“อดีตพระชายา…เยี่ยนอ๋อง มีความสัมพันธ์ที่ดีมากเลยหรือเพคะ” หนานกงมั่วเอ่ยถาม
องค์หญิงฉังผิงพยักหน้า เอ่ย “แน่นอนอยู่แล้ว พี่สามและพี่สะใภ้สามเป็นคู่สามีภรรยากันมาตั้งแต่ยังหนุ่ม เมื่อครั้งแต่งงานเพิ่งอายุสิบกว่าปี เพิ่งแต่งงานก็ติดตามพี่สามมายังโยวโจว ยามนั้นยังมิได้ดีอย่างตอนนี้ จวนเยี่ยนอ๋องมีอิทธิพลต่อโยวโจวเพียงนี้ ก็หนีไม่พ้นความพยายามของพี่สามและพี่สะใภ้สามตลอดหลายปีนั้น ต่อมา…บุตรคนแรกของพวกเขาต้องจากไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกเพราะปะทะเข้ากับโจรระหว่างทางจากจินหลิงกลับโยวโจว พี่สะใภ้สามทุกข์ตรมมาตลอด เมื่อมีกบฏในกองทัพโยวโจว พี่สะใภ้สามก็ช่วยบังดาบให้พี่สาม ไม่นานก็จากไป” เรื่องราวเหล่านี้ แน่นอนว่ามีคนรู้ไม่มาก คนทั่วไปรู้เพียงว่าพระชายาเยี่ยนอ๋องตายจากไปเพราะอาการป่วย
องค์หญิงฉังผิงมองออกไปด้านนอก ถอนหายใจออกมา เอ่ย “พี่สามยังคงไม่ลืมเลือนพี่สะใภ้สามข้ารู้ดี แต่ว่า…ข้าไม่เคยคิดว่าเขาจะหาตัวแทน…เช่นนี้มัน…” การกระทำเช่นนี้ไม่เพียงเป็นการไม่ให้เกียรติพระชายาเยี่ยนอ๋องคนปัจจุบัน ยังเป็นการเหยียดหยามอดีตพระชายาเยี่ยนอ๋องด้วย หากวิญญาณพี่สะใภ้ยังอยู่และมองเห็นพี่สามเป็นเยี่ยงนี้จะนอนตายตาหลับหรือไม่
หนานกงมั่วเอ่ยปลอบโยนองค์หญิงฉังผิงเสียงเบา “เสด็จแม่อย่าเพิ่งคิดมากเลยเพคะ เรื่องราวเป็นอย่างไรตอนนี้เราเองก็ยังไม่รู้”
องค์หญิงฉังผิงนวดหัวคิ้ว ยิ้มขมขื่น เอ่ย “หากเจ้าอยู่ในจวนตลอดหลายวันมานี้ ก็จะรู้ว่าไยพวกเราจึงได้ปวดหัวเช่นนี้ พี่สามเขา…บ้าไปแล้ว”
หนานกงมั่วเองทำได้เพียงถอนหายใจ “เชียนชื่อไปไหนหรือเพคะ ไยจึงไม่เห็นเขา” เกิดเรื่องใหญ่เพียงนี้ การเป็นบุตรชายคนเดียวที่ยังอยู่ในโยวโจว เซียวเชียนชื่อไม่ได้มาอยู่กับพระชายาเยี่ยนอ๋องที่นี่นับว่าแปลกนัก
องค์หญิงฉังผิงเอ่ย “ถูกกักอยู่ในห้องหนังสือ ก่อนหน้านี้เอ่ยเตือนพี่สามไปไม่กี่ประโยค เลยโดนกักบริเวณไปแล้ว”
“องค์หญิง แย่แล้วเพคะ” ด้านนอก สาวใช้ของพระชายาเยี่ยนอ๋องเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน น้ำเสียงสะอึกสะอื้น สีหน้าขององค์หญิงฉังผิงทะมึนขึ้น “เกิดเรื่องอันใด”
สาวใช้เอ่ยตอบว่า “องค์หญิง ได้โปรดช่วยชีวิตซื่อจื่อด้วยเพคะ”
ทั้งสองชะงัก หนานกงมั่วลุกขึ้นเอ่ยเสียงดัง “เล่ามาดีๆ เกิดเรื่องอันใดขึ้น”
สาวใช้ตกใจทว่าสงบสติอารมณ์ลงไปมาก เอ่ย “พระชายาและท่านอ๋องมีปากเสียงกันขึ้นมา เมื่อซื่อจื่อรีบมาถึงพลันเห็นพระชายาถูกผลักล้มลงกับพื้น จึงโกรธขึ้นมาแล้วเอ่ยกับท่านอ๋องไม่กี่ประโยค ท่านอ๋องก็เอ่ยว่าจะโบยซื่อจื่อให้ตายเพคะ”
สีหน้าขององค์หญิงฉังผิงทะมึน กัดฟันพลางเอ่ย “ข้าว่าเขาบ้าไปแล้วจริงๆ ข้าจะไปดู เขาจะทำอันใดกันแน่”
หนานกงมั่วรีบเข้าไปประคององค์หญิงฉังผิง “เสด็จแม่ เราไปด้วยกันเพคะ”
องค์หญิงฉังผิงพยักหน้า เอ่ย “ไปกันเถิด”
สาวใช้คนนั้นรีบลุกขึ้นมาจากพื้น เดินตามทั้งสองไปยังเรือนของพระสนมใหม่ในเรือนหลังผู้นั้น
เยี่ยนอ๋องเอาอกเอาใจพระสนมคนใหม่ไม่เลวเลยจริงๆ ไม่เพียงอยู่ห่างจากเรือนหน้าไม่ไกล อีกทั้งพื้นที่ยังไม่น้อย เดิมทีเรือนที่ดีที่สุดในจวนเยี่ยนอ๋องต่างก็มีคนอยู่แล้ว แต่เยี่ยนอ๋องมีคำสั่งให้เชื่อมเรือนเล็กๆ เข้าด้วยกัน เพราะเวลากระชั้นชิด ไม่ทันมีเวลาได้ซ่อมแซมต่อเติม แต่กลับมีทุกอย่างเพียบพร้อม ว่ากันว่าเยี่ยนอ๋องกำลังสั่งให้คนสร้างอุทยานเรือนด้านหลังขึ้นมาใหม่ สร้างขึ้นมาตามแบบฉบับของเรือนพระชายาเยี่ยนอ๋อง อย่างมากใช้เวลาสามถึงห้าเดือนก็สร้างเสร็จได้
กลุ่มคนเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู พลันได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน หนึ่งในนั้นมีเสียงดังของพระชายาเยี่ยนอ๋อง “ท่านอ๋อง หากจะระบายความโกรธโบยหม่อมฉันให้ตายก็ได้ ไยต้องไปลงกับชื่อเอ๋อร์”
“โบย!” น้ำเสียงทรงอำนาจของเยี่ยนอ๋องดังขึ้นด้วยความโกรธ
“ใครกล้าหรือ” เสียงพระชายาเยี่ยนอ๋องเกรี้ยวกราดขึ้นมา
“บังอาจ คำสั่งของข้าพวกเจ้าไม่ฟังแล้วหรือ โบย!” น้ำเสียงหนักแน่นของเยี่ยนอ๋อง คนในจวนเองก็ลำบากใจ พระชายานั้นอ่อนโยนจิตใจดีต่อผู้คน มีเมตตาต่อบ่าวรับใช้ เดิมทีท่านอ๋องนั้นให้ความเคารพต่อพระชายา บ่าวรับใช้ในจวนเยี่ยนอ๋องต่างก็รู้สึกสงบสุข ใครจะรู้ว่าท่านอ๋องกลับมาครั้งนี้จะเปลี่ยนไปมากเพียงนี้ แม้แต่พวกเขาที่เป็นบ่าวไพร่ก็ลำบากใจไปด้วยไม่รู้ควรทำเช่นไร
หัวหน้าผู้ดูแลจวนเยี่ยนอ๋องเองก็เป็นกังวล รีบเอ่ยว่า “ท่านอ๋องอย่าทรงโกรธ…ซื่อจื่อเพียงใจร้อนไปชั่ววูบ ขอท่านอ๋องอย่าได้โกรธ ซื่อจื่อ…รีบ รีบยอมรับผิดขอโทษท่านอ๋องเถิด”
เซียวเชียนชื่อถูกจับกดเอาไว้กับพื้น นิสัยที่ใครๆ ต่างก็มองว่าอ่อนแอยามนี้เขากลับแข็งกระด้างขึ้นมา กัดฟันเอ่ย “ข้าไม่ผิด”
“ซื่อจื่อ” หัวหน้าผู้ดูแลลมหายใจสะดุด ยามนี้ไหนเลยจะสนว่าถูกหรือผิด สิ่งสำคัญคือทำให้ท่านอ๋องลดความโกรธลง มิเช่นนั้นหากโบยขึ้นมา คุณชายรองคุณชายสามไม่อยู่ ฮูหยินน้อยรองก็ยังนอนป่วยอยู่บนเตียง พระชายาซื่อจื่อและฮูหยินน้อยสามก็ทำอันใดไม่ได้ หากซื่อจื่อเป็นอันใดไปอีก พระชายาเองก็คงแย่ไปตามๆ กัน ถึงตอนนั้นจวนเยี่ยนอ๋องจะทำเช่นใดเล่า หากเรื่องเช่นนี้ถูกแพร่งพรายออกไป แน่นอนว่าไม่ดีต่อชื่อเสียงของท่านอ๋องเอง
