ซุนเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆ เอ่ย “ความจริง…ก็ไม่มีอันใด เพียงแต่สินเจ้าสาวยังมีบางอย่างต้องเพิ่ม ไต้เท้าเริ่นพวกเขา…” อย่างไรเริ่นจื่ออันและหยางหย่วนก็เป็นบุรุษ อีกทั้งยังอายุไม่มาก ไหนเลยจะเข้าใจเรื่องเหล่านี้ ของส่วนใหญ่จัดการเรียบร้อยในระดับหนึ่งแล้ว ยังมีของเล็กๆ น้อยๆ บางอย่างที่ตระกูลจูและตระกูลซุนต้องจัดการด้วยตนเอง เดิมทีซุนเหยียนเอ๋อร์ตั้งใจให้มามาที่มากับสินเจ้าสาวไปจัดการให้ แต่จูชูอวี้ไปชวนด้วยตนเอง แล้วนางจะไม่ไว้หน้าจวิ้นจู่ได้หรือ
หนานกงมั่วพยักหน้า การแต่งงานครั้งนี้มาโดยไม่ทันตั้งตัว ข้าวของหลายชิ้นยังจัดเตรียมไม่ครอบคลุมก็เข้าใจได้ หนานกงมั่วเอ่ยถาม “มีสิ่งใดให้ช่วยหรือไม่”
ซุนเหยียนเอ๋อร์ยิ้มบาง ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ใกล้จะเรียบร้อยแล้ว ได้ยินมาว่าหลายวันมานี้เจ้าเองก็ยุ่ง ไม่คิดว่าจะมาเจอเจ้าที่นี่” สถานการณ์ในจวนเยี่ยนอ๋องยามนี้พวกนางเองก็ได้ยินมาบ้าง กับเรื่องนี้จูชูอวี้มีท่าทีเช่นไรซุนเหยียนเอ๋อร์ไม่รู้ แต่ตัวนางนั้นสามารถถอนหายใจออกมาได้อย่างโล่งอก หลายวันมานี้พวกนางเองก็สืบรู้ว่าเรื่องราวการหมั้นของคุณชายรองตระกูลเซียวที่พังลงไปเยี่ยงไร พระชายาซื่อจื่อผู้นั้นเห็นชัดว่ามิใช่คนใจกว้าง ยามนี้ธุระในจวนเยี่ยนอ๋องมีหนานกงมั่วและองค์หญิงฉังผิงเป็นคนจัดการ อย่างน้อยตอนเข้าไปอยู่ในจวนช่วงแรกพระชายาซื่อจื่อไม่อาจมารังแกพวกนางได้
หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ยุ่งมาหลายวัน พอดีวันนี้ว่างเลยออกมาสูดอากาศ”
จูชูอวี้ยิ้ม เอ่ย “จวิ้นจู่มากับคุณชายเว่ยหรือ”
หนานกงมั่วพยักหน้า หางตามองเห็นเว่ยจวินมั่วที่กำลังเดินเข้ามา อดยิ้มออกมาไม่ได้ “ซื้อเสร็จแล้วหรือ”
คุณชายเว่ยกำลังถือขนมร้านดังของโยวโจวที่พึ่งออกจากเตาใหม่ๆ หลายห่อ ช่างต่างจากใบหน้าเย็นชาของเขาอย่างสิ้นเชิง หนานกงมั่วกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ เอ่ย “ลำบากท่านแล้ว”เว่ยจวินมั่วเหลือบตามองสองคนที่อยู่ด้วยเล็กน้อย เอ่ย “คุยเสร็จแล้วหรือ” สายตานั้นทำให้คุณหนูซุนรู้สึกว่าเขากำลังเอ่ยว่าไยจึงมาเพิ่มอีกสองคนแล้วเล่า
“คารวะคุณชายเว่ย” ซุนเหยียนเอ๋อร์เขินอายเล็กน้อย จูชูอวี้ท่าทางสง่างาม ทั้งสองคนลุกขึ้นคารวะพร้อมกัน จูชูอวี้ได้รับสายตาแปลกประหลาดจากซุนเหยียนเอ๋อร์อีกครั้ง นางคารวะเพราะเว่ยจวินมั่วเป็นบุตรชายของต้าจั่งกงจู่ แต่จูชูอวี้มีตำแหน่งจวิ้นจู่ที่ฝ่าบาทแต่งตั้ง ไม่จำเป็นต้องคารวะต่อคนที่มีตำแหน่งต่ำกว่าตนเอง เมื่อนึกถึงว่าเมื่อครั้งอยู่จินหลิงจูชูอวี้เคย…ต่อเว่ยจวินมั่ว ซุนเหยียนเอ๋อร์จึงขมวดคิ้ว มองหนานกงมั่วด้วยความกังวล
หนานกงมั่วไม่ได้ใส่ใจ จูงมือเว่ยจวินมั่วมานั่งลง มองขนมมากมายตรงหน้า เอ่ยอย่างจนใจ “ท่านซื้อจริงๆ หรือ” ยังซื้อมาเยอะเพียงนี้ ความจริงนางไม่ได้ชอบกินขนม เว่ยจวินมั่วเอ่ยตอบ “เอากลับไปฝากเสด็จป้ากับเสด็จแม่ ยังมีเรื่องอันใดอีกหรือไม่”
