โจวเซียงยิ้มร้าย “บนแผ่นดินโยวโจว นอกจากเยี่ยนอ๋องอยากสืบ ใครจะสืบให้ชัดเจนได้เล่า”
จูชูอวี้กัดฟัน เอ่ย “ใต้เท้าโจวโปรดพิจารณา ในเมื่อจูชูอวี้แต่งเข้าจวนเยี่ยนอ๋องแล้ว ชีวิตนี้เป็นคนของจวนเยี่ยนอ๋อง ตายไปแล้วเป็นผีของจวนเยี่ยนอ๋อง ต่อให้เกิดเรื่องใดขึ้นจริง ก็เป็นชีวิตของจูชูอวี้ ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น”
“อวี้เอ๋อร์ เจ้า…” เกาอี้ปั๋วถอนหายใจ ส่ายหน้า
ดวงตาของพระชายาเยี่ยนอ๋องไหววูบ มองสำรวจจูชูอวี้ไม่เอ่ยสิ่งใด
“คืนแต่งงานวันแรก อันใดตายอันใดอยู่กันเล่า คงเกินไปหน่อยแล้ว” ด้านนอก เสียงขำขันของหนานกงมั่วดังขึ้น โจวเซียงขมวดคิ้ว ต่อกรกับหนานกงมั่วมาหลายครั้งทำให้เขารู้ว่าสตรีอายุไม่ถึงยี่สิบปีผู้นี้ไม่อาจรับมือได้ง่ายๆ
มองเห็นหนานกงมั่วเดินเข้ามาอย่างสบายใจ พระชายาเยี่ยนอ๋องจึงเผยรอยยิ้มออกมา กวักมือเรียกนาง “รบกวนเจ้ากับน้องห้าอีกแล้วหรือนี่ รีบมานั่งก่อน”
หนานกงมั่วพยักหน้า เดินไปหยุดยังข้างกายพระชายาเยี่ยนอ๋อง หันตัวกลับมามองโจวเซียง เอ่ย “ได้ข่าวว่าใต้เท้าโจวรับซั่นจยาจวิ้นจู่เป็นหลานบุญธรรมแล้ว ต่อให้หวังดีต่อหลานบุญธรรม ก็ไม่ควรมาก่อเรื่องวุ่นวายตั้งแต่วันแรกจึงจะถูก” โจวเซียงยิ้มเย็น เอ่ย “ก็เพื่อซั่นจยาจวิ้นจู่ ข้าจึงไม่เอ่ยไม่ได้ เรื่องใหญ่เพียงนี้จวนเยี่ยนอ๋องยังกล้าปิดเอาไว้ไม่เอ่ยถึง ใครจะรู้ว่าต่อไปจะเกิดอันเขึ้นอีก หรือว่าจวนเยี่ยนอ๋องไม่พอใจต่อสมรสพระราชทานของฝ่าบาทหรือไม่”
คิ้วสวยของหนานกงมั่วขมวดมุ่น สีหน้าของพระชายาเยี่ยนอ๋องเข้มขึ้น “อย่างไรใต้เท้าโจวก็จะโยนเรื่องเมื่อคืนมาไว้บนหัวจวนเยี่ยนอ๋องให้ได้ใช่หรือไม่”
“มิกล้า” โจวเซียงเอ่ยอย่างได้ใจ “ข้าเพียงเอ่ยตามความจริงก็เท่านั้น”
เอ่ยตามความจริงหรือ หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เอ่ย “ใต้เท้าโจว ขอถามสักหน่อย ท่านมีหลักฐานอันใด”
โจวเซียงเอ่ย “นี่ยังต้องการหลักฐานอันใดเล่า นอกจากจวนเยี่ยนอ๋อง ยังมีใครมีความสามารถและมีโอกาสอีกบ้าง”
หนานกงมั่วหันกลับไปกะพริบตาปริบ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “จวิ้นจู่ข้ากลับคิดว่า โอกาสของใต้เท้าโจวมีมากกว่าสักหน่อย ใต้เท้าโจวคิดรีบโยนความผิดให้จวนเยี่ยนอ๋องเยี่ยงนี้ ใครจะรู้เล่าว่าท่านอยากใส่ร้ายจวนเยี่ยนอ๋องจึงได้ส่งคนมาลอบสังหาร บางทีสังหารคุณชายทั้งสองของจวนเยี่ยนอ๋องไปด้วยจะดีที่สุดอย่างนั้นหรือ”
“เหลวไหล ข้าคิดใส่ร้ายจวนเยี่ยนอ๋องตั้งแต่เมื่อใดกัน” โจวเซียงเอ่ยด้วยความโกรธ
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “ที่แท้ใต้เท้าโจวก็รู้ว่านี่เป็นเรื่องเหลวไหลนี่ จวิ้นจู่อย่างข้าเองก็อยากถามใต้เท้าโจวสักประโยค ใต้เท้าโจว ท่าน…เป็นหมาบ้าหรือ เห็นใครก็กัด”
“เจ้าเด็กไร้มารยาท” โจวเซียงโกรธจนใบหน้าเขียวคล้ำ อยู่มาจนป่านนี้ ถูกด่าว่าเป็นหมาบ้านับเป็นครั้งแรกของชีวิต
พระชายาเยี่ยนอ๋องยิ้มเย็น เอ่ย “ข้าว่าคนที่ไร้มารยาทคงจะเป็นท่านเสียมากกว่าใต้เท้าโจว ไร้หลักฐานไร้พยานยังให้ร้ายชินอ๋องได้ นี่เป็นเรื่องปกติของอาจารย์ของฝ่าบาทหรือ ยอดเยี่ยมยิ่งนัก ข้าเกิดสงสัยแล้ว หรือว่าฝ่าบาทส่งใต้เท้าโจวมาทำลายท่านอ๋องของเราหรือ หากไม่พอใจอันใดต่อท่านอ๋องของเรา ก็ออกราชโองการสังหารพวกเราทั้งครอบครัวก็ได้ อย่างไรหากฝ่าบาทอยากให้ราษฎรตาย ราษฎรก็ต้องตาย”
“พระชายา วาจานี้หนักแล้ว” เอ้อกั๋วกงเอ่ยปาก
พระชายาเยี่ยนอ๋องดวงตาแดงขึ้นมา มองไปยังเอ้อกั๋วกง “กั๋วกงเองก็เห็นแล้ว พอดีช่วยเป็นพยานให้ข้า นับตั้งแต่ใต้เท้าโจวและเกาอี้ปั๋วฮูหยินผู้นี้มาถึงจวนเยี่ยนอ๋อง ทำเรื่องใดไว้บ้าง จวนเยี่ยนอ๋องของข้าทำผิดต่อพวกเขาอย่างไร หรือว่าท่านอ๋องมีความแค้นใดกับพวกเขาหรือ ไม่มีหลักฐานไม่มีพยายก็วิ่งแจ้นมาที่จวนเยี่ยนอ๋องของข้า บอกว่าจวนเยี่ยนอ๋องคิดสังหารสะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้าเรือน ดาบกระบี่ไร้ดวงตา บุตรชายทั้งสองของข้าก็อยู่ด้วย ถอยมาหมื่นก้าวแล้ว หากจวนเยี่ยนอ๋องอยากทำอันใดซั่นจยาจวิ้นจู่จริงๆ จะโง่ลงมือในสถานการณ์อย่างเมื่อคืนหรือ”
เอ้อกั๋วกงถอนหายใจ เขาเองก็รู้ว่าเรื่องนี้พวกเขาไม่มีเหตุผล เพียงแต่มาโยวโจวครั้งนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโจวเซียง เอ่ยให้ชัดเจนเขามาเพื่อเพิ่มความกดดันก็เท่านั้น เขาเอ่ยอันใด โจวเซียงรับฟังก็คงดี ไม่รับฟังเขาก็ทำสิ่งใดไม่ได้
“เรื่องในจวนเยี่ยนอ๋อง กระหม่อมจะรายงานต่อฝ่าบาทตามความเป็นจริง” หมายความว่า ไม่ว่าโจวเซียงจะคาดเดาเยี่ยงไร เขาจะเอ่ยเพียงสิ่งที่เขาเห็น แน่นอนว่าพระชายาเชื่อในหยวนชุน พยักหน้าแล้วเอ่ยตอบว่า “ขอบคุณท่านกั๋วกง”
“เด็กๆ” ด้านนอก มีเสียงเกรี้ยวกราดของเยี่ยนอ๋องดังเข้ามา
เยี่ยนอ๋องเดินเข้ามาด้วยความโกรธและใบหน้าทะมึน ด้านหลังยังมีองค์หญิงฉังผิง เว่ยจวินมั่วและสามพี่น้องตระกูลเซียว องครักษ์หลายคนเดินตามเข้ามา เอ่ยพร้อมเพรียง “ท่านอ๋อง”
“เอาตัวโจวเซียงและคนจวนเกาอี้ปั๋วออกจากจวนของข้าไป” เยี่ยนอ๋องเอ่ยเสียงดัง
“เยี่ยนอ๋อง” โจวเซียงรีบลุกขึ้น เอ่ยเสียงสูง เขาไม่อยากเชื่อว่าเยี่ยนอ๋องจะเสียมารยาทเช่นนี้ เยี่ยนอ๋องหันกลับไปมองเขา เอ่ยเสียงเย็น “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเอ่ยเยี่ยงไรกับฝ่าบาท ตอนนี้ไสหัวไป มิเช่นนั้นดาบของข้าคงไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร”
