็นลูกคนแรกที่เซียวเชียนเยี่ยสูญเสียไป
