สายตาขอทานชราเต็มไปด้วยแวววิงวอน
“นังหนู เจ้ารีบหนีไป ขอแค่เจ้ารอดพ้นอันตราย ตาแก่อย่างข้าก็ตายตาหลับแล้ว”
แต่ซูซูพุ่งตัวกลับมาแล้ว นางยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ท้องของซุนเกอเต็มแรงจนเขาหงายหลังในทันที!
“มารดามันเถอะ…เหล่าสหายจับนางให้ข้า!”
คนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านหลังด้วยฝีเท้าสับสนวุ่นวาย ที่ประคองซุนเกอก็ประคอง ที่จะจับซูซูก็ไปจับ
“ท่าน…ท่านผู้เฒ่า?”
วันนี้ที่ขอทานชราพลอยฟ้าพลอยฝน ได้รับเคราะห์ที่ไม่ได้เกี่ยวกับเขาทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเพราะนาง! หากเมื่อวานนางไม่บุ่มบ่ามลงมือกับเสี่ยวเอ้อร์ร้านเครื่องในแกะ คิดว่าวันนี้ก็คงไม่ประสบกับเรื่องเช่นนี้!
ชั่วขณะหนึ่ง นางรู้สึกเกลียดตนเองยิ่งนัก!
นางย่อตัวลงคิดจะประคองขอทานชรา
“เจ้าพวกคนถ่อย! เขาเป็นแค่คนชราคนหนึ่งเท่านั้น! พวกเจ้าลงมือได้อย่างไรกัน”
“มารดามันเถอะ! พวกเราไม่เพียงกระทั่งกับเขาก็ลงมือได้ อีกครู่ก็จะลงมือจัดการเจ้าเช่นกัน!”
ทุกคนเฮโลเข้าไป
สุดท้ายก็เป็นเพราะมีวรยุทธ์อยู่บ้าง ท่ามกลางความชุลมุน ซุนเกอคว้าซูซูที่คิดจะโจมตีเข้าที่ไหล่ของเขาเอาไว้ได้
หนนี้เขาไม่คิดจะนั่งดูเฉยๆ อีกแล้ว คราวนี้ เขาจะต้องลงสนามเอง จัดการกับนาง ให้นาง…
“ปล่อย…ปล่อยนาง…”
ขอทานชราลุกขึ้นจากพื้น กำขากางเกงเขาเอาไว้แน่น
“ไสหัวไป ไอ้แก่ตายยาก! ทำให้ข้าเสียอารมณ์ ข้าจะจัดการเจ้าให้ตาย!”
อันธพาลคนนั้นถีบเข้าไปเต็มแรง ขอทานชราก็กลิ้งไปอีกด้านเหมือนลูกบอล
แต่เมื่อเห็นซูซูถูกจับเอาไว้ เขาก็ร้อนใจมากจริงๆ เขารู้ว่าคนพวกนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์ เขาเคยได้ยินมาเมื่อเดือนที่แล้ว…
คนกลุ่มนี้ผลัดกันเสพสุขกับแม่นางคนหนึ่ง รอจนครอบครัวสตรีผู้นั้นตามหาสตรีผู้นั้นพบ ทั่วร่างนางก็ไม่รู้ว่าถูกกัดหรือหยิก ฟกช้ำจนไม่มีส่วนไหนของผิวหนังที่อยู่ในสภาพดี และที่สำคัญก็คือ ได้ยินมาว่า…ช่วงล่างพังเละเทะด้วย ตัวคนก็เหลือเพียงแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้าย
หากว่าซูซูถูกจับไปจริงๆ เกรงว่า…
ขอทานชราโงนเงนลุกขึ้น เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองเอาพละกำลังมาจากไหนถึงได้ลุกขึ้นได้ด้วยแรงฮึดสู้ในครั้งเดียว ในใจมีเพียงแค่ความศรัทธาเดียว นั่นก็คือไม่อาจให้เด็กที่มีจิตใจเมตตาคนนี้ประสบกับเรื่องสกปรกพวกนั้นได้!
