“นังหนู เจ้าหาม้าเจอแล้ว จะกลับไปรังขอทานเพื่ออันใด…”
ขอทานชราเห็นซูซูหาม้าเจอแล้ว และหาวิธีที่จะมีชีวิตต่อไปได้ ก็ไม่อยากทำให้นางเดือดร้อน จึงวางแผนปฏิเสธที่จะเดินทางไปด้วยกัน แต่กลับถูกท่านหญิงซูซูตัดบท
“ท่านผู้เฒ่า ท่านไม่ต้องกล่าวอันใดแล้ว สิ่งที่ท่านคิดในใจพวกนั้น ซูซูล้วนเข้าใจดี หากไม่มีท่าน เกรงว่าตอนนี้คงไม่รู้ว่าวิญญาณซูซูจะไปที่ใดแล้ว ดังนั้น บุญคุณนี้ของท่าน ไม่ว่าอย่างไร ซูซูก็ต้องตอบแทน”
ขอทานชราทอดถอนใจในความกระจ่างแจ้งในสภาพจิตใจของเด็กคนนี้ รู้จักบุญคุณ และเป็นห่วงว่านางจะถูกคนหลอกอีก จึงพยักหน้าด้วยความชื่นใจ แล้วไม่กล่าววาจาบอกปัดอีก
“ได้! เช่นนั้นตาเฒ่าเช่นข้าจะไปด้วยกันกับเจ้า!”
ซูซูที่ขายม้าได้ และมีเงินในที่สุด จึงมีสีหน้ายิ้มแย้มเบิกบานใจ!
“ท่านผู้เฒ่า พวกเราไปซื้ออะไรมาเติมท้องให้อิ่มกันก่อนเถอะ!”
เมื่อวานก็หิวมาทั้งวัน บวกกับตลอดเช้าของวันนี้ ซูซูนั้นใช้แรงไปจนหมดแล้ว! ตอนนี้นางรู้สึกได้เลยว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงและหนาวเย็น เชื่อเลยว่าขอทานชราก็คงไม่ได้รู้สึกดีไปกว่านางเท่าใดนัก!
ขอทานชรามีใจจะให้ซูซูเก็บเงินที่ขายม้าเอาไว้ใช้ในภายหลัง แต่ตัวเขาเองก็ถึงตอนที่อ่อนระโหยโรยแรงแล้ว จึงพยักหน้า โดยไม่ได้กล่าวอันใดให้มากความอีก
เขาก็หิวเกินไป และเหนื่อยเกินไปแล้วเช่นกัน
จากนั้น ทั้งสองคนก็ประคองซึ่งกันและกัน สวมเสื้อผ้าโกโรโกโสไปปรากฏตัวขึ้นที่หน้าร้านขายน้ำแกงเครื่องในแกะ
“ไปๆๆ! ขอทานตัวเหม็นจากที่ใดกัน ที่นี่ไม่ใช่ประตูร้านคนใจบุญสุนทาน อย่ามาขวางอยู่หน้าประตูร้านข้า ทำให้ข้าเสียเวลาทำการค้า!”
ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าประตู ซูซูยังไม่แม้กระทั่งจะเอ่ยวาจา ก็ถูกเสี่ยวเอ้อร์ที่เดินออกมาจากในร้านผลักล้มลงไปกองกับพื้น!
“อ๊า…”
“โอ๊ย!”
ซูซูยังดีหน่อย เพราะว่านางเดินอยู่หน้าขอทานชรา ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเอ้อร์ผลักนาง นางจึงล้มลงไปบนร่างของขอทานชรา
แต่ขอทานชรานั้นน่าสงสาร
เดิมก็หิวจนไม่มีแรง ตอนนี้ยังถูกผลักล้มลงไปกองที่พื้น เขารู้สึกเพียงแค่ว่าทั่วทั้งร่างขยับเขยื้อนไม่ได้ คล้ายกับจะแยกออกเป็นส่วนๆ จึงทำได้แค่นอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้น
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่กลับยังคงไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากผู้ใด แม้กระทั่งเสี่ยวเอ้อร์ของร้านนั้น!
“ไสหัวไป! ไอ้แก่ตายยาก ฝันไปเลยว่าจะมาหลอกลวงข้า! ถ้ายังไม่ไป ระวังข้าจะตีขาสุนัขของเจ้าให้หัก!”
เขาเอ่ยจบ ก็คล้ายกับจะก้าวเข้าไปถีบขอทานชรา แต่กลับถูกซูซูต้านกลับไป
“เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่ เจ้าไม่มีความรู้สึกบ้างหรือ เจ้าไม่เห็นหรือว่าเจ้าผลักเขาล้มลงไปที่พื้นจนลุกไม่ขึ้นแล้ว!”
ซูซูโมโหแล้วจริงๆ!
นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่า ทำไมจิตใจของคนเราถึงชั่วร้ายได้ถึงขั้นนี้!
พวกเขาเห็นนางเดือดร้อนแล้วไม่ช่วย นางก็ไม่โทษพวกเขา อย่างไรเสีย มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย แต่การซ้ำเติมเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกฟ้าผ่าตายเอาหรือ
วาจาของซูซูทำให้เสี่ยวเอ้อร์รู้สึกอับอายขายหน้าทันที!
อย่าเห็นว่าเขาเป็นเสี่ยวเอ้อร์ตัวเล็กๆ ในร้านคนหนึ่ง!
ในร้านเครื่องในแกะ นอกจากเจ้าของร้านแล้ว ก็นับว่าเขาใหญ่สุด!
ลูกค้าที่เข้ามากินน้ำแกงเครื่องในแกะ คนไหนบ้างที่ไม่ต้องดูสีหน้าเขา
เมื่อถูกด่าเหยียดหยามต่อหน้าฝูงชนเช่นนี้ เขาจะอดกลั้นความโกรธนี้ไว้ได้อย่างไร
“มารดามันเถอะ เจ้าจะนับเป็นตัวอะไรได้!”
นัยน์ตาเสี่ยวเอ้อร์ฉายประกายโหดเหี้ยม ขณะยืนมองซูซูที่แสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อตนเองตรงหน้า ในใจก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา!
อย่างไรก็เป็นแค่ขอทานคนหนึ่ง ต่อยตีก็ต่อยตีไปเถอะ ทางการไม่สนใจเรื่องนี้หรอก! ได้ระบายความแค้นตนเอง ทั้งยังสามารถเพิ่มความน่าเกรงขามของตนเองด้วย แล้วทำไมจะไม่ยินดีที่จะทำเล่า?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ความคิดที่เกิดขึ้นในใจก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น
“ข้าว่าเจ้าคิดจะรนหาที่ตายมากกว่า!” เพิ่งจะเอ่ยจบ หมัดของเสี่ยวเอ้อร์ก็ต่อยลงมา!
กรี๊ด…
ในขณะเดียวกันกับที่เสี่ยวเอ้อร์กำหมัดพุ่งไปทางซูซู คนที่ดูเรื่องสนุกอยู่รอบๆ ตะโกนออกมาอย่างควบคุมตนเองไม่อยู่!
ทุกคนล้วนนึกว่า วันนี้ขอทานน้อยต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
กระทั่งขอทานชราที่นอนอยู่บนพื้นเพราะลุกไม่ขึ้นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน!
“นังหนู! ระวัง…”
หลังจากนั้นกลับเกิดเรื่องประหลาดขึ้นในตอนนี้เอง!
หมัดของเสี่ยวเอ้อร์ร้านเครื่องในแกะไม่ได้ต่อยลงมาตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ถูกซูซูบีบเอาไว้ในกำมือ!
“คิดจะจัดการข้า? มองดูให้ดีแล้ว? เจ้าไม่มีวาสนานั้น!”
พลั่ก!
นางโจมตีกลับไป!
ซ่า…
“อ๊าก...”
หมัดนี้ของซูซูต่อยลงไปได้ดียิ่ง!
จัดการให้เสี่ยวเอ้อร์ที่ไม่รู้จักดีชั่ว ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำผู้นี้ให้หงายหลัง จากนั้นก็ชนเข้ากับหม้อน้ำแกงเครื่องในแกะใบใหญ่ข้างๆ
และตอนนี้เองที่หม้อใหญ่ใบนั้นก็ล้มลงมา น้ำแกงร้อนๆ สาดลงบนร่างเสี่ยวเอ้อร์ทันที เจ็บปวดจนเขาร้องครวญครางเสียงดัง!
ซูซูคิดอย่างต้องการระบายความแค้นในใจ ทำไมถึงไม่ลวกเจ้าตายไปเลยนะ?
อย่านึกว่านางเป็นสตรีคนหนึ่ง อย่าคิดว่าตอนนี้นางตกตระกำลำบากแล้ว ใครก็สามารถรังแกนางได้!
ถึงอย่างไร ก็ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี ฉายาห้าวหาญไม่ใช่บอกว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้!
พวกที่มีชื่อเรียกว่าสตรีโมโหร้าย แม่เสืออันใดนั่นล้วนเป็นนางที่เตะต่อยออกมาทั้งนั้น!
แม้ว่าวรยุทธ์ของนางจะไม่ได้ยอดเยี่ยม แต่จัดการอันธพาลฝีมือไม่ได้เรื่องให้เชื่องนั้นกลับเหลือเฟือ!
ผู้คนรอบด้านล้วนตกตะลึง!
สาเหตุที่เสี่ยวเอ้อร์ของร้านเครื่องในแกะสามารถกำเริบเสิบสานเช่นนี้ได้ ก็เป็นเพราะว่าตัวเขาเป็นวิชาหมัดมวยเล็กน้อย และคนส่วนใหญ่ในตำบลนี้ก็เป็นชาวบ้านธรรมดา จะมีสักกี่คนที่เป็นวิชาหมัดมวยหรือวิทยายุทธ์?
ดังนั้นนานวันเข้าถึงได้ช่วยเพิ่มความน่าเกรงขามให้กับเสี่ยวเอ้อร์ร้านนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้น!
ทว่าตอนนี้เขาก็ได้เจอเข้ากับคนจริงเข้าแล้ว!
ถึงกับถูกขอทานน้อยที่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงศีรษะต่อยตีเสียจนใบหน้าบวมช้ำ ฟันร่วงไปหลายซี่!
สมน้ำหน้า!
ในใจของผู้คนรอบๆ พลันเต็มไปด้วยความรู้สึกได้ระบายความแค้น!
ซูซูแค่นเสียงเบา และยังทำเสียงดูแคลน
คนที่สามารถรังแกนางได้ บนโลกใบนี้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น!
คนอื่นคิดจะรังแกข้า?! ไม่มีวัน เข้ามาคนหนึ่งก็ซัดคนหนึ่ง! มาสองคนข้าก็จัดการพร้อมกันทั้งคู่!
นางมองเสี่ยวเอ้อร์ร้านนั้นด้วยสายตาเย็นชา
จนกระทั่งทำให้เขาตกใจจนไม่กล้าเงยหน้ามองนางอีก ซูซูถึงได้หันกลับไปประคองขอทานชราอย่างพึงพอใจ พลางถุยน้ำลายใส่ร้านเครื่องในแกะที่อยู่ด้านหลัง
“ถุย! มีเงินแล้วจะหาอาหารกินไม่ได้เสียที่ไหน? กินอาหารที่ร้านเจ้า นั่นเป็นเกียรติของพวกเจ้าแล้ว!”
นางหันหน้าไปเห็นสีหน้าท่าทางที่เปี่ยมไปด้วยความกังวลของขอทานชราแล้ว พลันหัวเราะออกมา
“ท่านผู้เฒ่า พวกเราไม่ต้องกลัว พวกเขารังแกข้าไม่ได้! ไปกันเถอะ! ข้าจะพาท่านไปดูข้างหน้าสักหน่อย พวกเราต้องหาร้านที่ขายอาหารให้พวกเรากินได้แน่นอน!”