เมื่อสบเข้ากับสายตาหมดความอดทนของเว่ยจวินมั่ว ต่อให้มีธุระจริงๆ ก็คงไม่กล้ามี ซุนเหยียนเอ๋อร์รีบเอ่ย “ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ”
“พวกเราไปกันเถิด” เว่ยจวินมั่วลุกขึ้น ยื่นมือไปจับมือหนานกงมั่ว หนานกงมั่วทำอันใดไม่ได้ ทำได้เพียงพยักหน้าให้กับทั้งสองด้วยรอยยิ้ม เอ่ย “พวกเจ้าเล่นกันไปเถิด พวกข้าจะกลับแล้ว”
“ทั้งสองกลับดีๆ นะเจ้าคะ”
มองทั้งสองที่เดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมา ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนของจูชูอวี้เริ่มทะมึนขึ้นมา ตั้งแต่ต้นจนจบเว่ยจวินมั่วทำราวกับมองไม่เห็นนาง กระทั่งแม้แต่ซุนเหยียนเอ๋อร์ที่ไม่โดดเด่นก็ยังดึงดูดความสนใจจากเขาได้บ้าง
“ซั่นจยาจวิ้นจู่” ซุนเหยียนเอ๋อร์มองจูชูอวี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย อดไม่ได้เอ่ยปาก แต่พลันไม่รู้ว่าควรเอ่ยอย่างไรจึงเหมาะสม ทำได้เพียงถอนหายใจแล้วเงียบไป
ชั่วครู่ ห้องทั้งห้องพลันปกคลุมไปด้วยความเงียบและกระอักกระอ่วน
ออกมาจากโรงน้ำชา ยื่นของในมือให้กับผู้ติดตาม หนานกงมั่วคล้องแขนเว่ยจวินมั่วมองใบหน้าเย็นชาของเขาอย่างสงสัย “ทำไมหรือ โกรธหรือ”
เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว “พวกเขาสองคนมาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร”
หนานกงมั่วยักไหล่ “บอกว่าออกมาซื้อของ พวกนางอยู่โยวโจวตัวคนเดียว คนของกรมพิธีการและคนของขุนนางฝ่ายในคงมีจุดที่ไม่ถี่ถ้วน ใครจะรู้เล่า ตอนนี้พวกเราจะไปไหนหรือ”
“กลับจวน” เว่ยจวินมั่วเอ่ย
“หืม” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “พวกเราเพิ่งออกมานะ”
เว่ยจวินมั่วก้มหน้า มองนางด้วยสายตานิ่งสงบ “เจ้าไม่อยากออกมาไม่ใช่หรือ”
“ข้าไม่อยากออกมาตั้งแต่เมื่อไร” หนานกงมั่วประหลาดใจ ตัวนางไยจึงไม่รู้เรื่องนี้เล่า เว่ยจวินมั่วส่งเสียงในลำคอ เอ่ย “คุยกับสองพี่น้องตระกูลเซวียนั่นก่อน แล้วยังไปนั่งดื่มชากับสองคนด้านบนนั้นอีก อู๋สยายุ่งมากใช่หรือไม่” หนานกงมั่วพูดไม่ออก คุณชายเว่ยไม่เพียงหึงบุรุษ ตอนนี้ว่างจนแม้กระทั่งสตรีก็ยังหึงหรือ
“เจ้าเห็นว่าข้าอยากคุยกับพวกนางที่ไหนกัน เป็นพวกนางต่างหากที่เดินเข้ามานั่งเอง ข้าก็ไม่อาจไล่พวกนางได้” บุรุษขี้งอนบางทีก็อยากได้ยินคำหวานๆ สักคำ “ก่อนหน้านี้จวนเยี่ยนอ๋องทำผิดต่อตระกูลเซวีย แม่นางตระกูลเซวียเรียกพวกเราเอาไว้ พวกเราคงไม่อาจไม่สนใจพวกเขาใช่หรือไม่ คุณชายเว่ย ข้าทำเพื่อใครเล่า”