“กระหม่อมจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทอย่างแน่นอน” โจวเซียงถูกองครักษ์สองคนหิ้วซ้ายขวาขึ้นมา พยายามต่อต้านเสียงดัง
เยี่ยนอ๋องยิ้มเย็น “เชิญ เจ้ากลับไปแล้วอย่าลืมบอกกับฝ่าบาท ศีรษะของข้าอยู่ที่นี่ รอเขามาตัดมันออกไปทุกเมื่อ ต่อไปอย่าได้มาเล่นแง่กับข้าให้มากนัก ไสหัวออกไป”
“เสด็จพ่อ…” มององครักษ์ของเสด็จพ่อนำตัวคนออกไป จูชูอวี้อดไม่ได้อยากเอ่ยบางสิ่ง ไม่รอให้นางได้เอ่ยจนจบ เยี่ยนอ๋องก็เอ่ยเสียงเย็นขัดขึ้น “เจ้าก็ไปกับพวกเขาได้”
สีหน้าของจูชูอวี้พลันแปรเปลี่ยน ส่ายหน้ากัดริมฝีปากก้มหน้าลงไป
“เยี่ยนอ๋อง กระหม่อมต้องขอความยุติธรรมจากฝ่าบาทให้ได้” ด้านนอกมีเสียงโจวเซียงดังเข้ามา เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้ว เอ่ย “ปิดปากไว้ โยนออกไป”
ในห้องโถง เหลือเอ้อกั๋วกงเพียงคนเดียว เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เอ้อกั๋วกงก็ไม่มีหน้าจะเอ่ยอันใดอีก ไม่ว่าเรื่องลอบสังหารเมื่อคืนจะเป็นอย่างไร โจวเซียงก็ไม่ควรตัดสินใจโยนความผิดมาให้จวนเยี่ยนอ๋อง ถอนหายใจ เอ้อกั๋วกงยกมือขึ้นประสานหันไปยังเยี่ยนอ๋อง “ท่านอ๋อง ล่วงเกินแล้ว กระหม่อมเองก็คงต้องขอตัวแล้ว” คนพวกนั้นถูกไล่ออกไปแล้ว เขาก็คงไม่อาจพักอยู่ที่จวนเยี่ยนอ๋องอีก อยู่แบบกระอักกระอ่วนมิสู้รีบกลับไปเสียจะดีกว่า
เยี่ยนอ๋องพยักหน้าเบาๆ “ชื่อเอ๋อร์ ไปส่งเอ้อกั๋วกง”
“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ” เซียวเชียนชื่อก้าวขึ้นมาด้านหน้า “เอ้อกั๋วกง เชิญ”
เอ้อกั๋วกงกล่าวลา เดินตามเซียวเชียนชื่อออกไป
คนนอกไปแล้ว บรรยากาศในห้องโถงพลันตึงเครียดมากยิ่งขึ้น มองใบหน้าทะมึนของเยี่ยนอ๋อง ในห้องจึงไม่มีใครกล้าเอ่ยอันใดออกมา เนิ่นนานจึงได้ยินเยี่ยนอ๋องกัดฟันพลางเอ่ย “เซียวเชียนเยี่ยเจ้าเด็กคนนั้น รังแกกันมากเกินไปแล้ว”
“ท่านอ๋องอย่าได้โกรธไปเลยเพคะ” จูชูอวี้ย่อตัวลง เอ่ยเสียงเบา
เยี่ยนอ๋องหันกลับมากวาดตามองสำรวจนาง ไม่เอ่ยสิ่งใด จูชูอวี้เอ่ย “เรื่องนี้อาจไม่ใช่…พระประสงค์ของฝ่าบาท หากเสด็จพ่อโกรธไม่มีสติ ไม่แน่อาจตกอยู่ในกับดักของคนอื่นก็เป็นได้”
เยี่ยนอ๋องมองสำรวจจูชูอวี้ เอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าช่างฉลาด” จูชูอวี้หลุบตาลง เอ่ยเสียงเบา “ลูกมิกล้า ในเมื่อลูกแต่งเข้าจวนเยี่ยนอ๋องแล้ว ก็เป็นคนของจวนเยี่ยนอ๋อง ขอเพียงได้แบ่งเบาภาระเสด็จพ่อเสด็จแม่และท่านพี่เพคะ”
