เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค – ตอนที่ 370 นัดพบ มีคนไม่พอใจ (4)

ตอนที่ 370 นัดพบ มีคนไม่พอใจ (4)

คุณชายรองน่ากลัวเกินไปแล้ว! พวกเขา ใครก็ไม่กล้าออกหน้าเป็นคนแรก

นับตั้งแต่คุณชายใหญ่เป็นหัวหน้าตระกูล ในเรือนของฮูหยินรองก็ไม่เคยเงียบสงบเลย

“สตรีแพศยา! เรื่องแค่นี้ก็ยังทำได้ไม่ดี เจ้ายังจะมีประโยชน์อันใดอีก”

ภายในห้องหลัก หนิงเซ่าอวี่ที่สีหน้าดุร้ายกดกุ้ยเสี่ยวซีลงบนโต๊ะ จับสาบเสื้อของนางแล้วเงื้อมมือตบใบหน้าซ้ายขวาของนาง!

หนิงเซ่าอวี่ตบอย่างมีความสุขมาก ส่วนกุ้ยเสี่ยวซีในตอนนี้กลับกัดฟันอดทน! ทว่านัยน์ตากลับถลึงมองเขาอย่างไม่ยอมจำนน และเต็มไปด้วยความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ!

ถ้าหากว่าเป็นไปได้! ถ้าหากว่าตอนนี้ในมือนางถือดาบเล่มหนึ่งเอาไว้ เช่นนั้นนางจะต้องแทงเข้าไปในหัวใจของสัตว์เดรัจฉานตัวนี้แน่นอน!

“เจ้ายังจะกล้าถลึงตาใส่ข้า! ใครให้เจ้าถลึงตาใส่ข้า!”

หนิงเซ่าอวี่เห็นกุ้ยเสี่ยวซีไม่ได้กอดเขาแล้วร้องไห้อ้อนวอนด้วยความเจ็บปวด แต่กลับมองเขาแบบนั้น ก็โมโหขึ้นมาแล้วง้างหมัดต่อยลงไปบนร่างของกุ้ยเสี่ยวซีอย่างแรง!

“ถุย! เจ้ามันสตรีที่น่ารังเกียจคนหนึ่ง! อย่านึกว่าตัวเองเป็นที่หมายปองของใครต่อใคร! สตรีของข้ามีมากมาย ไม่มีเจ้าก็ไม่เป็นไร! ทางที่ดีเจ้าควรจำฐานะของตนเองเอาไว้! ถ้าหากวันหลังยังกล้าทำแผนการของข้าล้มเหลว ก็จะจัดการเจ้าเหมือนเดิม!”

เมื่อระบายโทสะเสร็จแล้ว หนิงเซ่าอวี่ก็ถุยน้ำลายลงบนร่างของกุ้ยเสี่ยวซี จากนั้นก็กดนางลงกับพื้น ปลดเปลื้องอาภรณ์ และย่ำยีนาง…

รอจนระบายอารมณ์เรียบร้อยแล้ว ถึงได้สะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างอารมณ์ดี!

สำหรับเขาแล้ว นางคณิกาที่ไร้ความสามารถในการทำงานให้สำเร็จ แต่มีความสามารในการทำลายอย่างเหลือเฟือเช่นนี้ รอเขามีบุตรชาย รอวันที่เขาเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าตระกูล วันนั้นจะต้องจัดการนางให้ตายก่อนคนแรก!

แต่ตอนนี้กุ้ยเสี่ยวซีกลับนอนไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้น!

พละกำลังของบุรุษผู้หนึ่งนั้นมีมากเพียงใด นับประสาอะไรกับหนิงเซ่าอวี่ที่กำลังโมโห!

“แค่ก…แค่กๆ…ข้าไม่มีทางให้เจ้าสมปรารถนา! ตายก็ไม่มีวันให้เจ้าได้สมปรารถนา!” เดรัจฉานผู้นี้ต้องคิดไม่ถึงแน่นอนว่า ยาถ้วยที่ตนเองดื่ม ไม่ว่าเขาจะทรมานนางเช่นไร นางก็ไม่มีทางกล้าตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรชายก่อนมั่วเชียนเสวี่ยแน่นอน

น้ำเสียงแหบพร่าที่เจือไปด้วยความร้ายกาจทำให้เหล่าสาวใช้ที่เข้ามาปรนนิบัติจากด้านนอกรู้สึกร่างกายเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที…

……

ภายในวัดทรุดโทรมแห่งหนึ่งบริเวณชานเมืองนอกเมืองหลวง บุรุษที่สวมอาภรณ์สีน้ำเงิน สวมหน้ากากภูตผีสีดำบนใบหน้า ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ โดยไม่พูดไม่จา

ครู่หนึ่ง ด้านนอกก็มีความเคลื่อนไหว ผู้ที่เข้ามาก็คือผู้อาวุุโสใหญ่ตระกูลหนิง ตอนที่เห็นคนที่อยู่ข้างในขณะเดินเข้ามา ก็ทำความเคารพคนคนนั้นก่อน