แววตาของเว่ยจวินมั่วอ่อนลง ยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของนางเบาๆ เอ่ยเสียงแผ่ว “เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเหล่านั้นเพื่อพวกเขา” ด้วยนิสัยของคุณชายเว่ย ไยจะไม่รู้ความคิดของหนานกงมั่ว นับตั้งแต่หนานกงมั่วรับคำของเซวียเสียวเสี่ยวเขาก็เข้าใจความคิดของนางแล้ว เพียงแต่เขาไม่ยอมให้อู๋สยาทำให้ตนเองลำบากเพื่อคนอื่น แม้ว่าคนอื่นในที่นี่คือเยี่ยนอ๋องก็ตาม
หนานกงมั่วยื่นมือออกไปคว้าแขนเขาไว้ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว ก็เพราะว่างมิใช่หรือ และข้าเองรู้สึกว่าแม่นางทั้งสองไม่เลวเลย จริงสิ เดิมทีท่านจะพาข้าไปที่ไหนหรือ พวกเรารีบไปกันเถิด”
เว่ยจวินมั่วเม้มริมฝีปากยกยิ้มบาง “ออกนอกเมือง”
ด้านนอกเมือง ที่ดินส่วนที่หนานกงมั่วซื้อแตกต่างไปจากเมื่อหลายเดือนที่แล้ว หมู่บ้านสองสามหมู่บ้านล้อมรอบที่นากว่าหลายพันหมู่ ด้านนอกปลูกพืชเหมือนแปลงเกษตรทั่วไป แต่ลึกเข้าไปด้านในก็จะมองเห็นแปลงสมุนไพรที่ถูกจัดการอย่างเป็นระเบียบ ไกลออกไปเป็นแปลงดอกเจี๋ยเกิ่ง[1]สีม่วงเต็มบริเวณ ดอกสีม่วงเล็กๆ ปูเป็นบริเวณกว้างราวกับพรมดอกไม้ เป็นคลื่นพริ้วไหวไปตามสายลม
“ดูเหมือนพวกฝังจะจัดการได้ไม่เลว ก่อนหน้านี้ปล่อยพวกเขาไว้ที่นี่ช่างเป็นเรื่องที่ถูกต้องจริงๆ” หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าสมุนไพรที่ปลูกอยู่แถวนี้จะเป็นสมุนไพรที่หาได้โดยทั่วไป แต่เพราะมันหาได้ง่ายจึงมีการใช้งานปริมาณมาก เพียงพิสูจน์ได้ว่าบริเวณพื้นที่ใกล้โยวโจวมีสมุนไพรที่ปลูกได้เหมือนทางใต้ก็ไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องการขาดแคลนยาแล้ว
“เหอะ เจ้าคิดว่าอาศัยเพียงคนของเจ้าเพียงไม่กี่คนนั่นจะจัดการเรื่องพวกนี้ได้หรือ” น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นไม่ไกล หนานกงมั่วหันกลับไปมองก็เห็นคุณชายเสียนเกอในอาภรณ์สีขาวกำลังอุ้มฉินเดินเข้ามาด้วยใบหน้าไม่พอใจ พลางจ้องมองมายังทั้งสองคน
“ศิษย์พี่” มองเห็นคุณชายเสียนเกอ หนานกงมั่วรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา “ศิษย์พี่ ท่านมาตั้งแต่เมื่อไร” เอ่ยพร้อมกับปล่อยเว่ยจวินมั่ว รีบเดินเข้าไปหาคุณชายเสียนเกอ คุณชายเสียนเกอมองเห็นศิษย์น้องเดินเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้นดีใจ มุมปากจึงยกยิ้มขึ้นมา ยื่นมือออกไปกำลังจะลูบศีรษะของศิษย์น้องด้วยความเคยชิน แต่ไม่คิดว่าหนานกงมั่วจะถูกใครบางคนคว้าเข้าไปกอดเอาไว้ในอ้อมแขน คุณชายเสียนเกอสัมผัสได้เพียงหัวไหล่ของใครบางคน แม้จะเก็บมือกลับมาได้ทันเวลา ทว่าคุณชายเสียนเกอก็หันไปจ้องเว่ยจวินมั่วเขม็ง ก่อนจะสะบัดมือของตนราวกับปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับสิ่งสกปรก
[1] เจี๋ยเกิ่ง หรือภาษาไทยเรียกว่า กิ๊กแก้ เป็นรากแห้งของพืชชนิดหนึ่งที่มีฤทธิ์ขับเสมหะ บรรเทาอาการไอ ใช้รักษาโรคเกี่ยวกับปอด สามารถควบคุมการทำงานของระบบภูมิคุ้มกัน ลดระดับน้ำตาลและไขมันในเลือด และปกป้องตับ
