เว่ยจวินมั่วมองไปยังมารดาด้วยท่าทางใสซื่อ ไม่ใช่เขามีเรื่องให้คุยมากมาย เป็นเสด็จลุงที่มีเรื่องคุยมากมายต่างหาก เสด็จลุงมีเรื่องต้องคุย เขาที่เป็นผู้น้อยคงไม่อาจบอกให้พระองค์หุบปากได้หรอกใช่หรือไม่
หนานกงมั่วลุกขึ้นพร้อมกับหัวเราะ เอ่ย “วันนี้ไม่มีเรื่องอันใดแล้วหรือ”
เว่ยจวินมั่วส่ายศีรษะ เอ่ย “อู๋สยายังมีธุระหรือ”
หนานกงมั่วส่ายหน้า เว่ยจวินมั่วยื่นมือออกไป เอ่ยเสียงเบา “ออกไปเดินเล่นกัน”
องค์หญิงเม้มริมฝีปากยิ้มมองทั้งสองคน โบกมือ เอ่ย “เอาล่ะ พวกเจ้ามีธุระก็รีบไปเถิด ที่เหลือก็ไม่มีอันใดแล้ว ข้าจัดเองก็ได้”
“เสด็จแม่ พวกเราขอลาแล้ว” ทั้งสองเอ่ยขอบคุณเสด็จแม่ จูงมือกันเดินออกไป
มองตามหลังทั้งสองจูงมือกันออกไป จากนั้นหันมามององค์หญิงฉังผิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มท่าทางมีความสุข ดวงตาของเฉินซื่อฉายแววอิจฉาบางๆ ก้มหน้าลงเงียบๆ
ออกมาจากจวนเยี่ยนอ๋อง หนานกงมั่วคล้องแขนเว่ยจวินมั่ว เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “พวกเราจะไปที่ใดหรือ”
เว่ยจวินมั่วก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงเบา “ออกไปเดินเล่น หลายวันมานี้เจ้าเอาแต่จัดการธุระอยู่แต่ในจวน ไม่เบื่อหรือ”
“แน่นอนสิ” หนานกงมั่วเอ่ยอย่างเด็ดขาด ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ย “การดูแลบ้านเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะทำได้จริงๆ ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมจึงมีคนชอบมากมาย” เว่ยจวินมั่วเอ่ยตอบ “ที่พวกเขาชอบแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องจุกจิกพวกนั้น แต่เป็น…อำนาจที่เรื่องจุกจิกพวกนั้นนำมาให้”
หนานกงมั่วยักไหล่ อย่างไรนางก็ไม่สนใจ หากเป็นไปได้ นางแทบอยากให้องค์หญิงฉังผิงจัดการเรื่องทั้งหมดไปตลอด เอ่อ…แบบนี้ดูเหมือนจะไม่กตัญญูเลย
เว่ยจวินมั่วก้มลงมามองนาง พลันหัวเราะเสียงเบาออกมา “อู๋สยาไม่ชอบ ใช่ว่าจะไม่มีวิธี”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเบา “ตอนนี้เป็นเสด็จแม่ช่วยดูแล แต่หากอู๋สยารีบมีลูกชาย ไม่เกินสิบกว่าปีก็มีลูกสะใภ้มาช่วยเจ้าจัดการแล้ว”
ใบหน้าหนานกงมั่วแข็งเป็นไม้ทันที กวาดตาขึ้นลงมองสำรวจบุรุษตรงหน้า สงสัยว่าถูกใครมาสับเปลี่ยนหรือไม่
“อู๋สยาคิดอันใดอยู่หรือ” เว่ยจวินมั่วเอ่ยถาม
หนานกงมั่วเอ่ยถาม “ท่านชอบเด็กหรือไม่”
คุณชายเว่ยเอ่ยตอบเสียงเบา “ถ้าเป็นลูกอู๋สยาแน่นอนว่าข้าต้องชอบ” หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ย “เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว พวกเราเดินกันต่อหรือไม่” มองดูสตรีที่เดินนำหน้าไป คุณชายเว่ยก็เลิกคิ้ว “อู๋สยา รู้แล้วนั้นหมายความเช่นไร”
“ความหมายก็คือ ข้ารู้แล้ว” หนานกงมั่วกลอกตาให้เขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“เว่ยฮูหยินน้อย” ทั้งสองกำลังเดินอยู่บนถนน เสียงของสตรีน่ารักพลันดังขึ้นด้านหลัง หนานกงมั่วหันกลับไปมอง มองเห็นเด็กสาวในอาภรณ์สีแดงกำลังโบกไม้โบกมือให้นางด้วยความตื่นเต้น หนานกงมั่วชะงัก ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เอ่ย “คุณหนูเซวียหรือ” เด็กสาวผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเซวียเสียวเสี่ยว คุณหนูรองตระกูลเซวียที่เคยเจออยู่ที่เรือนพระชายาเยี่ยนอ๋องนั่นเอง
ด้านข้างของเซวียเสียวเสี่ยวมีหญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงที่อายุมากกว่านางสองปีผู้หนึ่งยืนอยู่ด้วย ก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลเซวีย เซวียอวิ๋นอวินนั่นเอง เพียงแต่เมื่อเทียบกับท่าทีตื่นเต้นของเซวียเสียวเสี่ยวแล้ว เซวียอวิ๋นอวินเห็นชัดว่ากระอักกระอ่วนขึ้นมาไม่น้อย หนานกงมั่วเข้าใจทันใด เดิมทีเซวียอวิ๋นอวินเป็นคู่หมั้นของเซียวเชียนเหว่ย ต่อไปควรเรียกนางว่าพี่สะใภ้ ใครจะรู้ว่าเป็นเพราะเฉินซื่อก่อความวุ่นวาย ทำให้การแต่งงานครั้งนี้ต้องพังลง เวลานี้เซียวเชียนเหว่ยกำลังจะแต่งงาน เซวียอวิ๋นอวินเองก็กำหนดการพิธีแต่งงานเอาไว้แล้ว การแต่งงานใกล้เข้ามา ต้องมาเจอหนานกงมั่วหลานสะใภ้ของจวนเยี่ยนอ๋อง ไม่อาจเลี่ยงที่จะทำตัวไม่ถูก
“แม่นางทั้งสอง เป็นอย่างไรบ้าง”
เซวียเสียวเสี่ยวมองหนานกงมั่วราวกับดีใจมาก รีบพยักหน้าเอ่ยตอบ “พวกเราสบายดี แต่ว่าไม่ได้เจอฮูหยินน้อยนานแล้ว”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “หลายวันมานี้ข้าไม่ได้อยู่ที่โยวโจว”
เซวียเสียวเสี่ยวยกปลายนิ้วขึ้นมาชนกัน ลอบมองหนานกงมั่วราวกับมีบางสิ่งอยากเอ่ย ทว่าเซวียอวิ๋นอวินเป็นกังวล ลอบสะกิดนางส่งสัญญาณไม่ให้นางก่อเรื่อง หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ยว่า “คุณหนูรองเซวียมีเรื่องอันใดอยากเอ่ยหรือ” เซียวเสียวเสี่ยวพยักหน้า มองเว่ยจวินมั่วที่อยู่ด้านข้าง
หนานกงมั่วถอนหายใจ หันกลับไปเอ่ยกับเว่ยจวินมั่วเสียงเบา “จวินมั่ว ข้ากระหายเล็กน้อย พวกเราไปดื่มชาสักหน่อยดีหรือไม่ ช่วยไปซื้อขนมให้ข้าก่อนได้หรือไม่”
เว่ยจวินมั่วปรายตามองเซวียเสียวเสี่ยวเล็กน้อย หมุนตัวเดินออกไป ถูกสายตาเย็นชาของเขากวาดมอง เซวียเสียวเสี่ยวหดคอลงโดยไม่อาจห้ามได้รีบก้มหน้าลงไปทันที มีความคล้ายคลึงกับคุณชายใหญ่เซวียกว่าสามส่วน
เซวียอวิ๋นอวินหันไปยิ้มขมขื่นให้หนานกงมั่วอย่างจนใจ เอ่ย “รบกวนฮูหยินน้อยแล้ว”
หนานกงมั่วยิ้ม “ไม่หรอก อย่างไรข้าเองก็ว่าง มิสู้ทั้งสองท่านไปดื่มชาด้วยกันดีหรือไม่”
ดังนั้นทั้งสามคนจึงเดินไปนั่งยังโรงน้ำชาข้างทางที่ใกล้ที่สุด หนานกงมั่วมองเซวียเสียวเสี่ยวพลางเอ่ยถาม “คุณหนูรองเซวียมีเรื่องใดอยากเอ่ยหรือ”
เซวียเสียวเสี่ยวเอ่ยเสียงเบา “ฮูหยินน้อย ท่าน…เคยเห็นพี่ชายใหญ่ของข้าใช่หรือไม่”
“เอ๋” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจนัก เซวียเสียวเสี่ยวเอ่ยด้วยท่าทางสับสนเล็กน้อย “ข้ารู้แล้วว่าฮูหยินน้อยไปอยู่ในกองทัพกับคุณชายเว่ย ได้ข่าวว่าพี่ชายใหญ่ของข้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณชายเว่ย ข้าจึงอยากถาม…” พี่ใหญ่ของนางคือคนที่เคยล่วงเกินคุณชายเว่ยและเว่ยฮูหยินน้อย นางอยากรู้จริงๆ ว่าพี่ใหญ่ของนางยังมีรูปร่างของคนอยู่หรือไม่
มองท่าทีลังเลของนาง หนานกงมั่วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ พยักหน้า เอ่ย “อืม ข้าเห็นคุณชายใหญ่เซวีย ตอนนี้เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจวินมั่ว ตอนนี้เป็นกองธงเล็กแล้ว”
กองธงเล็กตำแหน่งนี้สำหรับตระกูลเซวียแล้วเป็นตำแหน่งที่ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึง กระทั่งแม่นางตระกูลเซวียเกรงว่าคงไม่เคยได้ยินว่ามีตำแหน่งเล็กๆ นี้ด้วย แต่นี่ทำให้พวกนางรู้ว่าเซวียปินใช้ชีวิตอยู่ในค่ายได้ไม่เลว อีกทั้งยังได้เลื่อนขั้นด้วย แม้แต่เซวียอวิ๋นอวินเองก็ถอนหายใจออกมา แม้นางจะสุขุมกว่าเซวียเสียวเสี่ยว แต่ยังเป็นห่วงพี่ชายที่ไม่เอาไหนของตนอยู่มาก
หนานกงมั่วรู้สึกขบขัน เอ่ยขึ้น “เจ้าเพียงอยากถามถึงคุณชายเซวียหรือ เขียนจดหมายไปถามแม่ทัพเซวียไม่สะดวกกว่าหรือ” แม้มิใช่ค่ายเดียวกัน แต่ด้วยความสัมพันธ์ของเซวียเจินและจูหง เป็นห่วงลูกก็คงไม่น่าใช่ปัญหา เซวียเสียวเสี่ยวใบหน้าขมขื่น เอ่ย “ทุกครั้งที่ท่านแม่ข้าเอ่ยถามท่านพ่อก็ดุท่านแม่ ยังบอกอีกว่าใครก็ห้ามสนใจพี่ใหญ่ ยิ่งไม่ยอมให้คนในบ้านฝากฝังช่วยดูแล ท่านแม่ข้าเป็นห่วงพี่ใหญ่มาก แต่ว่าท่านพ่อก็… ดังนั้นข้าจึง…”
หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าวางใจได้ คุณชายเซวียอยู่ในค่ายไม่เลวเท่าไร ข้าจำได้…นายทหารสามารถเขียนจดหมายหาครอบครัวได้นี่นา” แม้ว่าน้อยมากจะมีคนเขียนจดหมาย แต่นั่นก็เพราะว่าในกองทัพมีคนรู้หนังสือไม่มาก ส่งจดหมายลำบาก แต่ค่ายก็อยู่ห่างจากโยวโจวไม่ไกลนัก กลุ่มคุณชายของเซวียเจินก็ใช่ว่าจะเขียนหนังสือไม่ได้ ยามนี้ไม่นับว่าเป็นยามศึกสงคราม เขียนจดหมายเดือนละฉบับก็ไม่เป็นปัญหา
เซวียเสียวเสี่ยวส่ายศีรษะ “พวกเราไม่ได้รับจดหมายแม้เพียงฉบับเดียว อ้อ อีกทั้งยังมีจูเหมิงบ้านแม่ทัพจู เฉินซิวบ้านแม่ทัพเฉิน ไม่มีใครเขียนจดหมายตอบกลับมา จูฮูหยินเองก็คิดว่าควรไปสอบถามดีหรือไม่ เพียงแต่ตอนนี้จวนเยี่ยนอ๋องกำลังยุ่ง ไม่กล้าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า”
หนานกงมั่วเข้าใจทันที เกรงว่าจดหมายของคุณชายเหล่านี้คงถูกเบื้องบนเก็บไปจนหมด ดูเหมือนว่าผู้มีอำนาจในเมืองโยวโจวเองก็ไม่ได้อยากเลี้ยงบุตรชายให้สุขสบาย เวลาสำคัญก็ยังลงมือเด็ดเดี่ยว
