ตอนที่ 551 เรื่องวุ่นวายของเซียวเชียนเยี่ย (2)
“เซียนเชียวเยี่ยและเว่ยจวินมั่วมีความแค้นอันใดกันแน่” ลิ่นฉังเฟิงอดไม่ได้แสดงสีหน้าเบื่อหน่าย เพียงเรื่องเล็กน้อยในวัยเด็ก ปีนี้พลันมีการจู่โจมทั้งเล็กทั้งใหญ่หลายต่อหลายครั้ง เซียวเชียนเยี่ยราวกับหมาที่กัดไม่ปล่อย กระทั่งส่งมือสังหารมากวาดล้างจวนเยี่ยนอ๋องเลยหรือ
“แม่นางมั่ว ท่านคงไม่ได้ทำอันใดให้เซียวเชียนเยี่ยขุ่นเคืองใช่หรือไม่” ลิ่นฉังเฟิงไม่รู้เรื่องวันเกิดของเว่ยจวินมั่ว แน่นอนว่าเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัย ต่อให้เซียวเชียนเยี่ยไม่ถูกชะตากับเว่ยจวินมั่ว ก็คงรอจนกว่าบัลลังก์ตนเองจะมั่นคงแล้วค่อยจัดการก็ยังได้ ไยต้องมาทำเรื่องยุ่งยากในยามนี้ คนไม่รู้เรื่อง เกรงว่าคงคิดว่าเซียวเชียนเยี่ยบ้าไปแล้วอย่างแน่นอน
รู้ว่าอาจมีใครมาแย่งบัลลังก์ของตนเองไป ต่อให้มีฮ่องเต้แปดพระองค์ก็คงบ้าไปด้วยกันทั้งหมด หากเป็นโลกเดิมของหนานกงมั่ว ได้ยินข่าวนี้บางทีอาจจะเพียงหัวเราะแล้วปล่อยมันผ่านไป แต่โลกนี้นั้นให้ความสำคัญกับดวงเกิด โชคชะตาเป็นอย่างยิ่ง
หนานกงมั่วปรายตามองเขา “เช่นนั้นคนที่ควรเข้าไปอยู่ในคุกหลวงเป็นข้าจึงจะถูก”
“เอาล่ะ” ลิ่นฉังเฟิงถอนหายใจ “เจ้าคิดว่า…เซียวเชียนเยี่ยจะถูกเจ้าข่มขู่หรือไม่”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “หากเขาไม่อยากโชคร้ายไปกว่านี้ ทางที่ดีเชื่อข้าจะดีที่สุด”
“ในมือเจ้ายังมีสิ่งใดอีกอย่างนั้นหรือ” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย
หนานกงมั่วหัวเราะไม่เอ่ยสิ่งใด คุณชายฉังเฟิงลูบจมูกเบาๆ ไม่สนใจอีก
เช้าวันรุ่งขึ้น เซียวเชียนเยี่ยที่เลิกจากการว่าราชกิจในยามเช้านั่งอยู่ในห้องทรงอักษร ถูกคนมาขอเข้าเฝ้าอย่างต่อเนื่องสองสามครั้งติด ก่อนเลยคือเอ้อกั๋วกง แม้วาจาจะคลุมเครือทว่าแฝงไปด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเอ่ยถึงเรื่องราวในจวนเยี่ยนอ๋อง ทั้งวิเคราะห์อำนาจของเยี่ยนอ๋องและฉีอ๋องในปัจจุบัน อีกทั้งยังบอกว่าอดีตฮ่องเต้พึ่งจะจากไป องค์หญิงฉังผิงนั้นอยู่ในสถานะอาของเขาต่างๆ นานา เซียวเชียนเยี่ยยังไม่ทันสงบสติอารมณ์ หัวหน้าตระกูลขุนนางต่างๆ ก็มาขอเข้าเฝ้า แม้จะไม่ได้มีท่าทีไม่เกรงอกเกรงใจอย่างเอ้อกั๋วกง ทว่าในวาจาก็ยังเป็นเรื่องจวนเยี่ยนอ๋อง ต่อมาหยาเหมินเขตอิ้งเทียน กองปัญจทิศคุ้มกันเมือง กรมอาญา ศาลต้าหลี่เหล่านี้ ต่างพากันยื่นฎีกาให้ตรวจสอบอย่างเข้มงวด รอจนเซียวเชียนเยี่ยไล่คนเหล่านี้ออกไปจนหมดแล้ว ไทเฮายังพาองค์หญิงหลิงอี๋และองค์หญิงฉังผิงมาด้วย เซียวเชียนเยี่ยยิ้มอย่างปวดหัวพยายามเกลี้ยกล่อมให้ไทเฮากลับไป ยามนี้จึงสงบเงียบลงได้ ทั่วทั้งร่างเขาก็ทะมึนตามไปด้วย
นางกำนัลขันทีที่อยู่ปรนนิบัติในห้องทรงอักษรล้วนแล้วแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าทำสิ่งใดบุ่มบ่าม ฝ่าบาทอารมณ์ไม่ดี หากเอาความโกรธมาลงที่พวกเขา ต่อให้พวกเขามีเก้าชีวิตก็ไม่เพียงพอ
“เด็กๆ” เซียวเชียนเยี่ยเอ่ยเสียงหนัก
“ฝ่าบาท”
“ไปสืบเรื่องราวที่จวนเยี่ยนอ๋องทั้งหมดมาให้ข้า” เซียวเชียนเยี่ยกัดฟัน เดิมทีหลังจากทรงงานเสร็จเขาตั้งใจจะเรียกคนมาสอบถาม แต่ถูกคนเหล่านั้นขัดจังหวะมาตลอดทั้งเช้า องครักษ์เบื้องล่างเห็นสีหน้าของเขาไม่ดีนัก รีบเอ่ย “ทูลฝ่าบาท คนเบื้องล่างนั้นกลับมานานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ไยจึงไม่รีบรายงานเล่า” เซียวเชียนเยี่ยไม่พอใจ
นายทหารก้มลงไปอีกครั้ง ไม่ใช่พวกเขาไม่อยากรายงาน แต่เพราะ…ฝ่าบาทไม่มีเวลาว่างฟังพวกเขาต่างหากเล่า เซียวเชียนเยี่ยข่มความโกรธเอาไว้ในใจ เอ่ยเสียงดัง “เรียกตัวเขาเข้ามา”
ไม่นาน ชายในชุดทหารรักษาการณ์พลันเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ถวาย…”
“เอาล่ะ” เซียวเชียนเยี่ยหมดความอดทน เอ่ยขัดเขา “เล่ามา เมื่อคืนเกิดอันใดขึ้น”
นายทหารรีบเอ่ย “เมื่อคืน…จวนเยี่ยนอ๋องราวกับเตรียมตัวเอาไว้แล้ว เมื่อพวกเราเข้าไปก็เผชิญหน้ากับกับดักเกิดการต่อสู้ขึ้นมา จากนั้น…ไม่รู้ทำไม ตระกูลเซี่ยตระกูลฉินรวมไปถึงหลายตระกูลรอบจวนเยี่ยนอ๋องก็ส่งคนเข้ามาร่วมด้วย บอกว่าเพราะครั้งก่อนซิงเฉิงจวิ้นจู่ถูกลอบทำร้ายพวกเขาไม่ได้มาช่วยเหลือ ครั้งนี้จึงมิได้รีรอ จากนั้นองค์หญิงหลิงอี๋และเอ้อกั๋วกงยังมีเฉิงจวิ้นอ๋องก็นำคนมาด้วยเช่นกัน เดิมท่านแม่ทัพสั่งให้กระหม่อมรีบกลับมารายงาน แต่ว่า…ระหว่างที่กระหม่อมกำลังเข้าใกล้วังหลวงก็…ถูกคนจับตัวเอาไว้ รอจนฟ้าสว่างจึงถูกปล่อยตัวออกมาพ่ะย่ะค่ะ”
ปัง! เซียวเชียนเยี่ยตบโต๊ะเสียงดัง กัดฟันเอ่ย “หนาน กง มั่ว” มาถึงตอนนี้ไหนเลยเซียวเชียนเยี่ยจะไม่เข้าใจว่าตนเองนั้นตกลงไปในกับดักของหนานกงมั่วแล้ว หนานกงมั่วรู้ว่าเขาจะต้องส่งคนไป ไม่แน่ว่าเมื่อครั้งที่เสียมารยาทในห้องทรงอักษรวันนั้นก็เพื่อให้เขารีบลงมือ และเขา…ยังลงไปเล่นกับนางอีกด้วย
“หนานกงมั่ว เจ้าอยากช่วยตัวซวยเว่ยจวินมั่วนั่นใช่หรือไม่ ข้าจะดูว่าเจ้าจะช่วยเช่นไร เด็กๆ…ไปที่คุกหลวง เว่ยจวินมั่วสังหารผู้สืบทอดโจวอ๋องและน้องชายของข้า กำจัดทิ้งเสีย” เซียวเชียนเยี่ยโมโหเกรี้ยวกราด ความสุขุมสง่างามที่เคยมีไม่เหลือให้ได้เห็น
“ฝ่าบาท…” นายทหารคุกเข่าอยู่บนพื้นเอ่ยอย่างระมัดระวัง
“ยังมีอันใดอีก” เซียวเชียนเยี่ยหงุดหงิด นายทหารเอ่ยเสียงเบา “คนที่จับคนของกระหม่อมไปฝากข้อความมาทูลฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยหรี่ตาลง “อย่างไร”
นายทหารเอ่ย “อีกฝ่ายกล่าว…วันที่ชีวิตของเว่ยซื่อจื่อจบลง ก็คือ…วันเปิดเปิงเรื่องราวการสวรรคตของอดีตฮ่องเต้และการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยชะงัก ตัวแข็งทื่อ เนิ่นนานจึงโบกปัดมืออย่างไร้เรี่ยวแรง เอ่ย “พวกเจ้าออกไปก่อน”
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา” นายทหารลอบพ่นลมหายใจออกมา รีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องทรงอักษรอีกครั้ง เซียวเชียนเยี่ยปัดมือไล่นางกำนัลขันทีออกไปทั้งหมดเหลือเขานั่งอยู่ในห้องเพียงผู้เดียว ดวงตาฉายแววสับสน ตำแหน่งฮ่องเต้นี้ เรียกได้ว่าหล่นลงมาในมือของเขากะทันหัน แต่แม้ว่าเขาจะกลายเป็นฮ่องเต้แล้ว เขาเองก็อยากเป็นกษัตริย์ที่มีคุณงามความดีดั่งเช่นเสด็จปู่ของเขา แต่ว่า…ตั้งแต่ขึ้นครองบัลลังก์มาไม่มีเรื่องไหนที่ราบรื่นใจ กว่าจะจัดการกำจัดเซียวฉุนได้ กลับมีเว่ยจวินมั่วโผล่ขึ้นมา เซียวเชียนเยี่ยอดโกรธเกลียดเซียวฉุนไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะกระดาษหนึ่งแผ่นที่เขาทิ้งเอาไว้ ไยเวลานี้เขาจะต้องมาไม่ถูกคอกันกับเว่ยจวินมั่วเล่า
บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ กระดาษแผ่นนั้นเซียวฉุนทิ้งเอาไว้เพื่อให้เขาแตกคอกันกับเว่ยจวินมั่ว เยี่ยนอ๋อง และฉีอ๋องใช่หรือไม่ แต่ว่า…เขาไม่กล้าเดิมพัน แม้แต่ตอนนั้นเสด็จปู่ของเขายังมีรับสั่งให้กำจัดทารกที่เกิดมาทั้งหมดเพียงเพราะคำทำนายประโยคเดียวของสำนักหอดูดาวหลวง ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับเขาแล้ว เมื่อเทียบกับเด็กทารกที่ถูกกำจัดเหล่านั้น เว่ยจวินมั่วก็เหมือนกับวีรบุรุษตามคำทำนายของโหราจารย์
ระยะนี้ เขาเองเคยเอาวันเกิดของเว่ยจวินมั่วไปให้คนในสำนักหอดูดาวหลวงคำนวณ ทว่านั่นไม่ใช่ดวงชะตาของเชื้อพระวงศ์ แต่เว่ยจวินมั่วที่เหมือนองค์หญิงฉังผิงเพียงนั้นจะไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ได้เยี่ยงไร ชี้ชัดว่าเซียวฉุนกล่าวเอาไว้ไม่ผิด องค์หญิงฉังผิงต้องทำอันใดกับวันเกิดของเว่ยจวินมั่วอย่างแน่นอน
“ฝ่าบาทกังวลเพียงนี้มีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” น้ำเสียงของชายชราดึงสติของเซียวเชียนเยี่ยกลับคืนมา เซียวเชียนเยี่ยเงยหน้าขึ้นใบหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ท่านอาจารย์”
โจวเซียงมองเซียวเชียนเยี่ย เอ่ย “ฝ่าบาทกำลังกังวลเรื่องของคุณชายเว่ยอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ” เซียวเชียนเยี่ยถอนหายใจ “ใช่” โจวเซียงสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฝ่าบาท เรื่องของคุณชายเว่ยรีบตัดสินใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้ข่าวลือในจินหลิงไม่เป็นผลดีต่อฝ่าบาท”