คนชุดน้ำเงินไม่สนใจการทำความเคารพที่ทำพอเป็นพิธีเหล่านี้ เขาโบกมือ “ระยะนี้เขามีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง”

“หลายวันมานี้นอกจากจะจัดการเรื่องราวในตระกูลหนิง ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ แต่ว่า เมื่อวานเขาส่งเทียบเชิญไปให้คุณหนูใหญ่ตระกูลมั่วแห่งจวนกั๋วกง วันนี้ก็ออกไปเที่ยวชมทะเลสาบในฤดูใบไม้ผลิกับคุณหนูใหญ่ตระกูลมั่วขอรับ”

ได้ยินเช่นนี้ คนชุดน้ำเงินก็หัวเราะเสียงประหลาด พลางเอ่ยเหยียดหยาม “อ่อ…เขายังรู้จักเสพสุข…ส่งคนไปสร้างความวุ่นวายสักหน่อย สามารถฆ่าให้ตายได้นั้นดีที่สุด ฆ่าไม่ตายก็อย่าให้พวกเขาได้อยู่อย่างสงบ!”

ผู้อาวุุโสใหญ่โน้มน้าวว่า “นี่…จะทำให้เรื่องใหญ่เกินไปหรือไม่ขอรับ หนิงเซ่าชิงไม่ใช่ตะเกียงไร้น้ำมัน ถ้าหากว่าเขาสืบเรื่องราวจากเบาะแสที่มีแล้วสาวมาถึงพวกเรา…”

เอ่ยตามตรงก็คือกลัวว่าจะถูกเปิดเผย! ใช้ชีวิตผ่านคืนวันที่สงบสุขมามาก อีกทั้งการเคลื่อนไหวในครั้งนี้ก็ไม่ได้อยู่ในแผนการด้วย!

เขาคิดเช่นนี้ก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้! จัดการวางแผนด้วยความรอบคอบมาหลายปีขนาดนี้ ไม่สามารถล้มเหลวเพราะโทสะเพียงชั่ววูบ!

คนชุดน้ำเงินกวาดตามองผู้อาวุโสใหญ่อย่างเย็นชา ทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันเพิ่มทวีคูณทันที!

“ไม่รู้จักขอทานที่เดินไปทั่วทุกที่หรือ สิ่งที่ไม่ขาดแคลนมากที่สุดในเมืองหลวงก็คือขอทาน! อีกทั้งสิ่งที่ขอทานขาดแคลนมากที่สุดก็คือของกิน! ลำดับถัดไปคงไม่ต้องให้ข้าสอนเจ้าหรอกนะ”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินแล้ว ก็รีบโค้งตัวรับคำ แสดงให้เห็นว่าตนเองจะจัดการให้เรียบร้อย

คนชุดน้ำเงินไม่พูดอันใดอีก แต่หันหลังเดินออกไป ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ไม่กี่ครั้ง ก็ไม่เห็นเงาแล้ว

…..

หลังจากหัวเราะด้วยกันเสร็จ หนิงเซ่าชิงกับมั่วเชียนเสวี่ยก็จูงมือเดินไปริมทะเลสาบด้วยกันเงียบๆ

ที่นี่คือนอกเมือง ไม่ได้มีกฎเกณฑ์มากมายขนาดนั้น

หนิงเซ่าชิงดึงมือมั่วเชียนเสวี่ยเบาๆ แม้ว่าแรงจะเบา แต่ความรู้สึกกลับหนักหน่วง

ทั้งสองคนไม่ได้พักผ่อนหย่อนใจอย่างอิสระเหมือนในวันนี้มานานแล้ว

มั่วเชียนเสวี่ยอ้าแขนข้างที่ว่างออก หน้าหันไปทางทะเลสาบ หลับตาลง ยิ้มบางๆ อย่างสบายใจมาก

ตลอดทางมือที่จับกันอยู่ของทั้งสองคนไม่ได้ปล่อยออก และหนิงเซ่าชิงก็ยืนอยู่ข้างกายนางแบบนั้น เสี้ยวพริบตาที่นางยกแขนขึ้น เขาก็อ้าแขนอีกข้างของตนเองออกอย่างให้ความร่วมมือ

วันนี้มั่วเชียนเสวี่ยสวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อน ยามที่สายลมพัดผ่านมา อาภรณ์ก็พลิ้วไหวร่ายรำ คล้ายกับผีเสื้อที่โบยบินอย่างร่าเริง

เมื่อเห็นนางยิ้มอย่างมีความสุขไร้ความกังวล หนิงเซ่าชิงก็โค้งมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“เซ่าชิง ความรู้สึกแบบนี้สบายมากจริงๆ!” มั่วเชียนเสวี่ยทอดถอนใจ นี่ถึงจะเป็นชีวิตที่นางปรารถนา อยู่กับคนที่รักมากที่สุด หันหน้าเข้าหาทะเล ท่ามกลางบรรยากาศที่ดีงาม!

