ทั้งสองต่อสู้กันมากกว่าห้ากระบวนท่า มือสังหารสัมผัสได้ถึงความเย็นวาบบนลำคอ กริชของหนานกงมั่วกรีดวาดผ่านลำคอของเขาไปแล้ว ทว่ากริชของเขายังอยู่ห่างจากหนานกงมั่วกว่าสามชุ่น
หนานกงมั่วสังหารคนผู้นี้เรียบร้อยก็ไม่ได้ลงมืออีก ทว่าถอยกลับมาหาเซียวเชียนเหว่ยและจูชูอวี้ ผลักทั้งสองไปหลบอยู่หลังเสา มือสังหารที่อยู่ในเรือนต่างก็ตกใจเมื่อเห็นยอดฝีมืออย่างหนานกงมั่วปรากฏตัวขึ้น องครักษ์เมื่อได้สติจึงมาบังอยู่ตรงหน้าของทั้งสามคนเอาไว้ ขณะเดียวกันก็พุ่งเข้าหามือธนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดด้วย
“พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” หนานกงมั่วหันกลับไปเอ่ยถาม
เซียวเชียนเหว่ยส่ายศีรษะ มองไปยังเรือนด้านข้าง “พี่สะใภ้ น้องสามที่นั่น…”
“ไม่ต้องกังวล” หนานกงมั่วเอ่ยตอบ
ไม่นานเรือนด้านข้างก็สงบลง ไม่นานเว่ยจวินมั่วก็ปรากฏตัวอยู่ที่สันกำแพง กวาดตามองคนที่กำลังต่อสู้กันด้วยสายตาราบเรียบ มาหยุดอยู่ที่ทั้งสามคน “เกิดอันใดขึ้น”
เซียวเชียนเหว่ยเองก็งุนงง ส่ายศีรษะ “ขอบคุณพี่ชายและพี่สะใภ้ที่มาได้ทันเวลา มิเช่นนั้นพวกเราและน้องสามคง…”
หนานกงมั่วกวาดตามองมือสังหารทั่วทั้งเรือน ครุ่นคิด “คนพวกนี้ อยากจะฆ่าพวกเจ้าจริงหรือ”
คืนนี้เป็นวันดีของจวนเยี่ยนอ๋อง แม้จะมีแขกมากมายการรักษาการณ์ก็ไม่มีทางหย่อนยาน ต่อให้คนพวกนี้บุกเข้ามา ทหารองครักษ์จวนเยี่ยนอ๋องล้วนเป็นยอดฝีมือภายใต้สถานการณ์ดั่งเมฆล้อมรอบจะสามารถบุกเข้ามาได้สำเร็จจริงหรือ แน่นอนว่ามือสังหารเหล่านี้สามารถบุกเข้ามาได้ เดิมก็เป็นเรื่องน่าแปลก คิดว่า…เบื้องหลังคงมีคนไม่น้อยที่ต้องซวย
ทหารองครักษ์ที่ประจำอยู่ไกลออกไปก็รีบวิ่งเข้ามา มือสังหารเริ่มอ่อนแรงลง จำนวนคนน้อยลงไปเรื่อยๆ
เซียวเชียนจย่งพาซุนเหยียนเอ๋อร์ที่เข้าพิธีไหว้ฟ้าดินเดินเข้ามาจากนอกเรือน ยังไม่ทันได้เข้าประตูก็เอ่ยเสียงดัง “พี่รอง พวกท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
มองร่างที่เกลื่อนไปทั่วพื้นอีกทั้งยังมีมือสังหารและองครักษ์กำลังต่อสู้กันอยู่ สีหน้าของซุนเหยียนเอ๋อร์ซีดลง ทว่าไม่ได้เอ่ยอันใดมาก ทำเพียงติดตามอยู่ด้านข้างเซียวเชียนจย่ง เซียวเชียนเหว่ยพยักหน้า เอ่ย “ไม่เป็นไร น้องสามและน้องสะใภ้ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว” เซียวเชียนจย่งส่งเสียงหยัน ส่งซุนเหยียนเอ๋อร์ไปให้หนานกงมั่ว เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็น “ข้าอยากรู้ ใครกันที่กล้านักเข้ามาลอบสังหารคุณชายอย่างข้า” เอ่ยจบกำลังจะพุ่งตัวออกไปด้านนอก ทว่าถูกเว่ยจวินมั่วคว้าคอเสื้อด้านหลังเอาไว้ เซียวเชียนจย่งพุ่งตัวออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงหันมามองพี่ชายตนเอง “พี่ชาย ท่านทำอะไรเล่า”
เว่ยจวินมั่วกวาดตามองเขาเงียบๆ “อยู่เฉยๆ”
เซียวเชียนจย่งซึมลง ขยับไปยืนเป็นกำแพงอยู่ด้านข้างอย่างว่าง่าย
เห็นว่ามือสังหารเหลือเพียงสองคน หนานกงมั่วจึงเอ่ยเสียงเข้ม “จับเป็นด้วย”
ทหาราองครักษ์ตกใจ ชะงักมือเล็กน้อย ทว่ามือสังหารทั้งสองเมื่อเห็นว่าไร้ทางรอด สุดท้ายจึงเลือกเคี้ยวยาพิษที่ซ่อนเอาไว้ในปาก มุมปากมีเลือดสีดำไหลออกมา ล้มลงไปบนพื้น
หนานกงมั่วถอนหายใจอย่างจนปัญญา แต่คนตายไปแล้วทำอันใดไม่ได้
เซียวเชียนจย่งชะงัก เดินเข้าไปใช้เท้าเขี่ยร่างนั้น “นี่มันเรื่องอันใดกัน”
หนานกงมั่วยักไหล่ เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน ไหนเลยนางจะรู้ว่าเกิดอันใดขึ้น
“ข้าเองก็อยากรู้ว่ามันเกิดอันใดขึ้น” เสียงของเยี่ยนอ๋องดังขึ้นมาจากนอกเรือน ทุกคนหันกลับไปมองเห็นเพียงเยี่ยนอ๋องใบหน้าทะมึนกำลังเดินเข้ามาด้านใน เรือนหน้ากำลังมีงานเลี้ยง พระชายาเยี่ยนอ๋องและองค์หญิงฉังผิงยังอยู่เรือนหน้าไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น ด้านข้างเยี่ยนอ๋องมีเพียงองครักษ์ เฉินอวี้ และเซวียเจินที่รีบเดินทางกลับมาร่วมพิธี จูหงยามนี้กลับไปเฝ้าเขตชายแดน ไม่อาจกลับมาร่วมงานได้
เยี่ยนอ๋องอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าใครที่ถูกบุกเข้ามาลอบสังหารในคืนแต่งงานของบุตรชายก็คงอารมณ์ไม่ดีทั้งนั้น
“เสด็จลุง”
“เสด็จพ่อ”
เยี่ยนอ๋องส่งเสียงหยัน มองไปยังบุตรชายทั้งสอง “พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
เซียวเชียนเหว่ยและเซียวเชียนจย่งรีบพยักหน้า เยี่ยนอ๋องพยักหน้า ใบหน้าคลายลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเข้ม “จัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย ให้พวกนางไปพักผ่อนก่อน พวกเจ้าสองคนอีกครู่หนึ่งก็ตามชิงสิงและอู๋สยาไปที่ห้องหนังสือ”
“พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” ทั้งสองเอ่ยพร้อมเพรียง ซุนเหยียนเอ๋อร์นอกจากใบหน้าซีดขาวเล็กน้อยแล้วทว่าก็ยังมีท่าทีนิ่งสงบ จูชูอวี้ได้ยินเยี่ยนอ๋องเอ่ย สายตาหันไปมองหนานกงมั่วโดยไม่รู้ตัว ไม่เอ่ยสิ่งใดทำเพียงก้มหน้าลงเล็กน้อย
เยี่ยนอ๋องจึงหมุนตัวเดินออกไป เฉินอวี้และเซวียเจินมองเรือนที่มีสภาพเละเทะเล็กน้อย ส่ายศีรษะและเดินตามออกไป เรื่องนี้…เกรงว่าคงยุ่งยากแล้ว
“เหยียนเอ๋อร์” หนานกงมั่วหันมามองซุนเหยียนเอ๋อร์ เอ่ยเรียกเสียงเบา ซุนเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมา ฝืนยิ้มส่งให้นาง สำหรับเด็กสาวตระกูลสูงศักดิ์ที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี เห็นชัดว่าเรื่องในคืนแต่งงานนี้ช่างน่าตกใจยิ่งนัก ถึงยามนี้ซุนเหยียนเอ๋อร์ยังทนได้ไม่ได้ร้องไห้ไม่ได้เป็นลมหรืออาเจียนก็นับว่าไม่เลวแล้ว
หนานกงมั่วพยักหน้าถอนหายใจออกมาเบาๆ เอ่ยว่า “เดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้ยกน้ำแกงช่วยผ่อนคลายมาให้”
“ขอบคุณ…พี่สะใภ้” ซุนเหยียนเอ๋อร์เอ่ยเสียงเบา
หนานกงมั่วยิ้มบางๆ เอ่ย “เรื่องเล็กน้อย ขอบคุณอันใดกัน เชียนจย่ง เจ้าพาเหยียนเอ๋อร์กลับไปก่อนเถิด” เซียวเชียนจย่งพึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าภรรยาที่เขาเพิ่งแต่งมานั้นเป็นคุณหนูที่แตกต่างไปจากสตรีโยวโจว เมื่อได้ยินหนานกงมั่วเอ่ยเช่นนั้นจึงรีบพยักหน้า มองซุนเหยียนเอ๋อร์เล็กน้อย เอ่ยด้วยท่าทีเขินอาย “เช่นนั้น…เรากลับกันก่อนเถิด”
“เจ้าค่ะ” ซุนเหยียนเอ๋อร์พยักหน้า เดินเคียงคู่เซียวเชียนจย่งออกจากเรือนไป เซียวเชียนจย่งเห็นนางเดินตัวสั่นจึงยื่นมือไปคว้ามือของนางจูงเดินออกไปด้วยกัน หนานกงมั่วมองจนต้องลอบถอนหายใจ นิสัยของทั้งคู่จะเหมาะสมกันจริงๆ หรือ
หนานกงมั่วหันกลับมาพยักหน้าให้กับพวกเซียวเชียนเหว่ยสองคน “พวกข้าต้องไปแล้ว พวกเจ้าเก็บกวาดให้เรียบร้อยเถิด ซั่นจยาจวิ้นจู่เสียขวัญ ทางที่ดีดื่มน้ำแกงช่วยผ่อนคลายสักหน่อยเถิด” เซียวเชียนเหว่ยพยักหน้า เอ่ย “ขอบคุณพี่สะใภ้” หนานกงมั่วยิ้มบาง กำลังจะเอ่ยบางอย่างพลันได้ยินเสียงแหลมกรีดร้องดังลั่นของเกาอี้ปั๋วฮูหยินมาจากด้านนอก
“อวี้เอ๋อร์ อวี้เอ๋อร์…”
หนานกงมั่วย่นหัวคิ้ว เกาอี้ปั๋วฮูหยินยามนี้ควรจะอยู่ร่วมงานเลี้ยงชมดอกไม้ไฟที่เรือนหน้า ไยจึงมาโผล่อยู่ที่นี่ อีกทั้งยังมาได้เร็วเพียงนี้
เกาอี้ปั๋วฮูหยินถูกสาวใช้ประคองเข้ามา เดินโซเซพุ่งเข้ามาในเรือน มองเห็นร่างที่นอนอยู่เต็มพื้นพลันกรีดร้องออกมา “นี่มันเรื่องอันใดกัน”
“ท่านแม่” จูชูอวี้รีบเข้าไปรับ “ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ” เกาอี้ปั๋วฮูหยินใบหน้าขาวซีด จับมือของจูชูอวี้เอาไว้ เอ่ย “แม่ได้ยินว่า…ได้ยินว่าเรือนฝั่งนี้มีการลอบสังหาร ก็เลยมาดู อวี้เอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” จูชูอวี้ขมวดคิ้ว ไยจึงบังเอิญให้มารดาของนางรู้ว่าเรือนหลังมีการลอบสังหารเยี่ยงนี้ แน่นอนว่าจูชูอวี้รู้ดี ยามนี้ที่เรือนหน้าเสียงดังอึกทึก นอกจากยอดฝีมือเหล่านี้ สตรีที่เรือนด้านหน้าไม่มีทางได้ยินความเคลื่อนไหวของเรือนหลังเป็นแน่
“ท่านแม่ ท่านได้ยินใครเอ่ยกัน” จูชูอวี้หลุบตา เอ่ยถามเสียงเบา
เกาอี้ปั๋วฮูหยินเอ่ย “ก็สาวใช้ที่ถูกยกมาเป็นสินเจ้าสาวของเจ้าอย่างไรเล่า ข้าเบื่อจึงออกมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้ พอดีเห็นนางวิ่งมาขอความช่วยเหลือ”
