ชีวิตเช่นนี้ย่อมเป็นชีวิตที่อวิ๋นอิ๋นปรารถนา!
ใช่แล้ว! คืนวันยังอีกยาวไกล!
ในที่สุดสติสัมปชัญญะพ่ายแพ้ให้กับความปรารถนา อวิ๋นอิ๋นพยักหน้า เอ่ยเสียงนุ่ม “เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ ท่านก็รักษาตัวด้วย ดูแลตนเองให้ดี”
“อืม! ตอนกลับไปก็ระวังหน่อย”
หลังจากมองอวิ๋นอิ๋นจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ความอ่อนโยนบนใบหน้าของบุรุษผู้นี้ก็เลือนหายไปไม่เหลือแม้แต่เงา เมื่อมองไปยังทิศทางของประตู ก็แค่นเสียงเย็นออกมาอย่างอดไม่อยู่!
ลมหายใจและหว่างคิ้ว ทั้งหมดล้วนเต็มไปด้วยความสะอิดสะเอียน!
ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องโมโหสตรีไร้ยางอายผู้นี้ เพราะเขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ!
ป้ายไม้ดำอยู่ในมือหนิงเซ่าชิง?
หนิงเซ่าชิง…
ร่องรอยการเดินทางของอวิ๋นอิ๋น คนในที่ลับล้วนบอกมั่วเชียนเสวี่ยกับหนิงเซ่าชิงสองคนอย่างแม่นยำไร้ข้อผิดพลาด
หลังจากองครักษ์ลับมอบจดหมายจากหนิงเซ่าชิงให้มั่วเชียนเสวี่ย ก็เร้นกายหายไป
มั่วเชียนเสวี่ยเปิดจดหมายอ่านตัวอักษรไม่กี่ตัวบนนั้นแล้ว ก็พลันหัวเราะ!
มาดูละครฉากใหญ่ด้วยกันเถอะ!
ความคิดนี้เหมือนกับที่นางคิดโดยบังเอิญ!
หลูเจิ้งหยาง มือสังหารผู้นี้ ในที่สุดก็จะถูกจับได้โดยละม่อมแล้ว ละครฉากใหญ่เช่นนี้ นางไม่อาจพลาดได้
“ชูอี เก็บข้าวของสักหน่อย วันนี้พวกเราจะไปตระกูลหนิง…เข้าพบฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลหนิง!”
เปรียบกับเมื่อวานที่พวกหนิงเซ่าชิงมาหมั้นหมาย วันนี้มั่วเชียนเสวี่ยนำของขวัญล้ำค่าไปเยี่ยมผู้ที่อายุมากที่สุด สูงศักดิ์ที่สุดในตระกูลหนิง ก็ไม่มีอันใดให้วิพากษ์วิจารณ์ได้!
แทบจะไม่มีใครสงสัยด้วยซ้ำ
อวิ๋นอิ๋นกลัวว่าจะทำให้มั่วเชียนเสวี่ยเกิดความสงสัย จึงเอ้อระเหยอยู่ในเมืองหลวงจนมืดค่ำ ถึงได้กลับบ้านไร่ และเมื่อถึงบ้านไร่แล้ว ก็พลันรู้ว่ามั่วเชียนเสวี่ยไปตระกูลหนิงในยามบ่าย
เดิมนี่ก็ไม่ได้มีอะไร แต่อวิ๋นอิ๋นกลับไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกว่าใจไม่สงบอย่างยิ่ง!
ความรู้สึกเช่นนี้รุนแรงมาก ในสมองนางคิดรอบแล้วรอบเล่าว่า ตอนนี้มั่วเชียนเสวี่ยจะไปตระกูลหนิงทำไม?
แม้ว่าจะไปเยี่ยมผู้อาวุโส แต่นั่นก็สมควรไปช่วงเช้าถึงจะถูก
ยังมีเมื่อคืน ตอนที่มั่วเชียนเสวี่ยหารือเรื่องสินสอดในคลัง ก็ไม่ได้เอ่ยเรื่องที่นางจะไปตระกูลหนิงเลยสักคำ!
ไปเยี่ยมฮููหยินผู้เฒ่า ก็ต้องนำของขวัญไปด้วย และไม่อาจมีมูลค่าน้อยได้
เรื่องใหญ่แบบนี้ เหตุใดคุณหนูใหญ่ถึงไม่ถามตนเอง?
แม้ว่านางจะเป็นเพียงแค่บ่าว แต่ในฐานะที่มั่วเชียนเสวี่ยเป็นเจ้านาย ไม่เอ่ยเรื่องพวกนี้กับนางก็ไม่ได้ผิด แต่อวิ๋นอิ๋นดันรู้สึกว่าใจไม่สงบ!
มันเป็นเพราะอะไรกันแน่นะ?
อวิ๋นอิ๋นหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่ในห้อง คิดยังไงก็คิดไม่ออก!
และในตอนนี้ ชุนเยี่ยนก็มาหานาง
“พี่อวิ๋นอิ๋น ท่านรู้ไหมว่าซีซีอยู่ที่ไหน” ชุนเยี่ยนตรงเข้าไปในห้องของอวิ๋นอิ๋น ก็เห็นอวิ๋นอิ๋นที่มีท่าทางวิตกกังวล แต่กลับไม่ได้คิดอันใดมาก
อย่างไรเสีย ทุกคนย่อมมีเรื่องยุ่งยากรำคาญใจของตนเอง
อวิ๋นอิ๋นได้ยินก็ตะลึงทันที
“อะไรนะ? ซีซี? นางหายไปหรือ” เหตุใดนางถึงได้รู้สึกว่าเรื่องนี้ให้ความรู้สึกแปลกๆ กัน?
“ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าซีซีไปที่ไหน เด็กคนนี้เป็นเด็กดี ปกติแล้วจะไม่เดินไปทั่ว แต่ก่อนหน้านี้ข้าฝากของเล็กน้อยให้ซีซีดูแล ตอนนี้ต้องการใช้ ถึงได้ตามหานาง แต่ข้าหาไปทั่วแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ”
ตัวชุนเยี่ยนเองก็ประหลาดใจ แค่เด็กคนหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว
“ในบ้านไร่หาหมดแล้ว ก็ยังหาไม่พบหรือ” อวิ๋นอิ๋นได้ยินก็คว้าแขนชุนเยี่ยนอย่างวิตกกังวล แล้วถามด้วยสีหน้าตึงเครียด
ชุนเยี่ยนนึกว่านางเป็นห่วงบุตรี จึงตำหนิตนเองที่ทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูม!
“เฮ้อ…ไม่เป็นไรหรอกพี่อวิ๋นอิ๋น บางทีนางอาจจะไปวิ่งเล่นที่ใดก็ได้ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”
วาจาเช่นนี้ กระทั่งตัวนางเองก็ยังไม่อยากเชื่อ
ซีซีเป็นเด็กน่ารักมาโดยตลอด ไม่เคยออกไปเล่นเองตามใจชอบ ไม่ได้ช่วยพวกผู้ใหญ่ทำงาน ก็อยู่เงียบๆ ในห้อง เรื่องอย่างการออกไปเที่ยวเล่นเช่นนี้ แทบจะไม่มีทางเกิดขึ้น!
ส่วนอวิ๋นอิ๋นที่ได้ยินชุนเยี่ยนเอ่ยเช่นนี้ ก็ตัวแข็งทื่อไปทันที!
นางไม่ได้เป็นห่วงบุตรีของตนเอง! แต่พลันเข้าใจขึ้นมาว่าการที่ตนเองจิตใจไม่สงบนั้นมากจากสาเหตุใด!
นี่…
นี่คือหลุมพรางที่มั่วเชียนเสวี่ยขุดไว้ให้นาง! แล้วมองนางกระโดดลงไปเงียบๆ
ความจริงแล้ว ตอนที่นางได้ยินบทสนทนาของมั่วเชียนเสวี่ยกับชูอีในยามเช้า ก็รู้สึกสงสัยอยู่บ้างจริงๆ! แต่สุดท้ายเมื่อได้เห็นร่องรอยบนลำคอของมั่วเชียนเสวี่ย และความรู้สึกในใจที่อยากช่วยคุณชายเข้าครอบงำ จึงเลือกที่จะเชื่อวาจาของมั่วเชียนเสวี่ย โดยไม่สนใจสิ่งใดอีก
แต่นางกลับคิดไม่ถึงว่า…
มิน่าระยะนี้ มั่วเชียนเสวี่ยถึงได้เอ่ยวาจามีนัยยะลึกซึ้งบ่อยๆ นางกลับไม่ได้ใส่ใจ มิน่ามั่วเชียนเสวี่ยถึงได้ไปเยี่ยมผู้อาวุโสอะไรนั่น โดยไม่สนใจประเพณีที่สืบทอดต่อกันมา มิน่าล่ะ ซีซีถึงได้หายไป!
มั่วเชียนเสวี่ยเดินหมากทีละก้าวได้อย่างรอบคอบขนาดนั้น!
ส่วนนาง ก็เหมือนกับลูกแกะตัวน้อยที่รอวันถูกเชือด ทำได้เพียงแค่มองความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเฉยๆ
แต่ว่า…
คุณชาย!
นางไม่อาจให้เกิดเรื่องกับคุณชายได้!
นางรู้อีกฐานะหนึ่งของคุณชาย คิดว่า เย็นวันนี้คุณชายจะต้องไปตระกูลหนิงแน่นอน!
ถึงตอนนั้น หากคนตระกูลหนิงมีการป้องกัน คุณชายจะต้องถูกพวกเขารังแกแน่นอน!
ไม่ได้!
นางไม่อาจมองดูเรื่องที่จะเกิดขึ้นนี้ได้!
“อ๊ะ…พี่อวิ๋นอิ๋น…”
เห็นท่าทางเร่งฝีเท้าด้วยความร้อนใจของอวิ๋นอิ๋นแล้ว ชุนเยี่ยนก็ตะโกนเรียก แต่เห็นได้ชัดว่าอวิ๋นอิ๋นไม่ได้ยิน สุดท้ายนางก็ทำไดแค่ปิดปากอย่างไม่พอใจ
วันนี้แต่ละคนล้วนประหลาดมาก แม่นางสืออู่ถึงกับให้นางมาหาซีซีกับอวิ๋นอิ๋น บอกว่าซีซีหายตัวไป
ส่วนนาง ก็เห็นซีซีอยู่กับสืออู่ชัดๆ!
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าพวกนางจะทำอะไรกัน
มั่วเชียนเสวี่ยใช้ข้ออ้างไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่าหนิงมาที่จวนหนิง
นางไม่อยากจะเจอฮููหยินผู้เฒ่าที่ดื้อดึง ยึดมั่นในความคิดของตนเองผู้นั้นหรอก!
แต่ว่ามาถึงตระกูลหนิงแล้ว ถ้าหากไม่ไปเข้าพบฮูหยินผู้เฒ่า กล่าวอย่างไรก็ยอมรับไม่ได้
ดังนั้น ท้ายที่สุดมั่วเชียนเสวี่ยก็ตระเตรียมของขวัญมากมายไปยังเรือนฉือหนิง โดยมีหนิงเซ่าชิงไปเป็นเพื่อน
สองคนเดินเคียงไหล่กันไป มั่วเชียนเสวี่ยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านไร่ของนางให้หนิงเซ่าชิงฟังอย่างมีความสุข
นางกระพริบตา ยิ้มยั่วเย้า “เซ่าชิง อวิ๋นอิ๋นทำภารกิจเสร็จแล้ว คาดว่าคืนนี้ ท่านจะมีสหายมาเยี่ยม”
เห็นสีหน้าเฝ้ารอของมั่วเชียนเสวี่ยแล้ว หนิงเซ่าชิงก็ลูบศีรษะนางยิ้มๆ
“รอเขามา ข้าจะต้องถามเรื่องในปีนั้นว่าเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่”
ผู้พูดไม่ได้คิดอันใด แต่ผู้ฟังกลับคิด สีหน้าท่าทางตื่นเต้นของมั่วเชียนเสวี่ย พลันเลือนหายไป