เขาขุดหินก้อนใหญ่ใต้พื้นหิมะออกมาก้อนหนึ่ง ถือเอาไว้แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งตรงเข้าไปยังกลุ่มสัตว์เดรัจฉานที่ก่อกรรมทำชั่วตรงหน้าโดยไม่ต้องคิด
พลั่ก!
“อ๊าก…อ๊าก…”
หินก้อนใหญ่ของขอทานชรากระแทกลงบนศีรษะของคนที่ชื่อว่าซุนเกอ!
จะจับโจรก็ต้องจัดการที่ตัวหัวหน้าโจรก่อน! เช่นนั้นเขาจะทุบเจ้าตัวหายนะนี่ก่อน!
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
“ไอ้แก่ตายยาก! ถึงกับกล้าทุบข้า! ดูสิว่าวันนี้ข้าจะทุบเจ้าตายหรือไม่! ทุบเจ้าให้ตาย!”
ซุนเกอถูกทุบจนศีรษะแตก โลหิตไหลอาบใบหน้า เขาปล่อยซูซู แล้วหันหน้ากลับมาจ้องขอทานชราเขม็ง
เสียงอึกอักดังขึ้น ซุนเกอคว้าหินที่ทุบตนเองก้อนนั้นมา แล้วทุบลงบนศีรษะของขอทานชราครั้งแล้วครั้งเล่า โลหิต…ไหลทะลักออกมา…
“ไม่…อย่านะ…”
ซูซูตัวแข็งค้างอยู่กับที่อย่างไม่อยากจะเชื่อ จนถึงขั้นมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวอยู่บ้าง!
ขอทานชราผู้นั้นล้มลงไปกองที่พื้น โดยที่กระทั่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ไม่ได้ตะโกนออกมา
อันธพาลอีกหลายคนก็ถูกทำให้ตกใจกลัวไปแล้วเช่นกัน
แม้ว่าพวกเขาจะก่อกรรมทำชั่ว ทำเรื่องผิดกฎหมาย แต่ก็แค่ลวนลามสตรี กระทำเรื่องผิดศีลธรรมเท่านั้น เหตุการณ์นองเลือดฆ่าคนพวกนี้ ก็เห็นเป็นครั้งแรกเช่นกัน
“ซุน…ซุนเกอ…คน…คนตายแล้ว!”
ไม่รู้ว่าเป็นใครที่เอ่ยประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ซุนเกอที่กำลังทุบคนอย่างเมามันถึงได้ตะลึงค้าง…
พลั่ก!
อิฐก้อนร่วงลงบนพื้นกระแทกเข้ากับศีรษะของขอทานชราพอดิบพอดี
“ข้า…ข้าฆ่าคนแล้ว…ฆ่าคนเข้าแล้ว…”
ซูซูเหลือบมองคนที่อยู่บนพื้น สิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่อาบย้อมไปด้วยโลหิตจนมองเค้าหน้าเดิมไม่ออกของขอทานชรา ตอนนี้เขานอนนิ่งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ไม่มีการดิ้นรนและเคลื่อนไหวเลยสักนิดเดียว
นางน้ำตารินไหลอาบแก้ม!
แต่กลับไม่กล้ารั้งอยู่ที่นี่อีก
โอกาสนี้หากไม่จากไป นางก็ไม่มีโอกาสหนีอีกแล้ว
ถ้านางยังไม่ไป เลือดของท่านผู้เฒ่าก็ไหลเสียเปล่าแล้ว ชีวิตของท่านผู้เฒ่าก็ไร้ประโยชน์แล้วจริงๆ…
“ท่านผู้เฒ่า!”
นางกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเสียใจ
ล้วนเป็นนาง! ล้วนเป็นเพราะนาง! หากไม่ใช่เพราะตัวซวยอย่างนาง แม้ว่าขอทานชราจะใช้ชีวิตลำบากเล็กน้อย แต่จะตกต่ำจนมีจุดจบในสภาพน่าเวทนาอย่างตอนนี้ได้อย่างไร
นางไม่มีทางให้พวกคนต่ำทรามกลุ่มนี้ได้ใช้ชีวิตที่ดีเด็ดขาด นางสาบาน!