ได้ยินเช่นนั้น เยี่ยนอ๋องพลันยิ้มเย็นขึ้นมา “โบยให้หนักๆ”
พระชายาเยี่ยนอ๋องก้าวขึ้นมา ยืนขวางอยู่ด้านหน้า จ้องเยี่ยนอ๋องเขม็ง กัดฟันพลางเอ่ยว่า “หากท่านอ๋องไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีชีวิตอยู่แล้ว อยากยกตำแหน่งให้สตรีผู้นั้นใช่หรือไม่ ได้ หม่อมฉันทำให้พระองค์สมปรารถนาก็พอแล้ว”
ทุกคนตกตะลึง ทันใดนั้นพลันมีเสียงคนดังขึ้นมา “ไม่ได้”
เห็นเพียงพระชายาเยี่ยนอ๋องหยิบกริชสั้นออกมาจากแขนเสื้อ ทาบลงมายังลำคอของตน
“พระชายา!”
“เสด็จแม่!”
ทุกคนร้องเสียงดังขึ้นมา ทว่ากริชกลับหยุดชะงักเมื่ออยู่ห่างจากลำคอของพระชายาเยี่ยนอ๋องไปเพียงนิด ทุกคนพ่นลมหายใจออกมา ตอนนั้นพลันมองเห็นว่าที่แขนของพระชายานั้นมีด้ายเส้นบางๆ พันอยู่ แม้ว่าเส้นด้ายนั้นจะเล็ก ทว่ากลับดึงแขนพระชายาเยี่ยนอ๋องเอาไว้โดยไม่อาจขยับเขยื้อนได้ เมื่อหันมองตามเส้นด้ายนั้นไป กลับพันอยู่ในมือของซิงเฉิงจวิ้นจู่ที่ยืนอยู่ข้างองค์หญิงฉังผิง
หนานกงมั่วเพียงกระตุกนิ้วมือเบาๆ แขนของพระชายาเยี่ยนอ๋องพลันชาขึ้นมา มือที่กำกริชอยู่คลายออก กริชร่วงลงไปบนพื้น
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ” เยี่ยนอ๋องสีหน้าทะมึน จ้องพระชายาเยี่ยนอ๋องเขม็ง
พระชายาเยี่ยนอ๋องหลุบตาลงไม่เอ่ยวาจา เมื่อครู่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของนาง คาดไม่ถึง…
หนานกงมั่วเดินเข้ามาประคองพระชายาเยี่ยนอ๋อง องค์หญิงฉังผิงเองก็รีบเดินเข้ามา เอ่ย “พี่สะใภ้สาม ท่านทำอันใดกัน หากท่านเป็นอันใดไปแล้วพวกชื่อเอ๋อร์จะทำอย่างไร”
พระชายาเยี่ยนอ๋องช้อนดวงตาขึ้นมามององค์หญิงฉังผิง มุมปากยกยิ้มขมขื่น “น้องห้า…”
“เสด็จแม่” เซียวเชียนชื่อที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบสะบัดตัวให้หลุดจากพันธนาการของทหารองครักษ์ พุ่งเข้ามา กอดขาทั้งสองข้างของพระชายาเยี่ยนอ๋องร้องไห้สะอึกสะอื้น “เสด็จแม่ ท่านทำเรื่องเช่นนี้ได้เยี่ยงไร ไม่มีเสด็จแม่แล้วลูกจะทำเช่นไร น้องรองกับน้องสามกลับมาแล้วลูกจะบอกกับพวกเขาอย่างไร”
พระชายาเยี่ยนอ๋องยื่นมือไปลูบศีรษะของบุตรชาย หันกลับไปมองสามีที่มือข้างหนึ่งยังคงกอดสตรีอื่นเอาไว้ หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา
