“ไม่!” มั่วเชียนเสวี่ยที่แคล้วคลาดจากภัยอันตราย ไม่เพียงแต่จะไม่ได้มีสีหน้าปีติยินดี แต่นัยน์ตาพลันเบิกกว้าง! คำรามเสียงดัง พุ่งตัวไปยังทิศทางของหนิงเซ่าชิง!
เพราะนางเห็นหนิงเซ่าอวี่ถือกระบี่พุ่งไปทางหนิงเซ่าชิง ปลายกระบี่แหลมคมชี้ไปยังแผ่นหลังของหนิงเซ่าชิง!
เขาอยู่ใกล้มากๆ แล้ว
เซ่าชิงถูกโจมตีจากศัตรูทั้งหน้าและหลัง
ไม่! ไม่นะ!
พลั่ก…
ทว่า แม้ว่านางที่ได้สติอย่างไม่คาดฝันจะวิ่งไปเร็วเพียงใด ก็ไม่ได้เร็วไปกว่าท่าร่างของหนิงเซ่าอวี่ ตอนที่หนิงเซ่าอวี่เสือกแทงกระบี่ ก็หาทางจัดการกับนางได้แต่แรกแล้ว
มือหนึ่งแทงกระบี่ มือหนึ่งซัดฝ่ามือมาทางนาง
กระบี่นั่นไวมาก กะทันหันเกินไป จะเข้าไปขวางก็ขวางไม่ทันแล้ว
มั่วเชียนเสวี่ยทำได้เพียงแค่เสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจน และสู้จนได้รับบาดเจ็บที่ฝ่ามือ เข็มเงินที่อยู่ในแขนเสื้อพุ่งออกมาทิ่มเข้าที่ฝ่ามือของหนิงเซ่าอวี่
เพียงแต่เรื่องราวเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คิด
“อึก…”
เสียงครางแผ่วเบา คล้ายกับมีโลหิตสาดกระจายเต็มพื้น จึงมีกลิ่นคาวโลหิตลอยฟุ้งกลางอากาศในทันที
เซ่าชิงถูกกระบี่แทง?!
ดูท่า นางจะช้าเกินไป แม้เข็มเงินของนางจะทำให้หนิงเซ่าอวี่รู้สึกชาและตัวแข็งทื่อ แต่หนิงเซ่าอวี่ทุ่มพลังกระบี่นั้นสุดความสามารถ แม้จะด้านชา ตัวแข็งทื่อ แต่ด้วยแรงเฉื่อย กระบี่จึงยังคงแทงไปข้างหน้าอยู่ดี…
เวลาเหมือนหยุดนิ่งในเสี้ยวพริบตา!
มั่วเชียนเสวี่ยถูกซัดตัวลอยอยู่กลางอากาศ แต่กลับไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยของตนเอง ทั้งยังมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ และอ้าปากกว้าง
ตุบ! มั่วเชียนเสวี่ยร่วงลงมาจากกลางอากาศตกลงกับพื้น ถึงได้ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อครู่นี้ในสมองรอบหนึ่ง
หนิงเซ่าชิงไม่เป็นอะไร!
มีคนรับกระบี่แทนเขา!
หัวใจที่กังวลจนแทบจะหยุดเต้นก็กลับมาเข้าที่เข้าทาง
เพียงแต่…
คนที่รับกระบี่คนนั้นเป็นคนที่นางคาดไม่ถึงสักนิดเดียว!
กุ้ยเสี่ยวซี!
เมื่อครู่ ช่วงเวลาวิกฤต
กุ้ยเสี่ยวซี ผู้เป็นภรรยาเอกของหนิงเซ่าอวี่กระโจนออกมากางแขนรับกระบี่ที่หนิงเซ่าอวี่ลอบโจมตีแทนหนิงเซ่าชิงในช่วงเวลาสำคัญ!
กระบี่เล่มนั้นแทงเข้ากลางทรวงอกกุ้ยเสี่ยวซี โลหิตทะลักราวสายน้ำ
หมดหนทางเยียวยารักษาแล้วแน่นอน
กระบี่แทงเข้าที่ทรวงอกของกุ้ยเสี่ยวซี หนิงเซ่าอวี่ร่างแข็งทื่อ
แข็งค้างพราะเขานึกว่ากระบี่นี้จะต้องเอาชีวิตของหนิงเซ่าชิงได้แน่นอน เขาคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า นางแพศยาผู้นี้มุดออกมาจากที่ใด และมารับกระบี่เขาได้อย่างไร เขาตัวแข็งทื่อเพราะวิชาฝังเข็มของมั่วเชียนเสวี่ยออกฤิทธิ์แล้ว
เสียงความเคลื่อนไหวด้านหลังดังขนาดนั้น หนิงเซ่าชิงที่โจมตีหลูเจิ้งหยางจนล่าถอย ก็รีบหันไปมองทันที
นัยน์ตาเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกเจือปนแม้แต่น้อย มองหนิงเซ่าอวี่ที่อ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อแล้ว ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกเขาไปทันที!
พรวด
หนิงเซ่าอวี่กระอักโลหิตออกมา ล้มลงไปในสนามใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล องครักษ์ในที่ลับก้าวเข้ามากดเขาที่เหมือนกับศพคนตายแล้วเอาไว้บนพื้น
ตอนนี้ ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย!
“หนิงเซ่าชิง คิดไม่ถึงเลยว่าวาสนาในเรื่องความรักเจ้าจะดีเช่นนี้! กระทั่งภรรยาน้องชายก็ไม่เว้น! วันนี้เจ้าโชคดี! หนทางข้างหน้าของพวกเรายังอีกยาวไกล อนาคตยังมีโอกาสอีก!”
หลูเจิ้งหยางเอ่ยวาจาแทงใจ
ขณะที่เอ่ยก็ชำเลืองมองกำแพงแวบหนึ่ง
แม้ในใจจะไม่ยินยอม แต่ก็รู้ว่า หากตนเองอยู่ที่นี่ต่อ คิดว่าชั่วชีวิตนี้ก็อย่าได้คิดจะก้าวออกจากจวนหนิงแม้แต่ครึ่งก้าว!
ยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็เหินกายขึ้นลงหายลับไปในความมืด
“ตาม!”
เสียงกุ่ยซาดังขึ้น ต่อมาก็มีเสียงดังขึ้นติดต่อกัน นั่นคือเสียงออกปฏิบัติการขององครักษ์ลับจวนหนิง
หนิงเซ่าชิงไม่ได้ห้าม
แต่ยิ้มเย็น วันนี้เขาวางแหฟ้าตาข่ายดิน[1]
ถึงหลูเจิ้งหยางจะติดปีกก็บินหนีไม่รอด
นอกจาก…
นอกจากสายลับที่ซ่อนตัวอยู่ในตระกูลหนิงจะเปิดเผยตนเอง นำกำลังพลที่เป็นของตนเองขัดขวางผู้เร้นกายกลุ่มหนึ่งของตระกูลหนิงเอาไว้
แม้มั่วเชียนเสวี่ยจะถูกฝ่ามือที่หนิงเซ่าอวี่ซัดมา แต่หนิงเซ่าอวี่ทุ่มพละกำลังทั้งหมดไปที่กระบี่นั่น แรงที่ใช้กับนางเป็นแค่ส่วนหนึ่ง อีกอย่างเข็มเงินของนางก็กำจัดพลังของฝ่ามือวาโยไปได้ครึ่งหนึ่ง ดังนั้นแม้ว่าจะถูกฝ่ามือนั่นซัดกระเด็น แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด เพียงแค่ล้มกระแทกเจ็บก้นเล็กน้อยเท่านั้น
ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องล้มก้นกระแทกจนเจ็บ นางกลิ้งตัวลุกขึ้นมา
“เซ่า…เซ่าชิง…” มั่วเชียนเสวี่ยเดินเข้าไป มองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอันใดเลยจริงๆ
ในใจคือความนึกกลัวในภายหลัง ความตื่นตระหนกใจ และหึงหวงเล็กน้อย!
หนิงเซ่าชิงไม่ได้ถูกกระบี่ของหนิงเซ่าอวี่แทง นางย่อมดีใจ!
ต้องรู้ว่า หากเมื่อครู่หนิงเซ่าชิงถูกหนิงเซ่าอวี่ลอบโจมตีสำเร็จ เช่นนั้นตอนนี้เขา… แม้จะไม่ตาย แต่ก็บาดเจ็บหนัก ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าใดนัก!
แต่ว่า…
แต่ว่ามีคนสู้สุดความสามารถอย่างไม่ต้องการชีวิต แต่ก็จะรับกระบี่แทนเขาให้ได้ นั่นไม่ใช่ความรู้สึกธรรมดาทั่วไป
เฉกเช่นประโยคสุดท้ายที่แทงใจจากปากหลูเจิ้งหยาง มีวาสนาในเรื่องความรักไม่น้อย ‘กระทั่งภรรยาน้องชายก็ไม่เว้น’
สตรีนางนี้เป็นภรรยาของน้องชายเขา เคยเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง
หากว่าหนิงเซ่าชิงไม่ได้มีความสัมพันธ์อันใดกับกุ้ยเสี่ยวซี กุ้ยเสี่ยวซีผู้นี้อาศัยอะไรมารับกระบี่จากสามีตนเองแทนเขา
ในความเข้าใจของมั่วเชียนเสวี่ย ในเมื่อหนิงเซ่าอวี่เสือกแทงกระบี่นั่นออกมาแล้ว เช่นนั้นกุ้ยเสี่ยวซีซึ่งเป็นภรรยาของเขาจะต้องซ้ำเติมอีกครั้งแทนสามีของนางจึงจะถูก
นางเป็นฮูหยินเอกของหนิงเซ่าอวี่ หากกระบี่เล่มนั้นของหนิงเซ่าอวี่แทงได้สำเร็จจริงๆ และขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล นางก็เป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุด
ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะรับกระบี่แทน!
มีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือความจริงใจของสตรี
เห็นความจริงใจสำคัญยิ่งกว่าชีวิต!
หนิงเซ่าชิงมองสตรีที่ล้มอยู่ในอ้อมแขนตนเองด้วยสีหน้าเย็นชา
เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่า เหตุใดกุ้ยเสี่ยวซีถึงได้ขวางกระบี่นี้ให้เขาในช่วงเวลาสำคัญ
ตอนนั้น เบื้องหน้าเขามีกระบี่หนักฝ่ามือวาโยของหลูเจิ้งหยาง หากเขาไม่รับ มั่วเชียนเสวี่ยจะต้องได้รับอันตราย
แม้ว่าตนเองจะตาย เขาก็ไม่มีทางยอมให้มั่วเชียนเสวี่ยตายต่อหน้าตน นั่นเป็นความทุกข์ทรมานแสนสาหัสกว่าการให้เขาเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บเสียอีก
เขาจึงทำได้แค่จัดการหลูเจิ้งหยางก่อน
รอจัดการหลูเจิ้งหยางเสร็จ ค่อยหันกลับไปจัดการหนิงเซ่าอวี่
เขาไม่กล้าพูดว่าสามารถหลบกระบี่ของหนิงเซ่าอวี่ได้ แต่อย่างน้อยก็มีความมั่นใจว่าจะไม่ถูกกระบี่นั่นแทงถูกจุดสำคัญ
“เจ้า…”
หนิงเซ่าชิงอยากถาม แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ กลับไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอะไรดี
กุ้ยเสี่ยวซีที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์ อาภรณ์สีขาวสะอาด เรือนผมขาวโพลน สีหน้าหมองคล้ำ ซีดเผือด มุมปากมีคราบโลหิต ทรวงอกก็เต็มไปด้วยโลหิตเช่นกัน
ทว่านางในตอนนี้ไม่ร่ำไห้ โวยวาย แต่กำลังยิ้ม
แย้มรอยยิ้มออกมาจากใจ
ราวกับคนที่รับกระบี่ไม่ใช่นาง
“เซ่าชิง…”
ระหว่างที่สะอื้นไห้ กุ้ยเสี่ยวซีเอ่ยชื่อที่อยากจะเรียกมานาน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ชื่อที่นางจะเรียกได้อีกแล้วออกมา ในใจก็พอใจอย่างหาที่เปรียบมิได้
หนิงเซ่าชิงหันไปมองมั่วเชียนเสวี่ยทันที
ภาพนี้ตกอยู่ในสายตากุ้ยเสี่ยวซี หัวใจพลันเจ็บปวดรวดร้าว!
ในปีนั้น หากนางไม่เลอะเลือน ยามนี้…คนในสายตาของหนิงเซ่าชิงจะต้องเป็นนาง…สินะ?
[1] วางแหฟ้าตาข่ายดิน หมายถึง วางกับดักล้อมศัตรูไว้อย่างแน่นหนา