“ท่านผู้เฒ่า ข้าผิดต่อท่าน…ข้าผิดต่อท่าน!” นางร้องไห้เสียงแหบแห้ง ในใจก็ทุกข์ยิ่ง
แต่ทุกข์ใจก็ส่วนทุกข์ใจ เท้าของนางยังคงวิ่งเร็วมาก
ซุนเกอผู้นั้นก็ได้สติคืนมา เขาฆ่าคนแล้ว
ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำไม่เพียงแต่จัดการนังเด็กนั่น ที่สำคัญยิ่งกว่าคือต้องปิดปากนางด้วย
คราวนี้เล่นจนตายแล้วอย่างไร?!
เขาออกคำสั่ง คนกลุ่มหนึ่งก็ติดตามอยู่ด้านหลังซูซู
ซูซูก็ไม่รู้ว่าตนเองไปเอาพละกำลังมาจากไหน สองขาถึงได้วิ่งเร็วยิ่งกว่ายอดอาชา
นางไม่สามารถถูกจับได้ ไม่เช่นนั้นท่านผู้เฒ่าก็ตายเสียเปล่าแล้ว
ไม่อย่างนั้นคนถ่อยกลุ่มนั้นจะไม่ได้รับผลกรรมที่สมควรจะได้รับ
ตอนนี้มีม้าสีแดงตัวหนึ่งวิ่งกุบกับๆ มายังทางแยกสวรรค์ย่อมมีทางออกให้มนุษย์เสมอ!
จุยเฟิงของนางกลับมาแล้ว?!
เสี้ยววินาทีที่ซูซูเห็นจุยเฟิงของนาง นัยน์ตาก็เปล่งประกายวาบทันที!
นางตะโกนเสียงดัง “จุยเฟิง! ข้าอยู่นี่!”
คนที่อยู่ข้างหลังมีแนวโน้มจะไล่นางทันแล้ว หากว่านางอาศัยเพียงแค่ขาสองข้างนี้ของนางอย่างเดียว จะต้องถูกจับกลับไปให้พวกเขาทำตามอำเภอใจแน่นอน!
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว! ตอนนี้ม้าของนางกลับมาแล้ว! นางมีม้าที่ใช้ขี่ได้รวดเร็วยิ่งกว่าแทนการเดินด้วยเท้า!
นางไม่เชื่อว่ามีสี่เท้าแล้ว พวกเขายังจะไล่ได้ทันอีก!
บางทีก่อนหน้านี้ จุยเฟิงคงได้ยินเสียงผิวปากของนางแล้ว แต่จนปัญญาที่ถูกคนล่ามเอาไว้ จะดิ้นรนก็ต้องใช้เวลาครู่หนึ่ง ถึงได้เพิ่งจะมาในตอนนี้!
“ทุกคนเร็วหน่อย นังเด็กนี่ร้ายมาก! คาดว่านางจะรู้จักม้าตัวนั้น!” ตอนที่ซุนเกอได้ยินน้ำเสียงคล้ายกับปีติยินดีของนาง ก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว!
หลังจากนั้นก็ทำได้แค่มองดูม้าตัวนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ!
เขาร้อนใจยิ่ง!
หากอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ขอทานชราผู้นั้นยังไม่ตาย เขาย่อมไม่กลัว! ซูซูจะหนีก็หนีไป วันหน้าจับกลับมาก็ได้
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน! ตัวเขาแบกชีวิตคนเอาไว้ หากนังเด็กนี่ไปรายงานความผิดของเขาที่ศาลาว่าการอำเภอ แบบนั้นเขาก็อยู่ไม่ห่างจากความตายแล้ว!
ขอทานสามารถหิวตายหรือหนาวตายได้ แต่หากถูกตีตาย เช่นนั้นก็เป็นการฆ่าคนตาย! เป็นคดีฆาตกรรม!
