เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค – ตอนที่ 25 ตื่นขึ้นมาขอบตาแดงระเรื่อ

ตอนที่ 25 ตื่นขึ้นมาขอบตาแดงระเรื่อ

เมื่อวานหมอหลี่ยืดอายุของหนิงเซ่าชิงจากหนึ่งวันเป็นร้อยวัน วันนี้ท่านผู้เฒ่าเซวียยืดจากร้อยวันเป็นสองปี ทำให้มั่วเชียนเสวี่ยรู้สึกมีความหวังอย่างเต็มเปี่ยมในทันที

ช่วงเวลาสองปีนี้นางคงมีเวลาหาเงินได้มากพอเพื่อเชิญหมอฝีมือดีหรือหายาแพงๆ มารักษาเขาได้

แต่มั่วเชียนเสวี่ยกลับไม่รู้เลยว่าท่านผู้เฒ่าเซวียเกษียนจากการเป็นหมอแล้วไปใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษ ในยามปกติไม่ได้ออกรักษา หากไม่ใช่เพราะตอนอยู่ในเมืองหลวงได้รับการดูแลจากตระกูลซูเป็นอย่างดี มีมิตรภาพที่ดีต่อกันและนำเกี้ยวพร้อมคนหามแปดคนมารับเขา ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ตามมารักษาให้หรอก

ในห้อง ท่านผู้เฒ่าเซวียกำลังฝังเข็มทองที่จุดต่างๆ ในร่างกาย ส่วนมั่วเชียนเสวี่ยคอยรออยู่ด้านนอก

……

 

ด้านนอกบ้าน

มีก้อนเงินร่วงมาจากด้านบน หลี่ไคสือเบิกตากว้าง มองไปยังจุดที่เงินก้อนใหญ่ตกลงมาในทันใดจนลืมความเจ็บที่ขาไปสิ้น สองมือตะเกียกตะกายไปเก็บเงินเหล่านั้นมาเป็นของตนเอง

แต่กลับมีเท้าที่สวมรองเท้าสีดำเหยียบมือเขาไว้ “อยากได้เงิน?”

เสียงของอาจ้าวนั้นเย็นชาราวกับเป็นเสียงที่ดังมาจากขุมนรก

แม้น้ำเสียงที่เย็นชานั้นจะทำให้หลี่ไคสือตัวแข็งทื่อแต่ความโลภได้เกิดขึ้นแล้ว แม้คนผู้นี้จะเก่งกาจจนไม่อาจมีใครเทียบได้ ถึงแม้จะมีคนหนุนหลังอยู่ในเมือง แต่อย่างไรเสียที่หมู่บ้านหวังจยาแห่งนี้เขาเป็นเจ้าถิ่น

ช่วงเวลากลางวันแสกๆ เช่นนี้เขาคงไม่กล้าลงมือฆ่าคน หากไม่อยากให้เขาเปิดปากพูดก็ให้เงินมาเสียดีๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงเปิดปากพูดอย่างมั่นใจในทันที “ขาของข้าจะหักอยู่แล้ว เงินแค่นี้เจ้าคิดว่าจะพอปิด…”

เท้าที่เหยียบมืออยู่นั้นก็ย้ายไปเหยียบที่หน้าอกเขาแทน เสียงที่เย็นชาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “บางที เจ้าอาจอยากเปลี่ยนมันให้เป็นค่าจัดงานศพ?!”

ดวงตาที่เย็นชานั้นเต็มไปด้วยความดุร้าย

งานศพ? หลี่ไคสือตัวสั่นเทา “พอพอพอ! พอ…พอแน่นอน นายท่าน! ท่านกรุณาไว้ชี…” หน้าอกที่โดนเท้าเหยียบอยู่ก็จะทำให้หายใจไม่ออกอยู่แล้ว ยิ่งกดไปที่ขา หลี่ไคสือที่ส่งเสียงข้อร้องไม่หยุดแต่มันก็ไม่มากพอ

เสียงที่เย็นชาดังขึ้นอีก “แล้วเกิดอะไรขึ้นกับขาเจ้า”

หลี่ไคสือรีบตอบ “ข้าล้มเอง เรื่องนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับมั่วเชียนเสวี่ยแม้แต่น้อย”

“หืม?”

“วันนี้ข้าน้อยไม่ได้มาที่นี่ ขานี้…เป็นเพราะว่าล้มตอนขึ้นเขา ล้มตอนขึ้นเขาอย่างแน่นอน…” หลี่ไคสือ เอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“ในเมื่อล้มตอนขึ้นเขา ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ข้าเป็นคนมีจิตใจเมตตา ช่วยเจ้าสักหน่อยคงไม่เป็นไร!”

“ฮะ?…” เพียงได้ยินเสียงลมที่ผ่านข้างหูไป ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็ถูกทิ้งไว้ในป่ากลางเขา

ใกล้เข้าฤดูหนาว ฟ้าย่อมมืดเร็วกว่าปกติ เพิ่งจะผ่านยามเซิน[1]ไป ท้องฟ้าด้านนี้ก็มืดสลัวแล้ว

หนึ่งวันที่ผ่านมานี้ มั่วเชียนเสวี่ยเหนื่อยจนถึงขีดสุด มือจับไปที่แขนของหนิงเซ่าชิง จากตอนแรกที่คิดว่าจะดูแล แต่ใครจะรู้ยามนี้นางกลับฟุบอยู่ข้างเตียงไปเสียแล้ว

หนิงเซ่าชิงตื่นขึ้นมาอย่างมึนงงและเวียนหัว ลืมตามองเห็นหญิงสาวที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆ คลออยู่บริเวณดวงตา

เขาคิดว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว

เขาคิดว่าเขาจะไม่ได้เจอนางอีกแล้ว…

ดวงตามองไปยังมั่วเชียนเสวี่ยที่ยังขมวดคิ้วนอนอยู่ หนิงเซ่าชิงจึงค่อยๆ ยื่นมือออกไป หวังจะนวดคลึงบริเวณหัวคิ้วนั้นให้นาง

เมื่อลูบไปที่ใบหน้านั้นอย่างอ่อนโยน เขาถึงแน่ใจว่านี้คือเรื่องจริง ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ภาพที่เขาจินตนาการขึ้นมาเอง

เขาพยายามยับยั้งความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ ไม่อยากให้พวกมันเอ่อล้นออกมา แต่เสียดายมือที่สั่นเทาของเขากลับทรยศเสียงที่อยู่ในใจ การกระทำนั้นทำให้คนที่หลับอยู่ดันตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าหนิงเซ่าชิงตื่นแล้ว มั่วเชียนเสวี่ยลืมตาขึ้นทันทีพลางเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ มือคู่นั้นจับไปยังมือที่หยุดนิ่งไป “เซียนเซิง ท่านตื่นแล้ว!”

เมื่อต้องเผชิญกับสายตาของมั่วเชียนเสวี่ยที่ไม่อาจซ่อนความอบอุ่นและการรอคอยได้ ขอบตาของหนิงเซ่าชิงพลันแดงระเรื่อขึ้น

เขาเคยคิดว่าโลกใบนี้ช่างมืดมนและอ้างว้าง คงไม่มีใครสักคนที่เป็นห่วงเขาจริงๆ…

แต่นึกไม่ถึงเลยว่าในช่วงเวลาที่เขาลำบากเจียนตาย ไร้ซึ่งสมบัติ คนที่ให้ค่าเขากลับเป็นหญิงสาวที่โดนบังคับให้แต่งงานกับเขาผู้นี้

มั่วเชียนเสวี่ยตั้งใจทำอาหารหลากหลายประเภทในทุกวัน เพื่อให้เขากินได้มากขึ้นแม้เพียงคำเดียวก็ยังดี ตื่นเช้าเพื่อทำงานหนักแต่ไม่เคยบ่นว่าลำบากแม้สักครั้ง เขาอยู่ในสภาพเช่นนี้แต่นางยังคงดูแลเขาด้วยความจริงใจ…

เขาช่างโชคร้าย ไม่รู้ด้วยเหตุใดที่ต้องประสบความทุกข์จากคนที่รักและถูกคนที่ไว้ใจที่สุดหักหลัง

ในคราวเดียวกัน เขาก็ช่างโชคดี ในช่วงเวลาที่ตกต่ำที่สุดยังมีหญิงสาวผู้นี้ที่ทุ่มเทใจเพื่อดูแลเขา

มั่วเชียนเสวี่ยเห็นหนิงเซ่าชิงไม่พูดจา ดวงตาแดงระเรื่อ มือสั่นเล็กน้อยก็คิดว่าเขาคงรู้สึกไม่สบาย จึงรีบเอ่ยถาม “ท่านเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่หิวเลยรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย อยากกินข้าวต้มบำรุงร่างกายที่เจ้าทำ”

หนิงเซ่าชิงเสียงสะอื้นเล็กน้อยจึงเบือนหน้าหนี มั่วเชียนเสวี่ยรู้สึกผิดขึ้นมาทันที พลางเอ่ยถามเสียงเบา “ทั้งวันมานี้ท่านยังไม่ได้กินอะไรเลย ต้องหิวมากแน่ ท่านรอสักครู่ ข้าจะออกไปทำให้เดี๋ยวนี้”

มั่วเชียนเสวี่ยลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่กลับถูกมือคู่นั้นจับไว้แน่น เหมือนไม่อยากปล่อย นางจึงหันมาด้วยความสงสัย หนิงเซ่าชิงจึงรีบปล่อยมือพลางกระแอมเบาๆ แล้วพูดเสริม “ใส่น้ำตาลมากหน่อยล่ะ!”

