“ข้าจะไม่กล่าววาจาไร้สาระกับเจ้าแล้ว! ไป! พวกเราไปแยกแยะถูกผิดในที่ว่าการอำเภอกันสักหน่อย!”
“ที่ว่าการอำเภอไม่ใช่ว่าเป็น…”
ซูซูคิดจะโต้เถียง แต่กลับถูกซูชียกมือห้าม!
“เจ้าบอกว่าไปจะที่ว่าการอำเภอหรือ” ซูชีมองเจ้าของภัตตาคารจู ถามทีละคำ ทีละประโยค
ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้เจ้าของภัตตาคารจูถึงกับรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายไม่ดีเสียแล้ว!
แต่ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของร้าน ในฐานะที่เป็นคนเหนือคน! ย่อมไม่อาจให้ฐานะของตนต่ำกว่าคนขั้นหนึ่ง! อีกอย่าง ผู้คนทั้งบนและล่างในที่ว่าการอำเภอ คนไหนที่ไม่ได้เงินค่าน้ำร้อน ค่าน้ำชาที่คนดูแลของพวกเขาให้บ้าง แม้ว่าจะไปที่ว่าการอำเภอ! พวกเขาก็ไม่กลัว!
“ถูกต้อง! วันนี้พวกเจ้ากล้าทำร้ายคน ทำความชั่วในภัตตาคารของข้า เช่นนั้นก็จำเป็นต้องไปที่ว่าการอำเภอสักครั้ง!”
เขากล่าววาจาจนเรียกได้ว่ามีเหตุผลถูกต้อง เต็มไปด้วยความฮึกเหิม! คนที่ไม่รู้คงนึกว่าเจ้าของภัตตาคารจูผู้นี้ได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง!
ซูชีพยักหน้าเห็นด้วยกับวาจาของเขา!
“ได้! เช่นนั้นพวกเราก็ไปที่ว่าการอำเภอกัน!”
เขาเอ่ยจบ ก็หมุนตัวเดินออกไปข้างนอกทันที โดยไม่รอให้เจ้าของภัตตาคารจูกล่าวอันใด ซูซูกับจ้าวเฟยลู่ย่อมตามไปด้วย!
เจ้าของภัตตาคารจูนึกว่าพวกซูชีจะหนี! จึงรีบตวาดเสียงดังใส่กลุ่มคนไร้ค่าที่น่ารังเกียจบนพื้นว่า “ตามพวกเขาไป! อย่าให้พวกเขาหนีไปได้!”
ซูซูที่ได้ยินก็หยุดฝีเท้าตนเอง แล้วหันหน้าไปมองกลุ่มคนไร้ความสามารถข้างหลัง พลางยิ้มเยาะ “ขอเพียงแค่พวกเจ้าไม่หนี ก็นับว่าพวกเจ้ามีความสามารถ! นับว่าพวกเจ้ายังเป็นบุรุษอยู่!”
เหอะ!
พวกเขาคิดจะหนี? ให้พวกเขาทำตามเงื่อนไขที่อีกฝ่ายเรียกร้องยังไม่ทันเลย!
ตอนนี้ซูซูถือว่าเข้าใจแล้ว สาเหตุที่ซูชียอมให้พวกเขาก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ก็เพราะอยากจะจับตัวคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา หลังจากนั้น…
คนที่อยู่รอบๆ เห็นเจ้าของร้านกับสามคนนั้นล้วนไปที่ว่าการอำเภอ พวกเขาก็รู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่า เรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องสนุกมากแน่นอน! ดังนั้นแต่ละคนจึงจับคู่เดินทางตามไปยังที่ว่าการอำเภอกันอย่างเอิกเกริก!
ระหว่างทางพบเจอคนคุ้นเคย ก็เล่าให้ฟัง ทุดคนล้วนอยากรู้อยากเห็น จึงตามไปด้วยเช่นกัน!
ดังนั้น จนกระทั่งตอนท้าย คนที่ไปที่ว่าการอำเภอก็ไม่ได้มีแค่ไม่กี่คนแล้ว แต่เป็นจำนวนมาก จนถึงขั้นนับร้อยคน
คนในอำเภอเฟ่ย มีใครไม่รู้บ้างว่าสถานที่ที่กิจการตระกูลซูมีส่วนเกี่ยวข้องล้วนเป็นสถานที่ที่กินคนไม่คายกระดูก[1]? ตอนนี้ถึงกับมีคนทำตามเงื่อนไขปะทะกับอีกฝ่ายด้วยความรุนแรง ทั้งยังก่อเรื่องจนไปถึงที่ว่าการอำเภออีกด้วย?
นั่นไม่ใช่เสียเปรียบอย่างชัดเจนหรอกหรือ!
เรื่องสนุกเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ไปดูได้อย่างไร
การตีกลองร้องทุกข์ นั่นเป็นเรื่องของเจ้าของภัตตาคารจู พวกซูชีก็แค่ยืนกอดอกมองเจ้าของภัตตาคารจูผู้นั้นตีกลองด้วยสีหน้าท่าทางได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง!
ครู่หนึ่ง ใต้เท้าที่ว่าการอำเภอก็ก้าวเข้าสู่โถงพิธี!
“ผู้ใดมาตีกลองร้องทุกข์ มีเรื่องอันใด รีบรายงานมา!”
ใต้เท้านายอำเภอเป็นบุรุษวัยกลางคน ร่างเล็กผอมอายุสี่สิบกว่าคนหนึ่ง นัยน์ตาเรียวเล็กนั่นมองดูแล้วทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง! โดยเฉพาะในแววตานั้นเต็มไปด้วยแผนการ!
เจ้าของภัตตาคารจูพลันกำหมัด เริ่มสาธยายความชั่วร้ายของพวกซูชีด้วยน้ำเสียงสะอื้น!
พวกชาวบ้านที่มามุงดูรอบๆ ล้วนฟังกันอย่างเพลิดเพลิน!
พวกเขารู้เรื่องสกปรกโสมมของภัตตาคารแห่งนี้ หากไม่เช่นนั้น เมื่อได้ยินวาจาของเจ้าของภัตตาคารจูแล้ว ก็คงจะโมโหเหมือนกับชาวบ้านแล้ว!
แต่เห็นได้ชัดมากว่า เมื่อพวกเขาได้ฟังวาจาเหล่านี้ของเจ้าของภัตตาคารจูแล้ว ก็ล้วนเห็นเป็นเรื่องขำขันเท่านั้นเอง
ความจริงแล้วสิ่งที่พวกเขารออยู่ ก็คือการเห็นพวกซูชีสู้ที่ว่าการอำเภอไม่ได้แล้วต้องได้รับความไม่เป็นธรรมเท่านั้นเอง!
อย่ากล่าวว่าชาวบ้านกลุ่มนี้ไม่ซื่อสัตย์ แต่ภายใต้สถานการณ์ที่ข่มเหงคนดี หวาดกลัวคนชั่วนั้น แม้ว่าพวกเขาจะเห็นอกเห็นใจ แต่ก็ถูกขัดจนหายไปหมดแล้ว!
เจ้าของภัตตาคารจูเอ่ยจบ ก็แลกเปลี่ยนสายตาที่เข้าใจกันและกันกับใต้เท้านายอำเภอ ใต้เท้านายอำเภอก็แสดงอำนาจ!
ปัง!
ไม้จิงถัง[2]กระแทกลงกับโต๊ะเสียงดังกังวาน!
“บังอาจ! ถึงกับกล้ากระทำผิดอย่างเหิมเกริม’ เห็นข้าแล้วยังไม่คุกเข่า! ทหาร! ให้พวกเขาลิ้มลองผลของการดูหมิ่นเหยียดหยามศาลสักหน่อย!”
เชื่อเลย! นี่มันเป็นการทำพอเป็นพิธีเท่านั้นเอง กระทั่งความตั้งใจที่จะถามพวกซูชีก็ไม่มี
โชคดีที่พวกซูชีเข้าใจเหตุผลนี้แล้วในตอนที่เตรียมตัวมาที่ว่าการอำเภอ ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งความหวังอะไรไว้มากเกินไป!
ทหารที่อยู่ทั้งสองด้านรีบก้าวเข้าไป หนึ่งคนถือไม้พลองหนึ่งอันไว้ใสมือ ดูท่าทางแล้วต้องการให้พวกเขาได้ประสบกับการลงโทษอันโหดร้ายของที่ว่าการอำเภอแห่งนี้!
แต่พวกซูชีจะยอมให้พวกเขาชักใยตามใจชอบได้อย่างไร
อ๊าก…อ๊าก…โอ๊ย…
การปะทะกันสิ้นสุดลง!
“ดี! สะใจดีมาก!”
ไม่รู้ว่าผู้รักความยุติธรรมคนไหนตะโกนออกมาด้วยความสะใจอย่างอดไม่ได้ตรงหน้าประตูที่ว่าการอำเภอ ทำให้กลุ่มคนที่อยู่ในห้องโถงได้สติกลับคืนมา!
ปัง!
“ชาวบ้านชั่วร้ายช่างบังอาจยิ่งนัก อาศัยที่ว่าตนเองมีวรยุทธ์เหมือนแมวสามขา [3] ถึงกับกล้าจู่โจมเจ้าหน้าที่ในโถงพิธีการเช่นนี้! จับพวกเขาเสีย ไม่ต้องพิจารณาความเป็นความตายแล้ว!”
นี่เป็นขั้นตอนที่จะจัดการพวกเขาให้ตายชัดๆ!
ซูชีทนจนถึงตอนนี้ ก็ไม่อยากทนต่อไปอีก! และไม่อาจทนได้อีกแล้ว!
ลมจากฝ่ามือพุ่งเข้าไปข้างใน แล้วดึงใต้เท้านายอำเภอที่นั่งอย่างมั่นคงอยู่บนเก้าอี้ในวินาทีที่แล้วมาตรงหน้าตนเองทันที! ซูชีเมินเฉยใบหน้าซีดเผือดของเขา มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ แต่น้ำเสียงกลับเย็นเยียบเข้ากระดูก!
“กล้าให้ข้าคุกเข่า? ทั้งยังไม่ถกเรื่องความเป็นความตาย? ข้าล่ะอยากจะถามเจ้าจริงๆ ว่า เจ้ามีกี่ศีรษะกันแน่ ถึงได้กล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา”
ตอนนี้ใต้เท้านายอำเภอตกใจจนแทบแย่แล้ว คนผู้นี้เป็นปีศาจหรือไง ถึงกลับสามารถดึงเขามาได้! เขาจะไม่กลัวได้อย่างไรกัน
อีกอย่าง ในช่วงเวลาเช่นนี้ เขาจะตอบคำถามซูชีได้เช่นไร เขากลัวจนแทบจะปัสสาวะราดแล้วเข้าใจไหม
“ซูชี เจ้ารีบปล่อยเขาเถอะ! คนผู้นี้น่าขยะแขยงยิ่ง!”
ซูซูยืนอยู่ข้างกายซูชีตลอด ย่อมเห็นเหตุการณ์ที่ซูซูจับตัวใต้เท้านายอำเภอผู้นี้มา อีกอย่างนางยังเห็นคราบน้ำช่วงล่างของชุดขุนนางสีน้ำหมึก บวกกับแอ่งน้ำน่าสงสัยบนพื้นแอ่งหนึ่ง
ซูซูแค่คิดดูเล็กน้อย ก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นมาอย่างไร!
คนผู้นี้ยังเรียกตนเองว่าเป็นใต้เท้านายอำเภอด้วย! ช่างทำให้คนขยะแขยงจริงๆ!
ท่านหญิงซูซูเอ่ยจบ ซูชีก็โยนใต้เท้านายอำเภอออกไปทันที แล้วก้มมองแอ่งน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากเท้าตนเอง สีหน้าท่าทางของเขานั้นฉายแววรังเกียจราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปตัวหนึ่ง!
เขารีบถอยหลังไปหลายก้าว หากไม่ใช่ว่าไม่พอใจที่เรื่องนี้ยังตรวจสอบได้ไม่ชัดเจน ซูชีคิดว่า ตอนนี้เขาจะต้องหมุนตัวจากไปอย่างไม่ลังเลแน่นอน!
ซูชีไม่แม้แต่จะมองใต้เท้านายอำเภอที่ถูกทำให้ตกใจจนปัสสาวะราดเลยสักนิด แต่มองไปทาง เจ้าของภัตตาคารจูที่ยืนอึ้งอยู่อีกด้านแทน!
“ยังมีอันใดจะกล่าวอีกหรือไม่ หรือจะบอกว่า…พวกเจ้ามีเรื่องอันใดต้องการฟ้องข้าอีก!”
ตอนนี้ซูชีเผยความดุดันออกมาทั้งหมด ทำให้เจ้าของภัตตาคารจูที่เป็นถุงสุราห่อข้าว[4] รับไม่ไหวในทันที!
โดยเฉพาะเมื่อครู่นี้ เขาคล้ายกับได้ยินคนเรียกบุรุษชุดขาวตรงหน้าผู้นี้ว่าซูชีอย่างเลือนราง
[1] กินคนไม่คายกระดูก เป็นการอุปมาถึงคนที่มีจิตใจอำมหิตและโลภมาก
[2] ไม้จิงถัง เป็นไม้ที่ใช้ตบโต๊ะในศาล
[3] แมวสามขา อุปมาถึงคนไร้ความสามารถ เหมือนแมวสามขาที่จับหนูไม่ได้
[4] ถุงสุราห่อข้าว เป็นการเสียดสีคนไร้ความสามารถว่า นอกจากกินและดื่ม ก็ไม่มีปัญญาจะทำอะไรแล้ว