ต่อหน้าธารกำนัล จูงมือกันยังพอไหว

ถึงอย่างไรหนิงเซ่าชิงก็เป็นคนยุคโบราณ แม้ว่าจะอยากดึงคนเข้ามาในอ้อมแขน เอ่ยคำหวาน แต่กลับไม่กล้าทำในเวลานี้และต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

แม้ว่าจะเป็นคู่หมั้นที่กำหนดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ยังไม่ได้แต่งงาน

หนิงเซ่าชิงควบคุมความคิดในใจ จากนั้นก็ออกแรงกระชับมือมั่วเชียนเสวี่ย “เชียนเสวี่ยชอบก็ดีแล้ว”

ขอเพียงแค่เจ้าชอบ เช่นนั้นทุกสิ่งล้วนไม่สำคัญ!

“ชอบ ข้าย่อมชอบอยู่แล้ว เซ่าชิงชอบหรือไม่” มั่วเชียนเสวี่ยวางแขนลง นางยืนอยู่ตรงข้ามหนิงเซ่าชิง ยิ้มบางๆ มองเขาแล้วเอ่ยถาม

“ข้ามีความสุข เสวี่ยเสวี่ยก็น่าจะรู้…” วาจานี้คล้ายกับถูกพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ายวนของเขา แต่มั่วเชียนเสวี่ยกลับได้ยินอย่างชัดเจน!

มีความสุข…นางย่อมมีความสุขเช่นกัน เพราะว่านี่เป็นการนัดหมายกันครั้งแรกอย่างเป็นทางการตั้งแต่ที่นางรู้จักหนิงเซ่าชิงมา!

ในยุคปัจจุบัน การนัดเดทล้วนมาพร้อมกับดอกไม้ มีไวน์เลิศรสอยู่เป็นเพื่อน และยังต้องไปดูหนัง! นี่นับว่าเป็นรูปแบบนัดเดทที่ล้าสมัย แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรัก!

แต่ยุคโบราณนั้นไม่ใช่แบบนั้น อย่างน้อยจนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน

“เชียนเสวี่ยพูดถึงอะไรหรือ”

หนิงเซ่าชิงถามนางอย่างไม่รู้สาเหตุ ไม่เข้าใจว่าวาจาเมื่อครู่นี้ของมั่วเชียนเสวี่ยหมายความว่าอะไร!

ทว่ามั่วเชียนเสวี่ยเพิ่งจะค้นพบว่า ตนเองถึงกับเอ่ยความคิดที่อยู่ในใจเมื่อครู่นี้ออกมา! ขณะที่เผชิญหน้ากับหนิงเซ่าชิงที่มีใบหน้าโดดเด่นเหนือผู้คนแต่กลับมีแววตาไม่เข้าใจสาเหตุแล้ว ก็หัวเราะเหอๆ!

“ข้าพูดว่า!” มั่วเชียนเสวี่ยก็สลัดมือให้หลุดจากมือที่จับเอาไว้ของหนิงเซ่าชิง จากนั้นก็เร่งฝีเท้าไปด้านหน้าหลายก้าว ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยยิ้มๆ ว่า “หนิงเซ่าชิง ถ้าหากว่าท่านสามารถใช้ดอกไม้ขอข้าแต่งงาน ข้าจะรับปากความปรารถนาของท่านในวันนี้ข้อหนึ่ง!”

ความจริงแล้ว มั่วเชียนเสวี่ยก็แค่เอ่ยเล่นเท่านั้นเอง

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

Status: Ongoing

เพราะสำลักน้ำชาจนขาดอากาศ(?)ทำให้ มั่วเชียนเสวี่ย สาวมั่นหัวการค้าทะลุมิติมาอยู่ในโลกยุคโบราณและในร่างของคนอื่น

แต่นั่นยังไม่น่าตระหนกเท่าการที่ร่างนี้กำลังจะแต่งงานเพื่อแก้เคล็ดให้กับชายหนุ่มที่ป่วยร่อแร่เต็มที!

ในโลกที่หากขาดที่พึ่งผู้หญิงก็สามารถถูกขายเป็นทาสได้ตลอดเวลาสามีคนนี้ของนางนับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว

ทั้งมีความรู้ สุภาพและไม่ใช้กำลังแถมหน้าตายังหล่อเหลาอีกด้วย เสียตรงร่างกายอ่อนแอไปหน่อยเท่านั้น

ชีวิตครอบครัวชนบทแสนยากจนของนางจึงเริ่มขึ้นที่ตรงนั้น… แต่อย่างไรนางไม่ยอมงอมืองอเท้ารับชะตากรรมแบบนี้แน่

ในเมื่อนางมีความรู้ความสามารถยังต้องกลัวสร้างกิจการไม่ได้อีกหรือ?!

เส้นทางร่ำรวยสายนี้นางจะบุกเบิกมันขึ้นมาด้วยตนเอง! และหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นด้วยดี

เพราะเหมือน ‘ร่างนี้’ ของนางกับฐานะเดิมของสามีเหมือนจะไม่ค่อยธรรมดาเสียด้วยสิ…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท