“ท่าน…ท่านหญิง…” นายอำเภอยืนพึมพำสองคำนี้อย่างโง่งมด้วยความมึนงง!
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ไม่ใช่บอกว่าเป็นชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือ เหตุใดถึงได้เปลี่ยนฐานะเสียแล้ว ไม่กลายเป็นคุณชายตระกูลขุนนางเก่าแก่ ก็กลายเป็นพระประยูรญาติของฮ่องเต้?
คราวนี้เขาจะทำอย่างไรดี?
เขา…เขาล่วงเกินเชื้อพระวงศ์เลยนะ!
ซูซูไม่มีอารมณ์ไปสนใจนายอำเภอที่ถูกทำให้ตกใจจนอยากตายผู้นั้น นางหันไปมองซูชีแวบหนึ่ง ถามเขาว่าจะจากไปหรือไม่ ซูชีพยักหน้า ทั้งสามคนจึงพากันออกไปด้วยท่าทางที่ปกติ
พวกเขาเมินเสียงร้องหาบิดา เรียกหามารดาขออภัยทางด้านหลังอย่างสิ้นเชิง
คนประเภทนี้เป็นคนถ่อย ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บเอาไว้ด้วยซ้ำ
นายอำเภอร้องไห้เสียงดังแล้วไม่ได้ผล และเห็นชาวบ้านมองเขาด้วยสีหน้าดูแคลน ก็รู้สึกขายหน้าขึ้นมาทันที!
“ไสหัวไป! หากยังกล้ามาป้วนเปี้ยนหน้าประตูที่ว่าการอำเภออีก ข้าจะต้องให้พวกเจ้าได้สัมผัสกับทิวทัศน์ในคุกที่ว่าการอำเภอแน่นอน!” เขาไม่กล้าทำอันใดกับพวกซูชี แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่กล้าจัดการชาวบ้านที่มามุงดูกลุ่มนี้!
แม้พวกชาวบ้านจะได้ยินวาจาเมื่อครู่ของทั้งสามคน แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าปะทะด้วยอยู่ดี! แต่ละคนเบ้ปากแล้วพากันวิ่งจากไป
นายอำเภอเห็นผู้คนไปแล้ว ก็หันกลับมามองซินซื่อชิวด้วยสายตาเดือดดาล!
“ล้วนเป็นเพราะเจ้า! หากเจ้าไม่ได้ไปล่วงเกินคนกลุ่มนี้เข้า! ข้าจะต้องถูกข่มขู่เช่นนี้ด้วยหรือ! หากข้ารักษาหมวกผ้าแพรบนศีรษะข้าเอาไว้ไม่ได้ เจ้าก็อย่าหวังว่าจะรอดตัวเลย!” นายอำเภอกลัดกลุ้มใจ ย่อมต้องระบายโทสะใส่ซินซื่อชิวเป็นธรรมดา!
เดิมเขาก็แค่ละโมบในเงินทองเล็กน้อยเท่านั้น แทบจะสั่นคลอนรากฐานของเขาไม่ได้! แต่เป็นเพราะซินซื่อชิวผู้นี้ล่อลวงเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพที่ไม่อาจหวนคืนกลับมาได้!
และในตอนนี้ นายอำเภอกลับลืมท่าทางยิ้มแย้มจนลืมตาไม่ขึ้นในตอนที่ได้รับเงินไปหมดแล้ว!
เห็นได้ชัดว่าซินซื่อชิวก็รู้ถึงจุดนี้เช่นกัน สายตาที่มองนายอำเภอจึงเย็นชาและมีแววสังหาร!
แต่แค่เสี้ยวพริบตาเดียว ก็เปลี่ยนกลับเป็นสุภาพอ่อนโยน
“ใต้เท้า! ท่านไม่ต้องเครียดไป ตอนนี้พวกเราควรจะค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีก่อน พวกเราวางแผนมานานหลายปีขนาดนี้ กระทั่งความสุขก็ยังเสพไม่พอ แล้วจะถูกดึงลงมาได้อย่างไร หรือว่าท่านจะยอมขอรับ?”
นายอำเภอมองท่าทางเช่นนี้ของซินซื่อชิวแล้วก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
หากจะคุยเรื่องยอมหรือไม่ยอมนั้น เขาย่อมต้องไม่ยอมอยู่แล้ว! หลายปีมานี้เขาช่วยซินซื่อชิวทำเรื่องชั่วร้ายไปไม่น้อยจนสามารถกล่าวได้ว่าไร้มโนธรรมไปแล้ว!
แต่ก็เหมือนกับที่ซินซื่อชิวกล่าว เขายังเสพสุขไม่พอ! จะยอมถูกคนตัดทางหนีทีไล่ในตอนนี้ได้เช่นไร
แต่ หากไม่เช่นนั้นยังจะมีวิธีใดอีก?
“เจ้า…มีแผนการอะไรดีๆ หรือ”
ในเมื่อซินซื่อชิวกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา เช่นนั้นเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขาจะต้องมีวิธีการแก้ปัญหานี้แน่นอน ทำไมพวกเขาสองคนไม่หารือเรื่องแผนการกันสักหน่อย แล้วดูว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไร?
ซินซื่อชิวเงยหน้า มองนายอำเภอด้วยสายตาร้ายกาจ แล้วยิ้มบางๆ ทั้งนัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายสังหาร!
“ในเมื่อพวกเขาไร้เมตตา ก็อย่าได้โทษว่าพวกเราไม่มีคุณธรรม! ครั้งนี้พวกเราจะต้องจัดการสังหารพวกเขาให้ได้!”
กลิ่นอายดุร้ายบางๆ แผ่ออกมาจากร่างซินซื่อชิว ทำให้นายอำเภอสะดุ้งตกใจทันที!
“เจ้า!” นายอำเภอเบิกตากว้าง มองซินซื่อชิวอย่างไม่อยากจะเชื่อ! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ใบหน้าที่นอบน้อมเช่นนี้ เหตุใดถึงมีสีหน้าท่าทางโหดเหี้ยม จนถึงขั้นมีจิตใจที่อำมหิตขนาดนี้ได้กัน?
ตระกูลซู…
ตระกูลซูไม่ใช่ตระกูลสายหลักของเขาหรอกหรือ
ซินซื่อชิวมองนายอำเภอแวบหนึ่ง ความเหี้ยมโหดในแววตาไม่เพียงแต่จะไม่เลือนหายไป กลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ! เขาพยายามใช้ด้านนี้มาจะขจัดความตื่นตระหนกในใจของนายอำเภอ!
อย่างไรเสียพวกเขาก็ต้องร่วมมือกัน การที่นายอำเภอกลัวหัวหดเช่นนี้ จะทำการใหญ่ของเขาพัง!
“แต่ว่า พวกเขาสามคน แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา! คนหนึ่งเป็นบุตรภรรยาเอกของตระกูลซูซึ่งเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ คนหนึ่งเป็นถึงท่านหญิง ส่วนอีกคนแม้ว่าจะไม่รู้ที่มา แต่ก็รับมือยากอย่างเห็นได้ชัด! เจ้าไม่กลัวว่า เมื่อเรื่องแดงออกมา พวกเราล้วนต้องตายหรือ”
นี่ถึงเป็นสิ่งที่นายอำเภอเป็นกังวลมากที่สุด!
เขาหวังว่าพวกซูชีมาแล้วจะไม่ได้กลับไป แบบนี้เขาถึงจะสามารถนั่งตำแหน่งนายอำเภอของเขาต่อไปได้อย่างสบายใจ อีกด้านหนึ่งก็กลัวว่า หากไม่ได้จัดการสังหารคนให้ตาย พวกเขาจะไม่ต้องประสบกับหายนะหรอกหรือ
ซินซื่อชิวไม่ชอบนิสัยห่วงหน้าพะวงหลังของนายอำเภอยิ่ง แต่ตอนนี้กลับจำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ข่มความรู้สึกดูแคลนในใจเอาไว้ แล้วค่อยๆ อธิบายให้เขาฟัง
“ใต้เท้าโปรดวางใจ ขอเพียงแค่พวกเราวางแผนจัดเตรียมเสียหน่อย และหายอดฝีมือในยุทธภพมาสักเล็กน้อย…คาดว่าแม้พวกเขาจะมีปีก ก็ยากจะหนีไปได้!”
นายอำเภอครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ก็รู้สึกว่าซินซื่อชิวเอ่ยได้ถูกต้องมาก เพียงแค่พนันกันสักตั้ง เช่นนั้นในภายภาคหน้า ความมั่งคั่งและอนาคตจะไม่ใช่พวกเขาที่มีอำนาจตัดสินใจหรอกหรือ
นายอำเภอกัดฟันพยักหน้า ดวงตาเรียวเล็กมีประกายทุ่มหมดหน้าตัก!
“ตกลง! วันนี้จะฟังเจ้า! พวกเราทุ่มกำลังทั้งหมดให้เต็มที่!”
ซินซื่อชิวยิ้ม
รอถึงตอนที่พวกซูชีกลับมาถึงโรงเตี๊ยม คนทั้งโรงเตี๊ยมก็มองพวกเขาด้วยสายตาพิจารณาและประหลาดใจ
นี่คือคุณชายที่มาจากบ้านหลักในเมืองหลวง พวกเขาจะไม่ประหลาดใจได้อย่างไร
โดยเฉพาะผู้เป็นเจ้าของกับเสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ล้วนยืนเหงื่อไหลไคลย้อยด้วยความกลัวอยู่ตรงนั้น
พวกเขากลัวจริงๆ ว่า จะถูกซูชีค้นพบเรื่องที่ตนเองทำ แล้วไล่พวกเขาไป จนถึงขั้นสูญเสียชีวิตไป!
ทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในสายตาของซูชี แต่กลับไม่ได้ส่งเสียงคิดบัญชีกับพวกเขา
เพราะในใจซูชีเข้าใจดีว่า ในเวลาต่อมาจะมีการต่อสู้อย่างดุเดือดที่ต้องประมือ ตอนนี้เรื่องเล็กๆ ที่ไม่สำคัญอะไรพวกนี้ ค่อยมาจัดการพวกเขาอีกทีในตอนที่เขาสะสางปัญหาตึงมือเรียบร้อยแล้วกัน!
ก๊อกๆ!
ประตูห้องถูกเคาะ ซูชีหันไปมองแวบหนึ่ง แล้วให้คนเข้ามา
ผู้มาเยือนคือซูซู นางยังคงสวมเสื้อผ้าบุรุษ แม้ว่าฐานะของนางจะถูกทุกคนรู้หมดแล้วในตอนที่อยู่ที่ว่าการอำเภอ แต่เพื่อความสะดวก นางจึงยังสวมเสื้อผ้าบุรุษเหมือนเดิม
“ซูชี หัวใจข้าเต้นเร็วมาก มักจะรู้สึกกระสับกระส่าย เจ้าว่า…”
“อืม พวกเขาจะต้องมีความเคลื่อนไหวแน่นอน บางทีคงเป็นคืนนี้!”
ซูชีเอ่ยต่อจากวาจาของซูซู กล่าวในสิ่งที่ซูซูยังเอ่ยไม่จบออกมา จากนั้นก็ยิ้มบางๆ ให้นาง
“ดังนั้น คืนนี้เจ้าต้องไปหลบที่อื่นก่อน ไม่ก็รั้งอยู่ที่ห้องตนเอง ไม่อนุญาตให้ออกมาแม้แต่ก้าวเดียว!”
ซูซูตะลึงเล็กน้อย…
“ข้าไม่ต้องการ!”
ซูซูอึ้งไปเพียงครู่เดียว ก็ตะคอกเสียงดัง!
ความหมายของซูชีคือให้นางหลบซ่อน จากนั้นก็รอจนปลอดภัยแล้วค่อยออกมาใช่ไหม?
แต่ซูชีกลับมองนางผิดไป นางไม่ใช่คนเลวทรามต่ำช้าที่รักตัวกลัวตายประเภทนั้น!
