เว่ยจวินมั่วพยักหน้าเบาๆ เขาไม่บงการไม่ว่าอู๋สยาจะทำสิ่งใด เพียงแต่ไม่พอใจที่ภรรยาทิ้งตนเองไปคุยกับคนอื่นตั้งแต่เช้าก็เท่านั้น
“ยังโกรธอยู่หรือ”
“เปล่า”
“เช่นนั้นเราออกนอกเมืองไปหาอาจารย์และอาจารย์อาหรือไม่” หนานกงมั่วกะพริบตาปริบถามเขา
“ไม่ไป” เว่ยจวินมั่วเอ่ยตอบ
“เช่นนั้นท่านอยากทำอันใด ข้าจะทำเป็นเพื่อนท่าน” หนานกงมั่วเอ่ย
“เป็นเพื่อนข้าหรือ” คุณชายเว่ยเลิกคิ้วเบาๆ
“อืม” หนานกงมั่วยอมตามใจสามี
ดวงตาคุณชายเว่ยวาววับ ก้มลงไปอุ้มนางขึ้นมา หมุนตัวเดินเข้าห้องไป
“นี่ ท่านจะทำอันใด” หนานกงมั่วตกใจ รีบต่อต้าน
“อยู่กับข้า”
“…” คนบ้า มาทำอะไรกลางวันแสกๆ เช่นนี้เล่า… นางคงบ้าไปแล้วที่คิดว่าเขาต้องการคนเอาอกเอาใจ เห็นชัดว่าขุดหลุมฝังตนเองชัด
วันต่อมาเมื่อถึงยามต้องออกจากเมืองหนานกงมั่วก็ยังอารมณ์ไม่ดี คุณชายเว่ยเองก็ไม่รีบร้อน ทำเพียงตามหลังนางไปเงียบๆ หนานกงมั่วขี่ม้านำอยู่ด้านหน้า หันกลับไปมองคนที่ตามอยู่ด้านหลัง ส่งเสียงไม่พอใจอยู่ในลำคอลงแซ่ไปหนึ่งที ม้าส่งเสียงร้องและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว คุณชายเว่ยเลิกคิ้ว ตามออกไปทันที
…
“โอ้ นี่มันอันใดกัน สามีภรรยาทะเลาะกันหรือ” คุณชายเสียนเกอนั่งอยู่บนเนินเขากับฉินของเขา ยิ้มร่า… หรืออาจบอกว่ารู้สึกดีที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ มองดูคู่รักที่เดินตามหลังกันขึ้นมา หนานกงมั่วกลอกตา “ศิษย์พี่ ข้าจะไปหาอาจารย์กับอาจารย์อาก่อน”
มองดูหนานกงมั่วเดินตรงขึ้นเขาไป คุณชายเสียนเกอผู้ใจดีจึงช่วยนางขวางคุณชายเว่ยเอาไว้ คุณชายเว่ยมองดูชายตรงหน้าที่ยิ้มราวกับตนเองเป็นเทพเซียนแห่งหุบเขาผู้รักสันโดษ คุณชายเสียนเกอยิ้มบางๆ เอ่ย “น้องเขย เจ้าจะนั่งลงคุยกับศิษย์พี่เอง หรือว่าให้ศิษย์พี่เชิญเจ้านั่งลงคุยกับข้า”
เว่ยจวินมั่วเหลือบมองใครบางคนที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยสายตารังเกียจ เดินไปนั่งลงยังก้อนหินด้านข้าง ก้มต่ำมองลงไปยังชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีม่วงเผยความหงุดหงิดออกมาหลายส่วน
คุณชายเสียนเกอเองไม่ถือสาเขา “มา น้องเขย เล่าให้ศิษย์พี่ฟัง เจ้าทำเยี่ยงไรมั่วเอ๋อร์ถึงได้ไม่พอใจ”
ใบหน้าเย็นชาของคุณชายเว่ยเผยความทุกข์ออกมาเล็กน้อย คุณชายเสียนเกอยิ่งมีความสุขมากขึ้น “ข้าเป็นศิษย์พี่ของนาง เจ้าลองเล่ามาไม่แน่ข้าอาจจะช่วยเจ้าออกความคิดก็ได้”
“ท่านหรือ” คุณชายเว่ยเอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้า
คุณชายเสียนเกอพยักหน้า “แน่นอน”
“ความคิดที่ท่านบอกหากใช้การได้…” คุณชายเว่ยเอ่ยเสียงเรียบ “ไยจนถึงตอนนี้ท่านก็ยังไม่ได้แต่งงาน”
‘ฉึก!’ ลูกธนูเล็กไร้รูปร่างปักเข้ากลางใจคุณชายเสียนเกอ มุมปากของคุณชายเสียนเกอกระตุก ไม่อาจรักษาภาพลักษณ์เทพเซียนผู้รักสันโดษเอาไว้ได้ “คุณชายเช่นข้าน่ะ…”
“ไม่มีใครเอา”
‘ฉึก!’ ลูกธนูอีกหนึ่งดอกปักลงมาที่หัวใจคุณชายเสียนเกออีกครั้ง
เมื่อโจมตีเสือที่ขวางทางตนเองได้แล้ว คุณชายเว่ยเพียงปรายตามองใครบางคนที่กอดฉินโศกเศร้าอยู่ตรงนั้น ลุกขึ้นเดินขึ้นเขาไปอย่างอารมณ์ดี
ภายในเรือน หนานกงมั่วกำลังช่วยชายชราจัดเรียงขวดยา เมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะกลับไปยังกองทัพ ชายชราจึงรีบไปขนขวดยาที่ตนเองเก็บสะสมเอาไว้มายัดใส่มือให้หนานกงมั่วราวกับไม่เอาเงิน จนหนานกงมั่วร้องไห้ไม่ได้ยิ้มไม่ออก นางเองก็เรียนวิชาการแพทย์ ยาที่จำเป็นต่อสนามรบนางเองก็ปรุงได้ ยิ่งไปกว่านั้นยาเหล่านี้ที่อาจารย์เก็บสะสมเอาไว้ล้วนแต่เป็นยาดีที่หาซื้อได้ยากในจินหลิง ตอนนี้เอามาให้แล้วอีกสักพักก็จะเสียดาย
ชายชรากลับไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ ใบหน้าราวกับถูกศิษย์รักขโมยสมบัติล้ำค่าของตนเองไปอย่างไรอย่างนั้น ศิษย์รักไม่ยอมรับอีกทั้งยังโกรธ
อาจารย์อานั่งอ่านหนังสืออยู่ในเรือนอีกหลัง เงยหน้าขึ้นมามองศิษย์กับอาจารย์คู่นี้บ้างบางครั้ง จากนั้นก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“เจ้าเด็กแซ่เว่ยนั่นไม่ได้มากับเจ้าหรือ” อาจารย์อาวางหนังสือลง เอ่ยถาม หนานกงมั่วตอบด้วยรอยยิ้ม “นั่งคุยกับศิษย์พี่อยู่ด้านล่างเจ้าค่ะ”
“พวกเขาสองคนมีเรื่องใดต้องคุยกัน” อาจารย์อาไม่ใส่ใจ คิดว่าเขาตาบอดหรือ เจ้าเด็กสองคนนั้นต่างคนต่างก็ไม่ถูกชะตาอีกฝ่าย
หนานกงมั่วเม้มริมฝีปากยิ้ม “ใครจะรู้เล่าเจ้าคะ ไม่แน่ศิษย์พี่อาจจะมีอันใดอยากคุยกับเขาก็เป็นได้”
อาจารย์อาเองก็ไม่อยากสนใจเรื่องของคนหนุ่ม โบกปัดมือ เอ่ย “ครั้งนี้พวกเจ้าคิดจะกลับมาเมื่อใด”
หนานกงมั่วครุ่นคิด “ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ เพียงแต่กองทัพกับโยวโจวห่างกันเพียงนี้ หากมีเรื่องอันใดเดินทางเพียงไม่กี่ชั่วยามเองเจ้าค่ะ”
“สองวันก่อน จวนเยี่ยนอ๋องเกิดเรื่องใดขึ้นหรือ” งานเลี้ยงพิธีแต่งงานจวนเยี่ยนอ๋อง พวกเขาทั้งสามไม่ได้ไปเข้าร่วม แต่ก็ฝากของขวัญกับหนานกงมั่วกลับไปด้วย ทว่ามิใช่จวนเยี่ยนอ๋องไม่มีเทียบเชิญ เยี่ยนอ๋องรู้ว่าศิษย์อาจารย์สามคนอยู่ที่นี่ก็รีบให้คนส่งเทียบเชิญมาให้ เทียบเชิญงานเลี้ยงพิธีแต่งงานเองก็ถูกส่งมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ทั้งสามคนต่างไม่ชอบความครื้นเครง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในจวนเยี่ยนอ๋องพวกเขาก็พอรู้อยู่บ้าง
หนานกงมั่วถอนหายใจ เล่าเรื่องราวในจวนเยี่ยนอ๋องให้ฟังหนึ่งรอบ
มือที่ถือหนังสือของอาจารย์อาชะงักไปชั่วครู่ ขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “ความวุ่นวายในจวนเยี่ยนอ๋องไม่ได้น้อยไปกว่าจินหลิงเลย”
หนานกงมั่วยิ้มออกมา เอ่ย “บนโลกใบนี้ ที่ไหนไม่มีความวุ่นวาย หากเข้าไปอยู่ในป่าลึกบางทีอาจจะไม่มีความวุ่นวาย เพียงแต่ข้ายังอายุน้อย ยังไม่อยากหลบซ่อนอยู่ในป่า” อาจารย์อาปรายตามองนางอย่างระอาใจ “อย่างไรเจ้าก็ต้องระวังตัว อย่าคิดว่าตนเองมีวรยุทธ์รู้วิชาการแพทย์แล้วจะไม่สนอันใด บนโลกใบนี้อย่างไรก็ต้องมีคนที่เก่งกาจกว่าเจ้า”
หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ยังมีอาจารย์และอาจารย์อามิใช่หรือเจ้าคะ” ชายชราได้ยินประโยคนั้นพลันดีใจขึ้นมา หัวเราะเสียงดัง เอ่ย “มั่วเอ๋อร์กล่าวได้ไม่เลว ใครกล้ารังแกเจ้า อาจารย์จะจัดการแทนเจ้าเอง”
“ศิษย์พี่” อาจารย์อาใบหน้าทะมึน เอ่ยเสียงดัง
ชายชราพลันหน้าเจื่อนลง รีบไปหลบอยู่ด้านหลังหนานกงมั่วหลีกหนีสายตาศิษย์น้อง กระแอมไอเบาๆ เอ่ยจริงจัง “อาจารย์อาเจ้ากล่าวถูกแล้ว อยู่ข้างนอกคนเดียว ต้องระมัดระวัง”
“…” ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านพึ่งไม่ได้
อาจารย์อาส่งเสียงหยัน เอ่ยต่อ “อีกอย่าง ในสนามรบดาบกระบี่ไร้ดวงตา ต้องระวังตัวด้วย มีเรื่องใดให้คนส่งจดหมายมา อย่าแบกเอาไว้คนเดียว”
“เจ้าค่ะ อาจารย์อา” หนานกงมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ชายชราอยู่ด้านหลังหนานกงมั่ว เอ่ยพึมพำเสียงเบา “ก็หมายความเช่นเดียวกับที่ข้าบอก ใครกันแน่ที่เป็นอาจารย์ของเจ้า”
“ข้าก็อยากรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นศิษย์พี่” ด้านหลัง เสียงทะมึนดังขึ้นมา ชายชราขนลุกซู่ รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ เมื่อวิ่งไกลออกไปแล้วจึงตะโกนกลับมา “ผีน่ะสิ”
ภายในเรือน ทั้งสองเงียบไม่เอ่ยสิ่งใด
หนานกงมั่วเงยหน้ามองฟ้า นางชินแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากให้ทุกคนได้รับรู้ว่าคนที่สั่งสอนหมอเทวดาอย่างคุณชายเสียนเกอไม่ใช่หมอเทวดาแต่เป็นคนที่มีคุณธรรมแบบนี้ จะมีปฏิกิริยาเช่นไร
“อู๋สยา”
คุณชายเว่ยในอาภรณ์สีคราม ก้าวเดินเชื่องช้าเข้ามา