“หืม? อืม ได้เลย”

ถึงแม้จะสงสัย แต่มั่วเชียนเสวี่ยก็พยักหน้าและตอบรับ นางจำได้ว่าข้าวต้มบำรุงร่างกายนั้นมีรสเค็ม หากใส่น้ำตาลเพิ่มล่ะก็…โอย หากเขาอยากกินหวาน ก็แค่ทำอาหารหวานๆ ให้เขาก็พอแล้วไม่ใช่หรือ

มองไปทางหญิงสาวรูปร่างอรชรค่อยๆ เดินออกไป หนิงเซ่าชิงมองมือที่ว่างเปล่าของตนเอง ในใจรู้สึกเบาหวิวขึ้นมาทันที

ที่จริงแล้วตัวเขานั้นอยากเอ่ยคำว่า ขอโทษ!

ที่จริงแล้วเขาไม่อยากให้นางไป อยากให้นางอยู่นานกว่านี้อีกสักหน่อย

เขายิ้มอย่างขมขื่นพลางส่ายหัว ไม่เข้าใจว่าคนที่พูดจาคล่องแคล้วและเป็นบุรุษที่สง่างามอย่างคุณชายหนิงนั้นหายไปไหนเสียแล้ว เหตุใดเมื่ออยู่ต่อหน้านาง เขาถึงปากไม่ตรงกับใจเสมอ

……

 

ณ ภัตตาคารไป๋อวิ๋นจวี เมืองเทียนเซียง

“เจ้าว่าจะมีคนทำไม่ดีกับหนิงเหนียงจื่ออย่างนั้นหรือ” คุณชายเจ็ดฟังที่อาจ้าวรายงานเสร็จก็ทุบโต๊ะและยืนขึ้นมาทันที “แล้วทำไมเจ้าไม่กำจัดไอ้ชั่วนั่นทิ้งซะที่นั่นเลย”

อาจ้าวเมื่อเห็นเจ้านายโมโห ก็รีบคำนับแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าน้อยจะไปกำจัดมันเดี๋ยวนี้ขอรับ” ที่จริงแล้วเขาก็อยากจะกำจัดไอ้ชั่วนั่นทิ้งเสียที่นั่นเลย แต่ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้คุณชายจึงละมือและปล่อยหลี่ไคสือไป อาจ้าวหันตัวเพื่อถอยออกไป คุณชายเจ็ดพูดขึ้นมา “กลับมา! เจ้ารีบไปพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องขับรถม้าอีก”

คุณชายเจ็ดเปลี่ยนความคิดเร็วเช่นนี้ ถึงแม้อาจ้าวจะไม่เข้าใจแต่ก็ทำตามคำสั่งเช่นปกติ “ขอบคุณนายท่านที่ให้อภัย ข้าน้อยขอตัวลา”

เขาหันตัวกลับยกมือขึ้นมา อาจ้าวแสดงความเคารพก่อนถอยออกไป           

[1] ยามเซิน เวลา 15.00 น. – 17.00 น.

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

Status: Ongoing

เพราะสำลักน้ำชาจนขาดอากาศ(?)ทำให้ มั่วเชียนเสวี่ย สาวมั่นหัวการค้าทะลุมิติมาอยู่ในโลกยุคโบราณและในร่างของคนอื่น

แต่นั่นยังไม่น่าตระหนกเท่าการที่ร่างนี้กำลังจะแต่งงานเพื่อแก้เคล็ดให้กับชายหนุ่มที่ป่วยร่อแร่เต็มที!

ในโลกที่หากขาดที่พึ่งผู้หญิงก็สามารถถูกขายเป็นทาสได้ตลอดเวลาสามีคนนี้ของนางนับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว

ทั้งมีความรู้ สุภาพและไม่ใช้กำลังแถมหน้าตายังหล่อเหลาอีกด้วย เสียตรงร่างกายอ่อนแอไปหน่อยเท่านั้น

ชีวิตครอบครัวชนบทแสนยากจนของนางจึงเริ่มขึ้นที่ตรงนั้น… แต่อย่างไรนางไม่ยอมงอมืองอเท้ารับชะตากรรมแบบนี้แน่

ในเมื่อนางมีความรู้ความสามารถยังต้องกลัวสร้างกิจการไม่ได้อีกหรือ?!

เส้นทางร่ำรวยสายนี้นางจะบุกเบิกมันขึ้นมาด้วยตนเอง! และหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นด้วยดี

เพราะเหมือน ‘ร่างนี้’ ของนางกับฐานะเดิมของสามีเหมือนจะไม่ค่อยธรรมดาเสียด้วยสิ…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท