อวิ๋นอิ๋นเอ่ยอย่างสมเหตุสมผล
“เช่นนั้น…” เอ่ยถึงตรงนี้ ชูอีก็หน้าแดงระเรื่อ คล้ายกับเขินอายเล็กน้อย
สีหน้าท่าทางเช่นนี้ ทำให้มีเรื่องอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในความคิดและในใจของอวิ๋นอิ๋น นางเข้าใจในทันที
หลายวันมานี้พักอาศัยอยู่ที่บ้านไร่ ก็ไม่ได้อยู่เสียเปล่า เมื่อคืนหัวหน้าตระกูลหนิงไม่ได้จากไป…เมื่อนำทั้งสองเรื่องมาปะติดปะต่อกัน…ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ทันที
ความจริงแล้วคุณหนูใหญ่ที่ดูเหมือนงามทั้งกายและใจนั้น เป็นคนไม่อยู่ในกรอบประเพณีคนหนึ่ง
นางต้องยืนยันให้เรียบร้อยเสียก่อน จะได้มีคำอธิบายให้คุณชายมากขึ้น
ตระกูลขุนนางสูงศักดิ์แต่งภรรยา เสียตัวก่อนที่จะแต่งงานเข้าตระกูล แต่งเข้าไปก็เป็นได้แค่อนุภรรยา นี่คือคำคติโบราณ แม้ว่าจะฐานะสูงศักดิ์ ก็เป็นได้แค่พวกเชี่ยฮูหยินเท่านั้น
หากว่าคุณชายกำจุดอ่อนนี้เอาไว้ แล้วไปเอ่ยกับหัวหน้าตระกูลหนิง ดูจากการให้ความสำคัญกับคุณหนูใหญ่ของหัวหน้าตระกูลหนิง จะต้องแข็งใจให้คุณหนูใหญ่เป็นเชี่ยฮูหยินไม่ลงแน่นอน…ไม่แน่ว่า จะได้ป้ายไม้ดำมาไว้ในมือง่ายขึ้นด้วย
เมื่อคิดได้แล้ว อวิ๋นอิ๋นก็ยิ่งมีใจแน่วแน่ที่จะเข้าไป
“เหอๆ…ตอนนี้คุณหนูใหญ่รู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรง แขนขาปวดเมื่อยไปหมดใช่หรือไม่”
“ว๊าย! พี่อวิ๋นอิ๋นรู้ได้อย่างไร” ชูอีกระพริบนัยน์ตากลมโตใสซื่อ มองอวิ๋นอิ๋นด้วยสีหน้านับถือ ทำให้อวิ๋นอิ๋นรู้สึกสุขกายสบายใจ
“ถ้าหากคุณหนูใหญ่ไม่ถือสาล่ะก็ ข้าสามารถช่วยให้ร่างกายนางผ่อนคลายได้ อย่างไรเสีย…อย่างไรเสียงหลังจากเรื่องนั้นแล้ว นี่ก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้”
เอ่ยถึงตรงนี้ ตัวอวิ๋นอิ๋นก็หน้าแดงอย่างอดไม่อยู่!
และสาเหตุที่นางหน้าขึ้นสี ย่อมเป็นเพราะคิดถึงเหตุการณ์ที่คุณชายร่วมรักกับนางที่จวนกั๋วกงในครั้งนั้น หลังจากสุขสมอารมณ์หมาย นางก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัวแทบตายไม่ใช่หรือ“นี่…”
อวิ๋นอิ๋นเอ่ยออกมาอย่างเปิดเผย ชูอีคล้ายจะลำบากใจเล็กน้อย
คนในบ้านไร่ล้วนเป็นคนสนิท มีเพียงอวิ๋นอิ๋นคนเดียวเท่านั้นที่ต้องเลี่ยง
แต่ว่า ความตายมาอยู่ตรงหน้าอวิ๋นอิ๋นผู้นี้แล้ว จึงไม่ต้องปิดบังอีก
เมื่อท่าทีลังเลของชูอีตกอยู่ในสายตาของอวิ๋นอิ๋น กลับกลายเป็นความรู้สึกจนปัญญากับอาการปวดเมื่อยทั่วตัวของคุณหนูใหญ่ หากว่าประโยคก่อนหน้านี้คือการหยั่งเชิง คราวนี้นางก็ยิ่งแน่ใจมากขึ้นแล้ว“พี่อวิ๋นอิ๋น ท่านรอที่นี่ประเดี๋ยวหนึ่ง ข้าจะเข้าไปถามคุณหนูก่อน”
“ได้!”
มองเงาร่างของชูอีที่เข้าไปแล้วปิดประตู อวิ๋นอิ๋นก็จิกมือตัวเองแน่น!
ตอนนี้นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่ามั่วเชียนเสวี่ยจะฟังคำของชูอี จากนั้นก็ให้นางเข้าไปปรนนิบัติ
สถานการณ์ในตอนนี้ นางไม่ได้ต้องการดูแค่ว่าบนคอของมั่วเชียนเสวี่ยมีร่องรอยการแขวนป้ายไม้ดำหรือไม่!
ยังมีร่องรอยการแสดงความรักด้วย!
ต้องรู้ว่า ของสิ่งนั้นน่าจะไม่เบา หากห้อยไว้บนลำคอ เมื่อเวลานานเข้า จะต้องทิ้งรอยเอาไว้ที่บริเวณคอแน่นอน!“พี่อวิ๋นอิ๋น ท่านเข้ามาเถอะ คุณหนูตกลงแล้ว!”
ชูอียิ้มหวานให้กับอวิ๋นอิ๋น
ใบหน้าของอวิ๋นอิ๋นเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มทันที! เพราะตื่นเต้น มือสองข้างของนางถึงขั้นกำแน่น!จะช่วยคุณชายได้หรือไม่นั้น จะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับการปฏิบัติการในครั้งนี้แล้ว!
เดินตามชูอีเข้าไปในห้อง หลังจากเดินผ่านห้องโถงด้านในไป ก็ถึงห้องส่วนตัว มั่วเชียนเสวี่ยในตอนนี้กลับสวมอาภรณ์ตัวในสีขาวเรียบร้อย และกำลังนั่งพิงตั่งหลับตาพักผ่อนอยู่
อวิ๋นอิ๋นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นางไม่อาจตรวจดูว่าแต้มพรหมจรรย์ของคุณหนูใหญ่ยังอยู่หรือไม่แต่ในเมื่อคุณหนูใหญ่ให้นางเข้ามา จะต้องเกิดเรื่องนั้นขึ้นแล้วแน่นอน นี่เป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลย อวิ๋นอิ๋นลิงโลด
“คุณหนู พี่อวิ๋นอิ๋นมาแล้วเจ้าค่ะ ให้นางช่วยนวดให้คุณหนูสักหน่อยนะเจ้าคะ”
“อืม อวิ๋นอิ๋น ลำบากเจ้าแล้ว!” มั่วเชียนเสวี่ยหันมานิ่งๆ แล้วมองอวิ๋นอิ๋นยิ้มๆอวิ๋นอิ๋นที่ลิงโลดอย่างหนักถึงกับไม่อาจมองรอยยิ้มนั้นตรงๆ ได้ เพียงแค่รีบโบกมือ เอ่ยว่าไม่ลำบาก แล้วก้าวเข้าไปนวดไหล่ให้มั่วเชียนเสวี่ย และสนทนากับมั่วเชียนเสวี่ยบ่อยๆ
เพราะมีอวิ๋นอิ๋นปรนนิบัติ ชูอีจึงไม่ได้ยื่นมือเข้าไปอีก แต่ไปยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง คล้ายกับกำลังตั้งใจมองท่าทางที่อวิ๋นอิ๋นนวดให้มั่วเชียนเสวี่ยชูอีไหนเลยจะมีใจร่ำเรียนจากนาง ในใจก็ด่านางไม่หยุด หากไม่ใช่ว่าอยากให้คนผู้นั้นเข้าไปติดกับดักเอง นางไม่มีทางให้นังสารเลวนี่แตะตัวคุณหนูใหญ่สักนิดเดียว
นางจ้องมองทุกการกระทำของนาง กลัวว่านางจะกระทำการลับหลังอะไรบางอย่างเพื่อก่อกวนเท่านั้นเอง!
อวิ๋นอิ๋นนวดไปนวดมา ก็ดึงปกคอเสื้อมั่วเชียนเสวี่ยให้เปิดออกโดยไม่รู้ตัว คล้ายกับต้องการทำให้บริเวณต้นรอมั่วเชียนเสวี่ยผ่อนคลาย
ตรวจมองบริเวณลำคอมั่วเชียนเสวี่ยรอบหนึ่งอย่างละเอียด ก็ค้นพบรอยจูบ และหลังจากพบว่ามีร่องรอยการถูกเชือกรัดตรงนั้นจริงๆ อวิ๋นอิ๋นก็ใจสงบ ใบหน้าเผยความยินดีออกมา
มีจริงๆ ด้วย!มั่วเชียนเสวี่ยไม่รักษาคุณธรรมของสตรี
มั่วเชียนเสวี่ยถึงกับมอบป้ายไม้ดำให้หนิงเซ่าชิงไปแล้ว!
สำหรับคุณชาย สองข่าวนี้มีประโยชน์อย่างยิ่ง
อวิ๋นอิ๋นกลับไม่รู้ว่า ร่องรอยนี้เกิดจากการที่นางสวมหยกพกติดกายที่หนิงเซ่าชิงมอบให้นาง
ป้ายไม้ดำเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ไม่คิดถึงมัน มันก็ไม่ปรากฏตัวออกมา
แววตาของอวิ๋นอิ๋นตกอยู่ในสายตาของชูอี นางเพียงแค่ยิ้มเย็น
บอกใบ้มั่วเชียนเสวี่ยว่า อวิ๋นอิ๋นติดเบ็ดแล้ว
คิดว่า คุณหนูใหญ่คงไม่ชอบมือที่ไม่ภักดี ไม่แยกแยะถูกผิด และสกปรกคู่นี้มาปรนนิบัติตนเองเช่นกัน
“พอแล้ว ถ้ายังยื้อต่อไป อาหารข้างนอกจะเย็นเอาได้ ชูอีมาปรนนิบัติข้าสวมอาภรณ์”
เอ่ยจบ มั่วเชียนเสวี่ยก็ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง ชูอีก็รับไว้แล้วประคองนางให้ลุกขึ้น
จากนั้นก็หันไปมองอวิ๋นอิ๋นยิ้มๆ “พี่อวิ๋นอิ๋น ขอบคุณที่ช่วยนะ คิดว่าร่างกายของคุณหนูใหญ่น่าจะผ่อนคลายบ้างแล้ว พี่ออกไปก่อนเถอะ”
น้ำเสียงจริงใจ ทำให้อวิ๋นอิ๋นไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีไปชั่วขณะ
“ไม่…สามารถปรนนิบัติคุณหนูใหญ่ได้ ก็เป็นเกียรติของอวิ๋นอิ๋นเจ้าค่ะ”
“อืม อาจจะนะ…” หลังจากมั่วเชียนเสวี่ยเอ่ยประโยคสองแง่สองง่ามนี้แล้ว ก็สวมอาภรณ์ภายใต้การปรนนิบัติจากชูอี
รอมั่วเชียนเสวี่ยสวมอาภรณ์เดินออกมาจากในห้อง อวิ๋นอิ๋นกลับไม่ได้จากไป
แต่กลับรอมั่วเชียนเสวี่ยด้วยท่าทีเคารพอยู่ข้างนอก นางยังมีเรื่องอื่นอีกนะ
“เวลานี้แล้วหรือ” มั่วเชียนเสวี่ยเงยหน้า มองฟ้าที่มืดสนิทข้างนอกแวบหนึ่ง มุมปากก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มสบายใจไร้กังวล พลางหันหน้ามาเอ่ยกับอวิ๋นอิ๋นว่า “ในเมื่อดึกขนาดนี้แล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าก็อยู่กินข้าวกับพวกชูอีที่นี่เถอะ”
“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ! บ่าวอยากจะขออนุญาตกับคุณหนูใหญ่กลับไปดูจวนกั๋วกงในเช้าตรู่ของวันพรุ่งนี้ อย่างไรเสีย ตั้งแต่ต้นจนจบ บ่าวก็เฝ้าอยู่ที่นั่นมาโดยตลอด จึงรู้เรื่องการก่อสร้างของคนพวกนั้นทั้งหมด”
อวิ๋นอิ๋นไหนเลยจะมีอารมณ์มานั่งกินข้าวอยู่ที่นี่? ตอนนี้นางแทบอยากจะให้ข้างหลังมีปีกสองอัน แบบนี้ถึงจะนำข่าวที่น่าตกตะลึงนี้ไปบอกกับคุณชายของพวกนางได้เร็วขึ้น!
แต่ว่า คุณชายบอกไว้ว่า บ้านไร่มีการป้องกันแน่นหนาเกินไป เขาไม่สามารถมาได้อีก หากมีข่าวก็ทำได้แค่จุดธูปส่งข่าว แล้วค่อยนัดหมายสถานที่ไปหาเขา
“จวนกั๋วกงไม่มีเจ้าก็ไม่ใช่ว่าจะทำงานกันไม่ได้!” มั่วเชียนเสวี่ยดูเหมือนจะทอดถอนใจ
